سوره الممتحنة

سوره الحشر	سوره الممتحنة	سوره الصف
شماره کتابت : ٦٠ جزء : نزول ترتيب نزول : ٩١ محل نزول : مدينه اطلاعات آماری تعداد آیات : ١٣ تعداد کلمات : ٣٩٩ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آتَيْتُمُوهُن آتُوهُم آمَنُوا أَبَدا أَخْرَجُوکُم أَخْفَيْتُم أَرْجُلِهِن أَرْحَامُکُم أَزْوَاجُهُم أَزْوَاجِکُم أَصْحَاب أَعْدَاء أَعْلَم أَعْلَنْتُم أَلْسِنَتَهُم أَمْلِک أَنَا أَنَبْنَا أَنْت أَنْفَقُوا أَنْفَقْتُم أَوْلاَدَهُن أَوْلاَدُکُم أَوْلِيَاء أَيْدِيهِن أَيْدِيَهُم أُجُورَهُن أُسْوَة إِبْرَاهِيم إِخْرَاجِکُم إِلَيْهِم إِلَيْکُم إِيّاکُم ابْتِغَاء اتّقُوا اسْأَلُوا اسْتَغْفِر اغْفِر الدّين الرّسُول السّبِيل الظّالِمُون اللّه النّبِي الْآخِر الْآخِرَة الْبَغْضَاء الْحَق الْحَمِيد الْحَکِيم الْعَدَاوَة الْعَزِيز الْغَنِي الْقُبُور الْقِيَامَة الْمَصِير الْمُؤْمِنَات الْمُقْسِطِين الْيَوْم الْکَوَافِر الْکُفّار بَدَا بَصِير بَيْنَنَا بَيْنَکُم بُرَآء بِإِيمَانِهِن بِالسّوء بِاللّه بِالْمَوَدّة بِبُهْتَان بِعِصَم تَبَرّوهُم تَتَوَلّوْا تَتّخِذُوا تَجْعَلْنَا تَرْجِعُوهُن تَعْبُدُون تَعْمَلُون تَنْفَعَکُم تَنْکِحُوهُن تَوَلّوْهُم تَوَکّلْنَا تَکْفُرُون تُؤْمِنُوا تُسِرّون تُقْسِطُوا تُلْقُون تُمْسِکُوا جَاءَک جَاءَکُم جُنَاح جِهَادا حَسَنَة حَکِيم حُکْم حِل خَرَجْتُم دِيَارِکُم ذَهَبَت ذٰلِکُم رَبّنَا رَحِيم سَبِيلِي سَوَاء شَيْء شَيْئا ضَل ظَاهَرُوا عَادَيْتُم عَدُوّي عَدُوّکُم عَسَى عَلِمْتُمُوهُن عَلِيم غَضِب غَفُور فَآتُوا فَاتَکُم فَامْتَحِنُوهُن فَبَايِعْهُن فَعَاقَبْتُم فِتْنَة فِيهِم قَاتَلُوکُم قَالُوا قَدِير قَوْل قَوْما لَأَسْتَغْفِرَن لَهُن لِأَبِيه لِقَوْمِهِم لِلّذِين لْيَسْأَلُوا مَرْضَاتِي مَعَه مَعْرُوف مَوَدّة مُؤْمِنَات مُؤْمِنُون مُهَاجِرَات مِثْل هُن وَحْدَه وَدّوا يَأْتِين يَئِس يَئِسُوا يَبْسُطُوا يَتَوَل يَتَوَلّهُم يَثْقَفُوکُم يَجْعَل يَحِلّون يَحْکُم يَرْجُو يَزْنِين يَسْرِقْن يَعْصِينَک يَفْتَرِينَه يَفْصِل يَفْعَلْه يَقْتُلْن يَنْهَاکُم يَوْم يَکُونُوا يُبَايِعْنَک يُحِب يُخْرِجُون يُخْرِجُوکُم يُشْرِکْن يُقَاتِلُوکُم کَانَت کَفَرُوا کَفَرْنَا کَمَا

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا لا تَتَّخِذوا عَدُوّى وَ عَدُوَّكُم أَولِياءَ تُلقونَ إِلَيهِم بِالمَوَدَّةِ وَ قَد كَفَروا بِما جاءَكُم مِنَ الحَقِّ يُخرِجونَ الرَّسولَ وَ إِيّاكُم أَن تُؤمِنوا بِاللَّهِ رَبِّكُم إِن كُنتُم خَرَجتُم جِهٰدًا فى سَبيلى وَ ابتِغاءَ مَرضاتى تُسِرّونَ إِلَيهِم بِالمَوَدَّةِ وَ أَنا۠ أَعلَمُ بِما أَخفَيتُم وَ ما أَعلَنتُم وَ مَن يَفعَلهُ مِنكُم فَقَد ضَلَّ سَواءَ السَّبيلِ (١)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! دشمن من و دشمن خودتان را اولیا(ی خود) مگیرید، در حالی‌که (خودتان و دیگران را) فراسوی‌شان (با اَسراری از مسلمانان) با مودت می‌افکنید، حال آنکه بی‌گمان به آن حقیقت که برایتان آمده کافرند؛ در حالی که پیامبر (خدا) و شما را (از مکّه) بیرون می‌کنند، (چرا) که به خدا - پروردگارتان - ایمان می‌آورید. اگر برای جهاد در راه راهوار من و طلب خشنودی‌ام برون آمده‌اید (شما) پنهانی با آنان رابطه‌ی دوستی برقرار می‌کنید، حال آنکه من به آنچه پنهان داشتید و آنچه آشکار نمودید داناترم و هر که از شما چنین کند، همواره راه راست را گم کرده است.

إِن يَثقَفوكُم يَكونوا لَكُم أَعداءً وَ يَبسُطوا إِلَيكُم أَيدِيَهُم وَ أَلسِنَتَهُم بِالسّوءِ وَ وَدّوا لَو تَكفُرونَ (٢)

اگر بر شما با کاوش دست یابند، دشمنان شمایند. و سویتان به بدی دست‌هاشان و زبان‌هاشان را می‌گشایند و دوست دارند (که ای) کاش کافر شوید.

لَن تَنفَعَكُم أَرحامُكُم وَ لا أَولٰدُكُم يَومَ القِيٰمَةِ يَفصِلُ بَينَكُم وَ اللَّهُ بِما تَعمَلونَ بَصيرٌ (٣)

نه خویشانتان و نه فرزندانتان به شما هرگز سودی نمی‌رسانند. (خدا) روز رستاخیز میانتان جدایی می‌افکند، و خدا به آنچه انجام می‌دهید بیناست.

قَد كانَت لَكُم أُسوَةٌ حَسَنَةٌ فى إِبرٰهيمَ وَ الَّذينَ مَعَهُ إِذ قالوا لِقَومِهِم إِنّا بُرَءٰؤُا۟ مِنكُم وَ مِمّا تَعبُدونَ مِن دونِ اللَّهِ كَفَرنا بِكُم وَ بَدا بَينَنا وَ بَينَكُمُ العَدٰوَةُ وَ البَغضاءُ أَبَدًا حَتّىٰ تُؤمِنوا بِاللَّهِ وَحدَهُ إِلّا قَولَ إِبرٰهيمَ لِأَبيهِ لَأَستَغفِرَنَّ لَكَ وَ ما أَملِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِن شَيءٍ رَبَّنا عَلَيكَ تَوَكَّلنا وَ إِلَيكَ أَنَبنا وَ إِلَيكَ المَصيرُ (٤)

همواره برای شما در (قصّه‌ی رسالتی) ابراهیم و کسانی که با اویند سرمشقی نیکو بوده است؛ چون به قوم خود گفتند: «ما از شما و از آنچه به جای خدا می‌پرستید بیزاریم. به شما کفر ورزیدیم و میان ما و شما دشمنی و کینه‌ی همیشگی پدیدار شد، تا تنها به خدا ایمان آورید.» جز (در این) سخن ابراهیم (که) به (نا)پدر(ی) خود (گفت:) «همانا به‌راستی برایت (از خدا) پوشش می‌خواهم و از طرف خدا برایت هیچ چیزی در دست ندارم. پروردگارمان! بر تو توکل کردیم و سوی تو – بارها – بازگشتیم و فرجام تنها سوی توست.»

رَبَّنا لا تَجعَلنا فِتنَةً لِلَّذينَ كَفَروا وَ اغفِر لَنا رَبَّنا إِنَّكَ أَنتَ العَزيزُ الحَكيمُ (٥)

«پروردگارمان! ما را وسیله‌ی آزمایشی آتش‌‌بار برای کسانی که کفر ورزیدند مگردان و برایمان بپوشان که تو خود عزیز حکیمی.»

لَقَد كانَ لَكُم فيهِم أُسوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَن كانَ يَرجُوا اللَّهَ وَ اليَومَ الإخِرَ وَ مَن يَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الغَنِىُّ الحَميدُ (٦)

بی‌گمان برایتان در (پیروی از) آنان به‌راستی سر مشقی نیکو بوده است؛ برای آنان که به خدا و روز بازپسین امید داشته‌اند. و هر کس روی برتابد خدا - (هم) او- بی‌نیاز ستوده است.

عَسَى اللَّهُ أَن يَجعَلَ بَينَكُم وَ بَينَ الَّذينَ عادَيتُم مِنهُم مَوَدَّةً وَ اللَّهُ قَديرٌ وَ اللَّهُ غَفورٌ رَحيمٌ (٧)

شاید خدا میان شما و میان کسانی از آنان که (ایشان را) دشمن داشتید، نوعی دوستی برقرار کند، و خدا تواناست و خدا پوشنده‌ای رحمتگر بر ویژگان است.

لا يَنهىٰكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذينَ لَم يُقٰتِلوكُم فِى الدّينِ وَ لَم يُخرِجوكُم مِن دِيٰرِكُم أَن تَبَرّوهُم وَ تُقسِطوا إِلَيهِم إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ المُقسِطينَ (٨)

خدا شما را از (دوستی با) کسانی که در دین با شما کشتار نکرده و شما را از دیارتان بیرون نکرده‌اند، باز نمی‌دارد، که با آنان نیکی کنید، و با ایشان عدالت - و فراتر از آن- ورزید. خدا بی‌گمان دادگران را دوست می‌دارد.

إِنَّما يَنهىٰكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذينَ قٰتَلوكُم فِى الدّينِ وَ أَخرَجوكُم مِن دِيٰرِكُم وَ ظٰهَروا عَلىٰ إِخراجِكُم أَن تَوَلَّوهُم وَ مَن يَتَوَلَّهُم فَأُولٰئِكَ هُمُ الظّٰلِمونَ (٩)

تنها خدا شما را از دوستی با کسانی باز می‌دارد که در دین با شما کشتار کرده و شما را از خانه‌هایتان بیرون رانده، و در بیرون راندنتان با یکدیگر پشتیبانی کردند و هر کس آنان را به ولایت برگیرد، ایشان‌، (هم)اینان ستمگرانند.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا إِذا جاءَكُمُ المُؤمِنٰتُ مُهٰجِرٰتٍ فَامتَحِنوهُنَّ اللَّهُ أَعلَمُ بِإيمٰنِهِنَّ فَإِن عَلِمتُموهُنَّ مُؤمِنٰتٍ فَلا تَرجِعوهُنَّ إِلَى الكُفّارِ لا هُنَّ حِلٌّ لَهُم وَ لا هُم يَحِلّونَ لَهُنَّ وَ إتوهُم ما أَنفَقوا وَ لا جُناحَ عَلَيكُم أَن تَنكِحوهُنَّ إِذا إتَيتُموهُنَّ أُجورَهُنَّ وَ لا تُمسِكوا بِعِصَمِ الكَوافِرِ وَ سـَٔلوا ما أَنفَقتُم وَ ليَسـَٔلوا ما أَنفَقوا ذٰلِكُم حُكمُ اللَّهِ يَحكُمُ بَينَكُم وَ اللَّهُ عَليمٌ حَكيمٌ (١٠)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! هنگامی که زنان باایمان به حال مهاجرت نزدتان آیند، آنان را بیازمایید؛ خدا به ایمان آنان داناتر (از دیگران) است. پس اگر آنان را باایمان دانستید، دیگر ایشان را سوی کافران باز نگردانید؛ نه آن زنان برایشان حلالند و نه آن مردان برای این زنان حلالند. و هر چه خرج (این زنان) کرده‌اند، به شوهرانشان باز پس دهید، و بر شما هیچ گناهی نیست که - در صورتی که مَهرشان را به آنان بدهید - با ایشان ازدواج کنید و عصمت‌های زنان کافر را (در زناشویی خود) بر مگیرید و آنچه را شما (برای زنان کافر خود که به کفّار پناهنده شده‌اند) خرج کرده‌اید (از کافران) مطالبه کنید و آنها هم باید آنچه را (برای زنان هجرت کرده بر خود) خرج کرده‌اند (از شما) مطالبه کنند. این حکم خداست (که) میان شما داوری می‌کند و خدا بس دانایی حکیم است.

وَ إِن فاتَكُم شَيءٌ مِن أَزوٰجِكُم إِلَى الكُفّارِ فَعاقَبتُم فَـٔاتُوا الَّذينَ ذَهَبَت أَزوٰجُهُم مِثلَ ما أَنفَقوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذى أَنتُم بِهِ مُؤمِنونَ (١١)

و اگر کسی از همسرانتان سوی کفّار رفت، پس پیگیری کردید، در نتیجه به کسانی که همسران‌شان (از دستشان) رفته‌اند، برابر آنچه خرج کرده‌اند بازدهید. و از آن خدایی که به او ایمان دارید بهراسید.

يٰأَيُّهَا النَّبِىُّ إِذا جاءَكَ المُؤمِنٰتُ يُبايِعنَكَ عَلىٰ أَن لا يُشرِكنَ بِاللَّهِ شَيـًٔا وَ لا يَسرِقنَ وَ لا يَزنينَ وَ لا يَقتُلنَ أَولٰدَهُنَّ وَ لا يَأتينَ بِبُهتٰنٍ يَفتَرينَهُ بَينَ أَيديهِنَّ وَ أَرجُلِهِنَّ وَ لا يَعصينَكَ فى مَعروفٍ فَبايِعهُنَّ وَ استَغفِر لَهُنَّ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفورٌ رَحيمٌ (١٢)

هان ای پیامبر! هنگامی که زنان باایمان نزد تو آیند در حالی که با تو بیعت می‌کنند که چیزی را با خدا شریک نسازند و دزدی ننمایند و زنا نکنند و فرزندان خود را نکشند و (بچه‌های حرام‌زاده‌ی) پیش دست و پای خود را با بهتان (و حیله) به شوهرانشان نبندند. و در (کار) معروف و پسندیده‌ی ایمانی، تو را نافرمانی نکنند، پس با آنان بیعت کن و از خدا برایشان پوشش بخواه (که) بی‌گمان خدا بسی پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان است.

يٰأَيُّهَا الَّذينَ إمَنوا لا تَتَوَلَّوا قَومًا غَضِبَ اللَّهُ عَلَيهِم قَد يَئِسوا مِنَ الإخِرَةِ كَما يَئِسَ الكُفّارُ مِن أَصحٰبِ القُبورِ (١٣)

هان ای کسانی که ایمان آوردید! مردمی را که خدا بر آنان خشم کرده هرگز به دوستی و سرپرستی برنگیرید. آنان بی‌گمان از آخرت نومید شدند، همان گونه که کافران از صاحبان گورها نومید شدند.

محتوای سوره

• تفسیر آیات