سوره المؤمنون

سوره الحج	سوره المؤمنون	سوره النور
شماره کتابت : ٢٣ جزء : نزول ترتيب نزول : ٧٤ محل نزول : مكه اطلاعات آماری تعداد آیات : ١١٨ تعداد کلمات : ١١٧٨ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آبَاءَهُم آبَاؤُنَا آبَائِنَا آتَوْا آتَيْنَا آخَر آخَرِين آمَنّا آوَيْنَاهُمَا آيَاتِي آيَة أَتَيْنَاهُم أَتْرَفْنَاهُم أَجَلَهَا أَحَادِيث أَحَدَهُم أَحْسَن أَخَاه أَخَذْنَا أَخَذْنَاهُم أَخْرِجْنَا أَرْسَلْنَا أَزْوَاجِهِم أَسَاطِير أَطَعْتُم أَعُوذ أَعْقَابِکُم أَعْلَم أَعْمَال أَعْمَل أَعْنَاب أَفْلَح أَمْرَهُم أَمْرُنَا أَنَا أَنّمَا أَنّهُم أَنّکُم أَنْت أَنْزَلْنَا أَنْزِلْنِي أَنْسَاب أَنْسَوْکُم أَنْشَأ أَنْشَأْنَا أَنْشَأْنَاه أَنْفُسَهُم أَهْلَک أَهْوَاءَهُم أَيْمَانُهُم أَکْثَرُهُم أُمّة أُمّتُکُم أُمّه إِذا إِلَيْنَا إِلٰه إِلٰها إِمّا إِنّه إِنّهَا إِنّهُم إِنّي إِنّکُم ابْتَغَى ابْن اتّبَع اتّخَذ اثْنَيْن اخْتِلاَف اخْسَئُوا ادْفَع ارْجِعُون ارْحَم ارْحَمْنَا اسْتَوَيْت اسْتَکَانُوا اصْنَع اعْبُدُوا اعْمَلُوا اغْفِر افْتَرَى التّنّور الدّنْيَا الرّاحِمِين الرّازِقِين الرّسُل السّبْع السّمَاء السّمَاوَات السّمْع السّيّئَة الشّهَادَة الشّيَاطِين الصّرَاط الصّور الصّيْحَة الطّيّبَات الظّالِمِين العَادُون اللّغْو اللّه اللّيْل النّار النّطْفَة النّهَار الْآخِرَة الْأَبْصَار الْأَرْض الْأَفْئِدَة الْأَنْعَام الْأَوّلُون الْأَوّلِين الْإِنْسَان الْحَق الْحَمْد الْحَيَاة الْخَالِقِين الْخَلْق الْخَيْرَات الْعَادّين الْعَرْش الْعَظِيم الْعَلَقَة الْعِظَام الْغَيْب الْفَائِزُون الْفُلْک الْفِرْدَوْس الْقَوْل الْقَوْم الْقِيَامَة الْمَلَأ الْمَلِک الْمَوْت الْمُؤْمِنُون الْمُضْغَة الْمُفْلِحُون الْمُنْزِلِين الْمُهْلَکِين الْوَارِثُون الْيَوْم الْکَافِرُون الْکَرِيم الْکِتَاب انْصُرْنِي بَابا بَرْزَخ بَشَر بَشَرا بَعْض بَعْضا بَعْضَهُم بَعْضُهُم بَنِين بَيْنَهُم بُرْهَان بُطُونِهَا بِآيَات بِآيَاتِنَا بِأَعْيُنِنَا بِالدّهْن بِالّتِي بِالْآخِرَة بِالْحَق بِالْعَذَاب بِذِکْرِهِم بِرَبّهِم بِقَدَر بِلِقَاء بِمَبْعُوثِين بِمُؤْمِنِين بِهٰذَا بِيَدِه بِک تَأْکُلُون تَتّقُون تَتْرَى تَجْأَرُوا تَجْعَلْنِي تَخْرُج تَذَکّرُون تَرَکْت تَسْأَلُهُم تَسْبِق تَشْرَبُون تَشْکُرُون تَضْحَکُون تَعْقِلُون تَعْلَمُون تَعْمَلُون تَلْفَح تَنْبُت تَنْکِصُون تَهْجُرُون تَکُن تُبْعَثُون تُتْلَى تُحْشَرُون تُحْمَلُون تُخَاطِبْنِي تُرَابا تُرِيَنّي تُرْجَعُون تُسْحَرُون تُنْصَرُون تُوعَدُون تُکَذّبُون تُکَلّمُون ثَقُلَت جَاء جَاءَهُم جَزَيْتُهُم جَعَلْنَا جَعَلْنَاه جَعَلْنَاهُم جَنّات جَهَنّم جِنّة حَافِظُون حَيَاتُنَا حِزْب حِسَابُه حِين خَاشِعُون خَالِدُون خَرْجا خَسِرُوا خَشْيَة خَفّت خَلَق خَلَقْنَا خَلَقْنَاکُم خَلْقا خَيْر ذَا ذَات ذَرَأَکُم ذَهَاب ذِکْرِهِم ذِکْرِي رَاجِعُون رَاعُون رَب رَبّنَا رَبّه رَبّهِم رَبّک رَبْوَة رَجُل رَحِمْنَاهُم رَسُولا رَسُولَهُم رَسُولُهَا رُسُلَنَا زَوْجَيْن زُبُرا سَابِقُون سَامِرا سَبَق سَبْع سَمِعْنَا سَيَقُولُون سَيْنَاء سُبْحَان سُلاَلَة سُلْطَان سِخْرِيّا سِنِين شَاء شَجَرَة شَدِيد شَيْء شِقْوَتُنَا صَالِحا صَبَرُوا صَلاَتِهِم صَلَوَاتِهِم صِبْغ صِرَاط ضَالّين ضُرّ طَرَائِق طُغْيَانِهِم طُور طِين ظَالِمُون ظَلَمُوا عَابِدُون عَالِم عَالِين عَامِلُون عَبَثا عَدَد عَذَاب عَلَقَة عَلَيْه عَلَيْهَا عَلِيم عَهْدِهِم عُدْنَا عِبَادِي عِظَاما غَافِلِين غَلَبَت غَمْرَة غَمْرَتِهِم غَيْرُه غُثَاء فَأَتْبَعْنَا فَأَخَذَتْهُم فَأَرْسَلْنَا فَأَسْکَنّاه فَأَنّى فَأَنْشَأْنَا فَأَوْحَيْنَا فَإِنّا فَإِنّمَا فَإِنّهُم فَاتّخَذْتُمُوهُم فَاتّقُون فَار فَاسْأَل فَاسْتَکْبَرُوا فَاسْلُک فَاعِلُون فَاغْفِر فَبُعْدا فَتَبَارَک فَتَحْنَا فَتَرَبّصُوا فَتَعَالَى فَتَقَطّعُوا فَجَعَلْنَاهُم فَحَسِبْتُم فَخَرَاج فَخَلَقْنَا فَذَرْهُم فَرِحُون فَرِيق فَقَال فَقَالُوا فَقُل فَلَم فَهُم فَوَاکِه فَوْقَکُم فَکَانُوا فَکَذّبُوهُمَا فَکَسَوْنَا فَکُنْتُم فِرْعَوْن فِيهِم فِيهِن قَائِلُهَا قَال قَالُوا قَرَار قَرْنا قَلِيل قَلِيلا قَوْم قَوْما قَوْمُهُمَا قَوْمِه قُرُونا قُل قُلُوبُهُم لَآيَات لَأَنْزَل لَبِثْتُم لَبِثْنَا لَتَدْعُوهُم لَحْما لَخَاسِرُون لَدَيْنَا لَدَيْهِم لَذَهَب لَعَلا لَعَلّهُم لَعَلّي لَعِبْرَة لَفَسَدَت لَقَادِرُون لَلَجّوا لَمَبْعُوثُون لَمَيّتُون لَمُبْتَلِين لَنَاکِبُون لَيُصْبِحُن لَکَاذِبُون لِأَمَانَاتِهِم لِبَشَرَيْن لِرَبّهِم لِفُرُوجِهِم لِقَوْم لِلزّکَاة لِلّه لِلْآکِلِين لِلْحَق لِلْقَوْم مَاء مَال مَرْيَم مَعَه مَعَک مَعِين مَلاَئِکَة مَلَئِه مَلَکَت مَلَکُوت مَلُومِين مَنَافِع مَوَازِينُه مَکِين مُبَارَکا مُبِين مُبْلِسُون مُتْرَفِيهِم مُخْرَجُون مُسْتَقِيم مُسْتَکْبِرِين مُشْفِقُون مُضْغَة مُعْرِضُون مُغْرَقُون مُنْزَلا مُنْکِرُون مُوسَى مِتّم مِتْنَا مِثْل مِثْلَکُم مِثْلُکُم مِثْلِنَا مِنّا نَادِمِين نَجّانَا نَحْن نَحْيَا نَخِيل نَعِدُهُم نَفْسا نَمُوت نُؤْمِن نُرِيَک نُسَارِع نُسْقِيکُم نُطْفَة نُفِخ نُمِدّهُم نُوحا نُکَلّف هَارُون هَمَزَات هَيْهَات هٰذِه وَاحِدَة وَجِلَة وَحْيِنَا وَرَاء وَرَائِهِم وَلَد وُجُوهَهُم وُسْعَهَا وُعِدْنَا يَأْت يَأْکُل يَتَسَاءَلُون يَتَضَرّعُون يَتَفَضّل يَجْأَرُون يَحْسَبُون يَحْضُرُون يَدّبّرُوا يَدْع يَرِثُون يَسْتَأْخِرُون يَشْرَب يَشْعُرُون يَصِفُون يَعِدُکُم يَعْرِفُوا يَعْمَهُون يَقُولُون يَنْطِق يَهْتَدُون يَوْم يَوْما يَوْمَئِذ يُؤْتُون يُؤْمِنُون يُبْعَثُون يُجَار يُجِير يُحَافِظُون يُحْيِي يُرِيد يُسَارِعُون يُشْرِکُون يُظْلَمُون يُفْلِح يُمِيت يُوعَدُون کَارِهُون کَالِحُون کَانَت کَثِيرَة کَذِبا کَذّبُوا کَذّبُون کَذّبُوه کَشَفْنَا کَفَرُوا کَلاّ کَلِمَة کَم کُلُوا کُنّا کِتَاب

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢ ٤٣ ٤٤ ٤٥ ٤٦ ٤٧ ٤٨ ٤٩ ٥٠ ٥١ ٥٢ ٥٣ ٥٤ ٥٥ ٥٦ ٥٧ ٥٨ ٥٩ ٦٠ ٦١ ٦٢ ٦٣ ٦٤ ٦٥ ٦٦ ٦٧ ٦٨ ٦٩ ٧٠ ٧١ ٧٢ ٧٣ ٧٤ ٧٥ ٧٦ ٧٧ ٧٨ ٧٩ ٨٠ ٨١ ٨٢ ٨٣ ٨٤ ٨٥ ٨٦ ٨٧ ٨٨ ٨٩ ٩٠ ٩١ ٩٢ ٩٣ ٩٤ ٩٥ ٩٦ ٩٧ ٩٨ ٩٩ ١٠٠ ١٠١ ١٠٢ ١٠٣ ١٠٤ ١٠٥ ١٠٦ ١٠٧ ١٠٨ ١٠٩ ١١٠ ١١١ ١١٢ ١١٣ ١١٤ ١١٥ ١١٦ ١١٧ ١١٨

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ قَد أَفلَحَ المُؤمِنونَ (١)

مؤمنان بی‌گمان (خودشان و دیگران را) رستگار کردند.

الَّذينَ هُم فى صَلاتِهِم خٰشِعونَ (٢)

کسانی که ایشان در نمازشان دلباختگانند.

وَ الَّذينَ هُم عَنِ اللَّغوِ مُعرِضونَ (٣)

و کسانی که ایشان از (کارهای) بیهوده رویگردانانند.

وَ الَّذينَ هُم لِلزَّكوٰةِ فٰعِلونَ (٤)

و کسانی که ایشان برای زکات، فاعلان (و کارگزاران)اند.

وَ الَّذينَ هُم لِفُروجِهِم حٰفِظونَ (٥)

و کسانی که ایشان برای عورت‌هاشان نگهبانانند.

إِلّا عَلىٰ أَزوٰجِهِم أَو ما مَلَكَت أَيمٰنُهُم فَإِنَّهُم غَيرُ مَلومينَ (٦)

مگر بر همسرانشان یا دستاوردشان (مانند کنیزان که) بی‌گمان بر آنان نکوهشی نیست.

فَمَنِ ابتَغىٰ وَراءَ ذٰلِكَ فَأُولٰئِكَ هُمُ العادونَ (٧)

پس هر کس فراتر از این جوید، آنان، (هم) آنان متجاوزانند.

وَ الَّذينَ هُم لِأَمٰنٰتِهِم وَ عَهدِهِم رٰعونَ (٨)

و کسانی که برای امانت‌ها و پیمان‌هاشان رعایت‌کنندگانند.

وَ الَّذينَ هُم عَلىٰ صَلَوٰتِهِم يُحافِظونَ (٩)

و کسانی که بر نمازهایشان نگهبانانند.

أُولٰئِكَ هُمُ الوٰرِثونَ (١٠)

ایشان خودشان وارثانند.

الَّذينَ يَرِثونَ الفِردَوسَ هُم فيها خٰلِدونَ (١١)

کسانی که بهشت را به ارث می‌برند، و در آنجا ایشان جاودانانند

وَ لَقَد خَلَقنَا الإِنسٰنَ مِن سُلٰلَةٍ مِن طينٍ (١٢)

و بی‌گمان انسان را به‌راستی از عصاره‌ای، از گلی آفریدیم.

ثُمَّ جَعَلنٰهُ نُطفَةً فى قَرارٍ مَكينٍ (١٣)

سپس او را (به صورت) نطفه‌ای در جایگاهی استوار قرار دادیم.

ثُمَّ خَلَقنَا النُّطفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقنَا العَلَقَةَ مُضغَةً فَخَلَقنَا المُضغَةَ عِظٰمًا فَكَسَونَا العِظٰمَ لَحمًا ثُمَّ أَنشَأنٰهُ خَلقًا إخَرَ فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحسَنُ الخٰلِقينَ (١٤)

سپس نطفه را (به صورت) علقه‌ای [:آویزکی] در آوردیم. پس علقه را (به صورت) گوشتکی لهیده آفریدیم و آن‌گاه (هم) آن گوشتک لهیده را استخوان‌هایی آفریدیم. پس (از آن)، استخوان‌ها را با گوشتی پوشاندیم (و) سپس جنین را آفریده‌ای دگر [:روح] ایجاد نمودیم. پس خدا بسی مبارک (و) بهترین آفرینندگان است.

ثُمَّ إِنَّكُم بَعدَ ذٰلِكَ لَمَيِّتونَ (١٥)

سپس شما به‌راستی پس از این (مراحل) بی‌چون مردگانید.

ثُمَّ إِنَّكُم يَومَ القِيٰمَةِ تُبعَثونَ (١٦)

سپس بی‌گمان شما در روز رستاخیز(تان) برانگیخته خواهید شد.

وَ لَقَد خَلَقنا فَوقَكُم سَبعَ طَرائِقَ وَ ما كُنّا عَنِ الخَلقِ غٰفِلينَ (١٧)

و به‌راستی بی‌چون ما بر سر (و سامان)تان هفت راه (راهوار) بیافریدیم. و از آفرینش و آفریدگان غافل نبوده‌ایم.

وَ أَنزَلنا مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَرٍ فَأَسكَنّٰهُ فِى الأَرضِ وَ إِنّا عَلىٰ ذَهابٍ بِهِ لَقٰدِرونَ (١٨)

و از آسمان آبی به اندازه‌ای (معین) فرود آوردیم. پس آن را در زمین جای دادیم. و ما همچنان بر بازگردانیدن آن بی‌گمان تواناییم.

فَأَنشَأنا لَكُم بِهِ جَنّٰتٍ مِن نَخيلٍ وَ أَعنٰبٍ لَكُم فيها فَوٰكِهُ كَثيرَةٌ وَ مِنها تَأكُلونَ (١٩)

پس برای شما با آن، باغ‌هایی از درختان خرما و انگور به وجود آوردیم، (که) در آنها برایتان میوه‌های فراوان است و از آنها می‌خورید.

وَ شَجَرَةً تَخرُجُ مِن طورِ سَيناءَ تَنبُتُ بِالدُّهنِ وَ صِبغٍ لِلإكِلينَ (٢٠)

و درختی را از طور سینا آفریدیم، که برای خورندگان، روغن و خوراکی و رنگ و جلا(ی معده‌ها) است.

وَ إِنَّ لَكُم فِى الأَنعٰمِ لَعِبرَةً نُسقيكُم مِمّا فى بُطونِها وَ لَكُم فيها مَنٰفِعُ كَثيرَةٌ وَ مِنها تَأكُلونَ (٢١)

و به‌راستی برای شما در حیوانات نعمت‌وار همواره عبرتی است؛ از آنچه که در شکم‌های آنهاست به شما می‌نوشانیم، و برایتان در آنها سودهای فراوان است و از آنها می‌خورید.

وَ عَلَيها وَ عَلَى الفُلكِ تُحمَلونَ (٢٢)

و بر آنها و بر کشتی‌ها (سوار و) بار می‌شوید.

وَ لَقَد أَرسَلنا نوحًا إِلىٰ قَومِهِ فَقالَ يٰقَومِ اعبُدُوا اللَّهَ ما لَكُم مِن إِلٰهٍ غَيرُهُ أَفَلا تَتَّقونَ (٢٣)

و به‌راستی نوح را سوی قومش همی فرستادیم. پس (به آنان) گفت: «ای قوم من! خدا را بپرستید، برایتان جز او خدایی نیست. پس مگر پروا نمی‌دارید؟»

فَقالَ المَلَؤُا۟ الَّذينَ كَفَروا مِن قَومِهِ ما هٰذا إِلّا بَشَرٌ مِثلُكُم يُريدُ أَن يَتَفَضَّلَ عَلَيكُم وَ لَو شاءَ اللَّهُ لَأَنزَلَ مَلٰئِكَةً ما سَمِعنا بِهٰذا فى إبائِنَا الأَوَّلينَ (٢٤)

پس اشراف از (میان) قومش - که کافر شدند- گفتند: «این جز بشری همچون شما نیست، می‌خواهد بر شما برتری جوید و اگر خدا می‌خواست بی‌گمان فرشتگانی (برایتان) می‌فرستاد. ما در میان پدران نخستینمان چنان (چیزی) نشنیدیم.»

إِن هُوَ إِلّا رَجُلٌ بِهِ جِنَّةٌ فَتَرَبَّصوا بِهِ حَتّىٰ حينٍ (٢٥)

«او جز مردی نیست که در وی جنونی است، پس تا چندی درباره‌اش به‌درستی انتظار کشید.»

قالَ رَبِّ انصُرنى بِما كَذَّبونِ (٢٦)

(نوح) گفت: «پروردگارم! به (سزای) آنچه مرا تکذیب کردند، یاریم ده.»

فَأَوحَينا إِلَيهِ أَنِ اصنَعِ الفُلكَ بِأَعيُنِنا وَ وَحيِنا فَإِذا جاءَ أَمرُنا وَ فارَ التَّنّورُ فَاسلُك فيها مِن كُلٍّ زَوجَينِ اثنَينِ وَ أَهلَكَ إِلّا مَن سَبَقَ عَلَيهِ القَولُ مِنهُم وَ لا تُخٰطِبنى فِى الَّذينَ ظَلَموا إِنَّهُم مُغرَقونَ (٢٧)

پس به او وحی کردیم که: «برابر چشم‌هایمان و وحی‌مان کشتی (نجات) را بساز و چون فرمان ما در رسید و تنور به فوران آمد، پس در آن از هر نوع حیوان (خشکی) دو تا (، یکی نر و دیگری ماده،) با خانواده‌ات روان کن - بجز کسی از آنان که کلمه(ی عذاب) بر او پیشی گرفته است - و درباره‌ی کسانی که ظلم کرده‌اند با من هرگز سخن مگوی، (زیرا) آنان بی‌گمان غرق‌شوندگانند.»

فَإِذَا استَوَيتَ أَنتَ وَ مَن مَعَكَ عَلَى الفُلكِ فَقُلِ الحَمدُ لِلَّهِ الَّذى نَجّىٰنا مِنَ القَومِ الظّٰلِمينَ (٢٨)

«پس هنگامی که تو با همراهانت بر کشتی آرمیدی، بگو ستایش خدایی را (سزا)ست که ما را از (چنگ) گروه ظالمان رهانید.»

وَ قُل رَبِّ أَنزِلنى مُنزَلًا مُبارَكًا وَ أَنتَ خَيرُ المُنزِلينَ (٢٩)

و بگو: «پروردگارم! مرا در فرودگاهی پر برکت فرود آر، حال آنکه تو نیک‌ترین فرودآورندگانی.»

إِنَّ فى ذٰلِكَ لَإيٰتٍ وَ إِن كُنّا لَمُبتَلينَ (٣٠)

به‌راستی در این (ماجرا) بی‌چون نشانه‌هایی است. ما به‌راستی همواره آزماینده بوده‌ایم.

ثُمَّ أَنشَأنا مِن بَعدِهِم قَرنًا إخَرينَ (٣١)

سپس، از پی آنان نسلی دیگر پدید آوردیم.

فَأَرسَلنا فيهِم رَسولًا مِنهُم أَنِ اعبُدُوا اللَّهَ ما لَكُم مِن إِلٰهٍ غَيرُهُ أَفَلا تَتَّقونَ (٣٢)

پس در میانشان پیامبری از خودشان فرستادیم که: «خدا را بپرستید، جز او برای شما هرگز معبودی دگر نیست، پس آیا سر پرهیزگاری ندارید؟»

وَ قالَ المَلَأُ مِن قَومِهِ الَّذينَ كَفَروا وَ كَذَّبوا بِلِقاءِ الإخِرَةِ وَ أَترَفنٰهُم فِى الحَيوٰةِ الدُّنيا ما هٰذا إِلّا بَشَرٌ مِثلُكُم يَأكُلُ مِمّا تَأكُلونَ مِنهُ وَ يَشرَبُ مِمّا تَشرَبونَ (٣٣)

و اشراف قومش - که کافر شدند و دیدار آخرت را تکذیب کردند و در زندگی دنیا آنان را مرفه ساخته بودیم - گفتند: «این (مرد) جز بشری همچون شما نیست؛ از آنچه می‌خورید می‌خورد و از آنچه می‌نوشید، می‌نوشد.»

وَ لَئِن أَطَعتُم بَشَرًا مِثلَكُم إِنَّكُم إِذًا لَخٰسِرونَ (٣٤)

«و بی‌گمان اگر بشری همانند خودتان را اطاعت کنید، در آن هنگام (و هنگامه) بی‌چون زیانکارانید.»

أَيَعِدُكُم أَنَّكُم إِذا مِتُّم وَ كُنتُم تُرابًا وَ عِظٰمًا أَنَّكُم مُخرَجونَ (٣٥)

«آیا به‌راستی شما را وعده می‌دهد که وقتی مردید و خاک و استخوان بودید (باز هم) شما هماره (از گور زنده) بیرون‌شوندگانید؟»

هَيهاتَ هَيهاتَ لِما توعَدونَ (٣٦)

«وه! وه! چه دور است آنچه وعده می‌شوید.»

إِن هِىَ إِلّا حَياتُنَا الدُّنيا نَموتُ وَ نَحيا وَ ما نَحنُ بِمَبعوثينَ (٣٧)

«زندگی جز این زندگانی دنیای ما نیست (که) می‌میریم و زنده می‌شویم و (دیگر) ما از برانگیخته‌شدگان نیستیم.»

إِن هُوَ إِلّا رَجُلٌ افتَرىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا وَ ما نَحنُ لَهُ بِمُؤمِنينَ (٣٨)

«او جز مردی که بر خدا دروغ بسته است نیست و ما (هرگز) برای او ایمان‌آورندگان نیستیم.»

قالَ رَبِّ انصُرنى بِما كَذَّبونِ (٣٩)

گفت: «پروردگارم! از آن روی که مرا تکذیب کردند یاریم ده.»

قالَ عَمّا قَليلٍ لَيُصبِحُنَّ نٰدِمينَ (٤٠)

فرمود: «به زودی از آن (کارشان) بی‌گمان (و) بی‌امان (از) پشیمانانند.»

فَأَخَذَتهُمُ الصَّيحَةُ بِالحَقِّ فَجَعَلنٰهُم غُثاءً فَبُعدًا لِلقَومِ الظّٰلِمينَ (٤١)

پس فریاد (مرگبار) آنان را بحق فرو گرفت. پس آنها را (چون) خاشاکی گردانیدیم. پس دورباش بر گروه ستمکاران!

ثُمَّ أَنشَأنا مِن بَعدِهِم قُرونًا إخَرينَ (٤٢)

سپس، از پی آنان نسل‌های دیگری پدید آوردیم.

ما تَسبِقُ مِن أُمَّةٍ أَجَلَها وَ ما يَستَـٔخِرونَ (٤٣)

هیچ امتی نه از اجل خود پیشی می‌جوید و نه دیرکرد آن را می‌طلبد.

ثُمَّ أَرسَلنا رُسُلَنا تَترا كُلَّ ما جاءَ أُمَّةً رَسولُها كَذَّبوهُ فَأَتبَعنا بَعضَهُم بَعضًا وَ جَعَلنٰهُم أَحاديثَ فَبُعدًا لِقَومٍ لا يُؤمِنونَ (٤٤)

سپس فرستادگان خود را پیاپی فرستادیم. هر بار برای (هدایت) امتی پیامبرش آمد، او را تکذیب کردند؛ پس ما بعضی (از آنان) را (از) پی بعضی دیگر آوردیم و آنها را زبانزد (مردمان) گردانیدیم. پس دورباش برای گروهی که ایمان نمی‌آورند!

ثُمَّ أَرسَلنا موسىٰ وَ أَخاهُ هٰرونَ بِـٔايٰتِنا وَ سُلطٰنٍ مُبينٍ (٤٥)

موسی و برادرش هارون را با آیات خودمان و حجتی با سلطه‌ای روشنگر فرستادیم،

إِلىٰ فِرعَونَ وَ مَلَإِي۟هِ فَاستَكبَروا وَ كانوا قَومًا عالينَ (٤٦)

سوی فرعون و ویژگانش. پس تکبر نمودند و مردمی سلطه‌گر و بلندپرواز بودند.

فَقالوا أَنُؤمِنُ لِبَشَرَينِ مِثلِنا وَ قَومُهُما لَنا عٰبِدونَ (٤٧)

پس گفتند: «آیا ما به دو بشر که مانند خودمانند - در حالی که طایفه‌ی آنها بندگان مایند - ایمان بیاوریم‌؟»

فَكَذَّبوهُما فَكانوا مِنَ المُهلَكينَ (٤٨)

نتیجه، آن دو را تکذیب کردند، پس از زمره‌ی هلاک‌شدگان بودند.

وَ لَقَد إتَينا موسَى الكِتٰبَ لَعَلَّهُم يَهتَدونَ (٤٩)

و به‌راستی و درستی به موسی کتاب (وحیانی) دادیم، شاید آنان راه یابند.

وَ جَعَلنَا ابنَ مَريَمَ وَ أُمَّهُ إيَةً وَ إوَينٰهُما إِلىٰ رَبوَةٍ ذاتِ قَرارٍ وَ مَعينٍ (٥٠)

و پسر مریم و مادرش را نشانه‌ای گردانیدیم و آن دو را سوی سرزمین بلندی که آسایشگاه و جایگاه آب زلال بود پناهگاه دادیم.

يٰأَيُّهَا الرُّسُلُ كُلوا مِنَ الطَّيِّبٰتِ وَ اعمَلوا صٰلِحًا إِنّى بِما تَعمَلونَ عَليمٌ (٥١)

هان ای پیامبران! از چیزهای پاکیزه بخورید و کار شایسته(ی رسالت) کنید، من بی‌گمان به آنچه انجام می‌دهید بسی دانایم.

وَ إِنَّ هٰذِهِ أُمَّتُكُم أُمَّةً وٰحِدَةً وَ أَنا۠ رَبُّكُم فَاتَّقونِ (٥٢)

و این‌ها [:جمع مکلّفان] به‌راستی (همگان) امت شمایند، امتی یگانه (درجهت رسالت وحیانی) و من پروردگار (یگانه‌ی) شمایم‌؛ پس مرا پروا بدارید.

فَتَقَطَّعوا أَمرَهُم بَينَهُم زُبُرًا كُلُّ حِزبٍ بِما لَدَيهِم فَرِحونَ (٥٣)

پس (آن‌گاه) کار (دین)شان را میان خودشان (با) نوشته‌هایی گوناگون قطعه قطعه کردند (و) هر دسته‌ای به آنچه نزدشان است، خوش(حال)اند.

فَذَرهُم فى غَمرَتِهِم حَتّىٰ حينٍ (٥٤)

پس در ورطه‌ی گمراهیشان تا چندی واگذارشان.

أَيَحسَبونَ أَنَّما نُمِدُّهُم بِهِ مِن مالٍ وَ بَنينَ (٥٥)

آیا (چنان) می‌پندارند که بی‌گمان (با) آنچه از مال و پسران بدیشان مدد می‌کنیم (و) یاریشان می‌رسانیم؟

نُسارِعُ لَهُم فِى الخَيرٰتِ بَل لا يَشعُرونَ (٥٦)

(این از آن روست که) می‌خواهیم برایشان در خیرات شتاب ورزیم‌؟ (نه!) بلکه دقت و باریک‌بینی نمی‌کنند.

إِنَّ الَّذينَ هُم مِن خَشيَةِ رَبِّهِم مُشفِقونَ (٥٧)

بی‌گمان کسانی که ایشان از خشیت پروردگارشان با بزرگداشت(اش) هراسانند؛

وَ الَّذينَ هُم بِـٔايٰتِ رَبِّهِم يُؤمِنونَ (٥٨)

و کسانی که (هم)ایشان به نشانه‌های پروردگارشان ایمان می‌آورند؛

وَ الَّذينَ هُم بِرَبِّهِم لا يُشرِكونَ (٥٩)

و کسانی که (هم)ایشان با پروردگارشان (کسی را) شریک نمی‌آورند؛

وَ الَّذينَ يُؤتونَ ما إتَوا وَ قُلوبُهُم وَجِلَةٌ أَنَّهُم إِلىٰ رَبِّهِم رٰجِعونَ (٦٠)

و کسانی که آنچه دادند (در راه خدا) می‌دهند، حال آنکه که دل‌هایشان هراسان است، که بی‌گمان سوی پروردگارشان بازگشت‌کنندگانند؛

أُولٰئِكَ يُسٰرِعونَ فِى الخَيرٰتِ وَ هُم لَها سٰبِقونَ (٦١)

اینان در کارهای نیک شتاب می‌ورزند، و در انجام آنها (از یکدیگر) پیشی گیرندگانند.

وَ لا نُكَلِّفُ نَفسًا إِلّا وُسعَها وَ لَدَينا كِتٰبٌ يَنطِقُ بِالحَقِّ وَ هُم لا يُظلَمونَ (٦٢)

و ما هیچ کس را جز به اندازه‌ی توان و گشایشش تکلیف نمی‌کنیم و نزد ما کتابی است که به تمامی حق سخن می‌گوید، حال آنکه به آنان ستم نمی‌شود.

بَل قُلوبُهُم فى غَمرَةٍ مِن هٰذا وَ لَهُم أَعمٰلٌ مِن دونِ ذٰلِكَ هُم لَها عٰمِلونَ (٦٣)

بلکه دل‌هایشان از این (حقیقت) در (غرقاب) غفلت است و برایشان بجز این (گناهان) کردارهایی (دیگر) است، که برای (رسیدن به) آنها کارگزارند.

حَتّىٰ إِذا أَخَذنا مُترَفيهِم بِالعَذابِ إِذا هُم يَجـَٔرونَ (٦٤)

تا (هنگامی) که خوشگذران‌هایشان را به عذاب برگرفتیم، ناگاه - چون وحشیان - خشمناکان فریاد می‌زنند.

لا تَجـَٔرُوا اليَومَ إِنَّكُم مِنّا لا تُنصَرونَ (٦٥)

(به آنان گفته شود:) «امروز نعره‌ی وحشیانه نزنید! بی‌چون شما از جانب ما یاری نخواهید شد.»

قَد كانَت إيٰتى تُتلىٰ عَلَيكُم فَكُنتُم عَلىٰ أَعقٰبِكُم تَنكِصونَ (٦٦)

«به‌راستی آیات من بر شما خوانده می‌شد، پس شما بودید که همواره به عقب بر گذشته‌هاتان زیر و زبر می‌شوید.»

مُستَكبِرينَ بِهِ سٰمِرًا تَهجُرونَ (٦٧)

حال آنکه به (پذیرفتن) آن استکبار و برتری می‌جویید و شب‌هنگام (در محافل خود) هذیان می‌گویید.»

أَفَلَم يَدَّبَّرُوا القَولَ أَم جاءَهُم ما لَم يَأتِ إباءَهُمُ الأَوَّلينَ (٦٨)

آیا پس (از این) در این سخن نیندیشیدند، یا چیزی برای آنان آمده که برای پدران نخستینشان نیامده‌؟

أَم لَم يَعرِفوا رَسولَهُم فَهُم لَهُ مُنكِرونَ (٦٩)

یا پیامبر خود را نشناخته‌اند؟ پس انکار (و انگار)کنندگان اویند؟

أَم يَقولونَ بِهِ جِنَّةٌ بَل جاءَهُم بِالحَقِّ وَ أَكثَرُهُم لِلحَقِّ كٰرِهونَ (٧٠)

یا می‌گویند در او جنونی است‌؟ (نه!) بلکه او تمامی حق را برای ایشان آورده حال آنکه بیشترشان حق را بسی ناپسند می‌دارند.

وَ لَوِ اتَّبَعَ الحَقُّ أَهواءَهُم لَفَسَدَتِ السَّمٰوٰتُ وَ الأَرضُ وَ مَن فيهِنَّ بَل أَتَينٰهُم بِذِكرِهِم فَهُم عَن ذِكرِهِم مُعرِضونَ (٧١)

و اگر حق (بر فرض محال) از هوس‌های آنان پیروی می‌کرد، بی‌گمان آسمان‌ها و زمین و آنان که در آنهایند تباه می‌شدند. بلکه یادنامه‌شان را به ایشان دادیم. پس آنها از (پیروی) یادنامه‌ی خود رویگردانند.

أَم تَسـَٔلُهُم خَرجًا فَخَراجُ رَبِّكَ خَيرٌ وَ هُوَ خَيرُ الرّٰزِقينَ (٧٢)

آیا از ایشان هزینه‌ای مطالبه می‌کنی؟ پس خراج و رحمت پروردگارت بهتر است. و اوست که بهترین روزی‌دهندگان است.

وَ إِنَّكَ لَتَدعوهُم إِلىٰ صِرٰطٍ مُستَقيمٍ (٧٣)

و بی‌گمان تو اینان را به راهی بس راست می‌خوانی.

وَ إِنَّ الَّذينَ لا يُؤمِنونَ بِالإخِرَةِ عَنِ الصِّرٰطِ لَنٰكِبونَ (٧٤)

و بی‌چون کسانی که به آخرت ایمان ندارند، از (این) راه (راست) سخت منحرفند.

وَ لَو رَحِمنٰهُم وَ كَشَفنا ما بِهِم مِن ضُرٍّ لَلَجّوا فى طُغيٰنِهِم يَعمَهونَ (٧٥)

و اگر ایشان را رحم کنیم و آنچه زیان در خود دارند (زدوده و) برگشاییم، بی‌گمان در طغیانشان در حال سرگردانی لجاجت می‌کنند.

وَ لَقَد أَخَذنٰهُم بِالعَذابِ فَمَا استَكانوا لِرَبِّهِم وَ ما يَتَضَرَّعونَ (٧٦)

و بی‌گمان ایشان را بی‌چون به عذاب گرفتار کردیم. پس نسبت به پروردگارشان فروتنی نکردند و همی زاری (و خاکساری) نمی‌کنند.

حَتّىٰ إِذا فَتَحنا عَلَيهِم بابًا ذا عَذابٍ شَديدٍ إِذا هُم فيهِ مُبلِسونَ (٧٧)

تا هنگامی که دری - دارای عذابی سخت - بر آنان گشودیم. ناگهان ایشان در آن (حال) نومید و بسی اندوهگینند‌.

وَ هُوَ الَّذى أَنشَأَ لَكُمُ السَّمعَ وَ الأَبصٰرَ وَ الأَفـِٔدَةَ قَليلًا ما تَشكُرونَ (٧٨)

و اوست کسی که برای شما گوش‌ها و چشم‌ها و دل‌های فروزان پدید آورد. (پس چه) اندکی سپاس می‌گزارید.

وَ هُوَ الَّذى ذَرَأَكُم فِى الأَرضِ وَ إِلَيهِ تُحشَرونَ (٧٩)

و اوست کسی که شما را در زمین نمایان کرد و تنها سوی اوست که گردآورده خواهید شد.

وَ هُوَ الَّذى يُحيۦ وَ يُميتُ وَ لَهُ اختِلٰفُ الَّيلِ وَ النَّهارِ أَفَلا تَعقِلونَ (٨٠)

و اوست کسی که زنده می‌کند و می‌میراند و (توانایی ایجاد) اختلاف شب و روز تنها برای اوست. پس مگر خردورزی نمی‌کنید؟

بَل قالوا مِثلَ ما قالَ الأَوَّلونَ (٨١)

بلکه آنان (نیز) همانند آنچه پیشینیان(شان) گفته بودند، گفتند.

قالوا أَءِذا مِتنا وَ كُنّا تُرابًا وَ عِظٰمًا أَءِنّا لَمَبعوثونَ (٨٢)

گفتند: «آیا هنگامی که مردیم و خاک و استخوان بودیم، آیا بی‌چون، و بی‌گمان ما بازگشت‌شوندگانیم‌؟»

لَقَد وُعِدنا نَحنُ وَ إباؤُنا هٰذا مِن قَبلُ إِن هٰذا إِلّا أَسٰطيرُ الأَوَّلينَ (٨٣)

«درست همین را - از (زمانی) پیش - ما و پدرانمان همواره وعده داده شدیم. این جز افسانه‌ها و بافته‌های پیشینیان(شان چیزی) نیست.»

قُل لِمَنِ الأَرضُ وَ مَن فيها إِن كُنتُم تَعلَمونَ (٨٤)

بگو: «اگر می‌دانسته‌اید، زمین و هر که در آن است برای کیست‌؟»

سَيَقولونَ لِلَّهِ قُل أَفَلا تَذَكَّرونَ (٨٥)

به زودی خواهند گفت: «برای خداست.‌» بگو: «پس آیا (او را) به خوبی یاد نمی‌کنید؟»

قُل مَن رَبُّ السَّمٰوٰتِ السَّبعِ وَ رَبُّ العَرشِ العَظيمِ (٨٦)

بگو: «پروردگار آسمان‌های هفت‌گانه و پروردگار عرش بزرگ کیست‌؟»

سَيَقولونَ لِلَّهِ قُل أَفَلا تَتَّقونَ (٨٧)

زودا (که) گویند: «(این‌ها) برای خداست.» بگو: «پس آیا (از گناهان) پرهیز نمی‌کنید؟»

قُل مَن بِيَدِهِ مَلَكوتُ كُلِّ شَيءٍ وَ هُوَ يُجيرُ وَ لا يُجارُ عَلَيهِ إِن كُنتُم تَعلَمونَ (٨٨)

بگو اگر می‌دانسته‌اید ملکوت و واقعیت هر چیزی به دست (علم و قدرت) کیست، در حالی که هم او پناه می‌دهد و بر زیانش (کسی) پناه داده نمی‌شود؟

سَيَقولونَ لِلَّهِ قُل فَأَنّىٰ تُسحَرونَ (٨٩)

زودا (که) خواهند گفت: «(ملکوت همه چیز) برای خداست.‌» بگو: «پس کجا و چه زمانی (و چرا) دچار افسون می‌شوید؟»

بَل أَتَينٰهُم بِالحَقِّ وَ إِنَّهُم لَكٰذِبونَ (٩٠)

(نه!) بلکه با تمامی حق نزدشان آمدیم و بی‌گمان آنان دروغگویانند.

مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِن وَلَدٍ وَ ما كانَ مَعَهُ مِن إِلٰهٍ إِذًا لَذَهَبَ كُلُّ إِلٰهٍ بِما خَلَقَ وَ لَعَلا بَعضُهُم عَلىٰ بَعضٍ سُبحٰنَ اللَّهِ عَمّا يَصِفونَ (٩١)

خدا هیچ فرزندی را بر نگرفت و با او هیچ معبودی (دیگر) نبود زیرا در این هنگام (و هنگامه) بی‌شک هر خدایی آنچه را آفریده (بود) با خود می‌بُرد و بی‌چون بعضی از آنان بر بعضی دیگر تفوّق می‌جستند. منزّه است خدا از آنچه وصف(اش) می‌کنند.

عٰلِمِ الغَيبِ وَ الشَّهٰدَةِ فَتَعٰلىٰ عَمّا يُشرِكونَ (٩٢)

دانای نهان و آشکار است، پس از آنچه (با او) شریک می‌گردانند بسی برتر است.

قُل رَبِّ إِمّا تُرِيَنّى ما يوعَدونَ (٩٣)

بگو: «پروردگارم! اگر آنچه را که به آنان وعده می‌شود، بی‌گمان به من نشان می‌دهی.»

رَبِّ فَلا تَجعَلنى فِى القَومِ الظّٰلِمينَ (٩٤)

پروردگارم! پس مرا در (این هنگامه، میان) ستمکاران قرار مده.»

وَ إِنّا عَلىٰ أَن نُرِيَكَ ما نَعِدُهُم لَقٰدِرونَ (٩٥)

و ما به‌راستی تواناییم که آنچه را به آنان وعده داده‌ایم به‌درستی بر تو بنمایانیم.

ادفَع بِالَّتى هِىَ أَحسَنُ السَّيِّئَةَ نَحنُ أَعلَمُ بِما يَصِفونَ (٩٦)

بدی را به نیکوترین (شیوه) دفع کن. ما به آنچه وصف می‌کنند داناتریم.

وَ قُل رَبِّ أَعوذُ بِكَ مِن هَمَزٰتِ الشَّيٰطينِ (٩٧)

و بگو: «پروردگارم! از وسوسه‌های پنهانی فشارآورِ شیطان‌ها به تو پناه می‌برم.»

وَ أَعوذُ بِكَ رَبِّ أَن يَحضُرونِ (٩٨)

«و از اینکه (آنها) نزدم حاضر شوند، پروردگارم! به تو پناه می‌برم.»

حَتّىٰ إِذا جاءَ أَحَدَهُمُ المَوتُ قالَ رَبِّ ارجِعونِ (٩٩)

تا آن‌هنگام که مرگْ یکی از ایشان را در رسد، گوید: «پروردگارم! مرا بازگردانید.»

لَعَلّى أَعمَلُ صٰلِحًا فيما تَرَكتُ كَلّا إِنَّها كَلِمَةٌ هُوَ قائِلُها وَ مِن وَرائِهِم بَرزَخٌ إِلىٰ يَومِ يُبعَثونَ (١٠٠)

«شاید من در آنچه وانهادم کار نیکی انجام دهم.» (بدو گفته شود:) «هرگز! این سخنی است که او (تنها) گوینده‌ی آن است، حال آنکه از دنبالشان (میانه‌ی دو زندگی دنیا و آخرت) برزخی است تا روزی که برانگیخته خواهند شد.»

فَإِذا نُفِخَ فِى الصّورِ فَلا أَنسابَ بَينَهُم يَومَئِذٍ وَ لا يَتَساءَلونَ (١٠١)

پس آن‌گاه که در صور [:بوق جان‌افزا] دمیده شود، پس هرگز میانشان نسبت‌های خویشاوندی وجود ندارد و از (حال) یکدیگر (هم) نمی‌پرسند.

فَمَن ثَقُلَت مَوٰزينُهُ فَأُولٰئِكَ هُمُ المُفلِحونَ (١٠٢)

پس کسانی که میزان‌هایشان سنگین است، در نتیجه ایشان همان رستگارکنندگانند.

وَ مَن خَفَّت مَوٰزينُهُ فَأُولٰئِكَ الَّذينَ خَسِروا أَنفُسَهُم فى جَهَنَّمَ خٰلِدونَ (١٠٣)

و کسانی که میزان‌هایشان سبک است، ایشان خویشتن را زیان کرده (و) در جهنّم ماندگارانند.

تَلفَحُ وُجوهَهُمُ النّارُ وَ هُم فيها كٰلِحونَ (١٠٤)

آتش چهره‌ی آنها را دگرگون و تباه می‌سازد حال آنکه در آنجا شکافته‌لبان (و) گشاده‌دهان با لب‌های آویزان و دندان‌های نمایان و چهره‌هایی دگرگونند.

أَلَم تَكُن إيٰتى تُتلىٰ عَلَيكُم فَكُنتُم بِها تُكَذِّبونَ (١٠٥)

(خدا به آنان گوید:) «آیا آیات من بر شما خوانده نمی‌شده است. پس به وسیله‌ی آنها (همان‌ها و ما را) تکذیب می‌کرده‌اید!»

قالوا رَبَّنا غَلَبَت عَلَينا شِقوَتُنا وَ كُنّا قَومًا ضالّينَ (١٠٦)

گفتند: «پروردگارمان! شقاوتمان بر (سروسامان)مان چیره شد و ما گروهی گمراه بوده‌ایم.»

رَبَّنا أَخرِجنا مِنها فَإِن عُدنا فَإِنّا ظٰلِمونَ (١٠٧)

«پروردگارمان! ما را از اینجا برون بر، پس اگر (بازهم به آنچه بودیم) برگشتیم، بی‌گمان ما ستمگرانیم.»

قالَ اخسَـٔوا فيها وَ لا تُكَلِّمونِ (١٠٨)

فرمود: «در آن (آتش همچو سگان)- خوار و بی‌مقدار- گم شوید و با من سخن مگویید.»

إِنَّهُ كانَ فَريقٌ مِن عِبادى يَقولونَ رَبَّنا إمَنّا فَاغفِر لَنا وَ ارحَمنا وَ أَنتَ خَيرُ الرّٰحِمينَ (١٠٩)

«به‌راستی، دسته‌ای از بندگان من بودند که می‌گفتند: “پروردگارمان! ما ایمان آوردیم، بر ما بپوشان و به ما رحم کن حال آنکه تو بهترین رحم‌کنندگانی.»

فَاتَّخَذتُموهُم سِخرِيًّا حَتّىٰ أَنسَوكُم ذِكرى وَ كُنتُم مِنهُم تَضحَكونَ (١١٠)

«پس شما آنان را به ریشخند برگرفتید، تا (با این کار) یاد مرا از خاطرتان بردند، حال آنکه شما از (ایمان) ایشان پوزخند می‌زده‌اید.»

إِنّى جَزَيتُهُمُ اليَومَ بِما صَبَروا أَنَّهُم هُمُ الفائِزونَ (١١١)

«من به‌راستی امروز به (پاس) شکیبایی‌شان، به آنان پاداش دادم، زیرا هم‌ایشان به سلامتی دست‌یابندگان به خیرند.»

قٰلَ كَم لَبِثتُم فِى الأَرضِ عَدَدَ سِنينَ (١١٢)

فرمود: «تعداد چند سال در زمین ماندید؟»

قالوا لَبِثنا يَومًا أَو بَعضَ يَومٍ فَسـَٔلِ العادّينَ (١١٣)

گفتند: «یک روز یا پاره‌ای از یک روز ماندیم، پس از شمار‌گران بپرس.»

قٰلَ إِن لَبِثتُم إِلّا قَليلًا لَو أَنَّكُم كُنتُم تَعلَمونَ (١١٤)

فرمود: «جز اندکی درنگ نکردید، اگر شما به‌راستی می‌دانسته‌اید.»

أَفَحَسِبتُم أَنَّما خَلَقنٰكُم عَبَثًا وَ أَنَّكُم إِلَينا لا تُرجَعونَ (١١٥)

«پس آیا پنداشتید همواره شما را بیهوده آفریدیم و اینکه بی‌چون شما سوی ما باز گردانیده نمی‌شوید؟»

فَتَعٰلَى اللَّهُ المَلِكُ الحَقُّ لا إِلٰهَ إِلّا هُوَ رَبُّ العَرشِ الكَريمِ (١١٦)

پس والاترست خدا؛ فرمانروای تمام حق (و حقیقت). معبودی جز او نیست. اوست پروردگار عرش پرکرامت.

وَ مَن يَدعُ مَعَ اللَّهِ إِلٰهًا إخَرَ لا بُرهٰنَ لَهُ بِهِ فَإِنَّما حِسابُهُ عِندَ رَبِّهِ إِنَّهُ لا يُفلِحُ الكٰفِرونَ (١١٧)

و هر کس با خدا معبود دیگری بخواند، برای او هرگز برهانی بر آن نیست و حسابش تنها نزد پروردگارش می‌باشد. و کافران بی‌گمان رستگار کنندگان نیستند.

وَ قُل رَبِّ اغفِر وَ ارحَم وَ أَنتَ خَيرُ الرّٰحِمينَ (١١٨)

و بگو: «پروردگارم! (بر من) بپوشان و رحم کن، حال آنکه تو بهترین رحم‌کنندگانی.»

محتوای سوره

• تفسیر آیات