سوره الأحقاف

سوره الجاثية	سوره الأحقاف	سوره محمد
شماره کتابت : ٤٦ جزء : نزول ترتيب نزول : ٦٦ محل نزول : مكه اطلاعات آماری تعداد آیات : ٣٥ تعداد کلمات : ٧٢٥ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آلِهَة آلِهَتِنَا آمَنُوا آمِن آمِنُوا آيَاتُنَا أَبْصَارا أَبْصَارُهُم أَتّبِع أَثَارَة أَجَل أَجِيبُوا أَحْسَن أَخَا أَخَاف أَدْرِي أَذْهَبْتُم أَرَاکُم أَرُونِي أَرْبَعِين أَسَاطِير أَشُدّه أَشْکُر أَصْحَاب أَصْلِح أَضَل أَعْدَاء أَعْلَم أَعْمَالَهُم أَعْمَل أَغْنَى أَفْئِدَة أَفْئِدَتُهُم أَنَا أَنْذَر أَنْصِتُوا أَنْعَمْت أَهْلَکْنَا أَوْدِيَتِهِم أَوْزِعْنِي أَوْلِيَاء أُبَلّغُکُم أُخْرَج أُرْسِلْت أُف أُمَم أُمّه أُنْذِرُوا أُنْزِل أُولُوا إِحْسَانا إِسْرَائِيل إِفْک إِفْکُهُم إِلَي إِمَاما إِنّه إِنّهُم إِنّي ائْتُونِي اتّخَذُوا اذْکُر اسْتَعْجَلْتُم اسْتَقَامُوا اسْتَمْتَعْتُم اسْتَکْبَرْتُم افْتَرَاه افْتَرَيْتُه الدّنْيَا الرّحِيم الرّسُل السّمَاوَات الصّادِقِين الصّدْق الظّالِمِين اللّه النّار النّاس النّذُر الّتِي الْآيَات الْأَرْض الْأَوّلِين الْإِنْس الْإِنْسَان الْجَنّة الْجِن الْحَق الْحَکِيم الْعَذَاب الْعَزِيز الْعَزْم الْعِلْم الْغَفُور الْفَاسِقُون الْقَوْل الْقَوْم الْقُرَى الْقُرُون الْقُرْآن الْقِيَامَة الْمَوْتَى الْمُجْرِمِين الْمُسْلِمِين الْهُون الْکِتَاب بَلاَغ بَلَغ بَلَى بَنِي بَيّنَات بَيْنَهُمَا بَيْنَکُم بَيْنِي بُشْرَى بِآيَات بِأَمْر بِالْأَحْقَاف بِالْحَق بِخَلْقِهِن بِدْعا بِعِبَادَتِهِم بِغَيْر بِقَادِر بِمُعْجِز بِوَالِدَيْه بِي بِکِتَاب تَجْهَلُون تَدْعُون تَرْضَاه تَسْتَعْجِل تَسْتَکْبِرُون تَعِدَانِنِي تَعِدُنَا تَعْبُدُوا تَفْسُقُون تَمْلِکُون تَنْزِيل تَکْفُرُون تُبْت تُتْلَى تُجْزَوْن تُدَمّر تُفِيضُون ثَلاَثُون جَاءَهُم جَزَاء جَعَلْنَا جِئْتَنَا حم حَاق حَضَرُوه حَق حَمَلَتْه حَمْلُه حَوْلَکُم حَيَاتِکُم حُشِر خَاسِرِين خَالِدِين خَلَت خَلَق خَلَقُوا خَلَقْنَا خَلْفِه خَوْف خَيْرا دَاعِي دَرَجَات دُعَائِهِم دُونِه ذَا ذُرّيّتِي ذُنُوبِکُم رَأَوْه رَأَيْتُم رَب رَبّنَا رَبّهَا رَحْمَة رِيح سَاعَة سَبَقُونَا سَمِعْنَا سَمْعا سَمْعُهُم سَنَة سَيّئَاتِهِم سِحْر شَاهِد شَهِد شَهِيدا شَهْرا شَيْء شَيْئا شِرْک صَادِقِين صَالِحا صَبَر صَرَفْنَا صَرّفْنَا ضَلاَل ضَلّوا طَرِيق طَيّبَاتِکُم ظَلَمُوا عَاد عَارِض عَارِضا عَذَاب عَرَبِيّا عَظِيم عَلَي عَمِلُوا عِلْم غَافِلُون فَآمَن فَأَصْبَحُوا فَأْتِنَا فَاصْبِر فَالْيَوْم فَذُوقُوا فَسَيَقُولُون فَلَو فَلَيْس فَهَل فَيَقُول فِصَالُه قَال قَالُوا قَبْلِه قَبْلِهِم قَبْلِي قَدِير قَدِيم قَوْما قَوْمَنَا قَوْمَه قَوْمِهِم قُرْبَانا قُضِي قُل لَعَلّهُم لَکُمَا لِتَأْفِکَنَا لِسَانا لِلّذِين لِلْحَق لِلْمُحْسِنِين لِوَالِدَيْه لِيُنْذِر لِيُوَفّيَهُم لِکُل لٰکِنّي مَسَاکِنُهُم مَکّنّاهُم مَکّنّاکُم مُبِين مُسَمًّى مُسْتَقِيم مُسْتَقْبِل مُصَدّق مُصَدّقا مُعْرِضُون مُمْطِرُنَا مُنْذِرِين مُوسَى مِثْلِه نَتَجَاوَز نَتَقَبّل نَجْزِي نَذِير نَصَرَهُم نَفَرا نَهَار نِعْمَتَک هُمَا وَالِدَي وَصّيْنَا وَضَعَتْه وَعْد وَلّوْا وَيْلَک يَجْحَدُون يَحْزَنُون يَدَيْه يَدْعُو يَرَوْا يَرَوْن يَرْجِعُون يَسْتَجِيب يَسْتَغِيثَان يَسْتَمِعُون يَسْتَهْزِءُون يَعْمَلُون يَعْي يَغْفِر يَفْتَرُون يَقُولُون يَلْبَثُوا يَهْتَدُوا يَهْدِي يَوْم يُجِب يُجِرْکُم يُحْيِي يُرَى يُظْلَمُون يُعْرَض يُفْعَل يُهْلَک يُوحَى يُوعَدُون کَأَنّهُم کَافِرِين کَذٰلِک کَفَرُوا کَفَرْتُم کَفَى کَمَا کُرْها کِتَاب کِتَابا

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١ ٣٢ ٣٣ ٣٤ ٣٥

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ حم (١)

حم.

تَنزيلُ الكِتٰبِ مِنَ اللَّهِ العَزيزِ الحَكيمِ (٢)

فرو فرستادن تدریجی این کتاب، از جانب خدای عزیز حکیم است.

ما خَلَقنَا السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضَ وَ ما بَينَهُما إِلّا بِالحَقِّ وَ أَجَلٍ مُسَمًّى وَ الَّذينَ كَفَروا عَمّا أُنذِروا مُعرِضونَ (٣)

(ما) آسمان‌ها و زمین و آنچه را که میان آن دو است جز به حقّ و (تا) زمانی معیّن نیافریدیم‌. و آنان که کافر شدند، از آنچه هشدار داده شده‌اند رویگردانند.

قُل أَرَءَيتُم ما تَدعونَ مِن دونِ اللَّهِ أَرونى ماذا خَلَقوا مِنَ الأَرضِ أَم لَهُم شِركٌ فِى السَّمٰوٰتِ ائتونى بِكِتٰبٍ مِن قَبلِ هٰذا أَو أَثٰرَةٍ مِن عِلمٍ إِن كُنتُم صٰدِقينَ (٤)

بگو: «آیا آنچه را به جای خدا فرا می‌خوانید دیده (و دریافته)اید؟ به من نشان دهید (که) چه چیزی از زمین را آفریده‌اند، یا (مگر) آنان را در (کار) آسمان‌ها (با خدا) مشارکتی است‌؟ اگر راست می‌گویید، کتابی پیش از این [:قرآن] یا اثر و بازمانده‌ای از دانشی (وحیانی) نزد من آرید.»

وَ مَن أَضَلُّ مِمَّن يَدعوا مِن دونِ اللَّهِ مَن لا يَستَجيبُ لَهُ إِلىٰ يَومِ القِيٰمَةِ وَ هُم عَن دُعائِهِم غٰفِلونَ (٥)

و چه کسی گمراه‌تر از کسی است، که جز خدا را می‌خواند؛ کسی را که تا روز قیامت (به آنان) پاسخ نمی‌دهد، حال آنکه آنان (هم) از درخواست اینان غافلانند؟

وَ إِذا حُشِرَ النّاسُ كانوا لَهُم أَعداءً وَ كانوا بِعِبادَتِهِم كٰفِرينَ (٦)

و هنگامی که مردمان (در آن هنگامه) گرد هم شوند (اینان) دشمنان آنانند و عبادتشان را انکار می‌کنند.

وَ إِذا تُتلىٰ عَلَيهِم إيٰتُنا بَيِّنٰتٍ قالَ الَّذينَ كَفَروا لِلحَقِّ لَمّا جاءَهُم هٰذا سِحرٌ مُبينٌ (٧)

و زمانی که آیاتمان به روشنی بر ایشان خوانده شود، آنان که کفر ورزیدند - هنگامی که حق سویشان آمد - گویند: «این سحری آشکارگر است.»

أَم يَقولونَ افتَرىٰهُ قُل إِنِ افتَرَيتُهُ فَلا تَملِكونَ لى مِنَ اللَّهِ شَيـًٔا هُوَ أَعلَمُ بِما تُفيضونَ فيهِ كَفىٰ بِهِ شَهيدًا بَينى وَ بَينَكُم وَ هُوَ الغَفورُ الرَّحيمُ (٨)

یا می‌گویند: «این (کتاب) را (بر خدا) افترا زده است.‌» بگو: «اگر آن را افترا زده‌ام‌، پس شما از (سوی) خدا برایم مالک چیزی نیستید. او آگاه‌تر است به آنچه در آن (افترا) پر و لبریز (از باطل) می‌کنید. گواهی او میان من و شما بس است، و اوست بسی پوشنده‌ی رحمتگر بر ویژگان.»

قُل ما كُنتُ بِدعًا مِنَ الرُّسُلِ وَ ما أَدرى ما يُفعَلُ بى وَ لا بِكُم إِن أَتَّبِعُ إِلّا ما يوحىٰ إِلَىَّ وَ ما أَنا۠ إِلّا نَذيرٌ مُبينٌ (٩)

بگو: «من از (میان) پیامبران، نودرآمدی (بی‌مانند) نبوده‌ام و نمی‌دانم با من و با شما چه معامله‌ای خواهد شد (و) جز آنچه را که به من وحی می‌شود، پیروی نمی‌کنم‌؛ و من جز هشداردهنده‌ای روشنگر (بیش) نیستم.»

قُل أَرَءَيتُم إِن كانَ مِن عِندِ اللَّهِ وَ كَفَرتُم بِهِ وَ شَهِدَ شاهِدٌ مِن بَنى إِسرٰءيلَ عَلىٰ مِثلِهِ فَـٔامَنَ وَ استَكبَرتُم إِنَّ اللَّهَ لا يَهدِى القَومَ الظّٰلِمينَ (١٠)

بگو: «آیا دیدید اگر این (قرآن) از نزد خدا باشد و شما بدان کافر شده باشید و شاهدی از فرزندان اسرائیل بر همانندیِ (وحیانی بودن) آن (با تورات و انجیل) گواهی داده، پس (بدان) ایمان آورده باشد و شما تکّبر نموده باشید (آیا باز هم شما ستمکار نیستید)؟ البته خدا گروه ستمگران را هدایت نمی‌کند.»

وَ قالَ الَّذينَ كَفَروا لِلَّذينَ إمَنوا لَو كانَ خَيرًا ما سَبَقونا إِلَيهِ وَ إِذ لَم يَهتَدوا بِهِ فَسَيَقولونَ هٰذا إِفكٌ قَديمٌ (١١)

و کسانی که کافر شدند – برای کسانی که ایمان آوردند – گفتند: «اگر این ایمان خوب بود، آنان بر ما (در آن) بدان پیشی نمی‌گرفتند.» و چون (اینان) بدان هدایت نیافته‌اند، پس به زودی خواهند گفت: «این (خود) گمراهی سابقه‌داری است.»

وَ مِن قَبلِهِ كِتٰبُ موسىٰ إِمامًا وَ رَحمَةً وَ هٰذا كِتٰبٌ مُصَدِّقٌ لِسانًا عَرَبِيًّا لِيُنذِرَ الَّذينَ ظَلَموا وَ بُشرىٰ لِلمُحسِنينَ (١٢)

حال آنکه پیش از آن، کتاب موسی، به حال راهبری(شان) و (مایه‌ی) رحمتی (برایشان) بود. و این (قرآن) کتابی است به زبانی آشکارا که تصدیق‌کننده‌(ی آن) است، تا کسانی را که ستم کردند هشدار دهد و برای نیکوکاران مژده‌ای باشد.

إِنَّ الَّذينَ قالوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ استَقٰموا فَلا خَوفٌ عَلَيهِم وَ لا هُم يَحزَنونَ (١٣)

بی‌گمان کسانی که گفتند: «پروردگار ما خداست‌» سپس (در گفتار و کردارشان) ایستادگی کردند، نه بیمی بر آنان است و نه ایشان غمگین می‌شوند.

أُولٰئِكَ أَصحٰبُ الجَنَّةِ خٰلِدينَ فيها جَزاءً بِما كانوا يَعمَلونَ (١٤)

ایشان بهشتیانند که به پاداش آنچه انجام می‌دادند جاودانه در آن می‌مانند.

وَ وَصَّينَا الإِنسٰنَ بِوٰلِدَيهِ إِحسٰنًا حَمَلَتهُ أُمُّهُ كُرهًا وَ وَضَعَتهُ كُرهًا وَ حَملُهُ وَ فِصٰلُهُ ثَلٰثونَ شَهرًا حَتّىٰ إِذا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ بَلَغَ أَربَعينَ سَنَةً قالَ رَبِّ أَوزِعنى أَن أَشكُرَ نِعمَتَكَ الَّتى أَنعَمتَ عَلَىَّ وَ عَلىٰ وٰلِدَىَّ وَ أَن أَعمَلَ صٰلِحًا تَرضىٰهُ وَ أَصلِح لى فى ذُرِّيَّتى إِنّى تُبتُ إِلَيكَ وَ إِنّى مِنَ المُسلِمينَ (١٥)

و انسان را (نسبت) به پدر و مادرش به احسانی (بسیار) سفارش کردیم (که) مادرش با تحمل رنجی شدید به او باردار شد و با تحمل رنجی شدید او را به دنیا آورد، و باربرداشتن و از شیرگرفتن او سی ماه است. تا آن‌گاه که به رشدهای خود دست یافت و به چهل‌‌سالگی رسید. می‌گوید: «پروردگارم! مرا همی پاس‌دار، تا نعمتی را که به من و به پدر و مادرم ارزانی داشته‌ای سپاس گزارم و اینکه کار شایسته‌ای انجام دهم که آن را خوش داری و در (باره‌ی) فرزندانم برایم اصلاح فرمای. همواره من سوی تو روی‌آورده‌ام و به‌راستی من از تسلیم‌شدگان (در برابر تو) می‌باشم.»

أُولٰئِكَ الَّذينَ نَتَقَبَّلُ عَنهُم أَحسَنَ ما عَمِلوا وَ نَتَجاوَزُ عَن سَيِّـٔاتِهِم فى أَصحٰبِ الجَنَّةِ وَعدَ الصِّدقِ الَّذى كانوا يوعَدونَ (١٦)

اینانند کسانی‌که در میان بهشتیان، بهترینِ آنچه را انجام داده‌اند از ایشان - به خوبی - خواهیم پذیرفت و از گناهان کوچکشان در می‌گذریم‌؛ (یعنی) وعده‌ی راستین که بدان وعده داده می‌شده‌اند.

وَ الَّذى قالَ لِوٰلِدَيهِ أُفٍّ لَكُما أَتَعِدانِنى أَن أُخرَجَ وَ قَد خَلَتِ القُرونُ مِن قَبلى وَ هُما يَستَغيثانِ اللَّهَ وَ يلَكَ إمِن إِنَّ وَعدَ اللَّهِ حَقٌّ فَيَقولُ ما هٰذا إِلّا أَسٰطيرُ الأَوَّلينَ (١٧)

و آن کس که به پدر و مادر خود گفت: «اف بر شما! آیا به من وعده می‌دهید که (از گور) برون خواهم شد؟ و حال آنکه همواره پیش از من نسل‌ها سپری (و نابود) شده‌اند.» در حالی که آن دو خدا را به یاری همی طلبند (‌گویند): « وای بر تو! ایمان بیاور. به‌راستی وعده‌‌ی (عذاب) خدا حق است‌.» پس پسر می‌گوید: «این‌ها جز افسانه‌های پراکنده‌ی گذشتگان نخستین نیست.»

أُولٰئِكَ الَّذينَ حَقَّ عَلَيهِمُ القَولُ فى أُمَمٍ قَد خَلَت مِن قَبلِهِم مِنَ الجِنِّ وَ الإِنسِ إِنَّهُم كانوا خٰسِرينَ (١٨)

اینان کسانی هستند که گفته‌ی (خدا) علیه ایشان - همراه با امّت‌هایی از جنّیان و امت‌هایی که همواره پیش از آنان (روزگارانی) به سر بردند - به حقیقت پیوست. بی‌گمان آنان زیانکاران بوده‌اند.

وَ لِكُلٍّ دَرَجٰتٌ مِمّا عَمِلوا وَ لِيُوَفِّيَهُم أَعمٰلَهُم وَ هُم لا يُظلَمونَ (١٩)

و برای هر یک در نتیجه‌ی آنچه انجام داده‌اند درجاتی است و تا (خدا) اعمالشان را بهره‌ای وافی دهد؛ حال آنکه آنان ستم (هم) نمی‌شوند.

وَ يَومَ يُعرَضُ الَّذينَ كَفَروا عَلَى النّارِ أَذهَبتُم طَيِّبٰتِكُم فى حَياتِكُمُ الدُّنيا وَ استَمتَعتُم بِها فَاليَومَ تُجزَونَ عَذابَ الهونِ بِما كُنتُم تَستَكبِرونَ فِى الأَرضِ بِغَيرِ الحَقِّ وَ بِما كُنتُم تَفسُقونَ (٢٠)

و (به یاد آور) روزی را که آنهایی که کفر ورزیده‌اند، بر آتش نمایش داده می‌شوند (به آنان گفته شود:) «نعمت‌های پاکیزه‌ی خود را در زندگی دنیاتان (خودخواهانه) از میان بردید و با آنها برخوردار شدید؛ پس امروز به (سزای) آنچه در زمین به ناحق سرکشی می‌نموده‌اید و به آنچه نافرمانی می‌کرده‌اید، به عذاب خفّت‌بار گرفتار شوید.»

وَ اذكُر أَخا عادٍ إِذ أَنذَرَ قَومَهُ بِالأَحقافِ وَ قَد خَلَتِ النُّذُرُ مِن بَينِ يَدَيهِ وَ مِن خَلفِهِ أَلّا تَعبُدوا إِلَّا اللَّهَ إِنّى أَخافُ عَلَيكُم عَذابَ يَومٍ عَظيمٍ (٢١)

و (هود) برادر عادیان را به یاد آر، چون قوم خویش را در ریگستان‌ها بیم داد - حال آنکه از روبه‌رویش و از پشت سرش همواره هشداردهندگان گذشته‌اند - که: «جز خدا را مپرستید؛ همواره من بر شما از عذاب روزی بزرگ بیمناکم.»

قالوا أَجِئتَنا لِتَأفِكَنا عَن إلِهَتِنا فَأتِنا بِما تَعِدُنا إِن كُنتَ مِنَ الصّٰدِقينَ (٢٢)

گفتند: «آیا آمده‌ای که ما را از خدایانمان - با دروغ‌پردازی - برانی و برگردانی‌؟ پس اگر از راستان بوده‌ای، آنچه به ما وعده می‌دهی برایمان بیاور.»

قالَ إِنَّمَا العِلمُ عِندَ اللَّهِ وَ أُبَلِّغُكُم ما أُرسِلتُ بِهِ وَ لٰكِنّى أَرىٰكُم قَومًا تَجهَلونَ (٢٣)

گفت: «تمامی علم تنها نزد خداست و آنچه را بدان فرستاده شده‌ام به شما به‌درستی می‌رسانم. ولی من شما را گروهی می‌بینم که نادانی می‌کنید.»

فَلَمّا رَأَوهُ عارِضًا مُستَقبِلَ أَودِيَتِهِم قالوا هٰذا عارِضٌ مُمطِرُنا بَل هُوَ مَا استَعجَلتُم بِهِ ريحٌ فيها عَذابٌ أَليمٌ (٢٤)

پس هنگامی که آن (عذاب) را (به صورت) نمادین (چون) ابری سوی وادی‌های خود دیدند، گفتند: «این ابری نمادین است که برای ما باران‌آور است.‌» (هود گفت:) «بلکه آن چیزی است که بدان بسی شتاب می‌کردید. (این ابرنما) بادی است که در آن عذابی پر درد است.»

تُدَمِّرُ كُلَّ شَيءٍ بِأَمرِ رَبِّها فَأَصبَحوا لا يُرىٰ إِلّا مَسٰكِنُهُم كَذٰلِكَ نَجزِى القَومَ المُجرِمينَ (٢٥)

«همه چیز را به دستور پروردگارش از بنیان بر می‌کند.» پس چنان شدند که جز جایگاه‌هاشان دیده نمی‌شد. این چنین گروه مجرمان را سزا می‌دهیم.

وَ لَقَد مَكَّنّٰهُم فيما إِن مَكَّنّٰكُم فيهِ وَ جَعَلنا لَهُم سَمعًا وَ أَبصٰرًا وَ أَفـِٔدَةً فَما أَغنىٰ عَنهُم سَمعُهُم وَ لا أَبصٰرُهُم وَ لا أَفـِٔدَتُهُم مِن شَيءٍ إِذ كانوا يَجحَدونَ بِـٔايٰتِ اللَّهِ وَ حاقَ بِهِم ما كانوا بِهِ يَستَهزِءونَ (٢٦)

و به‌راستی همچنان در چیزی به آنان امکان دادیم، که به شما در آن (چنان) امکانی ندادیم و برای آنان گوش‌ها و دیده‌ها و دل‌هایی شعله‌‌ور [:نیرومندتر از شما] قرار دادیم و چون به نشانه‌های خدا انکار می‌ورزیدند، نه گوش‌هاشان و نه دیدگانشان و نه دل‌های شعله‌ورشان به هیچ وجه از چیزی بی‌نیازشان نکرد و آنچه بدان ریشخندش می‌کردند آنان را فراگرفت.

وَ لَقَد أَهلَكنا ما حَولَكُم مِنَ القُرىٰ وَ صَرَّفنَا الإيٰتِ لَعَلَّهُم يَرجِعونَ (٢٧)

و بی‌گمان، گروه‌هایی (در) پیرامونتان را بی‌چون هلاک کردیم، و آیات خود را (برایشان) گونه‌گون بیان داشتیم، شاید آنان (از بیراهه‌شان به راه خدا) بازگردند.

فَلَولا نَصَرَهُمُ الَّذينَ اتَّخَذوا مِن دونِ اللَّهِ قُربانًا إلِهَةً بَل ضَلّوا عَنهُم وَ ذٰلِكَ إِفكُهُم وَ ما كانوا يَفتَرونَ (٢٨)

پس چرا کسانی را که فروتر از خدا را، به منزله‌ی معبودانی، برای تقرّب (به خدا) اختیار کرده بودند، آنان را یاری نکردند، بلکه از آنان پنهان شدند؟ و این بود دروغشان و آنچه به گزاف برمی‌بافته‌اند.

وَ إِذ صَرَفنا إِلَيكَ نَفَرًا مِنَ الجِنِّ يَستَمِعونَ القُرإنَ فَلَمّا حَضَروهُ قالوا أَنصِتوا فَلَمّا قُضِىَ وَلَّوا إِلىٰ قَومِهِم مُنذِرينَ (٢٩)

و چون تنی چند از جنّیان را سوی تو روانه کردیم، حال آنکه قرآن را به‌خوبی می‌شنوند؛ پس هنگامی که به محضرش رسیدند (به یکدیگر) گفتند: «(خودتان و دیگران را) ساکت کنید.» و چون به انجام رسید، هشداردهندگان سوی قوم خود بازگشتند.

قالوا يٰقَومَنا إِنّا سَمِعنا كِتٰبًا أُنزِلَ مِن بَعدِ موسىٰ مُصَدِّقًا لِما بَينَ يَدَيهِ يَهدى إِلَى الحَقِّ وَ إِلىٰ طَريقٍ مُستَقيمٍ (٣٠)

گفتند: «ای قوم ما! همانا ما کتابی را شنیدیم. که بعد از موسی نازل شده، حال آنکه تصدیق‌کننده‌ی کتاب‌هایی برابر اوست و سوی حقّ و سوی راهی راست راهبری می‌کند.»

يٰقَومَنا أَجيبوا داعِىَ اللَّهِ وَ إمِنوا بِهِ يَغفِر لَكُم مِن ذُنوبِكُم وَ يُجِركُم مِن عَذابٍ أَليمٍ (٣١)

«ای قوم ما! دعوت‌کننده‌ی (سوی) خدا را اجابت کنید و به او ایمان آرید، تا خدا برخی از گناهانِ دنباله‌دارتان را برایتان بپوشاند و از عذابی پر درد پناهتان دهد.»

وَ مَن لا يُجِب داعِىَ اللَّهِ فَلَيسَ بِمُعجِزٍ فِى الأَرضِ وَ لَيسَ لَهُ مِن دونِهِ أَولِياءُ أُولٰئِكَ فى ضَلٰلٍ مُبينٍ (٣٢)

«و هر کس دعوت‌کننده‌ی سوی خدا را اجابت نکند، در زمین درمانده‌کننده‌ی (خدا و خداییان) نیست و پس از او اولیایی ندارد. اینان در گمراهی آشکارگرند.»

أَوَلَم يَرَوا أَنَّ اللَّهَ الَّذى خَلَقَ السَّمٰوٰتِ وَ الأَرضَ وَ لَم يَعىَ بِخَلقِهِنَّ بِقٰدِرٍ عَلىٰ أَن يُحۦِىَ المَوتىٰ بَلىٰ إِنَّهُ عَلىٰ كُلِّ شَيءٍ قَديرٌ (٣٣)

آیا و ندانستند آن خدایی که آسمان‌ها و زمین را آفرید -حال آنکه در آفریدن آنها درمانده نگردید- می‌تواند مردگان را (نیز) زنده کند؟ آری، همواره اوست که بر همه چیزی بسیار تواناست.

وَ يَومَ يُعرَضُ الَّذينَ كَفَروا عَلَى النّارِ أَلَيسَ هٰذا بِالحَقِّ قالوا بَلىٰ وَ رَبِّنا قالَ فَذوقُوا العَذابَ بِما كُنتُم تَكفُرونَ (٣٤)

و روزی که کافران بر آتش نمایش داده می‌شوند (از آنان پرسیده شود:) «آیا این حق نیست‌؟» گویند: «سوگند به پروردگارمان (که) آری!‌» فرمود: «پس به (سزای) آنچه کفر می‌ورزیده‌اید عذاب را بچشید.»

فَاصبِر كَما صَبَرَ أُولُوا العَزمِ مِنَ الرُّسُلِ وَ لا تَستَعجِل لَهُم كَأَنَّهُم يَومَ يَرَونَ ما يوعَدونَ لَم يَلبَثوا إِلّا ساعَةً مِن نَهارٍ بَلٰغٌ فَهَل يُهلَكُ إِلَّا القَومُ الفٰسِقونَ (٣٥)

پس چنان که پیامبران اولوالعزم صبر کردند، صبر کن و برای (عذاب) آنان [:کافران] شتابزده مباش. روزی که آنچه را وعده داده می‌شوند بنگرند، گویی آنان جز ساعتی از روز را (در گذشته) نمانده‌اند؛ (این خود) رسانه‌ای (بزرگ) است. پس آیا جز گروه نافرمانان هلاک می‌شوند؟

محتوای سوره

• تفسیر آیات