سوره النازعات
| سوره النبإ | سوره النازعات | سوره عبس | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
در حال بارگیری... |
|
متن سوره
سوگند به کَنَنْدگان (جان و جانان) در حالی که (در آنان) غرقند.
و به گره‌زنندگان گره‌زدنی.
و به نیروهایی شناکنان شناکردنی.
پس به پیشی‌گیرندگان پیشی‌گرفتنی.
پس به تدبیرکنندگان کار (آفریدگان) تدبیر کردنی.
آن روز که (زمین) لرزنده بلرزد.
(و) از پی آن (لرزه‌‌ی دیگری) در ردیف(اش) آید.
(در) چنان روزی، دل‌هایی بس نگران (و تپنده)اند.
دیدگانشان فرو افتاده‌اند.
گویند: «آیا ما (باز) همواره در گودال‌ها(ی گورهامان به زندگی) بازگشت شوندگانیم؟
«آیا هنگامی (که) ما استخوان‌ریزه‌های پوسیده بوده‌ایم (زندگی را از سر می‌گیریم)؟»
گویند: «این (زندگی پس از مرگ) در این هنگام (و هنگامه) برگشتی زیانبار است.»
پس جز این نیست که آن بازگشت (بسته به) یک فریاد جان‌افزاست (و بس).
پس ناگهان آنان در زمینِ هموار خواهند بود.
آیا داستان موسی تو را آمد؟
چون پروردگارش او را در وادی مقدّس به حال پیچیدگی (نورانیش) ندا در داد:
«فراسوی فرعون برو، که وی بی‌امان طغیان کرده است.»
«پس (به او) بگو: “آیا سر آن داری که به پاکیزگی گرایی؟”»
«“و تو را سوی پروردگارت راه نمایم تا پروا بداری؟”»
پس بزرگ‌ترین نشانه‌ی (چشمگیر دیدنی) خدا را بدو نمود.
پس (فرعون) تکذیب کرد و عصیان نمود.
سپس شتابان پشت کرد.
پس (گروهی را) گرد آورد. آن‌گاه ندا در داد.
پس گفت: «من برترین پروردگار شمایم!»
پس خدا (هم) او را به کیفر سخت دنیا و آخرت برگرفت.
به‌راستی برای هر کس که (از خدا) پروا بدارد، در این (ماجرا) به‌درستی عبرتی است.
آیا آفرینش شما بنیادین‌تر است، یا آسمان (که آن را) سازمان داده است؟
بلندای جذب‌شده‌اش را بر افراشت، پس آن را سازمان داد.
و شبش را تیره کرد و روزش را (روشن) برون آورد.
و پس از آن (حرکات ناهموار)، زمین را حرکتی هموار داد.
آبش و چراگاهش را از آن برون آورد.
و کوه‌ها را در عمقش کوبید.
حال آنکه (این آب و گیاه) بهره‌ای است برایتان و برای حیوانات نعمت‌وارتان.
پس آن‌گاه که آن هنگامه‌ی لبریز فراگیر از دشواری در رسد.
روزی که انسان آنچه (را) کوشیده است به یاد آورد!
و جهنم برای هر کس می‌نگرد بسی آشکار گردد.
پس اما هر کس طغیان کرد؛
و زندگی (پست) دنیا را (بر آخرت) برگزید؛
بی‌گمان (جایگاه و) پناهگاهش آتش زبانه‌دار است.
و اما کسی که از مقام پروردگارش هراسید، و نفس (خود) را از هوس باز داشت،
پس بی‌گمان پناهگاهش بهشت است.
درباره‌ی ساعت (پایانی جهان تکلیف) از تو می‌پرسند: «استواریش چه هنگام است؟»
تو در چه (شناختی) از یادواره‌ی آنی؟
پایانش فراسوی پروردگار توست.
تو تنها کسی را که از آن می‌هراسد هشدار می‌دهی.
روزی که آن را می‌بینند، گویی آنان بی‌گمان جز شبی یا روزش را درنگ نکرده‌اند.
