وَاد
«واد» در اصل «وادى» بوده، و به معناى بستر رودخانه، یا محل عبور سیلاب ها، و گاه به معناى «درّه» نیز آمده; چرا که سیلاب ها از دره هایى که در کنار کوه ها است مى گذرد. و در اینجا مناسب معناى دوم، یعنى دره ها و کوهپایه ها است; زیرا با توجّه به آیات دیگر قرآن که درباره این قوم سخن مى گوید، و در بالا اشاره شد، قوم «ثمود» خانه هاى خود را در دامنه کوه ها مى ساختند، به این ترتیب که سنگ ها را مى بریدند و در درون آنها خانه هاى امنى ایجاد مى کردند.
ریشه کلمه
- ودى (۱۱ بار)
قاموس قرآن
سيلگاه. دره. راغب گويد: وادى در اصل محل جريان آب است ودره را از آن وادى گفتهاند. طبرسى فرموده: وادى كرانه كوه است. مجراى بزرگ آب را نيز وادى گويند. و آن در اصل بزرگى امر است و خونبها را از آن ديه گويند كه عطايى است در مقابل امر عظيم يعنى قتل. به نظر بعضى آن در اصل به معنى جريان است در مصباح گويد: «وَدَى الشَّىْء» يعنى جارى شد و وادى به معنى دره از آن است [توبه:121]. درهاى را نمىپيمايند مگر آنكه بر آنها نوشته شود. *[ابراهيم:37]. خدايا من ذريهام را در دره بى كشت اسكان دادم. در صحاح گويند: اغلب اوقات بكسره دال اكتفا كرده و ياء را حذف مىكنند مثل [طه:12]. در آيه [شعراء:225]. مراد از آن طريقه و نوع است از انواع مدح و ذمّ و خيال و غيره. جمع وادى در قران مجيد اوديه است [رعد:17]. از آسمان باران نازل كرد درهها به اندازه و وسعت خود جارى شدند.
