سوره الشعراء: تفاوت میان نسخهها
(Edited by QRobot!) |
(QRobot edit) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
__TOC__ | |||
{{ سوره | نام =سوره الشعراء | محل نزول =محل نزول::مكه | ترتيب نزول = [[ترتيب نزول::47|٤٧]] | جزء = | کتابت = [[شماره کتابت::26|٢٦]] | آیه = [[تعداد آیات::227|٢٢٧]] | بعدی = سوره النمل | قبلی = سوره الفرقان | کلمه = [[تعداد کلمات::1487|١٤٨٧]] | حرف = }} | {{ سوره | نام =سوره الشعراء | محل نزول =محل نزول::مكه | ترتيب نزول = [[ترتيب نزول::47|٤٧]] | جزء = | کتابت = [[شماره کتابت::26|٢٦]] | آیه = [[تعداد آیات::227|٢٢٧]] | بعدی = سوره النمل | قبلی = سوره الفرقان | کلمه = [[تعداد کلمات::1487|١٤٨٧]] | حرف = }} | ||
{| width="75%" | {| width="75%" | ||
خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
| | | | ||
{| | {| | ||
|- align="center" | |- align="center" | ||
خط ۲۷: | خط ۲۴: | ||
|} | |} | ||
|} | |} | ||
==متن سوره== | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١ | بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ طسم (١) ]] }} | |||
طسم | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢ | تِلكَ إيٰتُ الكِتٰبِ المُبينِ (٢) ]] }} | |||
آنهاست آیات کتاب روشنگر. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣ | لَعَلَّكَ بٰخِعٌ نَفسَكَ أَلّا يَكونوا مُؤمِنينَ (٣) ]] }} | |||
شاید تو از اینکه (کافران) ایمانآورندگان نیستند جان خود را از روی اندوه تباهسازندهای. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤ | إِن نَشَأ نُنَزِّل عَلَيهِم مِنَ السَّماءِ إيَةً فَظَلَّت أَعنٰقُهُم لَها خٰضِعينَ (٤) ]] }} | |||
اگر بخواهیم، آیتی از آسمان بر آنان فرود میآوریم، پس برای آن، گردنهایشان (و گردن کشانشان) خاضعانه دگرگون شوند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥ | وَ ما يَأتيهِم مِن ذِكرٍ مِنَ الرَّحمٰنِ مُحدَثٍ إِلّا كانوا عَنهُ مُعرِضينَ (٥) ]] }} | |||
و هیچ یادوارهی جدیدی از سوی رحمان برایشان نیاید جز اینکه بیگمان از آن رویگردان بودهاند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦ | فَقَد كَذَّبوا فَسَيَأتيهِم أَنبٰؤُا۟ ما كانوا بِهِ يَستَهزِءونَ (٦) ]] }} | |||
همواره بس به تکذیب پرداختند و به زودی خبرهای مهمی که بدان ریشخند میکردهاند، بدیشان خواهد رسید. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧ | أَوَلَم يَرَوا إِلَى الأَرضِ كَم أَنبَتنا فيها مِن كُلِّ زَوجٍ كَريمٍ (٧) ]] }} | |||
و آیا به زمین ننگریستهاند (که) چه اندازه در آن از هر گونه جفتهای کرامتبار رویانیدهایم؟ | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨ | إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (٨) ]] }} | |||
همانا در این (هنرنمایی) همواره نشانهای است. حال آنکه بیشترشان ایمانآورندگان نبودهاند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩ | وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (٩) ]] }} | |||
و در حقیقت، پروردگارت (هم)او بهدرستی کانون عزت (و) رحمت است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠ | وَ إِذ نادىٰ رَبُّكَ موسىٰ أَنِ ائتِ القَومَ الظّٰلِمينَ (١٠) ]] }} | |||
و چون پروردگارت موسی را ندا در داد که : «نزد آن گروه ستمکار برو؛» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١ | قَومَ فِرعَونَ أَلا يَتَّقونَ (١١) ]] }} | |||
.«گروه فرعون. آیا پروا ندارند؟!» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢ | قالَ رَبِّ إِنّى أَخافُ أَن يُكَذِّبونِ (١٢) ]] }} | |||
گفت: «پروردگارم! همواره من میترسم که تکذیبم کنند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣ | وَ يَضيقُ صَدرى وَ لا يَنطَلِقُ لِسانى فَأَرسِل إِلىٰ هٰرونَ (١٣) ]] }} | |||
«و سینهام تنگ میگردد و زبانم نمیرهد، پس سوی هارون بفرست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤ | وَ لَهُم عَلَىَّ ذَنبٌ فَأَخافُ أَن يَقتُلونِ (١٤) ]] }} | |||
«و (از طرفی دیگر) برای آنان بر گردن من (در کشتن شخصی فرعونی) پیامدی بد است، پس میترسم مرا بکشند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥ | قالَ كَلّا فَاذهَبا بِـٔايٰتِنا إِنّا مَعَكُم مُستَمِعونَ (١٥) ]] }} | |||
فرمود: «هرگز (چنین نیست)! پس به (همراه) نشانههای ما (سوی آنان) بروید. همانا ما با شما شنوندگانیم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦ | فَأتِيا فِرعَونَ فَقولا إِنّا رَسولُ رَبِّ العٰلَمينَ (١٦) ]] }} | |||
«پس نزد فرعون بروید (و) بگویید: “ما دو نفر بهراستی پیامبر پروردگار جهانیانیم.”» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧ | أَن أَرسِل مَعَنا بَنى إِسرٰءيلَ (١٧) ]] }} | |||
(و بگویید) که: « فرزندان اسرائیل را با ما بفرست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨ | قالَ أَلَم نُرَبِّكَ فينا وَ ليدًا وَ لَبِثتَ فينا مِن عُمُرِكَ سِنينَ (١٨) ]] }} | |||
(فرعون) گفت: « آیا تو را به حال کودکی در (دامن) خودمان نپروراندیم؛ حال آنکه سالیانی چند از عمرت را در میان ما سپری کردی.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩ | وَ فَعَلتَ فَعلَتَكَ الَّتى فَعَلتَ وَ أَنتَ مِنَ الكٰفِرينَ (١٩) ]] }} | |||
.«و (سرانجام) کاری را که میخواستی انجام دادی، حال آنکه (نسبت به من) از ناسپاسانی.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠ | قالَ فَعَلتُها إِذًا وَ أَنا۠ مِنَ الضّالّينَ (٢٠) ]] }} | |||
گفت: «آن را هنگامی مرتکب شدم در حالیکه من (در راه) از گمشدگانم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١ | فَفَرَرتُ مِنكُم لَمّا خِفتُكُم فَوَهَبَ لى رَبّى حُكمًا وَ جَعَلَنى مِنَ المُرسَلينَ (٢١) ]] }} | |||
«و در آن هنگامی که از شما ترسیدم، پس از شما گریختم، تا پروردگارم به من حکمت و حاکمیتی بخشید و مرا از فرستادگان (وحیانی) نهاد.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٢ | وَ تِلكَ نِعمَةٌ تَمُنُّها عَلَىَّ أَن عَبَّدتَ بَنى إِسرٰءيلَ (٢٢) ]] }} | |||
«و (آیا) بر (اساس) اینکه فرزندان اسراییل را بنده و در بند (خود) ساختهای، این خود نعمتی است که منّتش را بر من مینهی؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٣ | قالَ فِرعَونُ وَ ما رَبُّ العٰلَمينَ (٢٣) ]] }} | |||
فرعون گفت: « و پروردگار جهانیان چیست؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٤ | قالَ رَبُّ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ وَ ما بَينَهُما إِن كُنتُم موقِنينَ (٢٤) ]] }} | |||
گفت: «پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است، اگر از یقینآورندگان بودهاید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٥ | قالَ لِمَن حَولَهُ أَلا تَستَمِعونَ (٢٥) ]] }} | |||
(فرعون) به اطرافیانش گفت: «آیا درست نمیشنوید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٦ | قالَ رَبُّكُم وَ رَبُّ إبائِكُمُ الأَوَّلينَ (٢٦) ]] }} | |||
(موسی) گفت: «پروردگار شما و پروردگار پدران نخستین شما.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٧ | قالَ إِنَّ رَسولَكُمُ الَّذى أُرسِلَ إِلَيكُم لَمَجنونٌ (٢٧) ]] }} | |||
(فرعون) گفت: «بهراستی این پیامبری که فراسوی شما فرستاده شده سخت دیوانه است!» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٨ | قالَ رَبُّ المَشرِقِ وَ المَغرِبِ وَ ما بَينَهُما إِن كُنتُم تَعقِلونَ (٢٨) ]] }} | |||
(موسی) گفت: «پروردگار خاور و باختر و آنچه میان آن دو است؛ اگر خردورزی میکردهاید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٩ | قالَ لَئِنِ اتَّخَذتَ إِلٰهًا غَيرى لَأَجعَلَنَّكَ مِنَ المَسجونينَ (٢٩) ]] }} | |||
(فرعون) گفت: «اگر خدایی غیر از من برگزینی همانا تو را بیگمان از زندانیان قرار خواهم داد.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣٠ | قالَ أَوَلَو جِئتُكَ بِشَيءٍ مُبينٍ (٣٠) ]] }} | |||
(موسی) گفت: « و گرچه برایت چیزی روشنگر بیاورم؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣١ | قالَ فَأتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصّٰدِقينَ (٣١) ]] }} | |||
(فرعون) گفت: «اگر از راستان بودهای آن را بیاور.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣٢ | فَأَلقىٰ عَصاهُ فَإِذا هِىَ ثُعبانٌ مُبينٌ (٣٢) ]] }} | |||
پس (موسی) عصای خود را بیفکند پس (فرعون دید که) ناگهان (هم) آن اژدری نمایان است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣٣ | وَ نَزَعَ يَدَهُ فَإِذا هِىَ بَيضاءُ لِلنّٰظِرينَ (٣٣) ]] }} | |||
و دستش را (از گریبانش) بیرون کشید، پس ناگهان (هم) آن برای تماشاگران سپید است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣٤ | قالَ لِلمَلَإِ حَولَهُ إِنَّ هٰذا لَسٰحِرٌ عَليمٌ (٣٤) ]] }} | |||
(فرعون) به سران چشمگیر (از درباریانش که) پیرامونش بودند گفت: «همانا این همواره ساحری بسیار داناست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣٥ | يُريدُ أَن يُخرِجَكُم مِن أَرضِكُم بِسِحرِهِ فَماذا تَأمُرونَ (٣٥) ]] }} | |||
«میخواهد با سحر خود، شما را از سرزمینتان بیرون کند. پس (اکنون) چه میفرمایید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣٦ | قالوا أَرجِه وَ أَخاهُ وَ ابعَث فِى المَدائِنِ حٰشِرينَ (٣٦) ]] }} | |||
گفتند: «او و برادرش را مهلتی ده و گردآورندگان [:بسیج کنندگان] را به شهرها بفرست،» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣٧ | يَأتوكَ بِكُلِّ سَحّارٍ عَليمٍ (٣٧) ]] }} | |||
«پس هر ساحر بسیار دانایی را نزدت آورند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣٨ | فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِميقٰتِ يَومٍ مَعلومٍ (٣٨) ]] }} | |||
پس ساحران برای وعدهگاه روزی معلوم گردآوری شدند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٣٩ | وَ قيلَ لِلنّاسِ هَل أَنتُم مُجتَمِعونَ (٣٩) ]] }} | |||
و به مردم گفته شد: «آیا شما هم جمعشوندگانید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤٠ | لَعَلَّنا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كانوا هُمُ الغٰلِبينَ (٤٠) ]] }} | |||
«شاید اگر ساحران همان پیروزمندان بودهاند ما (هم) از آنان پیروی کنیم!» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤١ | فَلَمّا جاءَ السَّحَرَةُ قالوا لِفِرعَونَ أَئِنَّ لَنا لَأَجرًا إِن كُنّا نَحنُ الغٰلِبينَ (٤١) ]] }} | |||
پس چون ساحران آمدند، به فرعون گفتند: «آیا اگر ما همان پیروزمندان بودهایم، بهراستی برایمان مزدی خواهد بود؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤٢ | قالَ نَعَم وَ إِنَّكُم إِذًا لَمِنَ المُقَرَّبينَ (٤٢) ]] }} | |||
گفت: «آری و (افزون بر آن) بیگمان شما در این هنگام بهراستی از نزدیکشدگان (به دربار) هستید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤٣ | قالَ لَهُم موسىٰ أَلقوا ما أَنتُم مُلقونَ (٤٣) ]] }} | |||
موسی به آنان گفت: «آنچه را شما افکنندگانید بیفکنید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤٤ | فَأَلقَوا حِبالَهُم وَ عِصِيَّهُم وَ قالوا بِعِزَّةِ فِرعَونَ إِنّا لَنَحنُ الغٰلِبونَ (٤٤) ]] }} | |||
پس ریسمانهاشان و عصاهاشان را افکندند و گفتند: «به عزّت فرعون بیگمان بهراستی ما همان پیروزمندانیم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤٥ | فَأَلقىٰ موسىٰ عَصاهُ فَإِذا هِىَ تَلقَفُ ما يَأفِكونَ (٤٥) ]] }} | |||
پس موسی عصایش را افکند که ناگهان همان (عصا) هر چه را به دروغ میساختند با سرعتی حاذقانه میبلعد. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤٦ | فَأُلقِىَ السَّحَرَةُ سٰجِدينَ (٤٦) ]] }} | |||
پس ساحران (ناگهان و ناخودآگاه) به حالت سجده فرو افکنده شدند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤٧ | قالوا إمَنّا بِرَبِّ العٰلَمينَ (٤٧) ]] }} | |||
گفتند: «به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم،» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤٨ | رَبِّ موسىٰ وَ هٰرونَ (٤٨) ]] }} | |||
«پروردگار موسی و هارون.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٤٩ | قالَ إمَنتُم لَهُ قَبلَ أَن إذَنَ لَكُم إِنَّهُ لَكَبيرُكُمُ الَّذى عَلَّمَكُمُ السِّحرَ فَلَسَوفَ تَعلَمونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَيدِيَكُم وَ أَرجُلَكُم مِن خِلٰفٍ وَ لَأُصَلِّبَنَّكُم أَجمَعينَ (٤٩) ]] }} | |||
(فرعون) گفت: «آیا پیش از آنکه به شما اجازه دهم برای او ایمان آوردید؟ همواره او بیگمان همان بزرگ شماست که به شما سحر آموخته است. پس در آینده خواهید دانست (با شما چه خواهم کرد). حتماً دستها و پاهایتان را از چپ و راست به سختی خواهم برید و همانا بیچون همهتان را به دار خواهم آویخت.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥٠ | قالوا لا ضَيرَ إِنّا إِلىٰ رَبِّنا مُنقَلِبونَ (٥٠) ]] }} | |||
گفتند: «هیچ زیانی (و باکی) نیست. ما همواره سوی پروردگارمان (رویآورندگان و) دگرگونشوندگانیم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥١ | إِنّا نَطمَعُ أَن يَغفِرَ لَنا رَبُّنا خَطٰيٰنا أَن كُنّا أَوَّلَ المُؤمِنينَ (٥١) ]] }} | |||
«ما بیگمان امیدواریم که پروردگارمان گناهانمان را بر ما بپوشاند، (چرا) که (در جمع فرعونیان) نخستین ایمانآورندگان بودهایم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥٢ | وَ أَوحَينا إِلىٰ موسىٰ أَن أَسرِ بِعِبادى إِنَّكُم مُتَّبَعونَ (٥٢) ]] }} | |||
و سوی موسی وحی کردیم که: «بندگان مرا شبانه حرکت ده، زیرا همواره شما تعقیبشدگانید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥٣ | فَأَرسَلَ فِرعَونُ فِى المَدائِنِ حٰشِرينَ (٥٣) ]] }} | |||
پس فرعون مأمورانی برای جمعآوری (کسانی) به تمامی شهرها(ی مصر) فرستاد. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥٤ | إِنَّ هٰؤُلاءِ لَشِرذِمَةٌ قَليلونَ (٥٤) ]] }} | |||
(فرعون و فرعونیان گفتند:) «این گروهی -بیگمان و بیامان- اندکند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥٥ | وَ إِنَّهُم لَنا لَغائِظونَ (٥٥) ]] }} | |||
«و بهراستی آنان ما را بسی خشمآورندگانند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥٦ | وَ إِنّا لَجَميعٌ حٰذِرونَ (٥٦) ]] }} | |||
«و محققاً ما نیروی مهم به هم پیوسته و وابستهایم، (که) به حال آمادهباش (درآمدهایم). | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥٧ | فَأَخرَجنٰهُم مِن جَنّٰتٍ وَ عُيونٍ (٥٧) ]] }} | |||
پس آنان را از باغستانهای سردرهم و چشمهسارانی بیرون راندیم؛ | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥٨ | وَ كُنوزٍ وَ مَقامٍ كَريمٍ (٥٨) ]] }} | |||
و (نیز از) گنجینهها و جایگاههایی پر کرامت [:ناز و نعمت]. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٥٩ | كَذٰلِكَ وَ أَورَثنٰها بَنى إِسرٰءيلَ (٥٩) ]] }} | |||
(ارادهی ما) چنین بود و آن (نعمت)ها را به فرزندان اسرائیل میراث دادیم. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦٠ | فَأَتبَعوهُم مُشرِقينَ (٦٠) ]] }} | |||
پس (فرعونیان) در حال برآمدن آفتاب، آنان را تعقیب کردند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦١ | فَلَمّا تَرٰءَا الجَمعانِ قالَ أَصحٰبُ موسىٰ إِنّا لَمُدرَكونَ (٦١) ]] }} | |||
پس چون دو گروه، همدیگر را دیدند، همراهان موسی گفتند: «بیگمان ما ناگزیر(و ناگریز) مورد دستیابی هستیم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦٢ | قالَ كَلّا إِنَّ مَعِىَ رَبّى سَيَهدينِ (٦٢) ]] }} | |||
گفت: «هرگز چنان نیست؛ همواره پروردگارم با من است و به زودی مرا (معجزه آسا) راهنمایی خواهد کرد.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦٣ | فَأَوحَينا إِلىٰ موسىٰ أَنِ اضرِب بِعَصاكَ البَحرَ فَانفَلَقَ فَكانَ كُلُّ فِرقٍ كَالطَّودِ العَظيمِ (٦٣) ]] }} | |||
پس سوی موسی وحی کردیم که: «با عصای خود بر (این) دریا بزن.» پس دریا از هم شکافت. پس هر پارهای همچون کوهی سترگ بود. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦٤ | وَ أَزلَفنا ثَمَّ الإخَرينَ (٦٤) ]] }} | |||
و دیگران [:فرعونیان] را بدانجا (با صفآراییشان به غرق) نزدیک گردانیدیم. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦٥ | وَ أَنجَينا موسىٰ وَ مَن مَعَهُ أَجمَعينَ (٦٥) ]] }} | |||
و موسی را با همهی کسانی که همراهش بودند نجات دادیم. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦٦ | ثُمَّ أَغرَقنَا الإخَرينَ (٦٦) ]] }} | |||
سپس دیگران را غرق کردیم. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦٧ | إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (٦٧) ]] }} | |||
بیشک در این (واقعهی عبرتانگیز) همانا نشانهی (ربانیِ) بزرگی است. حال آنکه بیشترشان (از) مؤمنان نبودهاند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦٨ | وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (٦٨) ]] }} | |||
و بیگمان پروردگار تو، همواره او همان کانون عزت (و) رحمت است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٦٩ | وَ اتلُ عَلَيهِم نَبَأَ إِبرٰهيمَ (٦٩) ]] }} | |||
و بر آنان گزارش مهم ابراهیم را برخوان. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧٠ | إِذ قالَ لِأَبيهِ وَ قَومِهِ ما تَعبُدونَ (٧٠) ]] }} | |||
چون به پدر (تربیتی)اش و قومش گفت: «چه (چیزی را) میپرستید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧١ | قالوا نَعبُدُ أَصنامًا فَنَظَلُّ لَها عٰكِفينَ (٧١) ]] }} | |||
گفتند: «بتانی را میپرستیم. پس همواره بر درگاه آنان همچنان باشندگان و خاضعانیم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧٢ | قالَ هَل يَسمَعونَكُم إِذ تَدعونَ (٧٢) ]] }} | |||
گفت: «آیا وقتی از آنها درخواستی میکنید، از شما میشنوند؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧٣ | أَو يَنفَعونَكُم أَو يَضُرّونَ (٧٣) ]] }} | |||
«یا شما را سود یا زیانی میرسانند؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧٤ | قالوا بَل وَجَدنا إباءَنا كَذٰلِكَ يَفعَلونَ (٧٤) ]] }} | |||
گفتند: «(نه!) بلکه پدران خود را یافتیم که چنان میکردند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧٥ | قالَ أَفَرَءَيتُم ما كُنتُم تَعبُدونَ (٧٥) ]] }} | |||
گفت: «آیا پس آنچه را میپرستیدهاید نگریستید؛» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧٦ | أَنتُم وَ إباؤُكُمُ الأَقدَمونَ (٧٦) ]] }} | |||
«شما و پدران پیشترین شما؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧٧ | فَإِنَّهُم عَدُوٌّ لى إِلّا رَبَّ العٰلَمينَ (٧٧) ]] }} | |||
«پس بیگمان همهی آنان – جز پروردگار جهانیان – دشمن مناند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧٨ | الَّذى خَلَقَنى فَهُوَ يَهدينِ (٧٨) ]] }} | |||
«آن کس که مرا آفرید، پس همو راهنماییام میکند؛» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٧٩ | وَ الَّذى هُوَ يُطعِمُنى وَ يَسقينِ (٧٩) ]] }} | |||
«و کسی (که) او به من خوردنی و آشامیدنی میدهد،» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨٠ | وَ إِذا مَرِضتُ فَهُوَ يَشفينِ (٨٠) ]] }} | |||
«و چون بیمار شوم پس او درمانم میکند،» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨١ | وَ الَّذى يُميتُنى ثُمَّ يُحيينِ (٨١) ]] }} | |||
«و آن کس که مرا میمیراند سپس زندهام میگرداند،» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨٢ | وَ الَّذى أَطمَعُ أَن يَغفِرَ لى خَطيـَٔتى يَومَ الدّينِ (٨٢) ]] }} | |||
«و کسی که امید دارم روز بُروز طاعت، خطایم را بر من بپوشاند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨٣ | رَبِّ هَب لى حُكمًا وَ أَلحِقنى بِالصّٰلِحينَ (٨٣) ]] }} | |||
«پروردگارم! به من حاکمیت و حکمتی (وحیانی) عطا کن و مرا به (آن) صالحان [:پیامبران] ملحق گردان؛» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨٤ | وَ اجعَل لى لِسانَ صِدقٍ فِى الإخِرينَ (٨٤) ]] }} | |||
«و برای من در (میان) آیندگان آخرین زبان [:آوازهای] راستواره قرار ده؛» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨٥ | وَ اجعَلنى مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعيمِ (٨٥) ]] }} | |||
«و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان؛» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨٦ | وَ اغفِر لِأَبى إِنَّهُ كانَ مِنَ الضّالّينَ (٨٦) ]] }} | |||
«و پدرم را ببخشای که او بیگمان از گمراهان بوده است.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨٧ | وَ لا تُخزِنى يَومَ يُبعَثونَ (٨٧) ]] }} | |||
«و روزی که (مکلفان) برانگیخته میشوند خوارم مکن.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨٨ | يَومَ لا يَنفَعُ مالٌ وَ لا بَنونَ (٨٨) ]] }} | |||
روزی که هیچ مال و فرزندانی سودی نمیدهند؛ | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٨٩ | إِلّا مَن أَتَى اللَّهَ بِقَلبٍ سَليمٍ (٨٩) ]] }} | |||
مگر کسی که با دلی پاک سوی خدا آمد. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩٠ | وَ أُزلِفَتِ الجَنَّةُ لِلمُتَّقينَ (٩٠) ]] }} | |||
و (آن روز) بهشت برای پرهیزگاران زینتیافته نزدیک شد. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩١ | وَ بُرِّزَتِ الجَحيمُ لِلغاوينَ (٩١) ]] }} | |||
و جهنّم برای فاسد نظران نادان بس نمودار گشت. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩٢ | وَ قيلَ لَهُم أَينَ ما كُنتُم تَعبُدونَ (٩٢) ]] }} | |||
و به آنان گفته شد: «آنچه میپرستیدهاید کجایند،» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩٣ | مِن دونِ اللَّهِ هَل يَنصُرونَكُم أَو يَنتَصِرونَ (٩٣) ]] }} | |||
«جز خدا؟ آیا یاریتان میکنند یا (از شما) یاری میخواهند؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩٤ | فَكُبكِبوا فيها هُم وَ الغاوۥنَ (٩٤) ]] }} | |||
پس آنان و (همهی) گمراهان در آن آتش شعلهور به رو افکنده شدند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩٥ | وَ جُنودُ إِبليسَ أَجمَعونَ (٩٥) ]] }} | |||
و (نیز) همهی سپاهیان ابلیس. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩٦ | قالوا وَ هُم فيها يَختَصِمونَ (٩٦) ]] }} | |||
حال آنکه آنان در آتش شعلهور با یکدیگر نزاع میکنند، گفتند: | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩٧ | تَاللَّهِ إِن كُنّا لَفى ضَلٰلٍ مُبينٍ (٩٧) ]] }} | |||
«سوگند به خدا که ما همواره در ژرفای گمراهی آشکارگری بودهایم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩٨ | إِذ نُسَوّيكُم بِرَبِّ العٰلَمينَ (٩٨) ]] }} | |||
«چون شماها را با پروردگار جهانیان برابر مینمودیم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٩٩ | وَ ما أَضَلَّنا إِلَّا المُجرِمونَ (٩٩) ]] }} | |||
و جز مجرمان ما را گمراه نکردند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠٠ | فَما لَنا مِن شٰفِعينَ (١٠٠) ]] }} | |||
«پس هیچ گونه شفاعتگرانی نداریم،» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠١ | وَ لا صَديقٍ حَميمٍ (١٠١) ]] }} | |||
«و نه دوستی خونگرم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠٢ | فَلَو أَنَّ لَنا كَرَّةً فَنَكونَ مِنَ المُؤمِنينَ (١٠٢) ]] }} | |||
«پس کاش (بر فرض محال،) بازگشتی برای ما بود تا بیگمان از مؤمنان باشیم؟!» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠٣ | إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٠٣) ]] }} | |||
همانا در این (سرگذشت) همواره نشانهای است و بیشترشان (از) مؤمنان نبودهاند (که یا کافر بودند، و یا قاصر که نه مؤمن و نه کافر بودند). | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠٤ | وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٠٤) ]] }} | |||
و بهراستی، پروردگار تو همواره همان کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠٥ | كَذَّبَت قَومُ نوحٍ المُرسَلينَ (١٠٥) ]] }} | |||
گروه نوح پیامبران را تکذیب کردند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠٦ | إِذ قالَ لَهُم أَخوهُم نوحٌ أَلا تَتَّقونَ (١٠٦) ]] }} | |||
چون برادرشان نوح به آنان گفت: «آیا پروا نمیدارید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠٧ | إِنّى لَكُم رَسولٌ أَمينٌ (١٠٧) ]] }} | |||
«من برای شما همواره فرستادهای در خور اعتمادم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠٨ | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٠٨) ]] }} | |||
پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٠٩ | وَ ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ إِن أَجرِىَ إِلّا عَلىٰ رَبِّ العٰلَمينَ (١٠٩) ]] }} | |||
«و من از شما هیچ مزدی نمیخواهم، و اجر من جز بر (عهدهی) پروردگار جهانیان نیست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١٠ | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١١٠) ]] }} | |||
«پس، از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١١ | قالوا أَنُؤمِنُ لَكَ وَ اتَّبَعَكَ الأَرذَلونَ (١١١) ]] }} | |||
گفتند: «آیا برایت (به خدا) ایمان بیاوریم حال آنکه پستترین فرومایگان از تو پیروی کردهاند؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١٢ | قالَ وَ ما عِلمى بِما كانوا يَعمَلونَ (١١٢) ]] }} | |||
(نوح) گفت: «و من چه میدانم (که) به آنآنچه میکردهاند؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١٣ | إِن حِسابُهُم إِلّا عَلىٰ رَبّى لَو تَشعُرونَ (١١٣) ]] }} | |||
«اگر باریکبینی کنید، حسابشان جز بر پروردگارم نیست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١٤ | وَ ما أَنا۠ بِطارِدِ المُؤمِنينَ (١١٤) ]] }} | |||
«و من هرگز طردکنندهی مؤمنان نیستم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١٥ | إِن أَنا۠ إِلّا نَذيرٌ مُبينٌ (١١٥) ]] }} | |||
«من جز هشداردهندهی آشکارگری (بیش) نیستم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١٦ | قالوا لَئِن لَم تَنتَهِ يٰنوحُ لَتَكونَنَّ مِنَ المَرجومينَ (١١٦) ]] }} | |||
گفتند: «ای نوح! همانا اگر (به دعوتت) پایان ندهی بیگمان و بیچون از سنگسارشدگان خواهی بود.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١٧ | قالَ رَبِّ إِنَّ قَومى كَذَّبونِ (١١٧) ]] }} | |||
گفت: «پروردگارم! قوم من همواره مرا تکذیب کردند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١٨ | فَافتَح بَينى وَ بَينَهُم فَتحًا وَ نَجِّنى وَ مَن مَعِىَ مِنَ المُؤمِنينَ (١١٨) ]] }} | |||
«پس میان من و آنان راهکاری [:چارهای] بگشای و من و هر آن کس از مؤمنان را که با مناند نجات بخش.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١١٩ | فَأَنجَينٰهُ وَ مَن مَعَهُ فِى الفُلكِ المَشحونِ (١١٩) ]] }} | |||
پس او و هر که را در آن کشتیِ آکنده با او بودند، رهانیدیم. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢٠ | ثُمَّ أَغرَقنا بَعدُ الباقينَ (١٢٠) ]] }} | |||
سپس باقیماندگان را غرق کردیم. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢١ | إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٢١) ]] }} | |||
همانا در این (ماجرا) همواره نشانهی بزرگی است، و بیشترشان ایمانآورندگان نبودهاند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢٢ | وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٢٢) ]] }} | |||
و بیگمان پروردگارت بهراستی همان کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢٣ | كَذَّبَت عادٌ المُرسَلينَ (١٢٣) ]] }} | |||
عادیان، پیامبران را تکذیب کردند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢٤ | إِذ قالَ لَهُم أَخوهُم هودٌ أَلا تَتَّقونَ (١٢٤) ]] }} | |||
چون برادرشان هود برایشان گفت: «آیا پروا نمیدارید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢٥ | إِنّى لَكُم رَسولٌ أَمينٌ (١٢٥) ]] }} | |||
«من بهراستی برایتان فرستادهای در خور اعتمادم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢٦ | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٢٦) ]] }} | |||
«پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢٧ | وَ ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ إِن أَجرِىَ إِلّا عَلىٰ رَبِّ العٰلَمينَ (١٢٧) ]] }} | |||
«و بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمیخواهم. اجر من جز بر (عهدهی) پروردگار جهانیان نیست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢٨ | أَتَبنونَ بِكُلِّ ريعٍ إيَةً تَعبَثونَ (١٢٨) ]] }} | |||
«آیا بر هر تپّهای زیبا و رعنا نشانهای (برای قدرت و رفاهیت) میسازید که (بر این سازمان و در آن) دست به بیهودهکاری و بازی بزنید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٢٩ | وَ تَتَّخِذونَ مَصانِعَ لَعَلَّكُم تَخلُدونَ (١٢٩) ]] }} | |||
«و سازمانهایی استوار بر میگیرید شاید (بیشتر) بمانید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣٠ | وَ إِذا بَطَشتُم بَطَشتُم جَبّارينَ (١٣٠) ]] }} | |||
«و هنگامی که حملهور میشوید در حال زورگویی حملهور میشوید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣١ | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٣١) ]] }} | |||
«پس، از خدا پروا بدارید و فرمانم ببرید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣٢ | وَ اتَّقُوا الَّذى أَمَدَّكُم بِما تَعلَمونَ (١٣٢) ]] }} | |||
«و از کسی که شما را به آنچه میدانید مدد کرد پروا بدارید؛» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣٣ | أَمَدَّكُم بِأَنعٰمٍ وَ بَنينَ (١٣٣) ]] }} | |||
«(کسی را که) با دامها و پسران، شما را مدد و گشایش داد،» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣٤ | وَ جَنّٰتٍ وَ عُيونٍ (١٣٤) ]] }} | |||
«و باغستانهایی سردرهم و چشمهسارانی (به شما داد).» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣٥ | إِنّى أَخافُ عَلَيكُم عَذابَ يَومٍ عَظيمٍ (١٣٥) ]] }} | |||
«من همواره از عذاب روزی بزرگ بر شما میترسم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣٦ | قالوا سَواءٌ عَلَينا أَوَعَظتَ أَم لَم تَكُن مِنَ الوٰعِظينَ (١٣٦) ]] }} | |||
گفتند: «خواه اندرز(مان) دهی، خواه از اندرزدهندگان نباشی، برایمان یکسان است.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣٧ | إِن هٰذا إِلّا خُلُقُ الأَوَّلينَ (١٣٧) ]] }} | |||
«این جز شیوه و اخلاق پیشینیان نیست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣٨ | وَ ما نَحنُ بِمُعَذَّبينَ (١٣٨) ]] }} | |||
«و ما عذابشوندگان نیستیم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٣٩ | فَكَذَّبوهُ فَأَهلَكنٰهُم إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٣٩) ]] }} | |||
پس همواره تکذیبش کردند. پس هلاکشان کردیم. همانا در این (جریان) بیگمان نشانهی بزرگی است و بیشترشان ایمانآورندگان نبودهاند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤٠ | وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٤٠) ]] }} | |||
و بهراستی، پروردگارت همواره (همان) کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤١ | كَذَّبَت ثَمودُ المُرسَلينَ (١٤١) ]] }} | |||
ثمودیان، پیامبران را تکذیب کردند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤٢ | إِذ قالَ لَهُم أَخوهُم صٰلِحٌ أَلا تَتَّقونَ (١٤٢) ]] }} | |||
چون برادرشان صالح به آنان گفت: «آیا پروا نمیدارید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤٣ | إِنّى لَكُم رَسولٌ أَمينٌ (١٤٣) ]] }} | |||
«من همواره برای شما فرستادهای در خور اعتمادم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤٤ | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٤٤) ]] }} | |||
«پس از خدا پروا بدارید و فرمانم ببَرید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤٥ | وَ ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ إِن أَجرِىَ إِلّا عَلىٰ رَبِّ العٰلَمينَ (١٤٥) ]] }} | |||
«و (من) بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمیخواهم. اجر من جز بر عهدهی پروردگار جهانیان نیست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤٦ | أَتُترَكونَ فى ما هٰهُنا إمِنينَ (١٤٦) ]] }} | |||
«آیا شما در آنچه همینجاست به امن و امان رها میشوید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤٧ | فى جَنّٰتٍ وَ عُيونٍ (١٤٧) ]] }} | |||
«در باغهایی سردرهم و چشمهسارهایی،» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤٨ | وَ زُروعٍ وَ نَخلٍ طَلعُها هَضيمٌ (١٤٨) ]] }} | |||
«و کشتزارهایی و خرماهایی (که) دستاوردهایشان لطیف (و) زود هضم است؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٤٩ | وَ تَنحِتونَ مِنَ الجِبالِ بُيوتًا فٰرِهينَ (١٤٩) ]] }} | |||
«و در حال فرح و آسایش برای خود از کوهها خانههایی میتراشید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥٠ | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٥٠) ]] }} | |||
«پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥١ | وَ لا تُطيعوا أَمرَ المُسرِفينَ (١٥١) ]] }} | |||
«و کار و فرمان افراطگران را پیروی مکنید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥٢ | الَّذينَ يُفسِدونَ فِى الأَرضِ وَ لا يُصلِحونَ (١٥٢) ]] }} | |||
«آنان که در زمین افساد میکنند و اصلاح نمیکنند.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥٣ | قالوا إِنَّما أَنتَ مِنَ المُسَحَّرينَ (١٥٣) ]] }} | |||
گفتند: «جز این نیست که تو سخت از افسونشدگانی!» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥٤ | ما أَنتَ إِلّا بَشَرٌ مِثلُنا فَأتِ بِـٔايَةٍ إِن كُنتَ مِنَ الصّٰدِقينَ (١٥٤) ]] }} | |||
«تو جز بشری مانند ما (بیش) نیستی. پس اگر از راستان بودهای نشانهای (ربانی برایمان) بیاور.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥٥ | قالَ هٰذِهِ ناقَةٌ لَها شِربٌ وَ لَكُم شِربُ يَومٍ مَعلومٍ (١٥٥) ]] }} | |||
گفت: «این ماده شتری است که برای او آشامیدنیای و (نیز) روزی معیّن نوبت آب شماست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥٦ | وَ لا تَمَسّوها بِسوءٍ فَيَأخُذَكُم عَذابُ يَومٍ عَظيمٍ (١٥٦) ]] }} | |||
«و به آن گزندی نرسانید تا (مبادا) عذابِ روزی بزرگ شما را در برگیرد.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥٧ | فَعَقَروها فَأَصبَحوا نٰدِمينَ (١٥٧) ]] }} | |||
پس آن شتر را پی کردند و (از) پشیمانان گشتند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥٨ | فَأَخَذَهُمُ العَذابُ إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٥٨) ]] }} | |||
پس آنان را عذاب در برگرفت. بیگمان و بیچون در این(جریان) نشانهای است و (اما) بیشترشان (از) مؤمنان نبودهاند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٥٩ | وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٥٩) ]] }} | |||
و بهراستی پروردگار تو همواره (همان) کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦٠ | كَذَّبَت قَومُ لوطٍ المُرسَلينَ (١٦٠) ]] }} | |||
گروه لوط فرستادگان(مان) را تکذیب کردند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦١ | إِذ قالَ لَهُم أَخوهُم لوطٌ أَلا تَتَّقونَ (١٦١) ]] }} | |||
چون برادرشان -لوط- بدیشان گفت: «آیا پروا نمیدارید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦٢ | إِنّى لَكُم رَسولٌ أَمينٌ (١٦٢) ]] }} | |||
«من همواره برای شما فرستادهای در خور اعتمادم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦٣ | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٦٣) ]] }} | |||
«پس خدا را پروا بدارید و فرمانم ببرید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦٤ | وَ ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ إِن أَجرِىَ إِلّا عَلىٰ رَبِّ العٰلَمينَ (١٦٤) ]] }} | |||
«و بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمیخواهم. اجر من جز بر عهدهی پروردگار جهانیان نیست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦٥ | أَتَأتونَ الذُّكرانَ مِنَ العٰلَمينَ (١٦٥) ]] }} | |||
«آیا از (میان) مردمان جهان،(تنها) با مردان در میآمیزید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦٦ | وَ تَذَرونَ ما خَلَقَ لَكُم رَبُّكُم مِن أَزوٰجِكُم بَل أَنتُم قَومٌ عادونَ (١٦٦) ]] }} | |||
«و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان برایتان آفریده وا میگذارید؟ بلکه شما مردمی تجاوزکارید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦٧ | قالوا لَئِن لَم تَنتَهِ يٰلوطُ لَتَكونَنَّ مِنَ المُخرَجينَ (١٦٧) ]] }} | |||
گفتند: «ای لوط! بیگمان اگر (به کارت) پایان ندهی، بهراستی همواره از اخراجشوندگانی.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦٨ | قالَ إِنّى لِعَمَلِكُم مِنَ القالينَ (١٦٨) ]] }} | |||
گفت: «من همانا از خشمناکان سرسختِ کردار شمایم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٦٩ | رَبِّ نَجِّنى وَ أَهلى مِمّا يَعمَلونَ (١٦٩) ]] }} | |||
«پروردگارم! مرا و کسانم را از آنچه انجام میدهند رهایی بخش.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧٠ | فَنَجَّينٰهُ وَ أَهلَهُ أَجمَعينَ (١٧٠) ]] }} | |||
پس او و همگی کسانش را رهانیدیم. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧١ | إِلّا عَجوزًا فِى الغٰبِرينَ (١٧١) ]] }} | |||
جز پیرزنی که از باقیماندگان در غبار (گمراهی) بود. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧٢ | ثُمَّ دَمَّرنَا الإخَرينَ (١٧٢) ]] }} | |||
سپس دیگران را سخت هلاک (و) زیر و زبر کردیم. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧٣ | وَ أَمطَرنا عَلَيهِم مَطَرًا فَساءَ مَطَرُ المُنذَرينَ (١٧٣) ]] }} | |||
و بر (سروسامان)شان بارانی (از سنگ گل) فرو ریختیم؛ پس چه بد بود سنگبارانِ بیمدادهشدگان. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧٤ | إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٧٤) ]] }} | |||
بهراستی در این (عقوبت) همواره نشانه(ی بزرگی) است و (اما) بیشترشان ایمان آورنده نبودهاند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧٥ | وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٧٥) ]] }} | |||
و بیگمان، پروردگارت همان کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧٦ | كَذَّبَ أَصحٰبُ لـَٔيكَةِ المُرسَلينَ (١٧٦) ]] }} | |||
اصحاب اَیْکه [:درختان انبوه] فرستادگان (ما) را تکذیب کردند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧٧ | إِذ قالَ لَهُم شُعَيبٌ أَلا تَتَّقونَ (١٧٧) ]] }} | |||
چون شعیب به آنان گفت: «آیا پروا نمیدارید؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧٨ | إِنّى لَكُم رَسولٌ أَمينٌ (١٧٨) ]] }} | |||
«من همواره برای شما فرستادهای در خور اعتمادم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٧٩ | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطيعونِ (١٧٩) ]] }} | |||
«از خدا پروا بدارید و فرمانم ببرید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨٠ | وَ ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ إِن أَجرِىَ إِلّا عَلىٰ رَبِّ العٰلَمينَ (١٨٠) ]] }} | |||
«و بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمیخواهم. اجر من جز بر عهدهی پروردگار جهانیان نیست.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨١ | أَوفُوا الكَيلَ وَ لا تَكونوا مِنَ المُخسِرينَ (١٨١) ]] }} | |||
«پیمانه را تمام دهید و از زیانرسانان مباشید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨٢ | وَ زِنوا بِالقِسطاسِ المُستَقيمِ (١٨٢) ]] }} | |||
«و با ترازویِ استوار و راستا وزن کنید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨٣ | وَ لا تَبخَسُوا النّاسَ أَشياءَهُم وَ لا تَعثَوا فِى الأَرضِ مُفسِدينَ (١٨٣) ]] }} | |||
و چیزهای مردمان [:جان و جانانشان] را زیان مرسانید، و افسادگرانه در زمین کوشش نکنید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨٤ | وَ اتَّقُوا الَّذى خَلَقَكُم وَ الجِبِلَّةَ الأَوَّلينَ (١٨٤) ]] }} | |||
«و از آن کسی که شما و گروههای نخستین را همچون کوه (با فطرتهای توحیدی) آفریده است پروا کنید.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨٥ | قالوا إِنَّما أَنتَ مِنَ المُسَحَّرينَ (١٨٥) ]] }} | |||
گفتند: «تو فقط از افسونشدگانی.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨٦ | وَ ما أَنتَ إِلّا بَشَرٌ مِثلُنا وَ إِن نَظُنُّكَ لَمِنَ الكٰذِبينَ (١٨٦) ]] }} | |||
« و تو جز بشری مانند ما (بیش) نیستی و تو را بیگمان از دروغگویان گمان داریم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨٧ | فَأَسقِط عَلَينا كِسَفًا مِنَ السَّماءِ إِن كُنتَ مِنَ الصّٰدِقينَ (١٨٧) ]] }} | |||
«پس اگر از راستان بودهای، پارهای از آسمان بر (سر و سامان)مان بیفکن.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨٨ | قالَ رَبّى أَعلَمُ بِما تَعمَلونَ (١٨٨) ]] }} | |||
(شعیب) گفت: «پروردگارم به آنچه میکنید داناتر است.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٨٩ | فَكَذَّبوهُ فَأَخَذَهُم عَذابُ يَومِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كانَ عَذابَ يَومٍ عَظيمٍ (١٨٩) ]] }} | |||
پس او را تکذیب کردند. پس عذاب روزِ ظلمتزا آنان را فرو گرفت. بهراستی آن عذابِ روزی بزرگ بود. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩٠ | إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيَةً وَ ما كانَ أَكثَرُهُم مُؤمِنينَ (١٩٠) ]] }} | |||
همانا در این (جریان) بیگمان نشانهای (بزرگ) است و (اما) بیشترشان ایمانآورندگان نبودهاند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩١ | وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ العَزيزُ الرَّحيمُ (١٩١) ]] }} | |||
و بهراستی، پروردگارت همواره همان عزیز رحیم است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩٢ | وَ إِنَّهُ لَتَنزيلُ رَبِّ العٰلَمينَ (١٩٢) ]] }} | |||
و بیگمان این (قرآن) همواره فرستادهی تدریجی پروردگار جهانیان است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩٣ | نَزَلَ بِهِ الرّوحُ الأَمينُ (١٩٣) ]] }} | |||
روحالامین آن را فرود آورد، | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩٤ | عَلىٰ قَلبِكَ لِتَكونَ مِنَ المُنذِرينَ (١٩٤) ]] }} | |||
بر دلت تا از (جملهی) بیمدهندگان باشی؛ | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩٥ | بِلِسانٍ عَرَبِىٍّ مُبينٍ (١٩٥) ]] }} | |||
به زبانی آشکارای بیانگر. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩٦ | وَ إِنَّهُ لَفى زُبُرِ الأَوَّلينَ (١٩٦) ]] }} | |||
و همانا (هم)آن همواره در کتابهای پشینیان است. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩٧ | أَوَلَم يَكُن لَهُم إيَةً أَن يَعلَمَهُ عُلَمٰؤُا۟ بَنى إِسرٰءيلَ (١٩٧) ]] }} | |||
آیا و برای آنان، (این خود) نشانهای بزرگ نبوده است که علمای بنیاسرائیل بدان آگاهند؟ | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩٨ | وَ لَو نَزَّلنٰهُ عَلىٰ بَعضِ الأَعجَمينَ (١٩٨) ]] }} | |||
و اگر آن را بر برخی از عجمها [:غیرعربزبانان] نازل میکردیم، | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ١٩٩ | فَقَرَأَهُ عَلَيهِم ما كانوا بِهِ مُؤمِنينَ (١٩٩) ]] }} | |||
پس پیامبر آن را بر ایشان میخواند، به آن ایمان نمیآوردهاند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠٠ | كَذٰلِكَ سَلَكنٰهُ فى قُلوبِ المُجرِمينَ (٢٠٠) ]] }} | |||
این گونه در دلهای مجرمان، آن (قرآن) را راهی نفوذی دادیم. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠١ | لا يُؤمِنونَ بِهِ حَتّىٰ يَرَوُا العَذابَ الأَليمَ (٢٠١) ]] }} | |||
تا عذاب پر دردشان را ننگرند، به آن نگروند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠٢ | فَيَأتِيَهُم بَغتَةً وَ هُم لا يَشعُرونَ (٢٠٢) ]] }} | |||
پس (آن عذاب) ناگهان -در حالی که باریکبینی نمیکنند- بدیشان در رسد. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠٣ | فَيَقولوا هَل نَحنُ مُنظَرونَ (٢٠٣) ]] }} | |||
پس بگویند: «آیا ما مهلت داده شدگانیم؟» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠٤ | أَفَبِعَذابِنا يَستَعجِلونَ (٢٠٤) ]] }} | |||
پس آیا عذاب ما را بس شتابان میخواهند؟ | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠٥ | أَفَرَءَيتَ إِن مَتَّعنٰهُم سِنينَ (٢٠٥) ]] }} | |||
پس مگر دیدی اگر سالها آنان را برخوردار کنیم؛ | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠٦ | ثُمَّ جاءَهُم ما كانوا يوعَدونَ (٢٠٦) ]] }} | |||
(و) سپس آنچه (که) وعده داده شدهاند به سراغشان آمد؛ | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠٧ | ما أَغنىٰ عَنهُم ما كانوا يُمَتَّعونَ (٢٠٧) ]] }} | |||
آنچه از آن برخوردار میشدهاند، بینیازشان نکرد (و عذاب را از آنان دفع ننمود). | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠٨ | وَ ما أَهلَكنا مِن قَريَةٍ إِلّا لَها مُنذِرونَ (٢٠٨) ]] }} | |||
و (ما) هیچ مجتمعی را هلاک نکردیم مگر آنکه برایشان بیمدهندگانی باشند، | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٠٩ | ذِكرىٰ وَ ما كُنّا ظٰلِمينَ (٢٠٩) ]] }} | |||
(تا آنان را) یادوارهای (باشد). و ما ستمکار نبودهایم. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١٠ | وَ ما تَنَزَّلَت بِهِ الشَّيٰطينُ (٢١٠) ]] }} | |||
و شیطانها آن را فرود نیاوردهاند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١١ | وَ ما يَنبَغى لَهُم وَ ما يَستَطيعونَ (٢١١) ]] }} | |||
و هرگز برایشان سزاوار (هم) نیست و (هم) نمیتوانستهاند (آن را فرود آورند). | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١٢ | إِنَّهُم عَنِ السَّمعِ لَمَعزولونَ (٢١٢) ]] }} | |||
آنان بیگمان از شنیدن (آن وحی ربانی) همواره وازدهشدگانند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١٣ | فَلا تَدعُ مَعَ اللَّهِ إِلٰهًا إخَرَ فَتَكونَ مِنَ المُعَذَّبينَ (٢١٣) ]] }} | |||
پس با خدا، معبودی دیگر مخوان. (مباد که) از عذابشدگان باشی. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١٤ | وَ أَنذِر عَشيرَتَكَ الأَقرَبينَ (٢١٤) ]] }} | |||
و نزدیکترین نزدیکانت را (از هنگامهی رستاخیز) بیم ده. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١٥ | وَ اخفِض جَناحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ المُؤمِنينَ (٢١٥) ]] }} | |||
و برای آن مؤمنانی که تو را پیروی کردهاند، بال خود را فرو گستر. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١٦ | فَإِن عَصَوكَ فَقُل إِنّى بَريءٌ مِمّا تَعمَلونَ (٢١٦) ]] }} | |||
پس اگر (کافران) تو را نافرمانی کردند، (بدیشان) بگو: «من همواره از آنچه میکنید بیزارم.» | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١٧ | وَ تَوَكَّل عَلَى العَزيزِ الرَّحيمِ (٢١٧) ]] }} | |||
و بر (آن خدایِ) عزیزِ رحمتگر بر ویژگان توکل کن. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١٨ | الَّذى يَرىٰكَ حينَ تَقومُ (٢١٨) ]] }} | |||
آن کس که چون بر پا میخیزی تو را میبیند، | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢١٩ | وَ تَقَلُّبَكَ فِى السّٰجِدينَ (٢١٩) ]] }} | |||
و جابهجا شدنت را در میان سجدهکنندگان مینگرد. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٢٠ | إِنَّهُ هُوَ السَّميعُ العَليمُ (٢٢٠) ]] }} | |||
بیگمان او، (هم)او بسیار شنوای بس داناست. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٢١ | هَل أُنَبِّئُكُم عَلىٰ مَن تَنَزَّلُ الشَّيٰطينُ (٢٢١) ]] }} | |||
آیا شما را خبر مهمی دهم (که) شیاطین بر چه کسانی دم به دم فرود میآیند؟ | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٢٢ | تَنَزَّلُ عَلىٰ كُلِّ أَفّاكٍ أَثيمٍ (٢٢٢) ]] }} | |||
بر هر دروغزن گناهکاری پیاپی فرود میآیند، | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٢٣ | يُلقونَ السَّمعَ وَ أَكثَرُهُم كٰذِبونَ (٢٢٣) ]] }} | |||
که (دزدانه) گوشهاشان را (برای شنیدن وحی) فرا میافکنند و بیشترشان دروغگویانند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٢٤ | وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الغاوۥنَ (٢٢٤) ]] }} | |||
و شاعران را نادانان فاسد پیروی میکنند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٢٥ | أَلَم تَرَ أَنَّهُم فى كُلِّ وادٍ يَهيمونَ (٢٢٥) ]] }} | |||
آیا ندیدهای که آنان در هر وادیای در مدح و ذم (این و آن) بسی دلباختهاند؟ | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٢٦ | وَ أَنَّهُم يَقولونَ ما لا يَفعَلونَ (٢٢٦) ]] }} | |||
و همانان چیزهایی میگویند که بیامان انجام نمیدهند. | |||
{{قاب | متن = [[ الشعراء ٢٢٧ | إِلَّا الَّذينَ إمَنوا وَ عَمِلُوا الصّٰلِحٰتِ وَ ذَكَرُوا اللَّهَ كَثيرًا وَ انتَصَروا مِن بَعدِ ما ظُلِموا وَ سَيَعلَمُ الَّذينَ ظَلَموا أَىَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبونَ (٢٢٧) ]] }} | |||
مگر کسانی که ایمان آورده و کارهای شایستهی (ایمان) کرده و خدا را بسیار به یاد آورده، و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفتهاند یاری خواستهاند. و کسانی که ستم کردهاند به زودی خواهند دانست (به) چه دگرگونیای (در زمان و مکانی) دگرگون میگردند. | |||
==محتوای سوره== | ==محتوای سوره== |
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ دی ۱۳۹۵، ساعت ۰۱:۳۷
سوره الفرقان | سوره الشعراء | سوره النمل | |||||||||||||||||||||||
|
در حال بارگیری... |
|
متن سوره
طسم
آنهاست آیات کتاب روشنگر.
شاید تو از اینکه (کافران) ایمانآورندگان نیستند جان خود را از روی اندوه تباهسازندهای.
اگر بخواهیم، آیتی از آسمان بر آنان فرود میآوریم، پس برای آن، گردنهایشان (و گردن کشانشان) خاضعانه دگرگون شوند.
و هیچ یادوارهی جدیدی از سوی رحمان برایشان نیاید جز اینکه بیگمان از آن رویگردان بودهاند.
همواره بس به تکذیب پرداختند و به زودی خبرهای مهمی که بدان ریشخند میکردهاند، بدیشان خواهد رسید.
و آیا به زمین ننگریستهاند (که) چه اندازه در آن از هر گونه جفتهای کرامتبار رویانیدهایم؟
همانا در این (هنرنمایی) همواره نشانهای است. حال آنکه بیشترشان ایمانآورندگان نبودهاند.
و در حقیقت، پروردگارت (هم)او بهدرستی کانون عزت (و) رحمت است.
و چون پروردگارت موسی را ندا در داد که : «نزد آن گروه ستمکار برو؛»
.«گروه فرعون. آیا پروا ندارند؟!»
گفت: «پروردگارم! همواره من میترسم که تکذیبم کنند.»
«و سینهام تنگ میگردد و زبانم نمیرهد، پس سوی هارون بفرست.»
«و (از طرفی دیگر) برای آنان بر گردن من (در کشتن شخصی فرعونی) پیامدی بد است، پس میترسم مرا بکشند.»
فرمود: «هرگز (چنین نیست)! پس به (همراه) نشانههای ما (سوی آنان) بروید. همانا ما با شما شنوندگانیم.»
«پس نزد فرعون بروید (و) بگویید: “ما دو نفر بهراستی پیامبر پروردگار جهانیانیم.”»
(و بگویید) که: « فرزندان اسرائیل را با ما بفرست.»
(فرعون) گفت: « آیا تو را به حال کودکی در (دامن) خودمان نپروراندیم؛ حال آنکه سالیانی چند از عمرت را در میان ما سپری کردی.»
.«و (سرانجام) کاری را که میخواستی انجام دادی، حال آنکه (نسبت به من) از ناسپاسانی.»
گفت: «آن را هنگامی مرتکب شدم در حالیکه من (در راه) از گمشدگانم.»
«و در آن هنگامی که از شما ترسیدم، پس از شما گریختم، تا پروردگارم به من حکمت و حاکمیتی بخشید و مرا از فرستادگان (وحیانی) نهاد.»
«و (آیا) بر (اساس) اینکه فرزندان اسراییل را بنده و در بند (خود) ساختهای، این خود نعمتی است که منّتش را بر من مینهی؟»
فرعون گفت: « و پروردگار جهانیان چیست؟»
گفت: «پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است، اگر از یقینآورندگان بودهاید.»
(فرعون) به اطرافیانش گفت: «آیا درست نمیشنوید؟»
(موسی) گفت: «پروردگار شما و پروردگار پدران نخستین شما.»
(فرعون) گفت: «بهراستی این پیامبری که فراسوی شما فرستاده شده سخت دیوانه است!»
(موسی) گفت: «پروردگار خاور و باختر و آنچه میان آن دو است؛ اگر خردورزی میکردهاید.»
(فرعون) گفت: «اگر خدایی غیر از من برگزینی همانا تو را بیگمان از زندانیان قرار خواهم داد.»
(موسی) گفت: « و گرچه برایت چیزی روشنگر بیاورم؟»
(فرعون) گفت: «اگر از راستان بودهای آن را بیاور.»
پس (موسی) عصای خود را بیفکند پس (فرعون دید که) ناگهان (هم) آن اژدری نمایان است.
و دستش را (از گریبانش) بیرون کشید، پس ناگهان (هم) آن برای تماشاگران سپید است.
(فرعون) به سران چشمگیر (از درباریانش که) پیرامونش بودند گفت: «همانا این همواره ساحری بسیار داناست.»
«میخواهد با سحر خود، شما را از سرزمینتان بیرون کند. پس (اکنون) چه میفرمایید؟»
گفتند: «او و برادرش را مهلتی ده و گردآورندگان [:بسیج کنندگان] را به شهرها بفرست،»
«پس هر ساحر بسیار دانایی را نزدت آورند.»
پس ساحران برای وعدهگاه روزی معلوم گردآوری شدند.
و به مردم گفته شد: «آیا شما هم جمعشوندگانید؟»
«شاید اگر ساحران همان پیروزمندان بودهاند ما (هم) از آنان پیروی کنیم!»
پس چون ساحران آمدند، به فرعون گفتند: «آیا اگر ما همان پیروزمندان بودهایم، بهراستی برایمان مزدی خواهد بود؟»
گفت: «آری و (افزون بر آن) بیگمان شما در این هنگام بهراستی از نزدیکشدگان (به دربار) هستید.»
موسی به آنان گفت: «آنچه را شما افکنندگانید بیفکنید.»
پس ریسمانهاشان و عصاهاشان را افکندند و گفتند: «به عزّت فرعون بیگمان بهراستی ما همان پیروزمندانیم.»
پس موسی عصایش را افکند که ناگهان همان (عصا) هر چه را به دروغ میساختند با سرعتی حاذقانه میبلعد.
پس ساحران (ناگهان و ناخودآگاه) به حالت سجده فرو افکنده شدند.
گفتند: «به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم،»
«پروردگار موسی و هارون.»
(فرعون) گفت: «آیا پیش از آنکه به شما اجازه دهم برای او ایمان آوردید؟ همواره او بیگمان همان بزرگ شماست که به شما سحر آموخته است. پس در آینده خواهید دانست (با شما چه خواهم کرد). حتماً دستها و پاهایتان را از چپ و راست به سختی خواهم برید و همانا بیچون همهتان را به دار خواهم آویخت.»
گفتند: «هیچ زیانی (و باکی) نیست. ما همواره سوی پروردگارمان (رویآورندگان و) دگرگونشوندگانیم.»
«ما بیگمان امیدواریم که پروردگارمان گناهانمان را بر ما بپوشاند، (چرا) که (در جمع فرعونیان) نخستین ایمانآورندگان بودهایم.»
و سوی موسی وحی کردیم که: «بندگان مرا شبانه حرکت ده، زیرا همواره شما تعقیبشدگانید.»
پس فرعون مأمورانی برای جمعآوری (کسانی) به تمامی شهرها(ی مصر) فرستاد.
(فرعون و فرعونیان گفتند:) «این گروهی -بیگمان و بیامان- اندکند.»
«و بهراستی آنان ما را بسی خشمآورندگانند.»
«و محققاً ما نیروی مهم به هم پیوسته و وابستهایم، (که) به حال آمادهباش (درآمدهایم).
پس آنان را از باغستانهای سردرهم و چشمهسارانی بیرون راندیم؛
و (نیز از) گنجینهها و جایگاههایی پر کرامت [:ناز و نعمت].
(ارادهی ما) چنین بود و آن (نعمت)ها را به فرزندان اسرائیل میراث دادیم.
پس (فرعونیان) در حال برآمدن آفتاب، آنان را تعقیب کردند.
پس چون دو گروه، همدیگر را دیدند، همراهان موسی گفتند: «بیگمان ما ناگزیر(و ناگریز) مورد دستیابی هستیم.»
گفت: «هرگز چنان نیست؛ همواره پروردگارم با من است و به زودی مرا (معجزه آسا) راهنمایی خواهد کرد.»
پس سوی موسی وحی کردیم که: «با عصای خود بر (این) دریا بزن.» پس دریا از هم شکافت. پس هر پارهای همچون کوهی سترگ بود.
و دیگران [:فرعونیان] را بدانجا (با صفآراییشان به غرق) نزدیک گردانیدیم.
و موسی را با همهی کسانی که همراهش بودند نجات دادیم.
سپس دیگران را غرق کردیم.
بیشک در این (واقعهی عبرتانگیز) همانا نشانهی (ربانیِ) بزرگی است. حال آنکه بیشترشان (از) مؤمنان نبودهاند.
و بیگمان پروردگار تو، همواره او همان کانون عزت (و) رحمت است.
و بر آنان گزارش مهم ابراهیم را برخوان.
چون به پدر (تربیتی)اش و قومش گفت: «چه (چیزی را) میپرستید؟»
گفتند: «بتانی را میپرستیم. پس همواره بر درگاه آنان همچنان باشندگان و خاضعانیم.»
گفت: «آیا وقتی از آنها درخواستی میکنید، از شما میشنوند؟»
«یا شما را سود یا زیانی میرسانند؟»
گفتند: «(نه!) بلکه پدران خود را یافتیم که چنان میکردند.»
گفت: «آیا پس آنچه را میپرستیدهاید نگریستید؛»
«شما و پدران پیشترین شما؟»
«پس بیگمان همهی آنان – جز پروردگار جهانیان – دشمن مناند.»
«آن کس که مرا آفرید، پس همو راهنماییام میکند؛»
«و کسی (که) او به من خوردنی و آشامیدنی میدهد،»
«و چون بیمار شوم پس او درمانم میکند،»
«و آن کس که مرا میمیراند سپس زندهام میگرداند،»
«و کسی که امید دارم روز بُروز طاعت، خطایم را بر من بپوشاند.»
«پروردگارم! به من حاکمیت و حکمتی (وحیانی) عطا کن و مرا به (آن) صالحان [:پیامبران] ملحق گردان؛»
«و برای من در (میان) آیندگان آخرین زبان [:آوازهای] راستواره قرار ده؛»
«و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان؛»
«و پدرم را ببخشای که او بیگمان از گمراهان بوده است.»
«و روزی که (مکلفان) برانگیخته میشوند خوارم مکن.»
روزی که هیچ مال و فرزندانی سودی نمیدهند؛
مگر کسی که با دلی پاک سوی خدا آمد.
و (آن روز) بهشت برای پرهیزگاران زینتیافته نزدیک شد.
و جهنّم برای فاسد نظران نادان بس نمودار گشت.
و به آنان گفته شد: «آنچه میپرستیدهاید کجایند،»
«جز خدا؟ آیا یاریتان میکنند یا (از شما) یاری میخواهند؟»
پس آنان و (همهی) گمراهان در آن آتش شعلهور به رو افکنده شدند.
و (نیز) همهی سپاهیان ابلیس.
حال آنکه آنان در آتش شعلهور با یکدیگر نزاع میکنند، گفتند:
«سوگند به خدا که ما همواره در ژرفای گمراهی آشکارگری بودهایم.»
«چون شماها را با پروردگار جهانیان برابر مینمودیم.»
و جز مجرمان ما را گمراه نکردند.»
«پس هیچ گونه شفاعتگرانی نداریم،»
«و نه دوستی خونگرم.»
«پس کاش (بر فرض محال،) بازگشتی برای ما بود تا بیگمان از مؤمنان باشیم؟!»
همانا در این (سرگذشت) همواره نشانهای است و بیشترشان (از) مؤمنان نبودهاند (که یا کافر بودند، و یا قاصر که نه مؤمن و نه کافر بودند).
و بهراستی، پروردگار تو همواره همان کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است.
گروه نوح پیامبران را تکذیب کردند.
چون برادرشان نوح به آنان گفت: «آیا پروا نمیدارید؟»
«من برای شما همواره فرستادهای در خور اعتمادم.»
پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.»
«و من از شما هیچ مزدی نمیخواهم، و اجر من جز بر (عهدهی) پروردگار جهانیان نیست.»
«پس، از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.»
گفتند: «آیا برایت (به خدا) ایمان بیاوریم حال آنکه پستترین فرومایگان از تو پیروی کردهاند؟»
(نوح) گفت: «و من چه میدانم (که) به آنآنچه میکردهاند؟»
«اگر باریکبینی کنید، حسابشان جز بر پروردگارم نیست.»
«و من هرگز طردکنندهی مؤمنان نیستم.»
«من جز هشداردهندهی آشکارگری (بیش) نیستم.»
گفتند: «ای نوح! همانا اگر (به دعوتت) پایان ندهی بیگمان و بیچون از سنگسارشدگان خواهی بود.»
گفت: «پروردگارم! قوم من همواره مرا تکذیب کردند.»
«پس میان من و آنان راهکاری [:چارهای] بگشای و من و هر آن کس از مؤمنان را که با مناند نجات بخش.»
پس او و هر که را در آن کشتیِ آکنده با او بودند، رهانیدیم.
سپس باقیماندگان را غرق کردیم.
همانا در این (ماجرا) همواره نشانهی بزرگی است، و بیشترشان ایمانآورندگان نبودهاند.
و بیگمان پروردگارت بهراستی همان کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است.
عادیان، پیامبران را تکذیب کردند.
چون برادرشان هود برایشان گفت: «آیا پروا نمیدارید؟»
«من بهراستی برایتان فرستادهای در خور اعتمادم.»
«پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.»
«و بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمیخواهم. اجر من جز بر (عهدهی) پروردگار جهانیان نیست.»
«آیا بر هر تپّهای زیبا و رعنا نشانهای (برای قدرت و رفاهیت) میسازید که (بر این سازمان و در آن) دست به بیهودهکاری و بازی بزنید؟»
«و سازمانهایی استوار بر میگیرید شاید (بیشتر) بمانید؟»
«و هنگامی که حملهور میشوید در حال زورگویی حملهور میشوید؟»
«پس، از خدا پروا بدارید و فرمانم ببرید.»
«و از کسی که شما را به آنچه میدانید مدد کرد پروا بدارید؛»
«(کسی را که) با دامها و پسران، شما را مدد و گشایش داد،»
«و باغستانهایی سردرهم و چشمهسارانی (به شما داد).»
«من همواره از عذاب روزی بزرگ بر شما میترسم.»
گفتند: «خواه اندرز(مان) دهی، خواه از اندرزدهندگان نباشی، برایمان یکسان است.»
«این جز شیوه و اخلاق پیشینیان نیست.»
«و ما عذابشوندگان نیستیم.»
پس همواره تکذیبش کردند. پس هلاکشان کردیم. همانا در این (جریان) بیگمان نشانهی بزرگی است و بیشترشان ایمانآورندگان نبودهاند.
و بهراستی، پروردگارت همواره (همان) کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است.
ثمودیان، پیامبران را تکذیب کردند.
چون برادرشان صالح به آنان گفت: «آیا پروا نمیدارید؟»
«من همواره برای شما فرستادهای در خور اعتمادم.»
«پس از خدا پروا بدارید و فرمانم ببَرید.»
«و (من) بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمیخواهم. اجر من جز بر عهدهی پروردگار جهانیان نیست.»
«آیا شما در آنچه همینجاست به امن و امان رها میشوید؟»
«در باغهایی سردرهم و چشمهسارهایی،»
«و کشتزارهایی و خرماهایی (که) دستاوردهایشان لطیف (و) زود هضم است؟»
«و در حال فرح و آسایش برای خود از کوهها خانههایی میتراشید.»
«پس از خدا پروا کنید و فرمانم ببرید.»
«و کار و فرمان افراطگران را پیروی مکنید.»
«آنان که در زمین افساد میکنند و اصلاح نمیکنند.»
گفتند: «جز این نیست که تو سخت از افسونشدگانی!»
«تو جز بشری مانند ما (بیش) نیستی. پس اگر از راستان بودهای نشانهای (ربانی برایمان) بیاور.»
گفت: «این ماده شتری است که برای او آشامیدنیای و (نیز) روزی معیّن نوبت آب شماست.»
«و به آن گزندی نرسانید تا (مبادا) عذابِ روزی بزرگ شما را در برگیرد.»
پس آن شتر را پی کردند و (از) پشیمانان گشتند.
پس آنان را عذاب در برگرفت. بیگمان و بیچون در این(جریان) نشانهای است و (اما) بیشترشان (از) مؤمنان نبودهاند.
و بهراستی پروردگار تو همواره (همان) کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است.
گروه لوط فرستادگان(مان) را تکذیب کردند.
چون برادرشان -لوط- بدیشان گفت: «آیا پروا نمیدارید؟»
«من همواره برای شما فرستادهای در خور اعتمادم.»
«پس خدا را پروا بدارید و فرمانم ببرید.»
«و بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمیخواهم. اجر من جز بر عهدهی پروردگار جهانیان نیست.»
«آیا از (میان) مردمان جهان،(تنها) با مردان در میآمیزید؟»
«و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان برایتان آفریده وا میگذارید؟ بلکه شما مردمی تجاوزکارید.»
گفتند: «ای لوط! بیگمان اگر (به کارت) پایان ندهی، بهراستی همواره از اخراجشوندگانی.»
گفت: «من همانا از خشمناکان سرسختِ کردار شمایم.»
«پروردگارم! مرا و کسانم را از آنچه انجام میدهند رهایی بخش.»
پس او و همگی کسانش را رهانیدیم.
جز پیرزنی که از باقیماندگان در غبار (گمراهی) بود.
سپس دیگران را سخت هلاک (و) زیر و زبر کردیم.
و بر (سروسامان)شان بارانی (از سنگ گل) فرو ریختیم؛ پس چه بد بود سنگبارانِ بیمدادهشدگان.
بهراستی در این (عقوبت) همواره نشانه(ی بزرگی) است و (اما) بیشترشان ایمان آورنده نبودهاند.
و بیگمان، پروردگارت همان کانون عزت (و) رحمتگر بر ویژگان است.
اصحاب اَیْکه [:درختان انبوه] فرستادگان (ما) را تکذیب کردند.
چون شعیب به آنان گفت: «آیا پروا نمیدارید؟»
«من همواره برای شما فرستادهای در خور اعتمادم.»
«از خدا پروا بدارید و فرمانم ببرید.»
«و بر این (رسالت) هیچ اجری از شما نمیخواهم. اجر من جز بر عهدهی پروردگار جهانیان نیست.»
«پیمانه را تمام دهید و از زیانرسانان مباشید.»
«و با ترازویِ استوار و راستا وزن کنید.»
و چیزهای مردمان [:جان و جانانشان] را زیان مرسانید، و افسادگرانه در زمین کوشش نکنید.»
«و از آن کسی که شما و گروههای نخستین را همچون کوه (با فطرتهای توحیدی) آفریده است پروا کنید.»
گفتند: «تو فقط از افسونشدگانی.»
« و تو جز بشری مانند ما (بیش) نیستی و تو را بیگمان از دروغگویان گمان داریم.»
«پس اگر از راستان بودهای، پارهای از آسمان بر (سر و سامان)مان بیفکن.»
(شعیب) گفت: «پروردگارم به آنچه میکنید داناتر است.»
پس او را تکذیب کردند. پس عذاب روزِ ظلمتزا آنان را فرو گرفت. بهراستی آن عذابِ روزی بزرگ بود.
همانا در این (جریان) بیگمان نشانهای (بزرگ) است و (اما) بیشترشان ایمانآورندگان نبودهاند.
و بهراستی، پروردگارت همواره همان عزیز رحیم است.
و بیگمان این (قرآن) همواره فرستادهی تدریجی پروردگار جهانیان است.
روحالامین آن را فرود آورد،
بر دلت تا از (جملهی) بیمدهندگان باشی؛
به زبانی آشکارای بیانگر.
و همانا (هم)آن همواره در کتابهای پشینیان است.
آیا و برای آنان، (این خود) نشانهای بزرگ نبوده است که علمای بنیاسرائیل بدان آگاهند؟
و اگر آن را بر برخی از عجمها [:غیرعربزبانان] نازل میکردیم،
پس پیامبر آن را بر ایشان میخواند، به آن ایمان نمیآوردهاند.
این گونه در دلهای مجرمان، آن (قرآن) را راهی نفوذی دادیم.
تا عذاب پر دردشان را ننگرند، به آن نگروند.
پس (آن عذاب) ناگهان -در حالی که باریکبینی نمیکنند- بدیشان در رسد.
پس بگویند: «آیا ما مهلت داده شدگانیم؟»
پس آیا عذاب ما را بس شتابان میخواهند؟
پس مگر دیدی اگر سالها آنان را برخوردار کنیم؛
(و) سپس آنچه (که) وعده داده شدهاند به سراغشان آمد؛
آنچه از آن برخوردار میشدهاند، بینیازشان نکرد (و عذاب را از آنان دفع ننمود).
و (ما) هیچ مجتمعی را هلاک نکردیم مگر آنکه برایشان بیمدهندگانی باشند،
(تا آنان را) یادوارهای (باشد). و ما ستمکار نبودهایم.
و شیطانها آن را فرود نیاوردهاند.
و هرگز برایشان سزاوار (هم) نیست و (هم) نمیتوانستهاند (آن را فرود آورند).
آنان بیگمان از شنیدن (آن وحی ربانی) همواره وازدهشدگانند.
پس با خدا، معبودی دیگر مخوان. (مباد که) از عذابشدگان باشی.
و نزدیکترین نزدیکانت را (از هنگامهی رستاخیز) بیم ده.
و برای آن مؤمنانی که تو را پیروی کردهاند، بال خود را فرو گستر.
پس اگر (کافران) تو را نافرمانی کردند، (بدیشان) بگو: «من همواره از آنچه میکنید بیزارم.»
و بر (آن خدایِ) عزیزِ رحمتگر بر ویژگان توکل کن.
آن کس که چون بر پا میخیزی تو را میبیند،
و جابهجا شدنت را در میان سجدهکنندگان مینگرد.
بیگمان او، (هم)او بسیار شنوای بس داناست.
آیا شما را خبر مهمی دهم (که) شیاطین بر چه کسانی دم به دم فرود میآیند؟
بر هر دروغزن گناهکاری پیاپی فرود میآیند،
که (دزدانه) گوشهاشان را (برای شنیدن وحی) فرا میافکنند و بیشترشان دروغگویانند.
و شاعران را نادانان فاسد پیروی میکنند.
آیا ندیدهای که آنان در هر وادیای در مدح و ذم (این و آن) بسی دلباختهاند؟
و همانان چیزهایی میگویند که بیامان انجام نمیدهند.
مگر کسانی که ایمان آورده و کارهای شایستهی (ایمان) کرده و خدا را بسیار به یاد آورده، و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفتهاند یاری خواستهاند. و کسانی که ستم کردهاند به زودی خواهند دانست (به) چه دگرگونیای (در زمان و مکانی) دگرگون میگردند.