سوره ص

در حال بارگیری... آتَيْنَاه آخَر آخَرِين آلِهَتِکُم آمَنُوا آيَاتِه أَتَاک أَتّخَذْنَاهُم أَتْرَاب أَجْر أَجْمَعُون أَجْمَعِين أَحْبَبْت أَخِي أَخْلَصْنَاهُم أَزْوَاج أَسْأَلُکُم أَسْتَکْبَرْت أَصَاب أَصْحَاب أَقُول أَلْقَيْنَا أَمْسِک أَنَا أَنَاب أَنّمَا أَنْت أَنْزَلْنَاه أَهْل أَهْلَه أَهْلَکْنَا أَوّاب أَيّوب أَکْفِلْنِيهَا أُنْزِل أُولُوا أُولِي إِبْرَاهِيم إِبْلِيس إِسْحَاق إِسْمَاعِيل إِلَي إِلٰه إِلٰها إِنّه إِنّهُم إِنّي اخْتِلاَق اذْکُر ارْکُض اسْتَکْبَر اصْبِر اصْبِرُوا اغْفِر الدّار الدّين الذّکْر الرّسُل الرّيح السّمَاء السّمَاوَات الشّيَاطِين الشّيْطَان الصّافِنَات الصّالِحَات الصّرَاط الطّرْف الطّيْر اللّه النّار النّاس الْآخِرَة الْآلِهَة الْأَبْصَار الْأَبْوَاب الْأَحْزَاب الْأَخْيَار الْأَرْض الْأَسْبَاب الْأَشْرَار الْأَصْفَاد الْأَعْلَى الْأَعْنَاق الْأَلْبَاب الْأَوْتَاد الْأَيْد الْأَيْدِي الْأَيْکَة الْإِشْرَاق الْجِبَال الْجِيَاد الْحَق الْحِسَاب الْحِکْمَة الْخَصْم الْخَيْر الْخُلَطَاء الْخِطَاب الْعَالِين الْعَبْد الْعَزِيز الْغَفّار الْقَرَار الْقَهّار الْقُرْآن الْمَعْلُوم الْمَلاَئِکَة الْمَلَأ الْمُتَکَلّفِين الْمُتّقِين الْمُخْلَصِين الْمُصْطَفَيْن الْمُنْظَرِين الْمِحْرَاب الْمِلّة الْمِهَاد الْهَوَى الْوَاحِد الْوَقْت الْوَهّاب الْيَسَع الْکَافِرُون الْکَافِرِين الْکِفْل امْشُوا انْطَلَق اهْدِنَا بَارِد بَاطِلا بَشَرا بَعْدِي بَعْض بَعْضُنَا بَعْضُهُم بَغَى بَنّاء بَيْنَنَا بَيْنَهُمَا بَيْنِنَا بِأَمْرِه بِالسّوق بِالْحَق بِالْحِجَاب بِالْعَشِي بِالْمَلَإ بِخَالِصَة بِرِجْلِک بِسُؤَال بِغَيْر بِفَاکِهَة بِنُصْب بِهٰذَا بِيَدَي بِيَدِک تَبِعَک تَتّبِع تَجْرِي تَحْنَث تَخَاصُم تَخَف تَسَوّرُوا تَسْجُد تَوَارَت تُشْطِط تُوعَدُون تِسْع تِسْعُون ثَمُود جَاءَهُم جَسَدا جَعَل جَعَلْنَاک جَنّات جَهَنّم جُنْد حَمِيم حَيْث حُب حُسْن حِسَاب حِين خَالِق خَرّ خَزَائِن خَصْمَان خَلَقْت خَلَقْتَنِي خَلَقْتَه خَلَقْنَا خَلِيفَة خَيْر خُذ دَاوُد دَخَلُوا ذَا ذُو ذِي ذِکْر ذِکْرَى ذِکْرِي رَاکِعا رَب رَبّنَا رَبّه رَبّي رَبّک رَجِيم رَحْمَة رُخَاء رُدّوهَا رُوحِي رِجَالا زَاغَت سَاجِدِين سَاحِر سَبِيل سَخّرْنَا سَمِعْنَا سَوَاء سَوّيْتُه سُلَيْمَان سِخْرِيّا شَدَدْنَا شَدِيد شَرَاب شَک شَکْلِه شِقَاق ص صَابِرا صَالُو صَيْحَة ضِعْفا ضِغْثا طِين ظَلَمَک ظَن عَاد عَبْدَنَا عَجِبُوا عَجّل عَدْن عَذَاب عَذَابا عَزّنِي عَطَاؤُنَا عَظِيم عَلَي عَلَيْه عَمِلُوا عَنْه عُجَاب عُرِض عِبَادَنَا عِبَادَک عِزّة عِقَاب عِلْم عِنْدَنَا عِنْدَهُم غَسّاق غَوّاص فَأَنْظِرْنِي فَإِنّک فَاحْکُم فَاخْرُج فَاسْتَغْفَر فَاضْرِب فَالْحَق فَامْنُن فَبِئْس فَبِعِزّتِک فَتَنّا فَتَنّاه فَحَق فَزِدْه فَسَجَد فَسَخّرْنَا فَصْل فَطَفِق فَغَفَرْنَا فَفَزِع فَقَال فَقَعُوا فَلْيَذُوقُوه فَلْيَرْتَقُوا فَنَادَوْا فَوَاق فَوَيْل فَوْج فَيُضِلّک فِرْعَوْن قَاصِرَات قَال قَالُوا قَبْلَهُم قَبْلِهِم قَدّم قَدّمْتُمُوه قَرْن قَلِيل قَوْم قُل قِطّنَا لاَت لَأَمْلَأَن لَأُغْوِيَنّهُم لَتَعْلَمُن لَحَق لَحُسْن لَرِزْقُنَا لَزُلْفَى لَشَرّ لَشَيْء لَعْنَتِي لَمِن لَيَبْغِي لُوط لِأَحَد لِأُولِي لِدَاوُد لِلطّاغِين لِلّذِين لِلْعَالَمِين لِلْمَلاَئِکَة لِلْمُتّقِين لِيَتَذَکّر لِيَدّبّرُوا لِيَوْم مَآب مَحْشُورَة مَرْحَبا مَسّنِي مَسْحا مَعَه مَعَهُم مَعَکُم مَنَاص مَنَعَک مَهْزُوم مُبَارَک مُبِين مُتّکِئِين مُعْرِضُون مُغْتَسَل مُفَتّحَة مُقَرّنِين مُقْتَحِم مُلْک مُلْکا مُلْکَه مُنْذِر مِثْلَهُم مِنّا مِنْک نَادَى نَار نَبَأ نَبَأَه نَجْعَل نَذِير نَرَى نَسُوا نَعُدّهُم نَعْجَة نَعْجَتِک نَفَاد نَفَخْت نُوح نِعَاجِه نِعْم هَب هَل هٰؤُلاَء وَاحِدا وَاحِدَة وَجَدْنَاه وَهَبْنَا يَخْتَصِمُون يَدْعُون يَذُوقُوا يَصْلَوْنَهَا يَضِلّون يَعْقُوب يَقُولُون يَنْبَغِي يَنْظُر يَوْم يُبْعَثُون يُرَاد يُسَبّحْن يُوحَى کَالْفُجّار کَالْمُفْسِدِين کَثِيرا کَثِيرَة کَذّاب کَذّب کَذّبَت کَفَرُوا کَم کُرْسِيّه کُلّهُم کُنّا کِتَاب

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢ ٤٣ ٤٤ ٤٥ ٤٦ ٤٧ ٤٨ ٤٩ ٥٠ ٥١ ٥٢ ٥٣ ٥٤ ٥٥ ٥٦ ٥٧ ٥٨ ٥٩ ٦٠ ٦١ ٦٢ ٦٣ ٦٤ ٦٥ ٦٦ ٦٧ ٦٨ ٦٩ ٧٠ ٧١ ٧٢ ٧٣ ٧٤ ٧٥ ٧٦ ٧٧ ٧٨ ٧٩ ٨٠ ٨١ ٨٢ ٨٣ ٨٤ ٨٥ ٨٦ ٨٧ ٨٨

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ ص وَ القُرإنِ ذِى الذِّكرِ (١)

ص. سوگند به قرآن دارای یادواره.

بَلِ الَّذينَ كَفَروا فى عِزَّةٍ وَ شِقاقٍ (٢)

بلکه آنان که کفر ورزیدند در (ژرفای) بزرگ‌منشی، (مخالفت) و جداسازی (از حقّ)‌اند.

كَم أَهلَكنا مِن قَبلِهِم مِن قَرنٍ فَنادَوا وَ لاتَ حينَ مَناصٍ (٣)

چه بسیار از نسل‌ها (که) پیش از ایشان هلاک(شان) کردیم. پس (ما را) به فریاد خواندند، حال آنکه دیگر مجال گریزی نبود.

وَ عَجِبوا أَن جاءَهُم مُنذِرٌ مِنهُم وَ قالَ الكٰفِرونَ هٰذا سٰحِرٌ كَذّابٌ (٤)

و از اینکه هشداردهنده‌ای از خودشان برایشان آمد در شگفت شدند، و کافران گفتند: «این ساحری بس دروغ‌پرداز است.»

أَجَعَلَ الإلِهَةَ إِلٰهًا وٰحِدًا إِنَّ هٰذا لَشَيءٌ عُجابٌ (٥)

«آیا خدایان (متعدّد) را خدایی یکتا قرار داده‌؟ این به‌راستی چیزی بس شگفت‌انگیز است.»

وَ انطَلَقَ المَلَأُ مِنهُم أَنِ امشوا وَ اصبِروا عَلىٰ إلِهَتِكُم إِنَّ هٰذا لَشَيءٌ يُرادُ (٦)

و بزرگانشان (از این گیرودار خستند و) رستند (و گفتند:) «بروید و بر خدایان خود شکیبایی کنید. این (انحصارطلبی) همواره چیزی است (که بر ضد ما) اراده می‌شود.»

ما سَمِعنا بِهٰذا فِى المِلَّةِ الإخِرَةِ إِن هٰذا إِلَّا اختِلٰقٌ (٧)

«ما این را در گروه دیگر نشنیدیم. این بجز (بافته‌ای) جعلی نیست.»

أَءُنزِلَ عَلَيهِ الذِّكرُ مِن بَينِنا بَل هُم فى شَكٍّ مِن ذِكرى بَل لَمّا يَذوقوا عَذابِ (٨)

«آیا از میان ما یادواره [:قرآن] تنها بر او نازل شده‌؟» بلکه آنان درباره‌ی یادواره‌ی من دودل‌اند. بلکه هنوز عذاب مرا نچشیده‌اند.

أَم عِندَهُم خَزائِنُ رَحمَةِ رَبِّكَ العَزيزِ الوَهّابِ (٩)

(آیا اینان خود خدایانند؟) یا گنجینه‌های رحمت پروردگار باعزت و عظمتِ بخشایشگرت نزد ایشان است‌؟

أَم لَهُم مُلكُ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ وَ ما بَينَهُما فَليَرتَقوا فِى الأَسبٰبِ (١٠)

یا فرمانروایی آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آن دو است از آنان است‌؟ پس باید در اسباب (آسمانی و) بالا روند (تا هر چه خواهند دریابند)!

جُندٌ ما هُنالِكَ مَهزومٌ مِنَ الأَحزابِ (١١)

(این) سپاهکی از دسته‌های دشمن در آنجا (اسباب) در هم شکستنی‌اند.

كَذَّبَت قَبلَهُم قَومُ نوحٍ وَ عادٌ وَ فِرعَونُ ذُو الأَوتادِ (١٢)

پیش از ایشان (هم) قوم نوح و عاد و فرعونِ صاحب بنیان‌ها و نیروها و میخ‌بن‌ها، (پیامبران را) تکذیب کردند.

وَ ثَمودُ وَ قَومُ لوطٍ وَ أَصحٰبُ لـَٔيكَةِ أُولٰئِكَ الأَحزابُ (١٣)

و ثمودیان و لوطیان و اصحاب اَیْکَه (نیز به تکذیب پرداختند). اینان احزاب (تکذیب‌کننده)اند.

إِن كُلٌّ إِلّا كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ عِقابِ (١٤)

هیچ کدام نبودند جز اینکه پیامبران (ما) را تکذیب کردند. پس عقوبت من (بر آنان) بجا و پای‌برجا آمد.

وَ ما يَنظُرُ هٰؤُلاءِ إِلّا صَيحَةً وٰحِدَةً ما لَها مِن فَواقٍ (١٥)

و اینان جز یک فریاد (مرگبار) را انتظار نمی‌برند و نمی‌نگرند (که) هیچ راحت و برگشتی ندارد.

وَ قالوا رَبَّنا عَجِّل لَنا قِطَّنا قَبلَ يَومِ الحِسابِ (١٦)

و گفتند: «پروردگارمان! پیش از (رسیدنِ) روز حساب، باشتاب بهره‌ی قطعی (از عذابمان) را برایمان برسان.»

اصبِر عَلىٰ ما يَقولونَ وَ اذكُر عَبدَنا داوۥدَ ذَا الأَيدِ إِنَّهُ أَوّابٌ (١٧)

بر آنچه می‌گویند شکیبایی کن و داوود، بنده‌ی ما را (که) دارای امکانات و نیروهای گوناگون بود به یاد آور؛ (آری) او بسیار بازگشت‌کننده (سوی خدا) بود.

إِنّا سَخَّرنَا الجِبالَ مَعَهُ يُسَبِّحنَ بِالعَشِىِّ وَ الإِشراقِ (١٨)

ما همواره کوه‌ها را با او مسخّر ساختیم. حال آنکه شامگاهان و بامدادان خدا را نیایش می‌کنند.

وَ الطَّيرَ مَحشورَةً كُلٌّ لَهُ أَوّابٌ (١٩)

و پرندگان را (نیز با او مسخّر کردیم) که بر گِردش گردآورده شده‌اند (و) همگان برایش بسی بازگشت‌کنندگانند.

وَ شَدَدنا مُلكَهُ وَ إتَينٰهُ الحِكمَةَ وَ فَصلَ الخِطابِ (٢٠)

و پادشاهیش را استوار کردیم و او را حکمت و خطابه‌ی فیصله‌دهنده دادیم.

وَ هَل أَتىٰكَ نَبَؤُا۟ الخَصمِ إِذ تَسَوَّرُوا المِحرابَ (٢١)

و آیا خَبرِ مهم دشمنان، چون از محراب (داوود به سختی) بالا رفتند، به تو رسید؟

إِذ دَخَلوا عَلىٰ داوۥدَ فَفَزِعَ مِنهُم قالوا لا تَخَف خَصمانِ بَغىٰ بَعضُنا عَلىٰ بَعضٍ فَاحكُم بَينَنا بِالحَقِّ وَ لا تُشطِط وَ اهدِنا إِلىٰ سَواءِ الصِّرٰطِ (٢٢)

چون (ناگهان) بر داوود درآمدند، پس او از آنان به هراس افتاد. گفتند: «مترس (ما) دو دشمنیم؛ یکی از ما بر دیگری تجاوز کرده. پس میان ما به حقّ داوری کن و افراط و پراکنده‌گویی مکن و ما را به میانه‌ی راه راست رهبری کن.»

إِنَّ هٰذا أَخى لَهُ تِسعٌ وَ تِسعونَ نَعجَةً وَ لِىَ نَعجَةٌ وٰحِدَةٌ فَقالَ أَكفِلنيها وَ عَزَّنى فِى الخِطابِ (٢٣)

«به‌راستی این برادر من است. او را نَودونُه میش و مرا یک میش است. پس (به من) گفت آن (یک) را (هم) به من واگذار و در سخن(اش) با من چیرگی و زورگویی کرد.»

قالَ لَقَد ظَلَمَكَ بِسُؤالِ نَعجَتِكَ إِلىٰ نِعاجِهِ وَ إِنَّ كَثيرًا مِنَ الخُلَطاءِ لَيَبغى بَعضُهُم عَلىٰ بَعضٍ إِلَّا الَّذينَ إمَنوا وَ عَمِلُوا الصّٰلِحٰتِ وَ قَليلٌ ما هُم وَ ظَنَّ داوۥدُ أَنَّما فَتَنّٰهُ فَاستَغفَرَ رَبَّهُ وَ خَرَّ راكِعًا وَ أَنابَ (٢٤)

(داوود) گفت: «همانا او در مطالبه‌ی میش تو - (اضافه) بر میش‌های خودش - بر تو همواره ستم کرده. و بی‌گمان بسیاری از شریکان به همدیگر بی‌چون ستم روا می‌دارند؛ جز کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند و اینان اندکند.» و داوود گمان (درستی) برد که ما او را بی‌گمان سخت آزمایش کرده‌ایم. پس از پروردگارش پوشش خواست و در حال رکوعش (به سجده) فرو افتاد و (سوی پروردگار) پیاپی بازگشت.

فَغَفَرنا لَهُ ذٰلِكَ وَ إِنَّ لَهُ عِندَنا لَزُلفىٰ وَ حُسنَ مَـٔابٍ (٢٥)

پس برای او این (ماجرا) را پوشاندیم‌. و به‌راستی برای او پیش ما بسی تقرّب و بازگشتی خوش است.

يٰداوۥدُ إِنّا جَعَلنٰكَ خَليفَةً فِى الأَرضِ فَاحكُم بَينَ النّاسِ بِالحَقِّ وَ لا تَتَّبِعِ الهَوىٰ فَيُضِلَّكَ عَن سَبيلِ اللَّهِ إِنَّ الَّذينَ يَضِلّونَ عَن سَبيلِ اللَّهِ لَهُم عَذابٌ شَديدٌ بِما نَسوا يَومَ الحِسابِ (٢٦)

(به او گفتیم:) «داوود! ما تو را در زمین جانشینی (رسالتی از رسولان) گردانیدیم‌؛ پس میان مردمان بحقّ حکم کن و از هوا(ی نفس) پیروی مکن، که از راه خدا گمراهت کند.» بی‌گمان کسانی که از راه خدا به در می‌روند - به (سزای) آنکه روز حساب را فراموش کرده‌اند - برایشان عذابی سخت است!

وَ ما خَلَقنَا السَّماءَ وَ الأَرضَ وَ ما بَينَهُما بٰطِلًا ذٰلِكَ ظَنُّ الَّذينَ كَفَروا فَوَيلٌ لِلَّذينَ كَفَروا مِنَ النّارِ (٢٧)

و ما آسمان و زمین و آنچه را که میان این دو است باطل نیافریدیم. این گمان کسانی است که کافر شدند. پس وای از آتش برای کسانی که کافر شدند!

أَم نَجعَلُ الَّذينَ إمَنوا وَ عَمِلُوا الصّٰلِحٰتِ كَالمُفسِدينَ فِى الأَرضِ أَم نَجعَلُ المُتَّقينَ كَالفُجّارِ (٢٨)

یا (مگر) کسانی را که گرویده و کارهای شایسته کردند، چون مفسدانِ در زمین می‌نهیم، یا پرهیزگاران را چون فاجران قرار می‌دهیم‌؟

كِتٰبٌ أَنزَلنٰهُ إِلَيكَ مُبٰرَكٌ لِيَدَّبَّروا إيٰتِهِ وَ لِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الأَلبٰبِ (٢٩)

کتابی که آن را سوی تو نازل کردیم مبارک است، تا آیاتش را بیندیشند، و برای اینکه خردمندان ویژه (بدان) پند گیرند.

وَ وَهَبنا لِداوۥدَ سُلَيمٰنَ نِعمَ العَبدُ إِنَّهُ أَوّابٌ (٣٠)

و سلیمان را به داوود بخشیدیم. چه نیکو بنده‌ای است. به‌راستی او (سوی آفریدگار) بسی رهسپار است.

إِذ عُرِضَ عَلَيهِ بِالعَشِىِّ الصّٰفِنٰتُ الجِيادُ (٣١)

چون شباهنگام، اسب‌های اصیل صف‌اندرصف برایش به نمایش گذارده شدند،

فَقالَ إِنّى أَحبَبتُ حُبَّ الخَيرِ عَن ذِكرِ رَبّى حَتّىٰ تَوارَت بِالحِجابِ (٣٢)

پس (سلیمان) گفت: «من به‌راستی دوستی آن خیر [:اسب‌های جهاد] را دوست داشته‌ام [:برگزیده‌ام] (که) نشأت‌گرفته و برخاسته از یاد پروردگار من است. تا اینکه (آن اسبان) در پرده(ی شب) پنهان گشتند.»

رُدّوها عَلَىَّ فَطَفِقَ مَسحًا بِالسّوقِ وَ الأَعناقِ (٣٣)

(گفت: ) «اسب‌ها را نزد من باز آورید.» پس شروع کرد به دست کشیدن بر ساق‌ها و گردن‌هایشان.

وَ لَقَد فَتَنّا سُلَيمٰنَ وَ أَلقَينا عَلىٰ كُرسِيِّهِ جَسَدًا ثُمَّ أَنابَ (٣٤)

و همواره سلیمان را بسی آزمودیم و بر تختش جسدی بیفکندیم ؛ سپس (به ما) پی‌درپی برگشت.

قالَ رَبِّ اغفِر لى وَهَب لى مُلكًا لا يَنبَغى لِأَحَدٍ مِن بَعدى إِنَّكَ أَنتَ الوَهّابُ (٣٥)

گفت: «پروردگارم! پوششی برایم بنه و مُلکی به من ببخش که هیچ کس را پس از من سزاوار نباشد. به‌درستی تو (همین) تو بسی بخشنده‌ای.»

فَسَخَّرنا لَهُ الرّيحَ تَجرى بِأَمرِهِ رُخاءً حَيثُ أَصابَ (٣٦)

پس باد را در اختیار او قرار دادیم، حال آنکه هر جا به‌درستی برفت به فرمان او به نرمی و راهواری روان می‌شد.

وَ الشَّيٰطينَ كُلَّ بَنّاءٍ وَ غَوّاصٍ (٣٧)

و شیطان‌ها(ی رام) را (نیز که) هر یک را بنّا و غوّاصند؛

وَ إخَرينَ مُقَرَّنينَ فِى الأَصفادِ (٣٨)

و دیگرانی (از شیطان‌ها) را که با زنجیرها سخت بسته شده بودند (تحت فرمانش درآوردیم).

هٰذا عَطاؤُنا فَامنُن أَو أَمسِك بِغَيرِ حِسابٍ (٣٩)

(گفتیم:) «این بخشش ماست. پس (آن را) بی‌شمار منّت بگذار یا نگاه دار.»

وَ إِنَّ لَهُ عِندَنا لَزُلفىٰ وَ حُسنَ مَـٔابٍ (٤٠)

و بی‌گمان برای او در پیشگاهمان به‌راستی تقرب و فرجامی نیکوست.

وَ اذكُر عَبدَنا أَيّوبَ إِذ نادىٰ رَبَّهُ أَنّى مَسَّنِىَ الشَّيطٰنُ بِنُصبٍ وَ عَذابٍ (٤١)

و بنده‌ی ما ایّوب را به یاد آر، چون پروردگارش را ندا در داد: «شیطان همواره مرا به رنج‌ها و عذابی بزرگ مبتلا کرده.»

اركُض بِرِجلِكَ هٰذا مُغتَسَلٌ بارِدٌ وَ شَرابٌ (٤٢)

(به او گفتیم:) «با پای خود روان شو (که) این، شستنگاهی سرد و آشامیدنی است.»

وَ وَهَبنا لَهُ أَهلَهُ وَ مِثلَهُم مَعَهُم رَحمَةً مِنّا وَ ذِكرىٰ لِأُولِى الأَلبٰبِ (٤٣)

و (دوباره) کسانش و مانندشان را، همراهشان بدو بخشیدیم، تا رحمتی از جانبمان و یادواره‌ای برای خردمندان باشد.

وَ خُذ بِيَدِكَ ضِغثًا فَاضرِب بِهِ وَ لا تَحنَث إِنّا وَجَدنٰهُ صابِرًا نِعمَ العَبدُ إِنَّهُ أَوّابٌ (٤٤)

و (به او گفتیم:) «یک بسته ترکه‌ی نازک نرم به دستت بگیر. پس (همسرت را) با آن (به نرمی) بزن و سوگند(ت) را مشکن.‌» ما همواره او را شکیبا یافتیم. چه نیکو بنده‌ای! به‌راستی او بسیار بازگشت‌کننده (سوی ما) است.

وَ اذكُر عِبٰدَنا إِبرٰهيمَ وَ إِسحٰقَ وَ يَعقوبَ أُولِى الأَيدى وَ الأَبصٰرِ (٤٥)

و بندگانمان ابراهیم و اسحاق و یعقوب را - که نیرومندان و دیده‌وران بودند- به یاد آور.

إِنّا أَخلَصنٰهُم بِخالِصَةٍ ذِكرَى الدّارِ (٤٦)

ما همواره آنان را با پاک‌سازی ویژه‌ای - (که) یادآوریِ سرای (دنیا و آخرت است) - خالص گردانیدیم.

وَ إِنَّهُم عِندَنا لَمِنَ المُصطَفَينَ الأَخيارِ (٤٧)

و آنان به‌راستی در پیشگاهمان بی‌گمان از برگزیدگان (و) نیکانند.

وَ اذكُر إِسمٰعيلَ وَ اليَسَعَ وَ ذَا الكِفلِ وَ كُلٌّ مِنَ الأَخيارِ (٤٨)

و اسماعیل و یَسَع و ذالکفل را به یاد آور و (اینان) همگان از نیکانند.

هٰذا ذِكرٌ وَ إِنَّ لِلمُتَّقينَ لَحُسنَ مَـٔابٍ (٤٩)

این یادواره‌ای است (بزرگ) و همواره برای پرهیزگاران بی‌گمان بازگشتی پیاپی و بس نیک است:

جَنّٰتِ عَدنٍ مُفَتَّحَةً لَهُمُ الأَبوٰبُ (٥٠)

باغ‌های با درختان سر‌درهم جاودان، حال آنکه درب‌ها(شان) برایشان بس گشوده‌است.

مُتَّكِـٔينَ فيها يَدعونَ فيها بِفٰكِهَةٍ كَثيرَةٍ وَ شَرابٍ (٥١)

در آنجا تکیه‌زنان، میوه‌های فراوان و نوشیدنی(شان را) بخواهند.

وَ عِندَهُم قٰصِرٰتُ الطَّرفِ أَترابٌ (٥٢)

و در نزدشان (همسرانی) با چشمان فروهشته، همسال و همسانند.

هٰذا ما توعَدونَ لِيَومِ الحِسابِ (٥٣)

این است آنچه برای روز حساب وعده داده می‌شوید.

إِنَّ هٰذا لَرِزقُنا ما لَهُ مِن نَفادٍ (٥٤)

(می‌گویند:) «همواره، این به‌راستی روزیِ ماست. آن را هیچ نابودی نیست.»

هٰذا وَ إِنَّ لِلطّٰغينَ لَشَرَّ مَـٔابٍ (٥٥)

این است (حال بهشتیان) و (امّا) برای طغیانگران بی‌گمان بدترین بازگشتی است،

جَهَنَّمَ يَصلَونَها فَبِئسَ المِهادُ (٥٦)

جهنم (که) می‌افروزندش. پس چه بد آرامگاهی است.

هٰذا فَليَذوقوهُ حَميمٌ وَ غَسّاقٌ (٥٧)

این جوشاب و چرکابی بس گلوگیر است. پس باید آن را بچشند.

وَ إخَرُ مِن شَكلِهِ أَزوٰجٌ (٥٨)

و از همین‌گونه، نوعی دیگر همانندهاست!

هٰذا فَوجٌ مُقتَحِمٌ مَعَكُم لا مَرحَبًا بِهِم إِنَّهُم صالُوا النّارِ (٥٩)

این گروهی است که با شما ناگزیر (در آتش) درمی‌آیند (و) هیچ‌گونه شادباشی برایشان نیست. بی‌گمان آنان آتش‌افروزانند.

قالوا بَل أَنتُم لا مَرحَبًا بِكُم أَنتُم قَدَّمتُموهُ لَنا فَبِئسَ القَرارُ (٦٠)

گفتند: «بلکه شما هرگز شادباشی برایتان نیست، به سبب آنچه پیش فرستادید. پس چه بد قرارگاهی است.»

قالوا رَبَّنا مَن قَدَّمَ لَنا هٰذا فَزِدهُ عَذابًا ضِعفًا فِى النّارِ (٦١)

گفتند: «پروردگارمان! هر کس این (عذاب) را برای ما پیش فرستاد، عذابش را در آتش چندان کن.»

وَ قالوا ما لَنا لا نَرىٰ رِجالًا كُنّا نَعُدُّهُم مِنَ الأَشرارِ (٦٢)

و گفتند: «ما را چه شده است، که مردانی را که ما آنان را از (زمره‌ی) اشرار برمی‌شمرده‌ایم (اینجا) نمی‌بینیم‌؟»

أَتَّخَذنٰهُم سِخرِيًّا أَم زاغَت عَنهُمُ الأَبصٰرُ (٦٣)

«آیا آنان را (در دنیا) به ریشخند می‌گرفتیم یا چشم‌ها(ی‌مان) از آنان منحرف و منصرف شده است‌؟»

إِنَّ ذٰلِكَ لَحَقٌّ تَخاصُمُ أَهلِ النّارِ (٦٤)

این (ذلت) به‌راستی راست و بسی پای‌برجاست: مجادله‌ی اهل آتش.

قُل إِنَّما أَنا۠ مُنذِرٌ وَ ما مِن إِلٰهٍ إِلَّا اللَّهُ الوٰحِدُ القَهّارُ (٦٥)

بگو: «من تنها هشداردهنده‌ای هستم و جز خدای یگانه‌ی قهّار معبودی دگر نیست.»

رَبُّ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ وَ ما بَينَهُمَا العَزيزُ الغَفّٰرُ (٦٦)

«پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آن دو است. (همان) عزیزِ بسی پوشنده‌.»

قُل هُوَ نَبَؤٌا۟ عَظيمٌ (٦٧)

بگو: «آن خبری مهم (و) بزرگ است.»

أَنتُم عَنهُ مُعرِضونَ (٦٨)

«شما از آن روی برمی‌تابید.»

ما كانَ لِىَ مِن عِلمٍ بِالمَلَإِ الأَعلىٰ إِذ يَختَصِمونَ (٦٩)

«مرا درباره‌ی ملأ اعلی هیچ آگاهی نبوده است، چون با هم مجادله می‌کردند.»

إِن يوحىٰ إِلَىَّ إِلّا أَنَّما أَنا۠ نَذيرٌ مُبينٌ (٧٠)

«به من هیچ (چیز) وحی نمی‌شود، جز اینکه تنها من به‌راستی هشداردهنده‌ای روشنگرم.»

إِذ قالَ رَبُّكَ لِلمَلٰئِكَةِ إِنّى خٰلِقٌ بَشَرًا مِن طينٍ (٧١)

چون پروردگارت به فرشتگان گفت: «من بی‌گمان آفریننده‌ی بشری از گل هستم‌.»

فَإِذا سَوَّيتُهُ وَ نَفَختُ فيهِ مِن روحى فَقَعوا لَهُ سٰجِدينَ (٧٢)

«پس هنگامی‌که درستش کردم و از روح برگزیده‌(ی آفرینش)ام در او دمیدم، سجده‌کنان برای او (در برابر من) فرو اُفتید.»

فَسَجَدَ المَلٰئِكَةُ كُلُّهُم أَجمَعونَ (٧٣)

پس فرشتگان همگان با هم سجده کردند.

إِلّا إِبليسَ استَكبَرَ وَ كانَ مِنَ الكٰفِرينَ (٧٤)

مگر ابلیس (که) تکبّر جُست و از کافران بود.

قالَ يٰإِبليسُ ما مَنَعَكَ أَن تَسجُدَ لِما خَلَقتُ بِيَدَىَّ أَستَكبَرتَ أَم كُنتَ مِنَ العالينَ (٧٥)

فرمود: «ای ابلیس! چه چیز تو را مانع شد برای چیزی که به دو دست (قدرت) خویش آفریدم سجده آوری‌؟ آیا تکبّر نمودی یا از مهتران و برجستگان بوده‌ای‌؟»

قالَ أَنا۠ خَيرٌ مِنهُ خَلَقتَنى مِن نارٍ وَ خَلَقتَهُ مِن طينٍ (٧٦)

گفت: «من از او بهترم‌؛ مرا از آتش آفریدی و او را از گل آفریدی.»

قالَ فَاخرُج مِنها فَإِنَّكَ رَجيمٌ (٧٧)

فرمود: «پس، از آن (باغ) برون شو، پس تو بی‌گمان رانده شده‌ای.»

وَ إِنَّ عَلَيكَ لَعنَتى إِلىٰ يَومِ الدّينِ (٧٨)

«و تا روز بُروز طاعت [:قیامت] همواره بر تو لعنت و دورباش من است.»

قالَ رَبِّ فَأَنظِرنى إِلىٰ يَومِ يُبعَثونَ (٧٩)

گفت: «پروردگارم! پس مرا تا روزی که برانگیخته می‌شوند مهلت ده.»

قالَ فَإِنَّكَ مِنَ المُنظَرينَ (٨٠)

فرمود: «پس بی‌گمان، تو از مهلت‌یافتگانی»

إِلىٰ يَومِ الوَقتِ المَعلومِ (٨١)

«تا روز وقت معلوم» [:قیامت مرگ].

قالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغوِيَنَّهُم أَجمَعينَ (٨٢)

گفت: «پس به عزّتت سوگند (که) همگان را بی‌گمان بس گمراه می‌کنم.»

إِلّا عِبادَكَ مِنهُمُ المُخلَصينَ (٨٣)

«مگر بندگان اخلاص‌یافته‌ات را.»

قالَ فَالحَقُّ وَ الحَقَّ أَقولُ (٨٤)

فرمود: «پس (من تمامی) حق (هستم) و (همه‌ی) حقّ را می‌گویم (که)،»

لَأَملَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنكَ وَ مِمَّن تَبِعَكَ مِنهُم أَجمَعينَ (٨٥)

«همواره جهنّم را از تو و از هر کس از آنان که تو را پیروی کرد، از همگیشان، بی‌گمان خواهم انباشت.»

قُل ما أَسـَٔلُكُم عَلَيهِ مِن أَجرٍ وَ ما أَنا۠ مِنَ المُتَكَلِّفينَ (٨٦)

بگو: «(من) هیچ مزدی بر این (قرآن) از شما نمی‌خواهم. و من از کسانی نیستم که خود را (برای شما) به زحمت و رنج طاقت‌فرسا افکنم.»

إِن هُوَ إِلّا ذِكرٌ لِلعٰلَمينَ (٨٧)

«این (قرآن) جز یادواره‌ای برای جهانیان نیست.»

وَ لَتَعلَمُنَّ نَبَأَهُ بَعدَ حينٍ (٨٨)

«و همواره پس از چندی خبر بزرگش را به‌راستی خواهید دانست‌.»

محتوای سوره

• تفسیر آیات