غَبَرَة
«غَبَرَة» (بر وزن غلبه) از «غبار» به معناى باقى مانده خاکى است که از زمین بر خاسته و بر چیزى نشسته.
ریشه کلمه
- غبر (۸ بار)
قاموس قرآن
غبور به معنى ماندن و رفتن است در اقرب الموارد آمده: «غبر غبوراً: مكث و بقى و - ذهب و مضى» و آن از لغات اضداد است. گرد را از آن غبار گويند كه بقيّه خاك پراكنده شده است. [عبس:40]. «غبره» به معنى غبار است راغب گويد: غبره غبارى است كه بر روى چيزى نشيند و آنچه به رنگ غبار باشد. ظاهراً مراد از آيه گرفتگى و غمگينى روى هاست نه اينكه بر آنها غبار نشسته است مثل [قيامة:24]. كه به معنى بسيار عبوس است و مثل [آل عمران:106]. [اعراف:83]. لوط و خانواده او را نجات داديم مگر زنش را كه از بازماندگان بود. در مفردات گفته: غابر كسى است كه بعداز رفتن آنكه با او بود بازماند لفظ «الغابِرينَ» هفت بار در قرآن تكرار شده و همه درباره زن لوط«عليه السلام»است .و «مِنَ الْغابِرينَ» نشان مىدهد كه او در عقيده و بتپرستى و عدم توحيد در زمره قوم لوط بود كه عذاب شاملش شد و مراد از غابرين بنابر ظهور، بازماندگان در شهراند پس از خارج شدن لوط و اهلش.
