سوره الأحزاب

سوره السجدة	سوره الأحزاب	سوره سبإ
شماره کتابت : ٣٣ جزء : نزول ترتيب نزول : ٩٠ محل نزول : مدينه اطلاعات آماری تعداد آیات : ٧٣ تعداد کلمات : ١٥١٧ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آبَاءَهُم آبَائِهِن آتَيْت آتَيْتَهُن آتِهِم آتِين آذَوْا آمَنُوا أَبَا أَبَدا أَبْنَاء أَبْنَاءَکُم أَبْنَائِهِن أَجْرا أَجْرَهَا أَحَد أَحَدا أَحَق أَحْلَلْنَا أَخَذْنَا أَخَوَاتِهِن أَخْطَأْتُم أَدْعِيَاءَکُم أَدْعِيَائِهِم أَدْنَى أَذَاهُم أَرَاد أَرْسَلْنَاک أَرْضا أَرْضَهُم أَزْوَاج أَزْوَاجَه أَزْوَاجَک أَزْوَاجَکُم أَزْوَاجُه أَزْوَاجِهِم أَسْفَل أَشِحّة أَشْفَقْن أَصِيلا أَطَعْنَا أَطِعْن أَطْهَر أَعَدّ أَعْتَدْنَا أَعْجَبَک أَعْمَالَهُم أَعْمَالَکُم أَعْيُنُهُم أَعْيُنُهُن أَفَاء أَقِمْن أَقْسَط أَقْطَارِهَا أَلِيما أَمْر أَمْرا أَمْرِهِم أَمْسِک أَمْوَالَهُم أَنّهُم أَنْبَائِکُم أَنْزَل أَنْعَم أَنْعَمْت أَنْفُسِهِم أَهْل أَوْرَثَکُم أَوْلَى أَوْلِيَائِکُم أَيْمَانُهُم أَيْمَانُهُن أَيْنَمَا أُجُورَهُن أُخِذُوا أُسَرّحْکُن أُسْوَة أُمَتّعْکُن أُمّهَاتُهُم أُمّهَاتِکُم أُولُو إِبْرَاهِيم إِثْما إِخْوَانِهِن إِذا إِلَيْنَا إِنَاه إِنّه إِيمَانا ابْتَغَيْت ابْتُلِي ابْن اتّبِع اتّق اتّقَيْتُن اتّقُوا اتّقِين احْتَمَلُوا ادْعُوهُم اذْکُرُوا اذْکُرْن الدّار الدّنْيَا الدّين الذّاکِرَات الذّاکِرِين الرّجْس الرّسُولا الرّعْب الزّکَاة السّاعَة السّبِيل السّبِيلا السّمَاوَات الصّائِمَات الصّائِمِين الصّابِرَات الصّابِرِين الصّادِقَات الصّادِقِين الصّلاَة الظّلُمَات الظّنُونَا اللاّئِي اللاّتِي اللّه النّار النّاس النّبِي النّبِيّين النّسَاء النّور الْآخِر الْآخِرَة الْأَبْصَار الْأَحْزَاب الْأَدْبَار الْأَرْحَام الْأَرْض الْأَعْرَاب الْأَمَانَة الْأُولَى الْإِنْسَان الْبَأْس الْبَيْت الْجَاهِلِيّة الْجِبَال الْحَافِظَات الْحَافِظِين الْحَق الْحَنَاجِر الْحَيَاة الْحِکْمَة الْخَاشِعَات الْخَاشِعِين الْخَوْف الْخَيْر الْخِيَرَة الْعَذَاب الْعَنْهُم الْفِتْنَة الْفِرَار الْقَائِلِين الْقَانِتَات الْقَانِتِين الْقَتْل الْقُلُوب الْقِتَال الْمَدِينَة الْمَوْت الْمُؤْمِنَات الْمُؤْمِنُون الْمُؤْمِنِين الْمُتَصَدّقَات الْمُتَصَدّقِين الْمُرْجِفُون الْمُسْلِمَات الْمُسْلِمِين الْمُشْرِکَات الْمُشْرِکِين الْمُعَوّقِين الْمُنَافِقَات الْمُنَافِقُون الْمُنَافِقِين الْمُهَاجِرِين الْيَوْم الْکَافِرِين الْکِتَاب امْرَأَة اکْتَسَبُوا بَادُون بَدّلُوا بَشّر بَصِيرا بَعْدِه بَعْضُهُم بَلَغَت بَنَات بَنَاتِک بُهْتَانا بُيُوت بُيُوتَنَا بُيُوتِکُن بُکْرَة بِأَفْوَاهِکُم بِأَلْسِنَة بِأَن بِإِذْنِه بِاللّه بِالْقَوْل بِالْمُؤْمِنِين بِبَعْض بِصِدْقِهِم بِعَوْرَة بِغَيْر بِغَيْظِهِم بِفَاحِشَة بِهِن بِکُل تَأْسِرُون تَبَدّل تَبَرّج تَبَرّجْن تَبْدِيلا تَجِد تَحِيّتُهُم تَخْشَاه تَخْشَى تَخْضَعْن تَدُور تَدْخُلُوا تَرَوْهَا تَسْلِيما تَشَاء تَطَئُوهَا تَطْهِيرا تَظُنّون تَعَمّدَت تَعْتَدّونَهَا تَعْلَمُوا تَعْمَل تَعْمَلُون تَفْعَلُوا تَقَرّ تَقُول تَقْتُلُون تَقْتِيلا تَلَبّثُوا تَمَسّوهُن تَنْکِحُوا تَوَکّل تَکُون تَکُونُوا تُؤْذُوا تُؤْوِي تُبْدُوا تُخْفُوه تُخْفِي تُرِدْن تُرْجِي تُطِع تُظَاهِرُون تُقَلّب تُمَتّعُون ثُقِفُوا جَاء جَاءَتْکُم جَاءُوکُم جَعَل جَلاَبِيبِهِن جَمِيلا جَهُولا جَوْفِه جُنَاح جُنُود جُنُودا حَرَج حَسَنَة حَسِيبا حَلِيما حَمَلَهَا حَکِيما حُسْنُهُن حِجَاب حِدَاد خَاتَم خَالاَتِک خَالِدِين خَالِصَة خَالِک خَبِيرا خَلَوْا خَيْرا دَاعِيا دَع دُخِلَت دُعِيتُم دِيَارَهُم ذَا ذَهَب ذَکَر ذُنُوبَکُم ذِکْرا ذٰلِکُم رَأَى رَأَيْتَهُم رَبّنَا رَبّک رَحِيما رَحْمَة رَدّ رَسُول رَسُولَه رَسُولُه رَسُولِه رَقِيبا رِجَال رِجَالِکُم رِزْقا رِسَالاَت رِيحا زَادَهُم زَاغَت زَوّجْنَاکَهَا زَوْجَک زَيْد زُلْزِلُوا زِلْزَالا زِينَتَهَا سَأَلْتُمُوهُن سَادَتَنَا سَبّحُوه سَدِيدا سَرَاحا سَرّحُوهُن سَعِيرا سَلاَم سَلَقُوکُم سَلّمُوا سُئِلُوا سُنّة سُوءا سِرَاجا شَاء شَاهِدا شَدِيدا شَهِيدا شَيْء شَيْئا صَالِحا صَدَق صَدَقُوا صَلّوا صَيَاصِيهِم صِدْقِهِم ضَل ضَلاَلا ضِعْفَيْن طَائِفَة طَعَام طَعِمْتُم طَلّقْتُمُوهُن ظَاهَرُوهُم ظَلُوما عَاهَدُوا عَذَابا عَرَضْنَا عَزَلْت عَزِيزا عَظِيما عَلَيْه عَلِمْنَا عَلِيما عَمّاتِک عَمّک عَنْکُم عَهْد عَوْرَة عِدّة عِلْمُهَا عِيسَى غَفُورا غَلِيظا غُرُورا فَأَبَيْن فَأَحْبَط فَأَرْسَلْنَا فَأَضَلّونَا فَإِخْوَانُکُم فَادْخُلُوا فَارْجِعُوا فَاز فَاسْأَلُوهُن فَانْتَشِرُوا فَبَرّأَه فَتَعَالَيْن فَرَرْتُم فَرَض فَرَضْنَا فَرِيق فَرِيقا فَضْلا فَمَتّعُوهُن فَمِنْهُم فَوْزا فَوْقِکُم فَيَسْتَحْيِي فَيَطْمَع فُرُوجَهُم فِرَارا فِيکُم قَاتَلُوا قَالَت قَالُوا قَدَرا قَدِيرا قَذَف قَرِيبا قَرْن قَضَوْا قَضَى قَلِيلا قَلْبَيْن قَلْبِه قَوِيّا قَوْلا قَوْلُکُم قُتّلُوا قُل قُلُوبُکُم قُلُوبِهِم قُلُوبِهِن قُلُوبِکُم قُلْن قُولُوا لَآتَوْهَا لَسْتُن لَطِيفا لَعَل لَعَن لَعَنَهُم لَعْنا لَنُغْرِيَنّک لَيْتَنَا لِآبَائِهِم لِأَزْوَاجِک لِإِخْوَانِهِم لِحَدِيث لِرَجُل لِسُنّة لِقُلُوبِکُم لِلنّبِي لِلّذِي لِلّه لِلْمُحْسِنَات لِلْکَافِرِين لِمُؤْمِن لِيَجْزِي لِيَسْأَل لِيُخْرِجَکُم لِيُذْهِب لِيُعَذّب لِکَي لِکَيْلا مَتَاعا مَرَض مَرّتَيْن مَرْيَم مَسْئُولا مَسْطُورا مَعَک مَعْرُوفا مَغْفِرَة مَفْعُولا مَقْدُورا مَلاَئِکَتَه مَلاَئِکَتُه مَلَکَت مَلْعُونِين مَوَالِيکُم مُؤْمِنَة مُبَشّرا مُبَيّنَة مُبِينا مُبْدِيه مُحَمّد مُسْتَأْنِسِين مُقَام مُنِيرا مُهِينا مُوسَى مِنْک مِنْکُن مِيثَاقا مِيثَاقَهُم نَاظِرِين نَحْبَه نَذِيرا نَصِيرا نَفْسَهَا نَفْسِک نَکَحْتُم نُؤْتِهَا نُوح نِسَاء نِسَائِهِن نِعْمَة هَاجَرْن هَلُم وَجِيها وَرَاء وَطَرا وَعَدَنَا وَلِيّا وَهَبَت وَکِيلا وُجُوهُهُم يَأْت يَأْتُون يَتُوب يَثْرِب يَجِدُون يَحِل يَحْزَن يَحْسَبُون يَحْمِلْنَهَا يَخْشَوْن يَخْشَوْنَه يَذْهَبُوا يَرْجُو يَرْضَيْن يَسِيرا يَسْأَلُون يَسْأَلُک يَسْتَأْذِن يَسْتَحْيِي يَسْتَنْکِحَهَا يَعْص يَعْصِمُکُم يَعْلَم يَغْفِر يَقُول يَقُولُون يَقْنُت يَلْقَوْنَه يَمِينُک يَنَالُوا يَنْتَظِر يَنْتَه يَنْظُرُون يَنْفَعَکُم يَهْدِي يَوَدّوا يَوْم يَکُون يُؤْذَن يُؤْذَيْن يُؤْذُون يُؤْذِي يُؤْمِنُوا يُبَلّغُون يُتْلَى يُجَاوِرُونَک يُدْرِيک يُدْنِين يُرِيد يُرِيدُون يُصَلّون يُصَلّي يُصْلِح يُضَاعَف يُطَهّرَکُم يُطِع يُعَذّب يُعْرَفْن يُغْشَى يُوحَى يُوَلّون کَأَحَد کَالّذِي کَالّذِين کَبِيرا کَثِيرا کَرِيما کَفَرُوا کَفَى کُبَرَاءَنَا کُلّهُن کُنْتُن کِتَاب

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢ ٤٣ ٤٤ ٤٥ ٤٦ ٤٧ ٤٨ ٤٩ ٥٠ ٥١ ٥٢ ٥٣ ٥٤ ٥٥ ٥٦ ٥٧ ٥٨ ٥٩ ٦٠ ٦١ ٦٢ ٦٣ ٦٤ ٦٥ ٦٦ ٦٧ ٦٨ ٦٩ ٧٠ ٧١ ٧٢ ٧٣

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ يٰأَيُّهَا النَّبِىُّ اتَّقِ اللَّهَ وَ لا تُطِعِ الكٰفِرينَ وَ المُنٰفِقينَ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَليمًا حَكيمًا (١)

هان ای پیامبر برجسته! از خدا پروا بدار و کافران و منافقان را فرمان مدار. خدا بس دانای حکیم بوده است.

وَ اتَّبِع ما يوحىٰ إِلَيكَ مِن رَبِّكَ إِنَّ اللَّهَ كانَ بِما تَعمَلونَ خَبيرًا (٢)

و آنچه را که از پروردگارت سویت وحی می‌شود، پیروی کن. خدا همواره به آنچه می‌کنید بسی آگاه بوده است.

وَ تَوَكَّل عَلَى اللَّهِ وَ كَفىٰ بِاللَّهِ وَكيلًا (٣)

و بر خدا توکّل کن. همین بس که وکیل (همان) خداست.

ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِن قَلبَينِ فى جَوفِهِ وَ ما جَعَلَ أَزوٰجَكُمُ الّٰـٔى تُظٰهِرونَ مِنهُنَّ أُمَّهٰتِكُم وَ ما جَعَلَ أَدعِياءَكُم أَبناءَكُم ذٰلِكُم قَولُكُم بِأَفوٰهِكُم وَ اللَّهُ يَقولُ الحَقَّ وَ هُوَ يَهدِى السَّبيلَ (٤)

خدا برای هیچ مردی در درونش دو دل ننهاده است و آن همسرانتان را که مورد «ظهار» قرار می‌دهید، مادرانتان نگردانیده و پسرخواندگانتان را پسرانتان قرار نداده. این سخنانتان است با دهان‌هایتان (و نه از روی واقعیت)؛ و خدا تمامی حق را می‌گوید و او به راه راست رهبری می‌کند.

ادعوهُم لِإبائِهِم هُوَ أَقسَطُ عِندَ اللَّهِ فَإِن لَم تَعلَموا إباءَهُم فَإِخوٰنُكُم فِى الدّينِ وَ مَوٰليكُم وَ لَيسَ عَلَيكُم جُناحٌ فيما أَخطَأتُم بِهِ وَ لٰكِن ما تَعَمَّدَت قُلوبُكُم وَ كانَ اللَّهُ غَفورًا رَحيمًا (٥)

آنان را برای پدرانشان بخوانید (که) آن نزد خدا عادلانه‌‌تر است. پس اگر (هم) پدرانشان را نمی‌شناسید، برادرانتان در دین و پیروان و دوستان شمایند. و گناهی بر شما نیست در آنچه خطا کردید ولی آنچه دل‌هاتان (بدان) تعمّد کرده (گناه است). و خدا همواره پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان بوده است.

النَّبِىُّ أَولىٰ بِالمُؤمِنينَ مِن أَنفُسِهِم وَ أَزوٰجُهُ أُمَّهٰتُهُم وَ أُولُوا الأَرحامِ بَعضُهُم أَولىٰ بِبَعضٍ فى كِتٰبِ اللَّهِ مِنَ المُؤمِنينَ وَ المُهٰجِرينَ إِلّا أَن تَفعَلوا إِلىٰ أَولِيائِكُم مَعروفًا كانَ ذٰلِكَ فِى الكِتٰبِ مَسطورًا (٦)

پیامبر بزرگ به مؤمنان از خودهاشان برتر(و نزدیکتر) است و همسرانش مادران ایشانند و خویشاوندان در کتاب خدا - بعضیشان (نسبت) به بعضی دیگر - از مؤمنان و مهاجران برترند؛ مگر آنکه بخواهید برای دوستان (باایمان)تان کاری [:وصیّت یا احسانی] به شایستگی کنید. و این در کتاب (وحیانی) نگاشته بوده است.

وَ إِذ أَخَذنا مِنَ النَّبِيّۦنَ ميثٰقَهُم وَ مِنكَ وَ مِن نوحٍ وَ إِبرٰهيمَ وَ موسىٰ وَ عيسَى ابنِ مَريَمَ وَ أَخَذنا مِنهُم ميثٰقًا غَليظًا (٧)

و چون از همه‌ی پیامبران برجسته پیمانشان را گرفتیم و (به ویژه) از تو و از نوح و ابراهیم و موسی و عیسی پسر مریم، و از همه‌ی آنان پیمانی سخت گرفتیم؛

لِيَسـَٔلَ الصّٰدِقينَ عَن صِدقِهِم وَ أَعَدَّ لِلكٰفِرينَ عَذابًا أَليمًا (٨)

تا راستان را از راستیشان باز پرسد. و برای کافران عذابی دردناک آماده کرده است.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنُوا اذكُروا نِعمَةَ اللَّهِ عَلَيكُم إِذ جاءَتكُم جُنودٌ فَأَرسَلنا عَلَيهِم ريحًا وَ جُنودًا لَم تَرَوها وَ كانَ اللَّهُ بِما تَعمَلونَ بَصيرًا (٩)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! نعمت خدا را بر خودهاتان به یاد آورید، چون لشکریانی سویتان درآمدند. پس بر (سر و سامان)شان (تند)بادی فرستادیم و (نیز) لشکریانی (هم) که آنها را ندیدید. و خدا به آنچه می‌کنید بینا بوده است.

إِذ جاءوكُم مِن فَوقِكُم وَ مِن أَسفَلَ مِنكُم وَ إِذ زاغَتِ الأَبصٰرُ وَ بَلَغَتِ القُلوبُ الحَناجِرَ وَ تَظُنّونَ بِاللَّهِ الظُّنونا۠ (١٠)

چون از بالای (سر)تان و از زیرترین (جایگاه)تان آمدند و چون چشم‌ها(یتان) خیره شد و دل‌ها(تان) به گلوگاه‌ها(تان) رسید، و به خدا آن گمان‌ها(ی نابجا) را می‌برید.

هُنالِكَ ابتُلِىَ المُؤمِنونَ وَ زُلزِلوا زِلزالًا شَديدًا (١١)

اینجا (بود که) مؤمنان در آزمونی بس دشوار گرفتار شدند و به سختی متزلزل گشتند.

وَ إِذ يَقولُ المُنٰفِقونَ وَ الَّذينَ فى قُلوبِهِم مَرَضٌ ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسولُهُ إِلّا غُرورًا (١٢)

و چون منافقان و کسانی که در دل‌هایشان بیماری است می‌گویند: «خدا و فرستاده‌اش وعده‌ای جز فریب به ما ندادند.»

وَ إِذ قالَت طائِفَةٌ مِنهُم يٰأَهلَ يَثرِبَ لا مُقامَ لَكُم فَارجِعوا وَ يَستَـٔذِنُ فَريقٌ مِنهُمُ النَّبِىَّ يَقولونَ إِنَّ بُيوتَنا عَورَةٌ وَ ما هِىَ بِعَورَةٍ إِن يُريدونَ إِلّا فِرارًا (١٣)

و چون گروهی از آنان گفتند: «ای مردم مدینه! دیگر شما را (اینجا) هیچ جایگاهی (و درنگی) نیست. پس برگردید.» و گروهی از آنان از پیامبر برجسته اجازه می‌خواهند (و) می‌گویند: «خانه‌هایمان بی‌حفاظ است‌.» حال آنکه خانه‌هایشان بی‌حفاظ نیست (بلکه خودهاشان بی‌حفاظند). آنان جز گریزی (از جهاد) چیزی نمی‌خواهند.

وَ لَو دُخِلَت عَلَيهِم مِن أَقطارِها ثُمَّ سُئِلُوا الفِتنَةَ لَإتَوها وَ ما تَلَبَّثوا بِها إِلّا يَسيرًا (١٤)

و اگر از اطراف اصلی مدینه (بر سروسامانشان) می‌گشتند، سپس آنان به آشوبگریِ دشوارِ آتشبار [:جنگ] خوانده می‌شدند، همواره سویش می‌آمدند و جز اندکی در مدینه درنگ نمی‌کردند؛

وَ لَقَد كانوا عٰهَدُوا اللَّهَ مِن قَبلُ لا يُوَلّونَ الأَدبٰرَ وَ كانَ عَهدُ اللَّهِ مَسـٔولًا (١٥)

و همواره از پیش با خدا همی پیمان بسته بودند (که) پشت‌ها(شان را به دشمنانشان) نکنند. و پیمان خدا مورد بازخواست بوده است.

قُل لَن يَنفَعَكُمُ الفِرارُ إِن فَرَرتُم مِنَ المَوتِ أَوِ القَتلِ وَ إِذًا لا تُمَتَّعونَ إِلّا قَليلًا (١٦)

بگو: «اگر از مرگ یا کشته شدن فرار کنید هرگز فرار، شما را سودی نبخشد، و در این هنگام (و هنگامه) جز اندکی برخوردار نخواهید شد.»

قُل مَن ذَا الَّذى يَعصِمُكُم مِنَ اللَّهِ إِن أَرادَ بِكُم سوءًا أَو أَرادَ بِكُم رَحمَةً وَ لا يَجِدونَ لَهُم مِن دونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَ لا نَصيرًا (١٧)

بگو: «کیست آن کس (که) از (اراده‌ی) خدا شما را نگهبانی کند، اگر او بخواهد برای شما بدی بیاورد، یا بخواهد شما را رحمتی کند؟» و غیر از خدا برای خود نه سرپرست و نه یاوری نخواهند یافت.

قَد يَعلَمُ اللَّهُ المُعَوِّقينَ مِنكُم وَ القائِلينَ لِإِخوٰنِهِم هَلُمَّ إِلَينا وَ لا يَأتونَ البَأسَ إِلّا قَليلًا (١٨)

خدا واپس اندازندگان شما و آن کسانی را که به برادرانشان می‌گفتند: «نزد ما بیایید» و جز اندکی روی به جنگ نمی‌آورند، می‌داند [:می‌شناسد] (و) نشانه می‌نهد.

أَشِحَّةً عَلَيكُم فَإِذا جاءَ الخَوفُ رَأَيتَهُم يَنظُرونَ إِلَيكَ تَدورُ أَعيُنُهُم كَالَّذى يُغشىٰ عَلَيهِ مِنَ المَوتِ فَإِذا ذَهَبَ الخَوفُ سَلَقوكُم بِأَلسِنَةٍ حِدادٍ أَشِحَّةً عَلَى الخَيرِ أُولٰئِكَ لَم يُؤمِنوا فَأَحبَطَ اللَّهُ أَعمٰلَهُم وَ كانَ ذٰلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسيرًا (١٩)

علیه شما بسی بخیلند. پس چون هنگام ترس فرا رسد، آنان را می‌بینی که مانند کسی که به سبب مرگ بی‌هوش می‌شود - درحالی که چشمانشان در حدقه می‌چرخد- سوی تو (با نگرانی) می‌نگرند؛ پس هنگامی‌که ترسشان برطرف شود، شما را با زبان‌هایی تند نیش می‌زنند. حال آنکه بر خیر[:مال و منال] حریصند. آنان ایمان نیاورده‌اند. پس خدا اعمالشان را تباه گردانیده و این کار بر خدا آسان بوده‌است.

يَحسَبونَ الأَحزابَ لَم يَذهَبوا وَ إِن يَأتِ الأَحزابُ يَوَدّوا لَو أَنَّهُم بادونَ فِى الأَعرابِ يَسـَٔلونَ عَن أَنبائِكُم وَ لَو كانوا فيكُم ما قٰتَلوا إِلّا قَليلًا (٢٠)

اینان (چنان) می‌پندارند که حزب‌های دشمن نرفته‌اند و اگر (این) احزاب برگردند دوست دارند (که) کاش میان اعراب - بادیه‌نشینان- بودند. حال آنکه از اخبار مهم (مربوط به) شما جویا می‌شوند، و اگر در میان شما بودند، جز اندکی جنگ نمی‌کردند.

لَقَد كانَ لَكُم فى رَسولِ اللَّهِ أُسوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَن كانَ يَرجُوا اللَّهَ وَ اليَومَ الإخِرَ وَ ذَكَرَ اللَّهَ كَثيرًا (٢١)

به‌راستی همواره برای شما در (اقتدای به) رسول خدا سرمشقی نیکو بوده‌است؛ برای کسی که به خدا و روز بازپسین امید می‌داشته و خدا را زیاد یاد کرده است.

وَ لَمّا رَءَا المُؤمِنونَ الأَحزابَ قالوا هٰذا ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسولُهُ وَ صَدَقَ اللَّهُ وَ رَسولُهُ وَ ما زادَهُم إِلّا إيمٰنًا وَ تَسليمًا (٢٢)

و هنگامی‌که مؤمنان حزب‌ها(ی دشمن) را دیدند، گفتند: «این همان است که خدا و فرستاده‌اش به ما وعده دادند و خدا و فرستاده‌اش راست گفتند.» و جز بر ایمان و تسلیمشان نیفزود.

مِنَ المُؤمِنينَ رِجالٌ صَدَقوا ما عٰهَدُوا اللَّهَ عَلَيهِ فَمِنهُم مَن قَضىٰ نَحبَهُ وَ مِنهُم مَن يَنتَظِرُ وَ ما بَدَّلوا تَبديلًا (٢٣)

از مؤمنان رادمردانی هستند (که) آنچه را با خدا بر آن پیمان بسته‌اند راست آمدند. پس برخی از آنان به نیازشان رسیدند و برخی از آنان در (همین) انتظارند و هرگز (پیمان خود را) هیچ‌گونه تبدیلی نکردند.

لِيَجزِىَ اللَّهُ الصّٰدِقينَ بِصِدقِهِم وَ يُعَذِّبَ المُنٰفِقينَ إِن شاءَ أَو يَتوبَ عَلَيهِم إِنَّ اللَّهَ كانَ غَفورًا رَحيمًا (٢٤)

تا خدا راستان را به‌راستیشان پاداش دهد. و منافقان را - اگر بخواهد- عذاب(شان) کند یا بر ایشان برگشت نماید. همواره خدا پوشنده‌ی بسی رحمتگر بر ویژگان بوده است.

وَ رَدَّ اللَّهُ الَّذينَ كَفَروا بِغَيظِهِم لَم يَنالوا خَيرًا وَ كَفَى اللَّهُ المُؤمِنينَ القِتالَ وَ كانَ اللَّهُ قَوِيًّا عَزيزًا (٢٥)

و خدا آنان را که کفر ورزیدند، با غیظ (و حسرتشان) برگرداند؛ حال آنکه به هیچ خیری نرسیدند. و خدا (خطر) جنگ را از مؤمنان کفایت کرد و خدا همواره نیرومند عزیز بوده‌است.

وَ أَنزَلَ الَّذينَ ظٰهَروهُم مِن أَهلِ الكِتٰبِ مِن صَياصيهِم وَ قَذَفَ فى قُلوبِهِمُ الرُّعبَ فَريقًا تَقتُلونَ وَ تَأسِرونَ فَريقًا (٢٦)

و کسانی از اهل کتاب را که مشرکان پشتیبانی (و با آنان همکاری) کرده بودند، از دژهایشان به زیر آورد و در دل‌هایشان هراس افکند؛ حال آنکه گروهی را می‌کُشید و گروهی را اسیر می‌کنید.

وَ أَورَثَكُم أَرضَهُم وَ دِيٰرَهُم وَ أَموٰلَهُم وَ أَرضًا لَم تَطَـٔوها وَ كانَ اللَّهُ عَلىٰ كُلِّ شَيءٍ قَديرًا (٢٧)

و زمینشان و خانه‌هاشان و اموالشان و سرزمینی را که در آن پا ننهاده بودید، به شما میراث داد. و خدا بر هر چیزی بسیار توانا بوده است.

يٰأَيُّهَا النَّبِىُّ قُل لِأَزوٰجِكَ إِن كُنتُنَّ تُرِدنَ الحَيوٰةَ الدُّنيا وَ زينَتَها فَتَعالَينَ أُمَتِّعكُنَّ وَ أُسَرِّحكُنَّ سَراحًا جَميلًا (٢٨)

هان ای پیامبر برجسته! به همسرانت بگو: «اگر خواهان زندگی دنیا و زینت آن بوده‌اید، بیایید تا مَهرهاتان را - با فزونی بر آن - به شما ببخشایم و شما را زیبنده (خوش و خرّم) رها و آزاد کنم.

وَ إِن كُنتُنَّ تُرِدنَ اللَّهَ وَ رَسولَهُ وَ الدّارَ الإخِرَةَ فَإِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلمُحسِنٰتِ مِنكُنَّ أَجرًا عَظيمًا (٢٩)

و اگر خواستار خدا و فرستاده‌ی وی و سرای آخرت بوده‌اید، بی‌گمان خدا برای نیکوکارانتان پاداش بزرگی آماده کرده است.

يٰنِساءَ النَّبِىِّ مَن يَأتِ مِنكُنَّ بِفٰحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ يُضٰعَف لَهَا العَذابُ ضِعفَينِ وَ كانَ ذٰلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسيرًا (٣٠)

ای زنان پیامبر برجسته! هر کس از شما مبادرت به کار زشتِ نمایانگری کند، عذابش دو چندان خواهد شد. و این بر خدا آسان بوده‌است.

وَ مَن يَقنُت مِنكُنَّ لِلَّهِ وَ رَسولِهِ وَ تَعمَل صٰلِحًا نُؤتِها أَجرَها مَرَّتَينِ وَ أَعتَدنا لَها رِزقًا كَريمًا (٣١)

و هر کس از شما برای خدا و رسولش، (تداوم در) خشوع داشته باشد و عمل شایسته(ی خشوع) انجام دهد، اجرش را دو چندان می‌دهیم و برایش روزیِ فراوانی آماده می‌سازیم.

يٰنِساءَ النَّبِىِّ لَستُنَّ كَأَحَدٍ مِنَ النِّساءِ إِنِ اتَّقَيتُنَّ فَلا تَخضَعنَ بِالقَولِ فَيَطمَعَ الَّذى فى قَلبِهِ مَرَضٌ وَ قُلنَ قَولًا مَعروفًا (٣٢)

ای زنان پیامبر برجسته! اگر سَرِ پروا دارید، شما مانند هیچ یک از زنان (دیگر) نیستید. پس به عشوه و ناز سخن مگویید، تا آنکه در دلش بیماری (شهوت) است طمع ورزد؛ و (با نامحرمان) گفتاری شناخته شده (در جو ایمان) بگویید.

وَ قَرنَ فى بُيوتِكُنَّ وَ لا تَبَرَّجنَ تَبَرُّجَ الجٰهِلِيَّةِ الأولىٰ وَ أَقِمنَ الصَّلوٰةَ وَ إتينَ الزَّكوٰةَ وَ أَطِعنَ اللَّهَ وَ رَسولَهُ إِنَّما يُريدُ اللَّهُ لِيُذهِبَ عَنكُمُ الرِّجسَ أَهلَ البَيتِ وَ يُطَهِّرَكُم تَطهيرًا (٣٣)

و در خانه‌هایتان با وقار قرار گیرید و مانند روزگاران جاهلیتِ نخستین، زینت‌های خود را آشکارا مسازید و نماز بر پا دارید و زکات بدهید و خدا و فرستاده‌اش را فرمان برید. خدا فقط می‌خواهد هرگونه آلودگی را از شما (مردان) خاندان (رسالت) بزداید و شما را به گونه‌ای ویژه پاکیزه گرداند.

وَ اذكُرنَ ما يُتلىٰ فى بُيوتِكُنَّ مِن إيٰتِ اللَّهِ وَ الحِكمَةِ إِنَّ اللَّهَ كانَ لَطيفًا خَبيرًا (٣٤)

و آنچه را که از آیات خدا و (سخنان) حکمت (آمیز)ش در خانه‌های شما خوانده می‌شود، یاد کنید. همواره خدا دقیق بسیار آگاه بوده است.

إِنَّ المُسلِمينَ وَ المُسلِمٰتِ وَ المُؤمِنينَ وَ المُؤمِنٰتِ وَ القٰنِتينَ وَ القٰنِتٰتِ وَ الصّٰدِقينَ وَ الصّٰدِقٰتِ وَ الصّٰبِرينَ وَ الصّٰبِرٰتِ وَ الخٰشِعينَ وَ الخٰشِعٰتِ وَ المُتَصَدِّقينَ وَ المُتَصَدِّقٰتِ وَ الصّٰئِمينَ وَ الصّٰئِمٰتِ وَ الحٰفِظينَ فُروجَهُم وَ الحٰفِظٰتِ وَ الذّٰكِرينَ اللَّهَ كَثيرًا وَ الذّٰكِرٰتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُم مَغفِرَةً وَ أَجرًا عَظيمًا (٣٥)

به‌راستی مردان و زنان مسلمان و مردان و زنان باایمان و مردان و زنان خاضع و مردان و زنان راستین و مردان و زنان شکیبا و مردان و زنان خاشع و مردان و زنان صدقه‌دهنده(ی مال و جانشان) و مردان و زنان روزه‌دار و مردان و زنان پاکدامن و مردان و زنانی که خدا را فراوان یاد می‌کنند، خدا برای (همه‌ی) آنان پوشش و پاداشی بزرگ فراهم ساخته است.

وَ ما كانَ لِمُؤمِنٍ وَ لا مُؤمِنَةٍ إِذا قَضَى اللَّهُ وَ رَسولُهُ أَمرًا أَن يَكونَ لَهُمُ الخِيَرَةُ مِن أَمرِهِم وَ مَن يَعصِ اللَّهَ وَ رَسولَهُ فَقَد ضَلَّ ضَلٰلًا مُبينًا (٣٦)

و برای هیچ مرد مؤمن و نه زن مؤمنی (شایسته) نبوده است، هنگامی که خدا و رسولش امری حتمی (به ایشان) فرماید، برایشان از کار (پنهان و آشکار)شان اختیاری باشد؛ و هر کس خدا و فرستاده‌اش را نافرمانی کند، همواره دچار گمراهیِ آشکارگری گردیده است.

وَ إِذ تَقولُ لِلَّذى أَنعَمَ اللَّهُ عَلَيهِ وَ أَنعَمتَ عَلَيهِ أَمسِك عَلَيكَ زَوجَكَ وَ اتَّقِ اللَّهَ وَ تُخفى فى نَفسِكَ مَا اللَّهُ مُبديهِ وَ تَخشَى النّاسَ وَ اللَّهُ أَحَقُّ أَن تَخشىٰهُ فَلَمّا قَضىٰ زَيدٌ مِنها وَطَرًا زَوَّجنٰكَها لِكَى لا يَكونَ عَلَى المُؤمِنينَ حَرَجٌ فى أَزوٰجِ أَدعِيائِهِم إِذا قَضَوا مِنهُنَّ وَطَرًا وَ كانَ أَمرُ اللَّهِ مَفعولًا (٣٧)

و چون به کسی که خدا بر (سروسامان) او نعمتی داده و تو (نیز) به او نعمتی دادی، می‌گویی: «همسرت را نزدت نگهدار و از خدا پروا بدار.» و آنچه را که خدا آشکارکننده‌ی آن است در دل خود نهان می‌کنی، و از مردم پروا می‌داری، با آنکه خدا سزاوارتر بود که از او پروا بداری. پس چون زید از آن زن کام برگرفت (و عده‌‌ی همسرش سر رسید) تو را به همسری او درآوردیم، تا بر مؤمنان در ازدواجشان با زنان پسرخواندگانشان - هرگاه از آنان کام برگرفتند و ترک گفتند- هرگز تنگنایی نباشد و فرمان خدا انجام شده بوده است.

ما كانَ عَلَى النَّبِىِّ مِن حَرَجٍ فيما فَرَضَ اللَّهُ لَهُ سُنَّةَ اللَّهِ فِى الَّذينَ خَلَوا مِن قَبلُ وَ كانَ أَمرُ اللَّهِ قَدَرًا مَقدورًا (٣٨)

بر پیامبر برجسته - در آنچه خدا برایش حتمی کرده است- هرگز (گیرودار) طاقت‌فرسایی نبوده است. سنّت خدا را که در پیشینیان از دیرباز بوده (نگه‌دار). و امر خدا همواره به اندازه‌ی مقرّر و در خور توان (مکلفان) بوده است.

الَّذينَ يُبَلِّغونَ رِسٰلٰتِ اللَّهِ وَ يَخشَونَهُ وَ لا يَخشَونَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَ كَفىٰ بِاللَّهِ حَسيبًا (٣٩)

(حاملان سنّت ربّانی) کسانی هستند، که پیام‌های خدا را به خوبی ابلاغ می‌کنند و از سر تعظیم از او هراس دارند و از احدی جز خدا نمی‌هراسند. و خدا برای حسابرسی سریع و دقیق کافی است.

ما كانَ مُحَمَّدٌ أَبا أَحَدٍ مِن رِجالِكُم وَ لٰكِن رَسولَ اللَّهِ وَ خاتَمَ النَّبِيّۦنَ وَ كانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيءٍ عَليمًا (٤٠)

محمّد (هرگز) پدر هیچ یک از مردان شما نبوده ولی فرستاده‌ی خدا و خاتم پیامبران بوده است. و خدا همواره بر هر چیزی بسی دانا بوده است.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنُوا اذكُرُوا اللَّهَ ذِكرًا كَثيرًا (٤١)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! خدا را یاد کنید، یادی بسیار.

وَ سَبِّحوهُ بُكرَةً وَ أَصيلًا (٤٢)

و صبح و شام او را به پاکی تنزیه کنید.

هُوَ الَّذى يُصَلّى عَلَيكُم وَ مَلٰئِكَتُهُ لِيُخرِجَكُم مِنَ الظُّلُمٰتِ إِلَى النّورِ وَ كانَ بِالمُؤمِنينَ رَحيمًا (٤٣)

اوست کسی که بر شما رحمت می‌فرستد و (نیز) فرشتگانش (برای شما از خدا رحمت می‌طلبند) تا شما را از تاریکی‌ها سوی روشنایی برون آورد و (نسبت) به مؤمنان همواره رحمتگر بوده است.

تَحِيَّتُهُم يَومَ يَلقَونَهُ سَلٰمٌ وَ أَعَدَّ لَهُم أَجرًا كَريمًا (٤٤)

روزی که دیدارش کنند درودشان (نسبت به یکدیگر) سلام است و برای آنان پاداشی گرامی و نیکو آماده کرده است.

يٰأَيُّهَا النَّبِىُّ إِنّا أَرسَلنٰكَ شٰهِدًا وَ مُبَشِّرًا وَ نَذيرًا (٤٥)

ای پیامبر برجسته! ما همواره تو را (به عنوان) گواه و بشارتگر و هشداردهنده‌ای فرستادیم؛

وَ داعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذنِهِ وَ سِراجًا مُنيرًا (٤٦)

و دعوت‌کننده‌ای سوی خدا- به اجازه‌ی او- و چراغی نور‌بخش.

وَ بَشِّرِ المُؤمِنينَ بِأَنَّ لَهُم مِنَ اللَّهِ فَضلًا كَبيرًا (٤٧)

و مؤمنان را مژده ده، به اینکه بی‌گمان برایشان از جانب خدا بخشایشی بزرگ است.

وَ لا تُطِعِ الكٰفِرينَ وَ المُنٰفِقينَ وَ دَع أَذىٰهُم وَ تَوَكَّل عَلَى اللَّهِ وَ كَفىٰ بِاللَّهِ وَكيلًا (٤٨)

و کافران و منافقان را فرمان مَبَر و از آزارشان بگذر و بر خدا اعتماد کن. و (تنها) کارسازی خدا کافی است.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا إِذا نَكَحتُمُ المُؤمِنٰتِ ثُمَّ طَلَّقتُموهُنَّ مِن قَبلِ أَن تَمَسّوهُنَّ فَما لَكُم عَلَيهِنَّ مِن عِدَّةٍ تَعتَدّونَها فَمَتِّعوهُنَّ وَ سَرِّحوهُنَّ سَراحًا جَميلًا (٤٩)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! هنگامی که زنان مؤمن را به نکاح خود در آوردید، سپس - پیش از آنکه با آنان همبستری کنید - طلاقشان دادید، دیگر بر عهده‌ی آنان برایتان عدّه‌ای - که آن را به شمار آرید - نیست‌؛ پس مَهرشان را افزون بدهید و (خوش و خرّم) به زیبایی و زیبندگی آنان را رها کنید.

يٰأَيُّهَا النَّبِىُّ إِنّا أَحلَلنا لَكَ أَزوٰجَكَ الّٰتى إتَيتَ أُجورَهُنَّ وَ ما مَلَكَت يَمينُكَ مِمّا أَفاءَ اللَّهُ عَلَيكَ وَ بَناتِ عَمِّكَ وَ بَناتِ عَمّٰتِكَ وَ بَناتِ خالِكَ وَ بَناتِ خٰلٰتِكَ الّٰتى هاجَرنَ مَعَكَ وَ امرَأَةً مُؤمِنَةً إِن وَهَبَت نَفسَها لِلنَّبِىِّ إِن أَرادَ النَّبِىُّ أَن يَستَنكِحَها خالِصَةً لَكَ مِن دونِ المُؤمِنينَ قَد عَلِمنا ما فَرَضنا عَلَيهِم فى أَزوٰجِهِم وَ ما مَلَكَت أَيمٰنُهُم لِكَيلا يَكونَ عَلَيكَ حَرَجٌ وَ كانَ اللَّهُ غَفورًا رَحيمًا (٥٠)

هان ای پیامبر برجسته! ما همواره برای تو (آن) همسرانت را که مَهرشان را داده‌ای حلال کردیم و کنیزانی را که خدا از غنیمت بدون جنگ بر تو به شایستگی برگشت داده و دختران عمویت را، و دختران عمّه‌هایت را و دختران دایی‌ات را و دختران خاله‌هایت را، که (همگی) با تو مهاجرت کرده‌اند، و زن مؤمنی را که خود را (داوطلبانه) به پیامبر ببخشد، در صورتی که پیامبر بخواهد او را به همسری برگزیند، بدین‌حال ویژ‌ه‌ی توست و نه دیگر مؤمنان. ما نیک می‌دانیم که در مورد زنان و کنیزانشان چه بر آنان - به گونه‌ای حتمی - مقرّر کرده‌ایم، تا برای تو تنگنایی پیش نیاید. و خدا بی‌گمان بسی پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان بوده است.

تُرجى مَن تَشاءُ مِنهُنَّ وَ تُـٔوى إِلَيكَ مَن تَشاءُ وَ مَنِ ابتَغَيتَ مِمَّن عَزَلتَ فَلا جُناحَ عَلَيكَ ذٰلِكَ أَدنىٰ أَن تَقَرَّ أَعيُنُهُنَّ وَ لا يَحزَنَّ وَ يَرضَينَ بِما إتَيتَهُنَّ كُلُّهُنَّ وَ اللَّهُ يَعلَمُ ما فى قُلوبِكُم وَ كانَ اللَّهُ عَليمًا حَليمًا (٥١)

هر کدام از زنانت را که می‌خواهی (از خود) دور می‌کنی، و هر کدام را که می‌خواهی به پیش خود پناه و جای می‌دهی. بر تو گناهی نیست که هر کدام را که ترک کرده‌ای (دوباره) طلب کنی. این نزدیکتر است برای آنکه چشمانشان روشن گردد و غمگین نشوند و همگیشان به آنچه به همه‌ی آنان داده‌ای خشنود گردند. و آنچه در دل‌های شماست خدا می‌داند و خدا (همواره) بس دانای بسیار بردبار بوده‌است.

لا يَحِلُّ لَكَ النِّساءُ مِن بَعدُ وَ لا أَن تَبَدَّلَ بِهِنَّ مِن أَزوٰجٍ وَ لَو أَعجَبَكَ حُسنُهُنَّ إِلّا ما مَلَكَت يَمينُكَ وَ كانَ اللَّهُ عَلىٰ كُلِّ شَيءٍ رَقيبًا (٥٢)

از این پس ، زناشویی با زنانی دیگر و نیز اینکه به جای آنان، زنان دیگری را جایگزین کنی، بر تو حلال نیست - هر چند زیبایی آنها تو را به شگفتی آورد- به استثنای زنانی (دیگر) که دستاوردگان [:کنیزان] تواند. و خدا (همواره) بر هر چیزی مراقب بوده‌است.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا لا تَدخُلوا بُيوتَ النَّبِىِّ إِلّا أَن يُؤذَنَ لَكُم إِلىٰ طَعامٍ غَيرَ نٰظِرينَ إِنىٰهُ وَ لٰكِن إِذا دُعيتُم فَادخُلوا فَإِذا طَعِمتُم فَانتَشِروا وَ لا مُستَـٔنِسينَ لِحَديثٍ إِنَّ ذٰلِكُم كانَ يُؤذِى النَّبِىَّ فَيَستَحيۦ مِنكُم وَ اللَّهُ لا يَستَحيۦ مِنَ الحَقِّ وَ إِذا سَأَلتُموهُنَّ مَتٰعًا فَسـَٔلوهُنَّ مِن وَراءِ حِجابٍ ذٰلِكُم أَطهَرُ لِقُلوبِكُم وَ قُلوبِهِنَّ وَ ما كانَ لَكُم أَن تُؤذوا رَسولَ اللَّهِ وَ لا أَن تَنكِحوا أَزوٰجَهُ مِن بَعدِهِ أَبَدًا إِنَّ ذٰلِكُم كانَ عِندَ اللَّهِ عَظيمًا (٥٣)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! داخل خانه‌های پیامبر نشوید -مگر آنکه برای (خوردن) طعامی به شما اجازه داده شود- بی‌آنکه در انتظار آماده‌شدن آن (اجازه یا طعام) باشید؛ ولی هنگامی که دعوت شدید داخل شوید، تا چون غذا خوردید پراکنده گردید و (نیز) در حال انس به گفتاری (در حضور حضرتش) نباشید. این (رفتار شما) پیامبر را می‌رنجانیده؛ پس از شما شرم می‌داشته است و خدا از حق شرم نمی‌دارد. و چون از زنانش چیزی خواستید، از پشت پرده‌ای از آنان بخواهید؛ این برای دل‌های شما و دل‌های آنان پاکیزه‌تر است و برای شما هرگز (حقّی) نبوده که رسول خدا را بیازارید و هرگز نباید پس از (طلاقشان یا مرگ) وی با همسرانش ازدواج کنید(که) همواره این (کار) نزد خدا (گناهی) بزرگ بوده‌است.

إِن تُبدوا شَيـًٔا أَو تُخفوهُ فَإِنَّ اللَّهَ كانَ بِكُلِّ شَيءٍ عَليمًا (٥٤)

اگر چیزی را فاش کنید، یا آن را پنهان بدارید، (بدانید که) همواره خدا به هر چیزی بسی دانا بوده است.

لا جُناحَ عَلَيهِنَّ فى إبائِهِنَّ وَ لا أَبنائِهِنَّ وَ لا إِخوٰنِهِنَّ وَ لا أَبناءِ إِخوٰنِهِنَّ وَ لا أَبناءِ أَخَوٰتِهِنَّ وَ لا نِسائِهِنَّ وَ لا ما مَلَكَت أَيمٰنُهُنَّ وَ اتَّقينَ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَلىٰ كُلِّ شَيءٍ شَهيدًا (٥٥)

بر ایشان [:زنان پیامبر] در مورد پدرانشان و نه پسرانشان و نه برادرانشان و نه پسرانِ برادرانشان و نه پسرانِ خواهرانشان و نه زنان [:همکیش]شان و نه بردگانشان هیچ گناهی نیست (که دیده شوند) و باید از خدا پروا بدارید که خدا همواره بر هر چیزی بسی گواه بوده‌است.

إِنَّ اللَّهَ وَ مَلٰئِكَتَهُ يُصَلّونَ عَلَى النَّبِىِّ يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا صَلّوا عَلَيهِ وَ سَلِّموا تَسليمًا (٥٦)

خدا و فرشتگانش به‌راستی بر پیامبر رحمت می‌فرستند. هان ای کسانی که ایمان آوردید! بر او (از خدا) رحمت بخواهید و به فرمانش به‌خوبی گردن نهید.

إِنَّ الَّذينَ يُؤذونَ اللَّهَ وَ رَسولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِى الدُّنيا وَ الإخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُم عَذابًا مُهينًا (٥٧)

بی‌گمان کسانی که خدا و پیامبرِ او را آزار می‌رسانند، خدا آنان را در دنیا و آخرت لعنت کرده و برایشان عذابی اهانت‌بار آماده ساخته است.

وَ الَّذينَ يُؤذونَ المُؤمِنينَ وَ المُؤمِنٰتِ بِغَيرِ مَا اكتَسَبوا فَقَدِ احتَمَلوا بُهتٰنًا وَ إِثمًا مُبينًا (٥٨)

و کسانی که مردان و زنان مؤمن را - بی‌آنکه مرتکب عمل ناهنجاری شده باشند - آزار می‌دهند، همواره بار تهمت و گناهی دنباله‌دار (و) آشکارگر بر دوش گرفته‌اند.

يٰأَيُّهَا النَّبِىُّ قُل لِأَزوٰجِكَ وَ بَناتِكَ وَ نِساءِ المُؤمِنينَ يُدنينَ عَلَيهِنَّ مِن جَلٰبيبِهِنَّ ذٰلِكَ أَدنىٰ أَن يُعرَفنَ فَلا يُؤذَينَ وَ كانَ اللَّهُ غَفورًا رَحيمًا (٥٩)

هان ای پیامبر برجسته! به زنان و دخترانت و به زنان مؤمنان بگو (که) برخی از پوشش‌های سرتاسری خود را بر خود فرو گیرند. این (خود) به آن نزدیکتر است که (به پاکدامنی) شناخته شوند؛ پس مورد آزار قرار نگیرند. و خدا بسی پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان بوده است.

لَئِن لَم يَنتَهِ المُنٰفِقونَ وَ الَّذينَ فى قُلوبِهِم مَرَضٌ وَ المُرجِفونَ فِى المَدينَةِ لَنُغرِيَنَّكَ بِهِم ثُمَّ لا يُجاوِرونَكَ فيها إِلّا قَليلًا (٦٠)

به‌راستی اگر منافقان و کسانی که در دل‌هایشان مرضی هست (و دگرگون‌کنندگان) و زلزله‌افکنان در مدینه (از کارشان) باز نایستند، همواره تو را سخت بر آنان به گونه‌ای تنگاتنگ چیره می‌کنیم. سپس جز اندکی در جوار (و همسایگی) تو نپایند.

مَلعونينَ أَينَما ثُقِفوا أُخِذوا وَ قُتِّلوا تَقتيلًا (٦١)

حال آنکه اینان لعنت‌شدگانند و هر کجا - با پیگیری دقیق و کارساز- یافته شدند دستگیر و کشته شوند، (چه) کشتاری!

سُنَّةَ اللَّهِ فِى الَّذينَ خَلَوا مِن قَبلُ وَ لَن تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبديلًا (٦٢)

روش کسانی را که پیشتر بوده‌اند (نگه‌دار و ارج بدار). برای سنّت خدا هرگز جایگزینی نخواهی یافت.

يَسـَٔلُكَ النّاسُ عَنِ السّاعَةِ قُل إِنَّما عِلمُها عِندَ اللَّهِ وَ ما يُدريكَ لَعَلَّ السّاعَةَ تَكونُ قَريبًا (٦٣)

مردم از تو درباره‌ی ساعت (آخرت) می‌پرسند. بگو: «علم آن تنها نزد خداست‌.» و چه به تو می‌فهماند؟ شاید (این) ساعت نزدیک باشد.

إِنَّ اللَّهَ لَعَنَ الكٰفِرينَ وَ أَعَدَّ لَهُم سَعيرًا (٦٤)

خدا کافران را بی‌گمان لعنت نموده و برایشان آتشی بس (سوزان و) فروزان آماده کرده است.

خٰلِدينَ فيها أَبَدًا لا يَجِدونَ وَلِيًّا وَ لا نَصيرًا (٦٥)

جاودانه در آن می‌مانند، (حال آنکه) نه سرپرستی می‌یابند و نه یاوری.

يَومَ تُقَلَّبُ وُجوهُهُم فِى النّارِ يَقولونَ يٰلَيتَنا أَطَعنَا اللَّهَ وَ أَطَعنَا الرَّسولا۠ (٦٦)

روزی که چهره‌هایشان در آتش دگرگون شود، گویند: «ای کاش ما خدا را فرمان می‌بردیم و پیامبر را (نیز) اطاعت می‌کردیم.»

وَ قالوا رَبَّنا إِنّا أَطَعنا سادَتَنا وَ كُبَراءَنا فَأَضَلّونَا السَّبيلا۠ (٦٧)

و گفتند: «پروردگارمان! ما همواره سران و بزرگانمان را اطاعت کردیم، پس ما را از راه (راست) به بیراهه بردند.»

رَبَّنا إتِهِم ضِعفَينِ مِنَ العَذابِ وَ العَنهُم لَعنًا كَبيرًا (٦٨)

«پروردگارمان! آنان را دو چندان عذاب بده و لعنتشان کن، لعنتی بزرگ.»

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا لا تَكونوا كَالَّذينَ إذَوا موسىٰ فَبَرَّأَهُ اللَّهُ مِمّا قالوا وَ كانَ عِندَ اللَّهِ وَجيهًا (٦٩)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! مانند کسانی مباشید که موسی را (با تهمتی) آزردند، پس خدا او را از آنچه گفتند مبّرا ساخت و نزد خدا آبرومند بود.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ قولوا قَولًا سَديدًا (٧٠)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! از خدا پروا بدارید و سخنی خویشتن‌دار و پاسدار بگویید؛

يُصلِح لَكُم أَعمٰلَكُم وَ يَغفِر لَكُم ذُنوبَكُم وَ مَن يُطِعِ اللَّهَ وَ رَسولَهُ فَقَد فازَ فَوزًا عَظيمًا (٧١)

تا اعمالتان را به صلاح آورد و گناهان دنباله‌دارتان را بر شما بپوشاند. و هر کس خدا و پیامبرش را فرمان بَرَد، همواره به رستگاری بی‌آزار (و) بزرگی دست یافته است.

إِنّا عَرَضنَا الأَمانَةَ عَلَى السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ وَ الجِبالِ فَأَبَينَ أَن يَحمِلنَها وَ أَشفَقنَ مِنها وَ حَمَلَهَا الإِنسٰنُ إِنَّهُ كانَ ظَلومًا جَهولًا (٧٢)

ما همواره امانت (الهی و بار تکلیف) را بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها نمایش دادیم، پس از خیانت در آن سر باز زدند و از آن با بزرگ داشتش هراسناک شدند، پس انسان به آن خیانت کرد؛ همواره او کانون ستم و نادانی بوده است.

لِيُعَذِّبَ اللَّهُ المُنٰفِقينَ وَ المُنٰفِقٰتِ وَ المُشرِكينَ وَ المُشرِكٰتِ وَ يَتوبَ اللَّهُ عَلَى المُؤمِنينَ وَ المُؤمِنٰتِ وَ كانَ اللَّهُ غَفورًا رَحيمًا (٧٣)

(آری، چنان است) تا خدا مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را عذاب کند، و بر مردان و زنان با ایمان برگشت فرماید . و خدا همواره بسی پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان بوده‌است.

محتوای سوره

• تفسیر آیات