سوره الرحمن

سوره القمر	سوره الرحمن	سوره الواقعة
شماره کتابت : ٥٥ جزء : نزول ترتيب نزول : ٩٧ محل نزول : مدينه اطلاعات آماری تعداد آیات : ٧٨ تعداد کلمات : ٣٨٦ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آلاَء آن أَفْنَان أَقِيمُوا أَقْطَار إِسْتَبْرَق إِنْس اسْتَطَعْتُم اسْم الثّقَلاَن الرّحْمٰن الرّيْحَان السّمَاء السّمَاوَات الشّجَر الشّمْس الطّرْف اللّؤْلُؤ النّجْم النّخْل الّتِي الْأَرْض الْأَقْدَام الْأَکْمَام الْإِحْسَان الْإِنْس الْإِنْسَان الْإِکْرَام الْبَحْر الْبَحْرَيْن الْبَيَان الْجَان الْجَلاَل الْجَنّتَيْن الْجَوَار الْجِن الْحَب الْخِيَام الْعَصْف الْقَمَر الْقُرْآن الْمَرْجَان الْمَشْرِقَيْن الْمَغْرِبَيْن الْمُجْرِمُون الْمُنْشَآت الْمِيزَان الْوَزْن الْيَاقُوت انْشَقّت بَرْزَخ بَطَائِنُهَا بَيْنَهَا بَيْنَهُمَا بِالنّوَاصِي بِالْقِسْط بِحُسْبَان بِسُلْطَان بِسِيمَاهُم تَبَارَک تَجْرِيَان تَطْغَوْا تَنْتَصِرَان تَنْفُذُوا تَنْفُذُون تُخْسِرُوا تُکَذّبَان جَان جَزَاء جَنَى جَنّتَان جَهَنّم حَمِيم حُور حِسَان خَاف خَلَق خَيْرَات خُضْر دَان دُونِهِمَا ذَات ذَنْبِه ذَوَاتَا ذُو ذِي رَب رَبّه رَبّک رَبّکُمَا رَفَعَهَا رَفْرَف رُمّان زَوْجَان سَنَفْرُغ شَأْن شُوَاظ صَلْصَال عَبْقَرِي عَلَيْهَا عَلَيْکُمَا عَلّم عَلّمَه عَيْنَان فَان فَانْفُذُوا فَاکِهَة فَبِأَي فَيَوْمَئِذ فَيُؤْخَذ فَکَانَت فُرُش فِيهِمَا فِيهِن قَاصِرَات قَبْلَهُم لِلْأَنَام مَارِج مَرَج مَعْشَر مَقَام مَقْصُورَات مُتّکِئِين مُدْهَامّتَان مِنْهُمَا نَار نَخْل نَضّاخَتَان نُحَاس هَل هٰذِه وَجْه وَرْدَة وَضَع وَضَعَهَا يَبْغِيَان يَبْقَى يَخْرُج يَسْأَلُه يَسْجُدَان يَطُوفُون يَطْمِثْهُن يَلْتَقِيَان يَوْم يُرْسَل يُسْأَل يُعْرَف يُکَذّب کَأَنّهُن کَالدّهَان کَالْأَعْلاَم کَالْفَخّار

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢ ٤٣ ٤٤ ٤٥ ٤٦ ٤٧ ٤٨ ٤٩ ٥٠ ٥١ ٥٢ ٥٣ ٥٤ ٥٥ ٥٦ ٥٧ ٥٨ ٥٩ ٦٠ ٦١ ٦٢ ٦٣ ٦٤ ٦٥ ٦٦ ٦٧ ٦٨ ٦٩ ٧٠ ٧١ ٧٢ ٧٣ ٧٤ ٧٥ ٧٦ ٧٧ ٧٨

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ الرَّحمٰنُ (١)

(خدای) رحمتگر بر آفریدگان

عَلَّمَ القُرإنَ (٢)

قرآن را تعلیم داد (و)

خَلَقَ الإِنسٰنَ (٣)

انسان را آفرید (و)

عَلَّمَهُ البَيانَ (٤)

به او بیان آموخت.

الشَّمسُ وَ القَمَرُ بِحُسبانٍ (٥)

خورشید و ماه (سخت) زیر پوشش مراقبت و حسابند.

وَ النَّجمُ وَ الشَّجَرُ يَسجُدانِ (٦)

و ستاره و بوته و درخت سجده‌کنانند.

وَ السَّماءَ رَفَعَها وَ وَضَعَ الميزانَ (٧)

و آسمان را برافراشت و میزان (تکوین و تشریع و تکالیف) را فروگذاشت.

أَلّا تَطغَوا فِى الميزانِ (٨)

که مبادا در این میزان طغیان کنید.

وَ أَقيمُوا الوَزنَ بِالقِسطِ وَ لا تُخسِرُوا الميزانَ (٩)

و وزن را به انصاف بر پا بدارید و سنجش را زیان نرسانید .

وَ الأَرضَ وَضَعَها لِلأَنامِ (١٠)

و زمین را برای آدمیان و پریان نهاد.

فيها فٰكِهَةٌ وَ النَّخلُ ذاتُ الأَكمامِ (١١)

که) در آن، میوه‌ها و نخل‌ها با خوشه‌های غلاف‌دار،

وَ الحَبُّ ذُو العَصفِ وَ الرَّيحانُ (١٢)

و دانه‌های پوست‌دار و گیاه خوش‌بوی ریحانی است.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (١٣)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

خَلَقَ الإِنسٰنَ مِن صَلصٰلٍ كَالفَخّارِ (١٤)

انسان را از گل خشکیده‌ای همانند کوزه‌گر آفرید.

وَ خَلَقَ الجانَّ مِن مارِجٍ مِن نارٍ (١٥)

و جنّ را از مخلوطی آتشین آفرید.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (١٦)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

رَبُّ المَشرِقَينِ وَ رَبُّ المَغرِبَينِ (١٧)

پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (١٨)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

مَرَجَ البَحرَينِ يَلتَقِيانِ (١٩)

دو دریا را (به گونه‌ای) در هم آمیخت در حالی‌که با هم برخوردی نمی‌کنند.

بَينَهُما بَرزَخٌ لا يَبغِيانِ (٢٠)

میان آن دو، فاصله‌ای است که به هم تجاوز نمی‌کنند.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٢١)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

يَخرُجُ مِنهُمَا اللُّؤلُؤُ وَ المَرجانُ (٢٢)

از هر دو (دریا) مروارید و مرجان برآید.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٢٣)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

وَ لَهُ الجَوارِ المُنشَـٔاتُ فِى البَحرِ كَالأَعلٰمِ (٢٤)

و او را در دریا کشتی‌های سازمان‌یافته(‌ای است که) همچون پرچم‌ها است.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٢٥)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

كُلُّ مَن عَلَيها فانٍ (٢٦)

هر چه بر زمین [:طبیعت] تکیه زده، فانی است.

وَ يَبقىٰ وَجهُ رَبِّكَ ذُو الجَلٰلِ وَ الإِكرامِ (٢٧)

و ذات باشکوه و ارجمند کرامت‌دهنده و وجهه‌ی پروردگارت باقی است.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٢٨)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

يَسـَٔلُهُ مَن فِى السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ كُلَّ يَومٍ هُوَ فى شَأنٍ (٢٩)

هر که در آسمان‌ها و زمین است از او درخواست می‌کند. هر روزی [:زمانی]، او در کار و فرمانی است.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٣٠)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

سَنَفرُغُ لَكُم أَيُّهَ الثَّقَلانِ (٣١)

ای جنّ و انس! زودا که ما به خوبی به شما بپردازیم.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٣٢)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

يٰمَعشَرَ الجِنِّ وَ الإِنسِ إِنِ استَطَعتُم أَن تَنفُذوا مِن أَقطارِ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضِ فَانفُذوا لا تَنفُذونَ إِلّا بِسُلطٰنٍ (٣٣)

ای گروه جنّیان و انسیان! اگر می‌توانید از کرانه‌های آسمان‌ها و زمین به بیرون رخنه کنید، پس رخنه کنید، (ولی) جز در سلطه‌(ی ربانی) در نیایید.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٣٤)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

يُرسَلُ عَلَيكُما شُواظٌ مِن نارٍ وَ نُحاسٌ فَلا تَنتَصِرانِ (٣٥)

بر سر شما شراره‌هایی از آتش و از مس فرو فرستاده خواهد شد. پس (از کسی) یاری نتوانیدگرفت.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٣٦)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

فَإِذَا انشَقَّتِ السَّماءُ فَكانَت وَردَةً كَالدِّهانِ (٣٧)

پس آن‌گاه که آسمان از هم شکافد و چون ته‌مانده‌ی روغن زیتون گلگون گردد.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٣٨)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

فَيَومَئِذٍ لا يُسـَٔلُ عَن ذَنبِهِ إِنسٌ وَ لا جانٌّ (٣٩)

پس در آن روز، هیچ انس و جنّی از گناهش پرسیده نشود.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٤٠)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

يُعرَفُ المُجرِمونَ بِسيمٰهُم فَيُؤخَذُ بِالنَّوٰصى وَ الأَقدامِ (٤١)

تبهکاران از سیمایشان شناخته می‌شوند و از پیشانی‌هایشان و پاهایشان گرفته می‌شوند.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٤٢)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

هٰذِهِ جَهَنَّمُ الَّتى يُكَذِّبُ بِهَا المُجرِمونَ (٤٣)

این همان جهنمی است که تبهکاران با آن (همان و او را) تکذیب می‌کنند.

يَطوفونَ بَينَها وَ بَينَ حَميمٍ إنٍ (٤٤)

(اینان) میان جهنم و مایعی بس داغ و لبریز می‌گردند.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٤٥)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

وَ لِمَن خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ (٤٦)

و هر کس را که از مقام پروردگارش بترسد دو باغ (سردرهم) است.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٤٧)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

ذَواتا أَفنانٍ (٤٨)

که دارای شاخساران رنگارنگند.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٤٩)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

فيهِما عَينانِ تَجرِيانِ (٥٠)

در آن دو (باغ) دو چشمه‌سار روان است.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٥١)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

فيهِما مِن كُلِّ فٰكِهَةٍ زَوجانِ (٥٢)

در آن دو (باغ) از هر میوه‌ای دو گونه همسان است.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٥٣)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

مُتَّكِـٔينَ عَلىٰ فُرُشٍ بَطائِنُها مِن إِستَبرَقٍ وَ جَنَى الجَنَّتَينِ دانٍ (٥٤)

بر بسترهایی که آستر آنها از ابریشم درشت‌بافت است تکیه زنند و چیدن میوه‌ی آن دو باغ (به آسانی) در دسترس است.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٥٥)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

فيهِنَّ قٰصِرٰتُ الطَّرفِ لَم يَطمِثهُنَّ إِنسٌ قَبلَهُم وَ لا جانٌّ (٥٦)

در آن (باغ‌ها، دلبرانی) فروهشته‌نگاهند که دست هیچ انس و جنّی پیش از ایشان به آنان نرسیده است.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٥٧)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

كَأَنَّهُنَّ الياقوتُ وَ المَرجانُ (٥٨)

گویی که آنها یاقوت و مرجان‌اند.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٥٩)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

هَل جَزاءُ الإِحسٰنِ إِلَّا الإِحسٰنُ (٦٠)

آیا پاداش احسان جز احسان است‌؟

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٦١)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

وَ مِن دونِهِما جَنَّتانِ (٦٢)

و پایین‌تر از آن دو (باغ)، دو باغ (دیگر نیز) هست.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٦٣)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

مُدهامَّتانِ (٦٤)

(که از شدّت سبزی) آن دو سیه‌گون می‌نمایند.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٦٥)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

فيهِما عَينانِ نَضّاخَتانِ (٦٦)

در آن دو (باغ) دو چشمه‌ساران همچنان جوشانند.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٦٧)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

فيهِما فٰكِهَةٌ وَ نَخلٌ وَ رُمّانٌ (٦٨)

در آن دو، میوه‌ای و درخت خرمایی و اناری است‌.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٦٩)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

فيهِنَّ خَيرٰتٌ حِسانٌ (٧٠)

در آنجا (زنانی) نکوخویان و نکورویانند.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٧١)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

حورٌ مَقصورٰتٌ فِى الخِيامِ (٧٢)

(و) حورانی، پرده‌نشینان در (دل) خیمه‌ها.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٧٣)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

لَم يَطمِثهُنَّ إِنسٌ قَبلَهُم وَ لا جانٌّ (٧٤)

هیچ انس و جنّی پیش از ایشان با آنان هم بستر نشده است.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٧٥)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

مُتَّكِـٔينَ عَلىٰ رَفرَفٍ خُضرٍ وَ عَبقَرِىٍّ حِسانٍ (٧٦)

بر بالش‌های سبز و فرش‌هایی بس نیکو تکیه زده‌اند.

فَبِأَىِّ إلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ (٧٧)

پس به کدام یک از نعمت‌های پروردگارتان (همان و او را) تکذیب می‌کنید؟

تَبٰرَكَ اسمُ رَبِّكَ ذِى الجَلٰلِ وَ الإِكرامِ (٧٨)

خجسته است نام پروردگار شکوهمند و گرامی‌دارنده.

محتوای سوره

• تفسیر آیات