سوره عبس

در حال بارگیری... أَبِيه أَبّا أَخِيه أَمَاتَه أَمَرَه أَمّا أَنّا أَنْشَرَه أَي أَکْفَرَه أُمّه إِنّهَا اسْتَغْنَى الذّکْرَى السّبِيل الصّاخّة الْأَرْض الْأَعْمَى الْإِنْسَان الْفَجَرَة الْمَاء الْمَرْء الْکَفَرَة امْرِئ بَرَرَة بَنِيه بِأَيْدِي تَذْکِرَة تَرْهَقُهَا تَصَدّى تَلَهّى تَوَلّى جَاءَت جَاءَه جَاءَک حَبّا حَدَائِق خَلَقَه ذَکَرَه زَيْتُونا سَفَرَة شَأْن شَاء شَقَقْنَا شَقّا شَيْء صَاحِبَتِه صَبَبْنَا صَبّا صُحُف ضَاحِکَة طَعَامِه عَبَس عَلَيْهَا عَنْه عِنَبا غَبَرَة غُلْبا فَأَقْبَرَه فَأَنْبَتْنَا فَأَنْت فَاکِهَة فَتَنْفَعَه فَقَدّرَه فَلْيَنْظُر قَتَرَة قَضْبا قُتِل لَعَلّه لِأَنْعَامِکُم لِکُل مَتَاعا مَرْفُوعَة مُسْتَبْشِرَة مُسْفِرَة مُطَهّرَة مُکَرّمَة نَخْلا نُطْفَة وُجُوه يَخْشَى يَذّکّر يَزّکّى يَسّرَه يَسْعَى يَفِرّ يَقْض يَوْم يَوْمَئِذ يُدْرِيک يُغْنِيه کَلاّ کِرَام

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥ ٣٦ ٣٧ ٣٨ ٣٩ ٤٠ ٤١ ٤٢

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ عَبَسَ وَ تَوَلّىٰ (١)

(ای پیمبر خوش‌خو! آن تندخو) چهره در هم کشید، و روی گردانید،

أَن جاءَهُ الأَعمىٰ (٢)

(هنگامی) که (آن) مرد نابینا سویش آمد.

وَ ما يُدريكَ لَعَلَّهُ يَزَّكّىٰ (٣)

و تو را (ای بدخو) چه می‌فهماند؟ شاید (هم) او به پاکی گراید.

أَو يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكرىٰ (٤)

یا یاد پذیرد، پس یادواره سودش دهد.

أَمّا مَنِ استَغنىٰ (٥)

اما کسی که خود را بی‌نیاز پندارد.

فَأَنتَ لَهُ تَصَدّىٰ (٦)

پس تو برایش بانگی لطیف و پربرگ‌وساز می‌نوازی.

وَ ما عَلَيكَ أَلّا يَزَّكّىٰ (٧)

و چیزی (هم) بر تو نیست که خود را پاک نگرداند!

وَ أَمّا مَن جاءَكَ يَسعىٰ (٨)

و اما آن کس که شتابان نزدت آمد،

وَ هُوَ يَخشىٰ (٩)

در حالی‌که (از خدا) می‌هراسد،

فَأَنتَ عَنهُ تَلَهّىٰ (١٠)

پس تو از او -با بی‌‌اعتنایی- سهل‌انگاری می‌کنی.

كَلّا إِنَّها تَذكِرَةٌ (١١)

زنهار (چنان نیست!) این (آیات) همواره یادواره‌‌ای است.

فَمَن شاءَ ذَكَرَهُ (١٢)

پس هر کس بخواهد، آن را یاد کند.

فى صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ (١٣)

در صحیفه‌هایی بس گرامی شده.

مَرفوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ (١٤)

بالا بلندی بسی پاک‌شده.

بِأَيدى سَفَرَةٍ (١٥)

به دست‌‌های فرستادگانی.

كِرامٍ بَرَرَةٍ (١٦)

ارجمندان و نیکوکاران‌.

قُتِلَ الإِنسٰنُ ما أَكفَرَهُ (١٧)

کشته شده است انسان! چه چیز او را به کفر و کفران واداشته؟

مِن أَىِّ شَيءٍ خَلَقَهُ (١٨)

(خدا) او را از چه چیز آفریده‌؟

مِن نُطفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (١٩)

از نطفه‌ای آفریدش‌. پس اندازه‌ای بخشیدش.

ثُمَّ السَّبيلَ يَسَّرَهُ (٢٠)

سپس او را فراسوی راه آسان گردانید.

ثُمَّ أَماتَهُ فَأَقبَرَهُ (٢١)

سپس میراندش، پس در گورش نهاد.

ثُمَّ إِذا شاءَ أَنشَرَهُ (٢٢)

سپس هنگامی که بخواهد او را باز می‌گرداند.

كَلّا لَمّا يَقضِ ما أَمَرَهُ (٢٣)

نه چنان است‌! هنوز آنچه را به او دستور داده، انجام نداده است.

فَليَنظُرِ الإِنسٰنُ إِلىٰ طَعامِهِ (٢٤)

پس انسان باید به خوراک (روح و تن) خود بنگرد.

أَنّا صَبَبنَا الماءَ صَبًّا (٢٥)

که همانا ما آب را به صورت بارشی تند فرو ریختیم.

ثُمَّ شَقَقنَا الأَرضَ شَقًّا (٢٦)

سپس زمین را با شکافتنی (شایسته) شکافتیم.

فَأَنبَتنا فيها حَبًّا (٢٧)

پس در آن دانه‌ای رویانیدیم،

وَ عِنَبًا وَ قَضبًا (٢٨)

و انگوری و سبزی‌ای،

وَ زَيتونًا وَ نَخلًا (٢٩)

و (درخت) زیتونی و خرمایی،

وَ حَدائِقَ غُلبًا (٣٠)

و باغ‌هایی انبوه،

وَ فٰكِهَةً وَ أَبًّا (٣١)

و میوه‌ای و چراگاهی.

مَتٰعًا لَكُم وَ لِأَنعٰمِكُم (٣٢)

برای استفاده‌ی شما (مردمان) و دام‌هایتان.

فَإِذا جاءَتِ الصّاخَّةُ (٣٣)

پس چون فریاد گوش‌خراش و دل‌خراش و جان‌ا‌فزا در رسد؛

يَومَ يَفِرُّ المَرءُ مِن أَخيهِ (٣٤)

روزی که آدمی از برادرش،

وَ أُمِّهِ وَ أَبيهِ (٣٥)

و از مادرش و پدرش،

وَ صٰحِبَتِهِ وَ بَنيهِ (٣٦)

و از همسرش و فرزندانش می‌گریزد،

لِكُلِّ امرِئٍ مِنهُم يَومَئِذٍ شَأنٌ يُغنيهِ (٣٧)

(در آن روز) هر کس از آنان را کاری است، که او را تنها به خودش مشغول می‌دارد.

وُجوهٌ يَومَئِذٍ مُسفِرَةٌ (٣٨)

در چنان روزی چهره‌هایی درخشان است،

ضاحِكَةٌ مُستَبشِرَةٌ (٣٩)

(که) خندان (و) و نویدگیرندگانند.

وَ وُجوهٌ يَومَئِذٍ عَلَيها غَبَرَةٌ (٤٠)

و چهره‌هایی است که بر آنها غبارهایی نشسته،

تَرهَقُها قَتَرَةٌ (٤١)

(و) آنها را تنگدستی و تنگی و خواری سخت پوشانده!

أُولٰئِكَ هُمُ الكَفَرَةُ الفَجَرَةُ (٤٢)

ایشان، (هم)آنان کافران و فاجرانند.

محتوای سوره

• تفسیر آیات