أُسْوَة
از الکتاب
«أُسْوَة» از مادّه «اسْو» (بر وزن عروه) در اصل، به معناى آن حالتى است که انسان به هنگام پیروى از دیگرى به خود مى گیرد; و به تعبیرى دیگر، همان تأسّى کردن و اقتدا نمودن است.
ریشه کلمه
قاموس قرآن
اُسْوَه: سر مشق، مقتدا. در مفردات گويد: آن بخوب و بد هر دو شامل است لذا در قرآن با كلمه «حَسَنه» توصيف شده است [احزاب:21] يعنى در اعمال و اقوال رسول خدا براى شما سر مشق خوبى هست. اين كلمه سه بار در قرآن مجيد آمده است يكى آيه فوق و دومى و سومى در سوره ممتحنه آنجا كه سر مشق و مقتدا بودن ابراهيم «عليه السلام» بيان شده است. در اقرب الموارد گويد: «الاُسْوزة: القُدْوَة».
کلمات نزدیک مکانی
حَسَنَة کَان اللّه لَکُم وَ لِمَن فِي يَرْجُو لَقَد فِيهِم کَانَت رَسُول إِبْرَاهِيم بَصِير قَد تَعْمَلُون الْحَکِيم الْيَوْم الْعَزِيز الّذِين بِمَا قَلِيلا الْآخِر أَنْت مَعَه إِلاّ إِنّک إِذ قَالُوا لِقَوْمِهِم
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
