الأنعام ١٢٤

از الکتاب
نسخهٔ تاریخ ‏۱ دی ۱۳۹۹، ساعت ۰۴:۵۴ توسط 127.0.0.1 (بحث) (افزودن جزییات آیه)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
کپی متن آیه
وَ إِذَا جَاءَتْهُمْ‌ آيَةٌ قَالُوا لَنْ‌ نُؤْمِنَ‌ حَتَّى‌ نُؤْتَى‌ مِثْلَ‌ مَا أُوتِيَ‌ رُسُلُ‌ اللَّهِ‌ اللَّهُ‌ أَعْلَمُ‌ حَيْثُ‌ يَجْعَلُ‌ رِسَالَتَهُ‌ سَيُصِيبُ الَّذِينَ‌ أَجْرَمُوا صَغَارٌ عِنْدَ اللَّهِ‌ وَ عَذَابٌ‌ شَدِيدٌ بِمَا کَانُوا يَمْکُرُونَ‌

ترجمه

و هنگامی که آیه‌ای برای آنها بیاید، می‌گویند: «ما هرگز ایمان نمی‌آوریم، مگر اینکه همانند چیزی که به پیامبران خدا داده شده، به ما هم داده شود!» خداوند آگاهتر است که رسالت خویش را کجا قرار دهد! بزودی کسانی که مرتکب گناه شدند، (و مردم را از راه حق منحرف ساختند،) در مقابل مکر (و فریب و نیرنگی) که می‌کردند، گرفتار حقارت در پیشگاه خدا، و عذاب شدید خواهند شد.

ترتیل:
ترجمه:
الأنعام ١٢٣ آیه ١٢٤ الأنعام ١٢٥
سوره : سوره الأنعام
نزول : ٦ هجرت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٣١
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«آیَةٌ»: آیه‌ای از قرآن. حجّت و برهانی بر صدق محمّد. «لَن نُّؤْمِنَ حَتَّی نُؤْتَی مِثْلَ مَآ أُوتِیَ رُسُلُ اللهِ»: ایمان نمی‌آوریم تا این که چیزی که به پیغمبران وحی می‌شود، به ما نیز وحی گردد و همانند ایشان پیغمبر شویم. یا این که: به شما ایمان نمی‌آوریم تا این که معجزاتی که بر دست پیغمبران انجام گرفته است، از سوی شما به ما نموده نشود. «حَیْثُ»: جائی که. به گونه‌ای که. مراد این است که تنها خدا می‌داند که چه کسی را پیغمبر می‌کند و چگونه بدو وحی آسمانی را می‌رساند. «صَغارٌ»: کوچکی و حقارت. خواری و رسوائی. «عِندَ اللهِ»: از سوی خدا. در نزد خدا.

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

نزول

محل نزول:

این آیه در مکه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است. [۱]

شأن نزول:[۲]

این آیه درباره ولید بن مغیرة آمده كه گفته بود، قسم به خداوند اگر نبوت حق باشد من از محمد بالاترم زیرا سن من از او زیادتر و مال من از او بیشتر است و نیز گویند: درباره ابوجهل بن هشام نازل شده كه گفته بود. بنو عبدمناف در شرافت مزاحم ما شده اند و ما به محمد ایمان نمى‌آوریم و از او متابعت و پیروى نمى‌كنیم تا این كه وحى كه بر او نازل می‌شود به ما هم نازل شود.[۳]

تفسیر


نکات آیه

۱- مجرمان سردمدار مکه از ایمان به رسالت پیامبر (ص) و آیات خدا به بهانه هاى واهى سر باز مى زدند. (أکبر مجرمیها ... قالوا لن نؤمن)

۲- درخواست رسالت و دریافت وحى، شرط بى جاى سردمداران مجرم براى ایمان آوردن به پیامبر (ص) (و إذا جاءتهم ءایة قالوا لن نؤمن حتى نؤتى مثل ما أوتى رسل الله)

۳- عدم تأثیر آیات (معجزات) الهى در سردمداران مجرم (و إذا جاءتهم ءایة قالوا لن نؤمن حتى نؤتى مثل ما أوتى رسل الله)

۴- سردمداران مشرکان مکه خود را همشأن پیامبر (ص) در استحقاق نزول وحى و کتاب آسمانى مى دانستند. (أکبر مجرمیها ... لن نؤمن حتى نؤتى مثل ما أوتى رسل الله)

۵- استهزاى رسالت و رسولان الهى از سوى سردمداران مجرم براى انکار رسالت پیامبر (ص) (و إذا جاءتهم ءایة قالوا لن نؤمن حتى نؤتى مثل ما أوتى رسل الله) درخواست نزول وحى و مقام رسالت از جانب سردمداران مجرم ممکن است تنها از سر استهزا باشد، نه اینکه واقعاً خواهان آن باشند.

۶- انتخاب رسول از سوى خداوند بر اساس علم کامل او به شایستگى رسولان انجام مى گیرد. (الله أعلم حیث یجعل رسالته)

۷- صلاحیت و شایستگى، اساس دستیابى انبیا به مقام رسالت است. (الله أعلم حیث یجعل رسالته)

۸- ذلت در پیشگاه خداوند و عذابى شدید در انتظار سردمداران مجرم است. (سیصیب الذین أجرموا صغار عندالله و عذاب شدید)

۹- فریبکارى و توطئه مداوم علیه دین، عامل گرفتارى توطئه گران به ذلت و عذاب شدید است. (سیصیب الذین ... بما کانوا یمکرون)

۱۰- ذلت و خوارى، کیفر استکبار سردمداران مجرم است. (أکبر مجرمیها ... و إذا جاءتهم ءایة ... سیصیب الذین أجرموا صغار عنداللّه)

۱۱- میان گناه و کیفر آن در نظام مجازات الهى نوعى تقابل و تناسب برقرار است. (و إذا جاءتهم ءایة قالوا لن نؤمن ... سیصیب الذین أجرموا صغار عنداللّه) خداوند ذلت و خوارى را کیفر متکبران در برابر آیات الهى قرار داده است که با یکدیگر تقابل تضاد دارند.

۱۲- القاى شبهات و بهانه جویى در برابر آیات الهى و رسالت رسولان او، از مکرهاى سردمداران مجرم بوده است. (أکبر مجرمیها لیمکروا ... لن نؤمن حتى نؤتى ... بما کانوا یمکرون) یادآور شدن اشکال تراشیهاى سردمداران کفر، پس از ذکر مکر و فریبکارى آنان، مى تواند بیان مصداقى بارز براى مکر و فریب آنان باشد.

موضوعات مرتبط

  • استکبار: کیفر استکبار ۱۰
  • اشراف مکه: بهانه جویى اشراف مکه ۱ ; بینش اشراف مکه ۴ ; کفر اشراف مکه ۱
  • انبیا: استهزاى انبیا ۵ ; صلاحیت انبیا ۶، ۷ ; ملاک گزینش انبیا ۶، ۷
  • ایمان: به آیات خدا ۱ ; ایمان به محمّد (ص) ۱، ۲ ; متعلق ایمان ۱، ۲
  • خدا: عذابهاى خدا ۸ ; علم خدا ۶
  • دین: کیفر توطئه علیه دین ۹
  • ذلت: عوامل ذلت ۹، ۱۰
  • رهبران: استهزاهاى رهبران ظالم ۵ ; بهانه جویى رهبران ظالم ۱۲ ; بى تأثیرى معجزه بر رهبران ظالم ۳ ; خواسته هاى رهبران ظالم ۲ ; ذلت رهبران ظالم ۸، ۱۰ ; رهبران ظالم و آیات خدا ۳، ۱۲ ; رهبران ظالم و انبیا ۱۲ ; رهبران مستکبر ۱۰ ; شبهه‌افکنى رهبران ظالم ۱۲ ; شرایط رهبران ظالم براى ایمان ۲ ; عذاب رهبران ظالم ۸ ; کیفر رهبران ظالم ۱۰ ; مکر رهبران ظالم ۱۲
  • عذاب: اهل عذاب ۸، ۹ ; مراتب عذاب ۸ ; موجبات عذاب ۹
  • قریش: کفر اشراف قریش ۱
  • کیفر: تناسب کیفر با گناه ۱۱ ; موجبات کیفر ۹، ۱۰
  • محمّد (ص): تکذیب محمّد (ص) ۵
  • نظام جزایى:۱۱

منابع

  1. طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌۴، ص ۴۲۱.
  2. محمدباقر محقق،‌ نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص ۳۵۱.
  3. تفسیر مجمع البیان.