روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۲۷

آدرس:

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن بعض من رواه رفعه الي ابي عبد الله ع قال :

اَلْمُؤْمِنُ لَهُ قُوَّةٌ فِي دِينٍ وَ حَزْمٌ فِي لِينٍ وَ إِيمَانٌ فِي يَقِينٍ وَ حِرْصٌ فِي فِقْهٍ وَ نَشَاطٌ فِي هُدًى وَ بِرٌّ فِي اِسْتِقَامَةٍ وَ عِلْمٌ فِي حِلْمٍ وَ كَيْسٌ فِي رِفْقٍ وَ سَخَاءٌ فِي حَقٍّ وَ قَصْدٌ فِي غِنًى وَ تَجَمُّلٌ فِي فَاقَةٍ وَ عَفْوٌ فِي قُدْرَةٍ وَ طَاعَةٌ لِلَّهِ فِي نَصِيحَةٍ وَ اِنْتِهَاءٌ فِي شَهْوَةٍ وَ وَرَعٌ فِي رَغْبَةٍ وَ حِرْصٌ فِي جِهَادٍ وَ صَلاَةٌ فِي شُغُلٍ وَ صَبْرٌ فِي شِدَّةٍ وَ فِي اَلْهَزَاهِزِ وَقُورٌ وَ فِي اَلْمَكَارِهِ صَبُورٌ وَ فِي اَلرَّخَاءِ شَكُورٌ وَ لاَ يَغْتَابُ وَ لاَ يَتَكَبَّرُ وَ لاَ يَقْطَعُ اَلرَّحِمَ‏ وَ لَيْسَ بِوَاهِنٍ وَ لاَ فَظٍّ وَ لاَ غَلِيظٍ وَ لاَ يَسْبِقُهُ بَصَرُهُ وَ لاَ يَفْضَحُهُ بَطْنُهُ وَ لاَ يَغْلِبُهُ فَرْجُهُ وَ لاَ يَحْسُدُ اَلنَّاسَ يُعَيَّرُ وَ لاَ يُعِيِّرُ وَ لاَ يُسْرِفُ يَنْصُرُ اَلْمَظْلُومَ وَ يَرْحَمُ اَلْمِسْكِينَ نَفْسُهُ مِنْهُ فِي عَنَاءٍ وَ اَلنَّاسُ مِنْهُ فِي رَاحَةٍ لاَ يَرْغَبُ فِي عِزِّ اَلدُّنْيَا وَ لاَ يَجْزَعُ مِنْ ذُلِّهَا لِلنَّاسِ هَمٌّ قَدْ أَقْبَلُوا عَلَيْهِ وَ لَهُ هَمٌّ قَدْ شَغَلَهُ لاَ يُرَى فِي حُكْمِهِ‏ نَقْصٌ وَ لاَ فِي رَأْيِهِ وَهْنٌ وَ لاَ فِي دِينِهِ ضَيَاعٌ يُرْشِدُ مَنِ اِسْتَشَارَهُ وَ يُسَاعِدُ مَنْ سَاعَدَهُ وَ يَكِيعُ عَنِ اَلْخَنَا وَ اَلْجَهْلِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۵

امام صادق (ع) فرمود: مؤمن داراى نيرو است در دين دارى، و احتياط كارى در خوش پذيرائى و ايمان با يقين و اطمينان، و حرص در فهم احكام و نشاط در راه حق، و نيك رفتارى با استوارى در دين، و دانش در بردبارى و زيركى با نرمش، و سخاوت در جاى شايسته، و ميانه روى‏ در توانگرى، و تجمّل در ندارى، و گذشت در حال قدرت بر انتقام، و طاعت خدا با خير خواهى (نسبت به خدا و ائمه مسلمانان يا نسبت به مؤمنان يا بطور كلّى و نصيحت براى خدا كردار با اخلاص است براى او چنانچه در خبر است كه: در سه چيز، دل مرد مسلمان دغلى نكند: اخلاص در عمل براى خدا، و خيرخواهى براى ائمه مسلمين، و ملازمت جماعت آنان، و در نهايه گفته است: دين، نصيحت براى خدا و رسول خدا و كتاب خدا و ائمه مسلمانان و همه مسلمانان است- از مجلسى ره) و باز ايستادن از كارهاى زشت است با وجود شهوت و ميل (زيرا در صورت عدم شهوت، ترك عمل، اهميّتى ندارد، چون كودك خردسالى كه زنا نكند) و پارسائى و خوددارى از محرّمات با وجود رغبت بدانها، و حرص در كار خير با سختى و مشقّت، و نماز خواندن با گرفتارى، و شكيبائى در حال سختى. مؤمن در پيش آمدهاى لرزاننده با وقار و پايدار است و در ناگواريها شكيبا است و در حال نعمت و فراوانى شكرگزار، نه غيبت كند و نه بزرگى فروشد و نه قطع رحم كند، مؤمن نه سست است و نه تندخو و نه سخت دل، چشم او از او پيش نيفتد و بى‏اختيار به هرجا ننگرد و شكمش او را رسوا نكند و فرجش در شهوت بر او چيره نگردد، به مردم حسد نبرد، سرزنش شنود و سرزنش نكند، اسراف نورزد، ستمديده را يارى كند و به مستمندان مهربانى كند، خودش را در رنج اندازد و مردم از او در آسايشند، در عزّت دنيا رغبت ندارد و از خوارى آن بيتابى نكند، مردم همه را وجهه همّتى است كه روى بدان آورند و او هم وجهه همتى دارد كه بدان اندر است، در قضاوتش كاستى ديده نشود و در رأى او سستى نباشد و در دينش گمشده نيست، هر كه از او مشورت جويد، به راه راستش رهبرى كند و هر كه از او كمك خواهد، به او كمك رساند و از هرزه گوئى و نادانى بهراسد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۲۶

امام صادق عليه السّلام فرمود: مؤمن در امر دين نيرومند است و با وجود نرمى دور انديشى دارد [در نرميش دورانديش است‏] و ايمانش بايقين است و براى تحصيل فقه حريص، در هدايت‏جوئى‏ با نشاط و با وجود ثبات و پايدارى نيكوكار است، خويشتن‏داريش با علم است و با ملايمت زيركى دارد، سخاوتش در راه حق است و در زمان توانگرى اقتصاد را از دست ندهد، و در زمان نادارى خوش ظاهر و با آرايش باشد و در زمان قدرت گذشت دارد و با وجود خير خواهى مردم اطاعت خدا كند، و در حال شهوت باز ايستد و در زمان رغبت پرهيزگارى كند و در امر جهاد حريص است و در گرفتارى نماز خواند و در سختى شكيبا باشد و در پيش‏آمدهاى سنگين باوقار است و در ناگواريها بردبار و در آسايش و نعمت سپاس‏گزار. پشت سر مردم بد نگويد و تكبر نورزد و قطع رحم ننمايد، نه سست است و نه خشن و سنگدل ديده‏اش بر او پيشى نگيرد (فكر نكرده بجائى ننگرد) و شكمش او را رسوا نكند، و آلت شهوتش بر او چيره نشود (كه بزنا و لواط افتد) بر مردم حسد نبرد، سرزنشش كنند و او سرزنش نكند، اسراف نورزد. مظلوم را يارى كند و بر مستمند ترحم نمايد، خودش از خويش در رنج است و مردم از او در آسايش، در عزت دنيا رغبت نكند و از ذلتش بيتابى ننمايد، مردم مهمى دارند كه بآن رو آورده و او را مهمى است كه گرفتار كرده (مردم بفكر دنيا و او مشغول آخرتست) در قضاوتش نقصى ديده نشود و در رأيش سستى نباشد و در دينش تباهى و گمشده نيست، مشورت‏كننده را رهبرى كند و كمك‏كننده [كمك خواه‏] را كمك نمايد، و از هرزه گوئى و نادانى بگريزد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۷۱

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از بعضى از آنان كه او را روايت كرده‏اند و آن را مرفوع ساخته به سوى امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود:

«مؤمن را قوّت و توانايى است در دين. و هوشيارى و آگاهى است با نرمى. و ايمان است با يقين. و حرص است در دانشمندى و خرّمى. و نشاط است در هدايت. و نيكى است در استقامت. و علم است در بردبارى. و زيركى است در مدارايى. و سخاوت است در حقّ. و راستى و ميانه‏روى است در بى‏نيازى. و نيك‏حالى است در حاجتمندى. و عفو و گذشت است در حال قدرت. و طاعت خدا است در نصيحت. و باز ايستادن است در شهوت. و پارسايى است در رغبت. و حرص است در جهاد. و نماز است در حال شغل. و صبر و شكيبايى است در شدّت. و در امورى كه موجب اضطراب و بى‏آرامى است آرميده است. و در ناخوشى‏ها صابر. و در وسعت و فراخى شاكر است. و غيبت نمى‏كند و تكبّر ندارد و رحِم را قطع نمى‏نمايد، و چنان نيست كه سست يا بدخو يا درشت باشد. و چشمش بر او پيشى نگيرد، و شكمش او را رسوا نكند، و فرجش بر او غالب نشود، و بر مردمان حسد نبرد. او را سرزنش مى‏كنند و او سرزنش نمى‏كند. و اسراف نمى‏كند. و مظلوم را يارى مى‏دهد. و بر گدا و بيچاره رحم مى‏كند. نفسش از او در رنج و زحمت و مردم از او در راحتند. در عزّت دنيا رغبت نمى‏كند و از ذلّت آن بى‏تابى نمى‏كند. مردمان را قصدى است كه رو به آن آورده‏اند و او را قصدى است كه او را مشغول ساخته. در حكمش شكستى و در رأيش وهن و سستى و در دينش تلفى ديده نمى‏شود. راه راست مى‏نمايد هر كه را با او مشورت كند. و يارى مى‏كند هر كه او را يارى كند. و از فحش و سخن زشت و جهالت ترسد».

آیات مرتبط (بر اساس موضوع)

1. آل عمران ١٠
2. آل عمران ١٠١
3. آل عمران ١٠٢
4. آل عمران ١٠٣
5. آل عمران ١٠٧
6. آل عمران ١١٠
7. آل عمران ١١١
8. آل عمران ١١٢
9. آل عمران ١١٤
10. آل عمران ١١٥
11. آل عمران ١١٧
12. آل عمران ١١٨
13. آل عمران ١١٩
14. آل عمران ١٢
15. آل عمران ١٢٣
16. آل عمران ١٣٠
17. آل عمران ١٣٩
18. آل عمران ١٤٠
19. آل عمران ١٤١
20. آل عمران ١٥٠

... نتایج بیشتر

احادیث مرتبط (بر اساس موضوع)

1. الکافی جلد ۱ ش ۱۲ (روایت شده از: امام حسن مجتبى عليه السلام)
2. الکافی جلد ۱ ش ۱۲۷ (روایت شده از: حضرت محمد صلی الله علیه و آله)
3. الکافی جلد ۱ ش ۱۴ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)
4. الکافی جلد ۱ ش ۷۵ (روایت شده از: امام موسى كاظم عليه السلام)
5. الکافی جلد ۲ ش ۱۱۴۸ (روایت شده از: امام محمّد باقر عليه السلام)
6. الکافی جلد ۲ ش ۱۲۴ (روایت شده از: امام على عليه السلام)
7. الکافی جلد ۲ ش ۱۲۶۱ (روایت شده از: امام على عليه السلام)
8. الکافی جلد ۲ ش ۱۴۶۰ (روایت شده از: حضرت محمد صلی الله علیه و آله)
9. الکافی جلد ۲ ش ۱۴۶۷ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)
10. الکافی جلد ۲ ش ۲۸ (روایت شده از: امام محمّد باقر عليه السلام)
11. الکافی جلد ۲ ش ۳ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)
12. الکافی جلد ۲ ش ۴۳۳ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)
13. الکافی جلد ۲ ش ۴۴۲ (روایت شده از: حضرت محمد صلی الله علیه و آله)
14. الکافی جلد ۲ ش ۶۴ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)
15. الکافی جلد ۲ ش ۷۵ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)
16. الکافی جلد ۲ ش ۷۷ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)
17. الکافی جلد ۲ ش ۸۱ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)
18. الکافی جلد ۲ ش ۸۲۶ (روایت شده از: امام سجّاد عليه السلام)
19. الکافی جلد ۲ ش ۸۲۷ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)
20. الکافی جلد ۲ ش ۸۴۰ (روایت شده از: امام جعفر صادق عليه السلام)

... نتایج بیشتر