نتایج جستجو

اين است و جز اين نيست جزاى آنان كه محاربه كنند با خدا و رسول او. مراد محاربه با اولياى آنها يعنى مسلمانان و اسناد محاربه به خدا و رسول به جهت تعظيم اهل اسلام

كنند از آنچه حق اللّه است پيش از آنكه قادر شوند بر ايشان، چه بعد از ثبوت محاربه او و وقوع او در برابر امام، توبه او مانع حدّ اوست، اگرچه مسقط عذاب اخروى

است؛ و چون حال بر اين منوال باشد، فَقاتِلُوا أَوْلِياءَ الشَّيْطانِ‌: پس محاربه كنيد اى دوستان خدا، دوستان شيطان را و از مكايد و مصايد او مترسيد و انديشه‌اى

گردانيد شما را نيز در چشم دشمنان، قبل از التحام قتال، تا دلير شدند در جنگ و محاربه. به قدرت كامله سبحانى، مؤمنين در نظر كفار چنان تقليل شدند كه أبو جهل گفت:

لازم براى ثبات و استقامت در آن، و اين مجاهده با نفس و شيطان، اعظم است از محاربه با كفار و معاندان. در جعفريات- از حضرت امير المؤمنين عليه السّلام مروى است

بلكه‌ تلاقي‌ ‌براي‌ محاربه‌ و مقاتله‌ ‌است‌ و مراد ‌از‌ فئة مطلق‌ ‌است‌ لكن‌ مراد فئه‌ كفار و مشركين‌ ‌است‌ زيرا ‌آنها‌ ‌براي‌ محاربه‌ مؤمنين‌ ميآيند فَاثبُتُوا

آن را شكستند و با مشركان همدست شده با پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم محاربه نمودند، وَ هُمْ لا يَتَّقُونَ‌: و ايشان پرهيز نمى‌كنند از نقض عهد. يا نمى‌ترسند

سلّم با او در مقام معارضه مى‌آمدند و مثل آن را مى‌خواندند و مسايفه و مشقت محاربه را بر خود تحميل نمى‌كردند. مروى است كه چون عثمان بن مظعون، سخنان نضر بن

نَحْنُ عُصْبَةٌ: و حال آنكه ما گروهى توانا و قوى هيكل‌ايم كه هريك با ده شير محاربه و مقاومت مى‌توانيم كرد. إِنَّا إِذاً لَخاسِرُونَ‌: بدرستى كه ما در آن هنگام

شود به آنكه عاقبت قدر وخيم است، و هيچيك از آنها دلير نشوند بر نقض عهد به محاربه با حضرت تو. جلد 4 صفحه 365 فَإِمَّا تَثْقَفَنَّهُمْ فِي الْحَرْبِ فَشَرِّدْ

بنابراين آنچه بعضى نقل نموده از قضيه حضرت سليمان و انگشتر پادشاه دينه و محاربه او، تمام خلاف و از درجه اعتبار ساقط است و با مقام عصمت انبياى عظام شايسته

ص 478 به نقل از ابن بابويه. جلد 8 - صفحه 109 به كار آيد از تسخير شهرها و محاربه با دشمنان. يا داديم او را از هر چيزى كه مى‌خواست سببى. در اختصاص به چندين

به مالها و نفسهاى خود براى آنكه چون بينند تو مهياى جهاد و با دشمنان خدا محاربه نمائى، ايشان دانند كه بر آنها واجب است جهاد، پس محتاج به اذن و اجازه نيستند

أَلَّا تَتَّبِعَنِ‌: از آنكه پيروى من كنى در غضب و زجر كردن ايشان و مقاتله و محاربه با آنان براى رضاى الهى و حمايت دين. يا آنكه از پى من آئى و خود را به من

اجابت آن، إِلَّا يَسِيراً: مگر زمانى اندك بلكه زود مشرك گشته و با اهل اسلام محاربه كنند. نزد بعضى معنى آنكه درنگ نكنند در مدينه بعد از مرتد شدن مگر زمان كمى

ايشان بر ركب و حرص بر مقاتله و توطين نفس خود بر كثرت و بذل منتهاى جهد در محاربه و ضعف شأن مسلمانان و استبعاد غلبيت آنها، و لذا ذكر مراكز فرمود تا معلوم

الْحَقَّ بِكَلِماتِهِ‌: اينكه ثابت و مستقر گرداند حق را به آيات خود كه در باب محاربه ذات الشوكه فرستاده و يا به كلمات ازلى كه در باب قتل و اسر آنها در لوح ثبت

و بدنيه است، از طهارت و ستر و اظهار خضوع به جوارح و توجه به درگاه خالق و محاربه با شيطان و مناجات با قاضى الحاجات؛ و كفايت مهمّات و دفع ملمّات باشد. عياشى

نيست‌ و بمعني‌ محاربه‌ و خيانت‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌اينکه‌ يهود بكلّي‌ ‌از‌ ‌خدا‌ و ‌رسول‌ دور افتادند و خيانت‌ مي‌كنند و ‌با‌ ‌خدا‌ و ‌رسول‌ محاربه‌ مي‌كنند چنانچه‌

دينشان كه با وجود قدرت و عدم عده در برابر چنين لشگر آراسته در آمده، حاضر به محاربه شدند. اين كلام را به عنوان نصيحت ظاهرا ادا نمودند، و حال آنكه در دل غش داشتند