الرّوح
«رُوح» از نظر لغت، در اصل به معناى «نفس» و «دویدن» نیز آمده است، بعضى تصریح کرده اند که «روح» و «ریح» (باد) هر دو از یک ماده مشتق شده اند، و اگر «روح انسان» که گوهر مستقل مجردى است، به این نام، نامیده شده، به خاطر آن است که از نظر تحرک، حیات آفرینى و ناپیدا بودن، همچون «نفس و باد» است.
منظور از «رُوح»، در سوره «معارج» همان «روح الامین»، بزرگ فرشتگان است که در سوره «قدر» نیز به او اشاره شده است، آنجا که مى گوید: تَنَزَّلُ الْمَلائِکَةُ وَ الرُّوحُ فِیها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْر «در شب قدر، فرشتگان و روح به فرمان پروردگارشان براى تقدیر امور نازل مى شوند».
البته، «روح» چنان که اشاره شد معانى مختلفى دارد که در هر مورد، به تناسب قرائن موجود، ممکن است مفهوم خاصى ببخشد; روح انسان، روح به معناى قرآن، و روح به معناى «روح القدس» و به معناى فرشته وحى، همه از معانى «روح» است که در آیات دیگر قرآن به آنها اشاره شده است.
ریشه کلمه
- روح (۵۷ بار)
