سوره الانسان

سوره القيامة	سوره الانسان	سوره المرسلات
شماره کتابت : ٧٦ جزء : نزول ترتيب نزول : ٩٨ محل نزول : مدينه اطلاعات آماری تعداد آیات : ٣١ تعداد کلمات : ٢٧٨ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آثِما أَتَى أَسَاوِر أَسِيرا أَسْرَهُم أَصِيلا أَعَدّ أَعْتَدْنَا أَغْلاَلا أَلِيما أَمْثَالَهُم أَمْشَاج أَکْوَاب إِسْتَبْرَق إِمّا اتّخَذ اذْکُر اسْم الدّهْر السّبِيل الطّعَام الظّالِمِين اللّه اللّيْل الْأَبْرَار الْأَرَائِک الْإِنْسَان الْعَاجِلَة الْقُرْآن الْيَوْم بَدّلْنَا بَصِيرا بُکْرَة بِآنِيَة بِالنّذْر تَبْدِيلا تَذْلِيلا تَذْکِرَة تَشَاءُون تَفْجِيرا تَقْدِيرا تَنْزِيلا تُسَمّى تُطِع ثَقِيلا ثَم ثِيَاب جَزَاء جَزَاهُم جَنّة حَرِيرا حَسِبْتَهُم حَکِيما حُبّه حُلّوا حِين خَلَقْنَا خَلَقْنَاهُم خُضْر دَانِيَة ذُلّلَت رَأَيْت رَأَيْتَهُم رَبّنَا رَبّه رَبّهُم رَبّک رَحْمَتِه زَمْهَرِيرا زَنْجَبِيلا سَبِيلا سَبّحْه سَعِيرا سَعْيُکُم سَقَاهُم سَلاَسِل سَلْسَبِيلا سَمِيعا سُرُورا سُنْدُس شَاء شَاکِرا شَدَدْنَا شَرَابا شَرّ شَرّه شَمْسا شَيْئا شُکُورا شِئْنَا صَبَرُوا طَهُورا طَوِيلا ظِلاَلُهَا عَالِيَهُم عَبُوسا عَذَابا عَلِيما عَيْنا عِبَاد فَاسْجُد فَاصْبِر فَجَعَلْنَاه فَوَقَاهُم فِضّة قَدّرُوهَا قَمْطَرِيرا قَوَارِير قَوَارِيرَا قُطُوفُهَا لَقّاهُم لَيْلا لُؤْلُؤا لِحُکْم لِلْکَافِرِين لِوَجْه مَذْکُورا مَشْکُورا مَنْثُورا مُتّکِئِين مُخَلّدُون مُسْتَطِيرا مُلْکا مِزَاجُهَا مِسْکِينا نَبْتَلِيه نَحْن نَخَاف نَزّلْنَا نَضْرَة نَعِيما نُرِيد نُطْعِمُکُم نُطْفَة هَدَيْنَاه هَل هٰؤُلاَء هٰذِه وَرَاءَهُم وِلْدَان يَتِيما يَخَافُون يَذَرُون يَرَوْن يَشَاء يَشْرَب يَشْرَبُون يَطُوف يَوْما يَکُن يُحِبّون يُدْخِل يُسْقَوْن يُطَاف يُطْعِمُون يُفَجّرُونَهَا يُوفُون کَأْس کَأْسا کَافُورا کَانَت کَبِيرا کَفُورا

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠ ٣١

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ هَل أَتىٰ عَلَى الإِنسٰنِ حينٌ مِنَ الدَّهرِ لَم يَكُن شَيـًٔا مَذكورًا (١)

آیا زمانی از دهر [:طول زمان جهان] بر انسان گذشت که چیزی قابل ذکر نبود؟!

إِنّا خَلَقنَا الإِنسٰنَ مِن نُطفَةٍ أَمشاجٍ نَبتَليهِ فَجَعَلنٰهُ سَميعًا بَصيرًا (٢)

ما بی‌گمان انسان را از نطفه‌ای همسازان [:مخلوط] آفریدیم -‌حال آنکه او را همواره می‌آزماییم‌- پس شنوا و بینایش کردیم.

إِنّا هَدَينٰهُ السَّبيلَ إِمّا شاكِرًا وَ إِمّا كَفورًا (٣)

ما همانا راه را به او نشان دادیم، خواه سپاسگزار باشد یا بسی ناسپاس!

إِنّا أَعتَدنا لِلكٰفِرينَ سَلٰسِلَا۟ وَ أَغلٰلًا وَ سَعيرًا (٤)

ما برای کافران، زنجیرها و غل‌ها و شعله‌های سوزان آتش را آماده کرده‌ایم!

إِنَّ الأَبرارَ يَشرَبونَ مِن كَأسٍ كانَ مِزاجُها كافورًا (٥)

همانا ابرار [:نیکان] از جامی می‌نوشند که با آمیزه‌ای عطرآگین (آمیخته) بوده است.

عَينًا يَشرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ يُفَجِّرونَها تَفجيرًا (٦)

چشمه‌ای را (که) بندگان خدا از آن می‌نوشند، حال آنکه آن را به شدت روان می‌کنند، روان کردنی.

يوفونَ بِالنَّذرِ وَ يَخافونَ يَومًا كانَ شَرُّهُ مُستَطيرًا (٧)

(همان بندگانی که) به نذر (خود) وفا می‌کنند، و از روزی که گزند آن جویای پرواز بوده است ، می‌ترسند.

وَ يُطعِمونَ الطَّعامَ عَلىٰ حُبِّهِ مِسكينًا وَ يَتيمًا وَ أَسيرًا (٨)

و بر (مبنای) دوستی خدا (و طعامشان)، آن را به بینوا و یتیم و اسیر می‌خورانند.

إِنَّما نُطعِمُكُم لِوَجهِ اللَّهِ لا نُريدُ مِنكُم جَزاءً وَ لا شُكورًا (٩)

(و به آنان می‌گویند:) «ما تنها برای خشنودی خداست که به شما می‌خورانیم و پاداش و سپاسی (هم) از شما نمی‌خواهیم.»

إِنّا نَخافُ مِن رَبِّنا يَومًا عَبوسًا قَمطَريرًا (١٠)

«ما از پروردگارمان، از روزی (که) با چهره‌ای درهم نهاده است سخت هراسناکیم.»

فَوَقىٰهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذٰلِكَ اليَومِ وَ لَقّىٰهُم نَضرَةً وَ سُرورًا (١١)

پس خدا (هم) آنان را از آسیب آن روز نگه داشت‌، و شادابی و شادمانی به آنان بسی ارزانی داشت.

وَ جَزىٰهُم بِما صَبَروا جَنَّةً وَ حَريرًا (١٢)

و به (پاس) آنکه صبر کردند، بهشت و پرنیان پاداششان داد.

مُتَّكِـٔينَ فيها عَلَى الأَرائِكِ لا يَرَونَ فيها شَمسًا وَ لا زَمهَريرًا (١٣)

حال آنکه در آن (بهشت) بر تخت‌ها(ی خویش) تکیه‌زنندگانند. در آن‌جا نه (حرارت) آفتابی بینند و نه سرمایی طاقت‌فرسا.

وَ دانِيَةً عَلَيهِم ظِلٰلُها وَ ذُلِّلَت قُطوفُها تَذليلًا (١٤)

حال آنکه سایه‌ها(ی درختان) بر آنان نزدیک است و چیدنی‌هایش (به‌گونه‌ای شگفت‌آور) رام.

وَ يُطافُ عَلَيهِم بِـٔانِيَةٍ مِن فِضَّةٍ وَ أَكوابٍ كانَت قَواريرا۠ (١٥)

و ظروفی سیمین و جام‌هایی که بلورین بوده، بر (پیرامون) آنان گردانده می‌شود.

قَواريرَا۟ مِن فِضَّةٍ قَدَّروها تَقديرًا (١٦)

جام‌هایی از نقره را که درست به‌اندازه (و با کمال ظرافت) آنها را از کار درآورده‌اند.

وَ يُسقَونَ فيها كَأسًا كانَ مِزاجُها زَنجَبيلًا (١٧)

و در آن‌جا از جامی که آمیزه‌ی زنجبیل داشته به آنان می‌نوشانند،

عَينًا فيها تُسَمّىٰ سَلسَبيلًا (١٨)

چشمه‌ای در آن‌جا که سلسبیل نامیده می‌شود.

وَ يَطوفُ عَلَيهِم وِلدٰنٌ مُخَلَّدونَ إِذا رَأَيتَهُم حَسِبتَهُم لُؤلُؤًا مَنثورًا (١٩)

و بر گِردشان پسرانی جاودان می‌گردند. هنگامی که آنان را ببینی، گویی که مرواریدهایی (بر گرد خود) پراکنده‌اند.

وَ إِذا رَأَيتَ ثَمَّ رَأَيتَ نَعيمًا وَ مُلكًا كَبيرًا (٢٠)

و هنگامی که بدانجا نگری، (سرزمینی از) نعمتی (بارور) و کشوری پهناور می‌بینی.

عٰلِيَهُم ثِيابُ سُندُسٍ خُضرٌ وَ إِستَبرَقٌ وَ حُلّوا أَساوِرَ مِن فِضَّةٍ وَ سَقىٰهُم رَبُّهُم شَرابًا طَهورًا (٢١)

جامه‌های ابریشمین سبز و دیبای ستبر در بَرشان است و با دست‌بندهای سیمین زینت شده، و پروردگارشان آشامیدنی‌ای پاک‌کننده به آنان نوشانید.

إِنَّ هٰذا كانَ لَكُم جَزاءً وَ كانَ سَعيُكُم مَشكورًا (٢٢)

«همانا این برای شما پاداشی بوده است و کوشش شما مشکور بوده است.»

إِنّا نَحنُ نَزَّلنا عَلَيكَ القُرإنَ تَنزيلًا (٢٣)

در حقیقت ما قرآن را بر تو به تدریج فروفرستادیم فرستادنی (رسا).

فَاصبِر لِحُكمِ رَبِّكَ وَ لا تُطِع مِنهُم إثِمًا أَو كَفورًا (٢٤)

پس برای (رسیدن) فرمان پروردگارت شکیبایی کن و از (میان) آنان گناهکاری یا بسی ناسپاس را فرمان مبر.

وَ اذكُرِ اسمَ رَبِّكَ بُكرَةً وَ أَصيلًا (٢٥)

و نام پروردگارت را بامدادان و شامگاهان یاد کن.

وَ مِنَ الَّيلِ فَاسجُد لَهُ وَ سَبِّحهُ لَيلًا طَويلًا (٢٦)

و پاسی از شب را پس برایش سجده کن، و شبی دراز او را به پاکی بستای.

إِنَّ هٰؤُلاءِ يُحِبّونَ العاجِلَةَ وَ يَذَرونَ وَراءَهُم يَومًا ثَقيلًا (٢٧)

اینان همواره (دنیای) شتابانِ زودگذر را دوست دارند و روزی گرانبار را (به غفلت) پشت (سر) می‌افکنند.

نَحنُ خَلَقنٰهُم وَ شَدَدنا أَسرَهُم وَ إِذا شِئنا بَدَّلنا أَمثٰلَهُم تَبديلًا (٢٨)

ما آنان را آفریده و پیوند (مفاصل) آنها را استوار کردیم و هنگامی که بخواهیم، آنان را به مانندهاشان تبدیل می‌کنیم.

إِنَّ هٰذِهِ تَذكِرَةٌ فَمَن شاءَ اتَّخَذَ إِلىٰ رَبِّهِ سَبيلًا (٢٩)

بی‌گمان این (آیات) یادواره‌ای است. پس هر کس بخواهد، راهی سوی پروردگارش برگیرد.

وَ ما تَشاءونَ إِلّا أَن يَشاءَ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَليمًا حَكيمًا (٣٠)

و تا خدا نخواهد، (شما) نخواهید خواست‌؛ همواره خدا بسیار دانای حکیم بوده است.

يُدخِلُ مَن يَشاءُ فى رَحمَتِهِ وَ الظّٰلِمينَ أَعَدَّ لَهُم عَذابًا أَليمًا (٣١)

هر که را بخواهد، در رحمت خویش در آورد، و برای ظالمان عذابی پردرد آماده کرده است.

محتوای سوره

• تفسیر آیات