ریشه وسم
تکرار در قرآن: ۱۸۱(بار)
قاموس قرآن
علامت گذاشتن. وَسَمَ الشَّىْءَ وَسْماً» يعنى او را علامت گذارى كرد و علامت را سِمَة گويند [قلم:16]. حتما بر بينى او علامت و داغ ذلت مىنهيم. رجوع شود به «خرطوم». [حجر:75]. متوسم آن است كه به علامت نگاه كندو از آن به چيز ديگرى پى ببرد و تفرس كند يعنى در آنچه از اوضاع قوم لوط ياد شد درسها و عبرتهاست به اهل فراست و عاقلان. آنها كه از چيزى به چيزى پى مىبرند درمجمع از امام صادق «عليه السلام» نقل شده «نَحْنُ الْمُتَوَسِّمُونَ...» البته مصداق واقعى و اولى متوسمون آنها عليهم السلام هستند. در كافى در اين باره بابى منعقد فرموده و در آن پنج حديث نقل كرده است و ضمن يكى از آنها از امام باقر «عليه السلام» است كه: «قالَ رَسُولُاللهِ «صلى الله عليه واله» اَتَقُوا فِراسَةَ الْمؤْمِنَ فَأنَّهُ يَنْظُرُبِنُورِاللهِ عَزَّوَجَلَّ...» اين ماده فقط دوبار در قرآن آمده است.
ریشههای نزدیک مکانی
کلمات مشتق شده در قرآن
| کلمه | تعداد تکرار در قرآن |
|---|---|
| بِسْمِ | ۱۱۵ |
| بِأَسْمَاءِ | ۱ |
| بِأَسْمَائِهِمْ | ۲ |
| اسْمُهُ | ۵ |
| مُسَمًّى | ۲۱ |
| سَمَّيْتُهَا | ۱ |
| اسْمَ | ۹ |
| اسْمُ | ۵ |
| أَسْمَاءٍ | ۱ |
| سَمَّيْتُمُوهَا | ۳ |
| أَسْمَائِهِ | ۱ |
| أَسْمَاءً | ۱ |
| سَمُّوهُمْ | ۱ |
| لِلْمُتَوَسِّمِينَ | ۱ |
| سَمِيّاً | ۲ |
| الْأَسْمَاءُ | ۴ |
| سَمَّاکُمُ | ۱ |
| الاِسْمُ | ۱ |
| أَسْمَاءٌ | ۱ |
| لَيُسَمُّونَ | ۱ |
| تَسْمِيَةَ | ۱ |
| بِاسْمِ | ۴ |
| سَنَسِمُهُ | ۱ |
| تُسَمَّى | ۱ |
