سوره الملك

سوره التحريم	سوره الملك	سوره القلم
شماره کتابت : ٦٧ جزء : نزول ترتيب نزول : ٧٧ محل نزول : مكه اطلاعات آماری تعداد آیات : ٣٠ تعداد کلمات : ٣٧٠ تعداد حروف :

در حال بارگیری... آمَنّا أَجْر أَحْسَن أَسِرّوا أَصْبَح أَصْحَاب أَعْتَدْنَا أَمِنْتُم أَمّن أَمْسَک أَنَا أَنْشَأَکُم أَهْدَى أَهْلَکَنِي أَيّکُم أُلْقُوا أُلْقِي إِنّه اجْهَرُوا ارْجِع الدّنْيَا الرّحْمٰن السّعِير السّمَاء السّمْع الصّدُور الطّيْر اللّطِيف اللّه النّشُور الْأَبْصَار الْأَرْض الْأَفْئِدَة الْبَصَر الْحَيَاة الْخَبِير الْعَزِيز الْعِلْم الْغَفُور الْغَيْظ الْمَصِير الْمَوْت الْمُلْک الْوَعْد الْکَافِرُون الْکَافِرِين بَصِير بَلَى بِئْس بِالْغَيْب بِذَات بِذَنْبِهِم بِرَبّهِم بِمَاء بِمَصَابِيح بِيَدِه بِکُل تَبَارَک تَدّعُون تَرَى تَشْکُرُون تَفَاوُت تَفُور تَمَيّز تَمُور تَوَکّلْنَا تَکَاد تُحْشَرُون جَاءَنَا جَعَل جَعَلْنَاهَا جَهَنّم جُنْد حَاصِبا حَسِير خَاسِئا خَزَنَتُهَا خَلَق خَلْق ذَرَأَکُم ذَلُولا رَأَوْه رَأَيْتُم رَبّهُم رَحِمَنَا رُجُوما رِزْقَه رِزْقِه زَيّنّا زُلْفَة سَأَلَهُم سَبْع سَمَاوَات سَمِعُوا سَوِيّا سِيئَت شَهِيقا شَيْء صَادِقِين صَافّات صِرَاط ضَلاَل طِبَاقا عَذَاب عَلَيْه عَلِيم عَمَلا عُتُوّ غَوْرا غُرُور فَارْجِع فَاعْتَرَفُوا فَامْشُوا فَسَتَعْلَمُون فَسُحْقا فَوْج فَوْقَهُم فَکَذّبْنَا فَکَيْف فُطُور قَالُوا قَبْلِهِم قَدِير قَلِيلا قَوْلَکُم قُل قُلْنَا قِيل لَجّوا لِأَصْحَاب لِلشّيَاطِين لِلّذِين لِيَبْلُوَکُم مَاؤُکُم مَتَى مَعِي مَعِين مَغْفِرَة مَنَاکِبِهَا مُبِين مُسْتَقِيم مُکِبّا نَذِير نَزّل نَسْمَع نَعْقِل نَکِير نُفُور هَل وَجْهِه وُجُوه يَأْتِيکُم يَأْتِکُم يَخْسِف يَخْشَوْن يَرَوْا يَرْزُقُکُم يَعْلَم يَقُولُون يَقْبِضْن يَمْشِي يَنْصُرُکُم يَنْقَلِب يُجِير يُرْسِل يُمْسِکُهُن کَبِير کَذّب کَرّتَيْن کَفَرُوا کُلُوا کُلّمَا کُنّا

لیست آیات ١ ٢ ٣ ٤ ٥ ٦ ٧ ٨ ٩ ١٠ ١١ ١٢ ١٣ ١٤ ١٥ ١٦ ١٧ ١٨ ١٩ ٢٠ ٢١ ٢٢ ٢٣ ٢٤ ٢٥ ٢٦ ٢٧ ٢٨ ٢٩ ٣٠

متن سوره

بِسمِ اللَّهِ الرَّحمٰنِ الرَّحيمِ تَبٰرَكَ الَّذى بِيَدِهِ المُلكُ وَ هُوَ عَلىٰ كُلِّ شَيءٍ قَديرٌ (١)

مبارک است کسی که فرمانروایی (جهان) تنها به دست اوست، و (هم) او بر هر چیزی بسی تواناست.

الَّذى خَلَقَ المَوتَ وَ الحَيوٰةَ لِيَبلُوَكُم أَيُّكُم أَحسَنُ عَمَلًا وَ هُوَ العَزيزُ الغَفورُ (٢)

کسی که مرگ و زندگی را آفرید، تا شما را بیازماید (که) کدامتان نیکوکارترید. و اوست عزیزی بس پوشنده.

الَّذى خَلَقَ سَبعَ سَمٰوٰتٍ طِباقًا ما تَرىٰ فى خَلقِ الرَّحمٰنِ مِن تَفٰوُتٍ فَارجِعِ البَصَرَ هَل تَرىٰ مِن فُطورٍ (٣)

کسی که هفت آسمان را، طبقاتی (روی هم) بیافرید. در آفرینش (خدای) رحمان هیچ‌گونه (تضاد و) تفاوتی نمی‌بینی. پس باز (هم) بنگر، آیا هیچ‌گونه سستی (در آن) می‌بینی‌؟

ثُمَّ ارجِعِ البَصَرَ كَرَّتَينِ يَنقَلِب إِلَيكَ البَصَرُ خاسِئًا وَ هُوَ حَسيرٌ (٤)

سپس بار دیگر بنگر، تا دیده‌ات زبون و به حال درماندگی سویت بازگردد.

وَ لَقَد زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنيا بِمَصٰبيحَ وَ جَعَلنٰها رُجومًا لِلشَّيٰطينِ وَ أَعتَدنا لَهُم عَذابَ السَّعيرِ (٥)

و همانا ما نزدیکترین آسمان (به زمین) را همواره با چراغ‌هایی زینت دادیم و آنها را (مراکزی) برای سنگباران‌هایی برای شیطان‌ها نهادیم و برایشان عذابی بس سوزان آماده کردیم.

وَ لِلَّذينَ كَفَروا بِرَبِّهِم عَذابُ جَهَنَّمَ وَ بِئسَ المَصيرُ (٦)

و برای کسانی که به پروردگارشان کافر شدند، عذاب جهنم است و چه بد سرانجامی است.

إِذا أُلقوا فيها سَمِعوا لَها شَهيقًا وَ هِىَ تَفورُ (٧)

هنگامی‌که در آنجا افکنده شوند، از آن خروشی (خراش‌دار) می‌شنوند، در حالی که زبانه می‌کشد.

تَكادُ تَمَيَّزُ مِنَ الغَيظِ كُلَّما أُلقِىَ فيها فَوجٌ سَأَلَهُم خَزَنَتُها أَلَم يَأتِكُم نَذيرٌ (٨)

نزدیک است از خشم شکافته شود. هر بار گروهی در آن افکنده شوند، نگاهبانان آن از ایشان پرسند: «مگر شما را هشداردهنده‌ای نیامد؟»

قالوا بَلىٰ قَد جاءَنا نَذيرٌ فَكَذَّبنا وَ قُلنا ما نَزَّلَ اللَّهُ مِن شَيءٍ إِن أَنتُم إِلّا فى ضَلٰلٍ كَبيرٍ (٩)

گفتند: «چرا، بی‌گمان هشداردهنده‌ای سویمان آمد، پس تکذیب(اش) کردیم و گفتیم خدا چیزی فرو نفرستاده است‌؛ شما جز در گمراهی بزرگی نیستید.»

وَ قالوا لَو كُنّا نَسمَعُ أَو نَعقِلُ ما كُنّا فى أَصحٰبِ السَّعيرِ (١٠)

و گفتند: «اگر شنیده بودیم، یا خردورزی می‌کردیم، در (میان) دوزخیان نبودیم.»

فَاعتَرَفوا بِذَنبِهِم فَسُحقًا لِأَصحٰبِ السَّعيرِ (١١)

پس به گناه خود اعتراف کردند. پس برای جهنمیان بس فروپاشی (و نابسامانی) مقرر است.

إِنَّ الَّذينَ يَخشَونَ رَبَّهُم بِالغَيبِ لَهُم مَغفِرَةٌ وَ أَجرٌ كَبيرٌ (١٢)

بی‌گمان کسانی که از پروردگارشان در نهان با احترام می‌هراسند، برایشان همواره پوششی و پاداشی بزرگ است.

وَ أَسِرّوا قَولَكُم أَوِ اجهَروا بِهِ إِنَّهُ عَليمٌ بِذاتِ الصُّدورِ (١٣)

و سخنتان را (چه) پنهان بدارید، یا آشکارش نمایید، خدا همواره به (راز) ذاتی سینه‌ها بسی آگاه است.

أَلا يَعلَمُ مَن خَلَقَ وَ هُوَ اللَّطيفُ الخَبيرُ (١٤)

آیا کسی که (جهان را) آفریده است نمی‌داند؟ در حالی که او بس باریک‌بینِ آگاه است‌.

هُوَ الَّذى جَعَلَ لَكُمُ الأَرضَ ذَلولًا فَامشوا فى مَناكِبِها وَ كُلوا مِن رِزقِهِ وَ إِلَيهِ النُّشورُ (١٥)

اوست کسی که زمین را (همچون حیوانی راهوار) برای شما رام گردانید. پس در فراخناهای آن رهسپار شوید و از روزیش بخورید. و رستاخیز تنها فراسوی اوست‌.

ءَأَمِنتُم مَن فِى السَّماءِ أَن يَخسِفَ بِكُمُ الأَرضَ فَإِذا هِىَ تَمورُ (١٦)

آیا از آن کس که در آسمان (قدرت و علم و عدالت) است، ایمن شدید (از این) که شما را در زمین فرو برد؟ پس زمین (در آن هنگامه) ناگهان روان گردد.

أَم أَمِنتُم مَن فِى السَّماءِ أَن يُرسِلَ عَلَيكُم حاصِبًا فَسَتَعلَمونَ كَيفَ نَذيرِ (١٧)

یا از آن کسی که در آسمان است ایمن شدید، که بر شما (تندبادی با) سنگریزه‌ای فرو فرستد؟ پس به زودی خواهید دانست که بیم‌دهنده‌ی (از سوی) من چگونه است!

وَ لَقَد كَذَّبَ الَّذينَ مِن قَبلِهِم فَكَيفَ كانَ نَكيرِ (١٨)

و همانا پیش از آنان (نیز) بی‌گمان کسانی تکذیب کردند. پس انکار (و انگار) من چگونه بود؟

أَوَلَم يَرَوا إِلَى الطَّيرِ فَوقَهُم صٰفّٰتٍ وَ يَقبِضنَ ما يُمسِكُهُنَّ إِلَّا الرَّحمٰنُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيءٍ بَصيرٌ (١٩)

آیا و بالای سرشان، سوی پرندگان ننگریسته‌اند، حال آنکه صف کشیدگان و نگهبانان (خود)اند (و) جز (خدای) رحمان (کسی) آنها را نگه نمی‌دارد؟ به‌راستی او به هر چیزی بسیار بیناست.

أَمَّن هٰذَا الَّذى هُوَ جُندٌ لَكُم يَنصُرُكُم مِن دونِ الرَّحمٰنِ إِنِ الكٰفِرونَ إِلّا فى غُرورٍ (٢٠)

یا آن‌که برایتان سپاهی است تا از (عذاب) رحمان یاریتان کند؟ کافران جز در (ژرفای) فریب نیستند.

أَمَّن هٰذَا الَّذى يَرزُقُكُم إِن أَمسَكَ رِزقَهُ بَل لَجّوا فى عُتُوٍّ وَ نُفورٍ (٢١)

یا کیست آن کس که شما را روزی می‌دهد، اگر (خدا) روزی خود را (از شما) باز دارد؟ (نه!) بلکه در سرکشی و نفرت‌، لجاجت و پافشاری کردند.

أَفَمَن يَمشى مُكِبًّا عَلىٰ وَجهِهِ أَهدىٰ أَمَّن يَمشى سَوِيًّا عَلىٰ صِرٰطٍ مُستَقيمٍ (٢٢)

آیا پس آن کس که نگونسار بر چهره‌اش راه می‌پیماید راه‌یافته‌تر است، یا آن کس که (راستا) بر راهی بس راست می‌رود؟

قُل هُوَ الَّذى أَنشَأَكُم وَ جَعَلَ لَكُمُ السَّمعَ وَ الأَبصٰرَ وَ الأَفـِٔدَةَ قَليلًا ما تَشكُرونَ (٢٣)

بگو: «اوست آن کسی که شما را پدید آورد، و برای شما گوش‌ها و دیده‌ها و دل‌هایی فروزان آفرید. چه کم سپاسگزارید.»

قُل هُوَ الَّذى ذَرَأَكُم فِى الأَرضِ وَ إِلَيهِ تُحشَرونَ (٢٤)

بگو: «اوست آن کس که شما را در زمین پدیدار (و) آشکار کرد و تنها فراسوی او(ست که) گرد آورده خواهید شد.»

وَ يَقولونَ مَتىٰ هٰذَا الوَعدُ إِن كُنتُم صٰدِقينَ (٢٥)

و می‌گویند: «اگر (از) راستان بوده‌اید، (تحقق) این وعده کی خواهد بود؟»

قُل إِنَّمَا العِلمُ عِندَ اللَّهِ وَ إِنَّما أَنا۠ نَذيرٌ مُبينٌ (٢٦)

بگو: «(تمامی) علم تنها نزد خداست و من تنها هشداردهنده‌ای روشنگرم.»

فَلَمّا رَأَوهُ زُلفَةً سيـَٔت وُجوهُ الَّذينَ كَفَروا وَ قيلَ هٰذَا الَّذى كُنتُم بِهِ تَدَّعونَ (٢٧)

پس آن‌گاه که آن (لحظه‌ی موعود) را نزدیک دیدند، چهره‌های آنانی که کافر شدند، بسی به نابسامانی در هم رفت و گفته شد: «این همان چیزی است که آن را فرا می‌خوانده‌اید.»

قُل أَرَءَيتُم إِن أَهلَكَنِىَ اللَّهُ وَ مَن مَعِىَ أَو رَحِمَنا فَمَن يُجيرُ الكٰفِرينَ مِن عَذابٍ أَليمٍ (٢٨)

بگو: «آیا دیدید، اگر خدا مرا و هر که را با من است هلاک کند، یا ما را مورد رحمت قرار دهد، پس چه کسی کافران را از عذابی پردرد (فراسوی خود) پناه خواهد داد؟»

قُل هُوَ الرَّحمٰنُ إمَنّا بِهِ وَ عَلَيهِ تَوَكَّلنا فَسَتَعلَمونَ مَن هُوَ فى ضَلٰلٍ مُبينٍ (٢٩)

بگو: «او تنها رحمتگر بر آفریدگان است. به او ایمان آوردیم و تنها بر او توکل کردیم، پس به زودی خواهید دانست چه کسی است که خود در گمراهی آشکارگری است.»

قُل أَرَءَيتُم إِن أَصبَحَ ماؤُكُم غَورًا فَمَن يَأتيكُم بِماءٍ مَعينٍ (٣٠)

بگو: «آیا دیدید اگر آبِ شما، فروکشد، پس چه کس برایتان آبی جاری خواهد آورد؟»

محتوای سوره

• تفسیر آیات