سوره الحاقة

سوره القلم	سوره الحاقة	سوره المعارج
شماره کتابت : ٦٩ جزء : نزول ترتيب نزول : ٧٨ محل نزول : مكه اطلاعات آماری تعداد آیات : ٥٢ تعداد کلمات : ٢٨٦ تعداد حروف :

در حال بارگیری... أَحَد أَخْذَة أَدْر أَدْرَاک أَرْجَائِهَا أَسْلَفْتُم أَعْجَاز أَغْنَى أَمّا أَيّام أُذُن أُقْسِم أُوت أُوتِي إِنّه إِنّي اشْرَبُوا اقْرَءُوا السّمَاء الصّور الْأَرْض الْأَقَاوِيل الْأَيّام الْجَارِيَة الْجَحِيم الْجِبَال الْحَاقّة الْخَالِيَة الْعَالَمِين الْعَظِيم الْقَاضِيَة الْقَوْم الْمَاء الْمَلَک الْمُؤْتَفِکَات الْمِسْکِين الْوَاقِعَة الْوَتِين الْيَقِين الْيَوْم الْکَافِرِين انْشَقّت اْخَاطِئُون بَاقِيَة بَعْض بِاسْم بِالطّاغِيَة بِاللّه بِالْخَاطِئَة بِالْقَارِعَة بِالْيَمِين بِرِيح بِشِمَالِه بِقَوْل بِيَمِينِه تَخْفَى تَذَکّرُون تَذْکِرَة تَرَى تَعِيَهَا تَقَوّل تَنْزِيل تُؤْمِنُون تُبْصِرُون تُعْرَضُون ثَمَانِيَة ثَمُود جَاء جَنّة حَاجِزِين حَمَلْنَاکُم حَمِيم حُسُوما حُمِلَت حِسَابِيَه خَافِيَة خَاوِيَة خُذُوه دَانِيَة دَکّة ذَرْعُهَا ذِرَاعا رَابِيَة رَاضِيَة رَب رَبّهِم رَبّک رَسُول سَبْع سَبْعُون سَخّرَهَا سُلْطَانِيَه سِلْسِلَة شَاعِر صَرْصَر صَرْعَى صَلّوه طَعَام طَغَى ظَنَنْت عَاتِيَة عَاد عَالِيَة عَرْش عَنّي عَنْه عِيشَة غِسْلِين فَأَخَذَهُم فَأُهْلِکُوا فَاسْلُکُوه فَتَرَى فَدُکّتَا فَسَبّح فَعَصَوْا فَغُلّوه فَلَيْس فَهَل فَهُو فَهِي فَوْقَهُم فَيَقُول فَيَوْمَئِذ فِرْعَوْن قَبْلَه قَلِيلا قُطُوفُهَا لَأَخَذْنَا لَتَذْکِرَة لَحَسْرَة لَحَق لَقَطَعْنَا لَقَوْل لَنَعْلَم لَيَال لَيْتَنِي لَيْتَهَا لِلْمُتّقِين لِنَجْعَلَهَا مَالِيَه مُلاَق مُکَذّبِين نَخْل نَفْخَة نُفِخ هَاؤُم هَاهُنَا هَلَک هَنِيئا وَاحِدَة وَاعِيَة وَاهِيَة وَقَعَت يَأْکُلُه يَحُض يَحْمِل يَوْمَئِذ يُؤْمِن کَأَنّهُم کَانَت کَاهِن کَذّبَت کَرِيم کُلُوا کِتَابَه کِتَابِيَه

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢ ٤٣ ٤٤ ٤٥ ٤٦ ٤٧ ٤٨ ٤٩ ٥٠ ٥١ ٥٢

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ الحاقَّةُ (١)

حقیقت حتمی [:معاد]

مَا الحاقَّةُ (٢)

چیست (آن) حقیقت؟

وَ ما أَدرىٰكَ مَا الحاقَّةُ (٣)

و چه فهماندت (این) حقیقت چیست‌؟

كَذَّبَت ثَمودُ وَ عادٌ بِالقارِعَةِ (٤)

ثمودیان و عادیان به کوبنده‌ی شدید [:قیامت] را تکذیب کردند.

فَأَمّا ثَمودُ فَأُهلِكوا بِالطّاغِيَةِ (٥)

پس اما ثمودیان با (عذابی) طغیان‌کننده به هلاکت رسیدند.

وَ أَمّا عادٌ فَأُهلِكوا بِريحٍ صَرصَرٍ عاتِيَةٍ (٦)

و اما عادیان به بادی بس سرد و تجاوزکننده هلاک شدند.

سَخَّرَها عَلَيهِم سَبعَ لَيالٍ وَ ثَمٰنِيَةَ أَيّامٍ حُسومًا فَتَرَى القَومَ فيها صَرعىٰ كَأَنَّهُم أَعجازُ نَخلٍ خاوِيَةٍ (٧)

(که خدا) آن را بر (سر و سامان)شان هفت شب و هشت روز چیره کرد، حال آنکه (این روزهای طوفانی) ریشه‌کَنَنده‌‌هایی بودند. پس می‌بینی (این) گروه را که در آن (باد) از بنیاد برکنده شدند، گویی آنان پایه‌های پوک درختان خرمایی می‌باشند.

فَهَل تَرىٰ لَهُم مِن باقِيَةٍ (٨)

پس آیا برایشان هیچ (حالت) ماندگاری‌ای می‌بینی‌؟

وَ جاءَ فِرعَونُ وَ مَن قَبلَهُ وَ المُؤتَفِكٰتُ بِالخاطِئَةِ (٩)

و فرعون و کسانی که پیش از او بودند و دورافتادگان (از حق) به خطاپیشگی سخت در آمدند.

فَعَصَوا رَسولَ رَبِّهِم فَأَخَذَهُم أَخذَةً رابِيَةً (١٠)

پس فرستاده‌ی پروردگارشان را عصیان کردند، در نتیجه خدا (گریبان‌) آنان را به سختی برگرفت.

إِنّا لَمّا طَغَا الماءُ حَمَلنٰكُم فِى الجارِيَةِ (١١)

ما به‌راستی هنگامی که آب طغیان کرد شما را در (کشتیِ) روان حمل کردیم (در حالی که ذریه‌هایی در صلب‌های مردان و ترائب ]: سینه‌های زنان[ (بودید).

لِنَجعَلَها لَكُم تَذكِرَةً وَ تَعِيَها أُذُنٌ وٰعِيَةٌ (١٢)

برای اینکه این کشتی را برایتان یادواره‌ای نهیم و گوش‌هایی شنوا آن را فرا گیرند،

فَإِذا نُفِخَ فِى الصّورِ نَفخَةٌ وٰحِدَةٌ (١٣)

پس هنگامی که در صور [:بوق جان‌فرسا] یک‌جا دمیده شود،

وَ حُمِلَتِ الأَرضُ وَ الجِبالُ فَدُكَّتا دَكَّةً وٰحِدَةً (١٤)

و زمین و کوه‌ها (با زلزله‌ی فراگیر) حمل شوند، پس یکجا نرم (و ویران) گردند.

فَيَومَئِذٍ وَقَعَتِ الواقِعَةُ (١٥)

پس در این هنگام واقعه(‌ی قیامت‌) رخ دهد،

وَ انشَقَّتِ السَّماءُ فَهِىَ يَومَئِذٍ واهِيَةٌ (١٦)

و آسمان بشکافد. پس آن در این هنگام بسی سست (بنیاد) است.

وَ المَلَكُ عَلىٰ أَرجائِها وَ يَحمِلُ عَرشَ رَبِّكَ فَوقَهُم يَومَئِذٍ ثَمٰنِيَةٌ (١٧)

و فرشته بر اطراف آن (آسمان شکافته‌شده) است. و عرش پروردگارت را بالای سر (و سامان)شان در آن روز هشت نفر (از عرشیان) حمل می‌کنند.

يَومَئِذٍ تُعرَضونَ لا تَخفىٰ مِنكُم خافِيَةٌ (١٨)

چنان روزی (بر پروردگار) عرضه می‌شوید، حال آنکه هیچ (چیزِ) پنهان از شما (بر او) مخفی نباشد.

فَأَمّا مَن أوتِىَ كِتٰبَهُ بِيَمينِهِ فَيَقولُ هاؤُمُ اقرَءوا كِتٰبِيَه (١٩)

پس اما کسی که کتاب (اعمال)ش به دست راستش داده شود، گوید: «هان! کتاب مرا بخوانید.»

إِنّى ظَنَنتُ أَنّى مُلٰقٍ حِسابِيَه (٢٠)

«من به‌راستی گمان (شایسته‌ی ایمان) داشتم که بی‌گمان حسابم را ملاقات خواهم کرد.»

فَهُوَ فى عيشَةٍ راضِيَةٍ (٢١)

پس او در (ژرفای) معیشتی رضایت‌بخش است.

فى جَنَّةٍ عالِيَةٍ (٢٢)

در باغی والا، با درختانی سردرهم،

قُطوفُها دانِيَةٌ (٢٣)

(که) چیدنی‌هایش (به او) نزدیک است.

كُلوا وَ اشرَبوا هَنيـًٔا بِما أَسلَفتُم فِى الأَيّامِ الخالِيَةِ (٢٤)

(به آنان گفته شود:) «به گوارایی بخورید و بیاشامید، به سبب آن چه در زمان‌های گذشته از پیش فرستادید.»

وَ أَمّا مَن أوتِىَ كِتٰبَهُ بِشِمالِهِ فَيَقولُ يٰلَيتَنى لَم أوتَ كِتٰبِيَه (٢٥)

و اما کسی که کتابش به دست چپش داده شود، پس گوید: «ای کاش کتابم به من داده نمی‌شد.»

وَ لَم أَدرِ ما حِسابِيَه (٢٦)

«و نمی‌دانستم حسابم چیست‌؟»

يٰلَيتَها كانَتِ القاضِيَةَ (٢٧)

«ای کاش (قیامت هرگز) نبود.»

ما أَغنىٰ عَنّى مالِيَه (٢٨)

«مالم مرا بی‌نیاز نکرد.»

هَلَكَ عَنّى سُلطٰنِيَه (٢٩)

«از من سلطه و توانم [:حال و مالم] ناچیز و نابود شد.»

خُذوهُ فَغُلّوهُ (٣٠)

(گفته شود:) «او را بگیرید و زنجیرش کنید.»

ثُمَّ الجَحيمَ صَلّوهُ (٣١)

«سپس او را گیرانه‌ی جهنم نمایید.»

ثُمَّ فى سِلسِلَةٍ ذَرعُها سَبعونَ ذِراعًا فَاسلُكوهُ (٣٢)

«سپس در رشته‌ای زنجیری که طولش هفتاد ذراع است فروگیریدش.»

إِنَّهُ كانَ لا يُؤمِنُ بِاللَّهِ العَظيمِ (٣٣)

«او به‌راستی به خدای بزرگ ایمان نمی‌آورده.

وَ لا يَحُضُّ عَلىٰ طَعامِ المِسكينِ (٣٤)

«و (خود و دیگران را) بر خوراک دادن بینوا وانمی‌داشته.»

فَلَيسَ لَهُ اليَومَ هٰهُنا حَميمٌ (٣٥)

«پس امروز برای او این‌جا دوستی خون‌گرم نیست.»

وَ لا طَعامٌ إِلّا مِن غِسلينٍ (٣٦)

«و نه خوراکی جز چرکابه‌ای (از دوزخیان)‌»

لا يَأكُلُهُ إِلَّا الخٰطِـٔونَ (٣٧)

«که آن را جز خطاکاران نمی‌خورند.» !

فَلا أُقسِمُ بِما تُبصِرونَ (٣٨)

پس‌، به آنچه می‌بینید، سوگند یاد نمی‌کنم.

وَ ما لا تُبصِرونَ (٣٩)

و (نیز) به آنچه نمی‌بینید،

إِنَّهُ لَقَولُ رَسولٍ كَريمٍ (٤٠)

(که) این (قرآن) به‌راستی بی‌گمان گفتار فرستاده‌ای بزرگوار است.

وَ ما هُوَ بِقَولِ شاعِرٍ قَليلًا ما تُؤمِنونَ (٤١)

و آن گفتار شاعری نیست‌. (چه) کم است آنچه ایمان می‌آورید.

وَ لا بِقَولِ كاهِنٍ قَليلًا ما تَذَكَّرونَ (٤٢)

و نه گفتار کاهنی است. (چه) کم است آنچه متذکر می‌شوید.

تَنزيلٌ مِن رَبِّ العٰلَمينَ (٤٣)

(پیام) فرود آمده‌ای است از جانب پروردگار جهانیان.

وَ لَو تَقَوَّلَ عَلَينا بَعضَ الأَقاويلِ (٤٤)

و اگر (او) پاره‌ای از گفته‌ها(ی ناروا) را بر ما همی بربندد،

لَأَخَذنا مِنهُ بِاليَمينِ (٤٥)

با قدرت (بی‌نهایت‌)، (وحی ربانی را) از او برمی‌گیریم.

ثُمَّ لَقَطَعنا مِنهُ الوَتينَ (٤٦)

سپس رگ (زندگی وحیانی)اش را پاره می‌کنیم.

فَما مِنكُم مِن أَحَدٍ عَنهُ حٰجِزينَ (٤٧)

پس هیچ یک از شما مانع از (عذاب) او نیست.

وَ إِنَّهُ لَتَذكِرَةٌ لِلمُتَّقينَ (٤٨)

و بی‌گمان (قرآن) یادواره‌ای برای پرهیزگاران است.

وَ إِنّا لَنَعلَمُ أَنَّ مِنكُم مُكَذِّبينَ (٤٩)

و ما به‌راستی می‌دانیم که از (میان) شما همواره تکذیب‌کنندگانی هستند.

وَ إِنَّهُ لَحَسرَةٌ عَلَى الكٰفِرينَ (٥٠)

و آن همواره بر کافران بی‌گمان حسرتی است.

وَ إِنَّهُ لَحَقُّ اليَقينِ (٥١)

و این (قرآن) به‌راستی بی‌شبهه (در راستای) حق یقین است.

فَسَبِّح بِاسمِ رَبِّكَ العَظيمِ (٥٢)

پس به (پاس) نام پروردگار بزرگت (او را) تسبیح گوی.

محتوای سوره

• تفسیر آیات