|
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
| خط ۴۲: |
خط ۴۲: |
| المیزان= | | المیزان= |
| {{ نمایش فشرده تفسیر| | | {{ نمایش فشرده تفسیر| |
| *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۵#link116 | آيات ۱۰۳ - ۹۴، سوره يونس]] | | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۵#link116 | آيات ۹۴ - ۱۰۳ سوره يونس]] |
| *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۵#link117 | استشهاد از اهل كتاب براى اثبات حقانيت معارف قرآن مجيد]] | | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۵#link117 | استشهاد از اهل كتاب، براى اثبات حقانيت معارف قرآن مجيد]] |
| *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۵#link118 | مراد از حتمى شدن كلمه پروردگار، كه در بيان علت زيانكارى مكذبين آمده است ، حتمىشدن عذاب آتش است بر آنها]] | | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۵#link118 | مراد از حتمى شدن كلمۀ پروردگار، در زيانكارى مكذّبان]] |
| *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۵#link119 | سه نكته كه از آيات گذشته روشن گرديد]]
| | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۵#link120 | معناى استثناء «إلّا قَومَ يُونُس» در آيه شریفه]] |
| *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۵#link120 | معناى استثناء ((الا قوم يونس )) در آيه : ((فلو لا كانت قرية آمنت ...))و اشاره به بعضوجوهى كه در معناى اين استثناء گفته شده است]] | | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۶#link121 | معناى اين كه هيچ كس، جز به اذن خدا ايمان نمى آورد]] |
| *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۶#link121 | معناى اينكه هيچ كس جز به اذن خدا ايمان نمى آورد]] | | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۶#link123 | وعده خداوند به نجات دادن مؤمنان، از امت اسلام]] |
| *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۶#link122 | در آيه شريفه : ((و ما كان لنفس ...)) از شك و ترديد (درمقابل ايمان ) به رجس و پليدى تعبير شده است]]
| | *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۶#link124 | بحث روايتى: (رویاتی ذیل آیات گذشته)]] |
| *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۶#link123 | وعده خداوند به نجات دادن مؤ منين از امت اسلام ، همانطور كه پيامبران و مؤ منين از اممگذشته را نجات داد]] | |
| *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۶#link124 | بحث روايتى]] | |
| *[[تفسیر:المیزان جلد۱۰_بخش۱۶#link125 | (رواياتى در ذيل آيه : ((و ان كنت فى شك ...))، قوم يونس و...)]]
| |
|
| |
|
| }} | | }} |
نسخهٔ کنونی تا ۹ آبان ۱۴۰۳، ساعت ۱۲:۲۴
| کپی متن آیه
|
| إِنَ الَّذِينَ حَقَّتْ عَلَيْهِمْ کَلِمَةُ رَبِّکَ لاَ يُؤْمِنُونَ
|
ترجمه
(و بدان) آنها که فرمان پروردگار تو بر آنان تحقق یافته، (و بجرم اعمالشان، توفیق هدایت را از آنها گرفته هرگز) ایمان نمی‌آورند،
|همانا كسانى كه سخن پروردگارت (وعده‌ى عذاب) در باره‌ى آنها تحقق يافته است ايمان نمى‌آورند
در حقيقت، كسانى كه سخن پروردگارت بر آنان تحقّق يافته ايمان نمى‌آورند،
البته آنان که حکم عذاب خدا بر آنها حتم است ایمان نمی‌آورند.
مسلماً کسانی که عذاب پروردگارت بر آنان محقق و ثابت شده، ایمان نمی آورند.
كسانى كه سخن پروردگار تو درباره آنان تحقق يافته، ايمان نمى‌آورند،
کسانی که سخن [حکم] پروردگارت بر آنان تحقق یافته است،
همانا كسانى كه سخن پروردگارت- وعده عذاب- بر آنان سزا گشت ايمان نمى‌آورند،
بیگمان کسانی که (خودخواه و سیاه‌دل هستند و به اوج طغیان رسیده‌اند و از جهالت به گرداب ضلالت افتاده‌اند و سعی در رستگاری خود از کفر و نفاق ندارند) حکم پروردگارت نسبت بدیشان این است که (همچون فرعون) ایمان نمی‌آورند (مگر وقتی که عذاب را با چشم خود ببینند).
بیگمان، کسانی که سخن پروردگارت (در عذابشان) بر آنان تحقق یافته ایمان نمی‌آورند،
همانا آنان که فرود آمد بر ایشان سخن پروردگار تو ایمان نیارند
Those against whom your Lord’s Word is justified will not believe.
معنی کلمات و عبارات
«حَقَّتْ»: واجب و ثابت شده است. «کلمه»: فرمان. حکم. قضاوت.
آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)
تفسیر
تفسیر نور (محسن قرائتی)
إِنَّ الَّذِينَ حَقَّتْ عَلَيْهِمْ كَلِمَتُ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ «96»
همانا كسانى كه فرمان پروردگارت عليه آنان (به جرم اعمالشان) تحقّق يافته، ايمان نمى‌آورند.
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
إِنَّ الَّذِينَ حَقَّتْ عَلَيْهِمْ كَلِمَتُ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ (96)
إِنَّ الَّذِينَ حَقَّتْ عَلَيْهِمْ كَلِمَتُ رَبِّكَ: بتحقيق آنانكه واجب و ثابت شده بر ايشان سخط و غضب الهى به سبب كفرشان. لا يُؤْمِنُونَ: ايمان نياورند، زيرا ايشان كسانيند كه دانسته شده از حالشان، كه بر كفر مى‌ميرند.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
فَإِنْ كُنْتَ فِي شَكٍّ مِمَّا أَنْزَلْنا إِلَيْكَ فَسْئَلِ الَّذِينَ يَقْرَؤُنَ الْكِتابَ مِنْ قَبْلِكَ لَقَدْ جاءَكَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَلا تَكُونَنَّ مِنَ المُمْتَرِينَ (94) وَ لا تَكُونَنَّ مِنَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ فَتَكُونَ مِنَ الْخاسِرِينَ (95) إِنَّ الَّذِينَ حَقَّتْ عَلَيْهِمْ كَلِمَتُ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ (96) وَ لَوْ جاءَتْهُمْ كُلُّ آيَةٍ حَتَّى يَرَوُا الْعَذابَ الْأَلِيمَ (97)
ترجمه
پس اگر باشى در شكى از آنچه نازل نموديم بتو پس بپرس از آنها كه ميخوانند كتاب را پيش از تو بتحقيق آمد تو را حق از پروردگارت
پس مباش البتّه از شك كنندگان و مباش البتّه از آنانكه تكذيب كردند آيتهاى خدا را پس بوده باشى از زيانكاران
همانا آنانكه ثابت شد بر ايشان حكم پروردگار تو ايمان نميآورند
اگر چه بيايد ايشانرا هر حجّتى تا به بينند عذاب دردناك را
تفسير
خطاب در ظاهر به پيغمبر اكرم است ولى مقصود جهّالند چنانچه مكرّر اشاره شده كه اين رويّه در كلام الهى جارى است و در فارسى هم ميگويند در بتو ميگويم ديوار تو گوش كن و البتّه اين طرز كلام نكته و مناسبتى لازم دارد كه در اين آيه مدارا و مماشاة و انصاف با جهّال است كه نسبت شك را كه ملازم با جهل است صريحا بآنها نداده چنانچه در علل و عيّاشى از حضرت هادى عليه السّلام نقل نموده كه در
جلد 3 صفحه 45
جواب برادر خود موسى از اين اشكال كه چگونه خداوند در اين آيه خطاب به پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرموده با آنكه آنحضرت شك در آنچه خداوند بر او نازل فرموده نداشت فرمود كه جهّال گفتند چرا خداوند پيغمبرى از جنس ملائكه نفرستاد تا ممتاز شود از غير به نخوردن و نياشاميدن و راه نرفتن در بازارها پس خدا وحى فرمود به پيغمبر خود كه سؤال فرمايد از علماء اهل كتاب كه آيا انبياء سابق نميخوردند و نمى‌آشاميدند و در بازارها راه نميرفتند در حضور آن جهّال تا آنها جواب علماء خودشان را بشنوند و قانع شوند و بدانند كه تو هم مانند انبياء سابقى و اينكه خطاب به آنحضرت فرمود باين لفظ با آنكه او شك نداشت براى آن بود كه داخل در عنوان آنها شود چنانچه در روز مباهله فرمود بگو بيائيد مباهله كنيم و بخواهيم لعنت خدا را بر دروغ گويان و اگر فرموده بود بيائيد مباهله كنيم و بخواهيم لعنت خدا را بر شما آنها حاضر براى مباهله نميشدند و خدا پيغمبر خود را شناخته بود بآنكه اداء رسالت خود را نموده و از دروغ گويان نيست و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم هم ميدانست كه از راستگويان است ولى دوست داشت كه انصاف بدهد و نيز در علل از حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم نقل نموده كه فرمود من نه شك ميكنم نه سؤال و قمّى ره از حضرت صادق عليه السّلام نقل نموده كه در شب معراج چون پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را بآسمان بردند و وحى شد از خداوند باو آنچه وحى شد در حقّ على عليه السّلام از شرف و عظمت او نزد خدا و برگرداندند آنحضرت را به بيت المعمور و در آنجا تمام انبياء حاضر شده باو اقتداء نمودند پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم از عظمت مقام امير المؤمنين چيزى بخاطرش گذشت پس اين آيه نازل شد كه دلالت دارد بر آنكه اگر چيزى بخاطرت خطور نمود در آنچه نازل نموديم ما در كتاب تو از فضل على عليه السّلام از انبياء سؤال نما چون ما فضل او را در تمام كتب سماوى بهمين منوال ذكر نموديم ولى قسم بخدا او نه شك كرد نه سؤال و عيّاشى نيز قريب باين مضمون را نقل نموده و اخبار ديگرى هم باين معنى وارد شده است و بنابراين آنچه را بعضى از مفسّرين در بيان ما انزلنا اليك و الذّين يقرؤن الكتاب ذكر نموده‌اند كه مراد قضاياى سابقه و علماء يهودند بنظر حقير مردود است و شايد مراد از شك بنابر روايت اخيره حيرت و تعجّب باشد و در هر حال معلوم است كه مقصود بخطاب مردمند نه پيغمبر اكرم چون او از هر كس بهتر امير المؤمنين عليه السّلام را ميشناخت چنانچه معلوم است كه مقصود به نهى در ذيل آيه اوّل و صدر
جلد 3 صفحه 46
آيه دوّم كسانى هستند كه احتمال حدوث شك و تكذيب آيات الهى در وجود آنها راه دارد نه كسانيكه از اين امور منزّه و مبرّى و معصومند و نميشود از زيانكاران باشند چون توجيه نهى به اين قبيل اشخاص مستهجن است و در آيه سوّم خداوند از حال كسانيكه در علم الهى گذشته است كه بحال كفر از دنيا بروند و محقّق و ثابت شده است بر آنها حكم و قضاء خدا بسوء اختيار خودشان پيغمبر خود را خبر داده است بآنكه اينها هر قدر معجزات به بينند و ادلّه و براهين براى آنها اقامه شود ايمان نميآورند مانند فرعون تا وقتى كه عذاب را مشاهده نمايند با آنكه ايمان در آنحال فائده ندارد چون اختيار از دست آنها رفته است تا آنحضرت ملول از اصرار آنها بر كفر نباشد و بداند بقضاى الهى است و دعوت و معجزه و دليل و برهان براى اتمام حجّت است و قمّى ره فرموده اينها كسانى هستند كه قبول ولايت امير المؤمنين عليه السّلام را ننمودند با آنكه خداوند بر آنها واجب فرموده است و اللّه اعلم.
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
إِنَّ الَّذِينَ حَقَّت عَلَيهِم كَلِمَتُ رَبِّكَ لا يُؤمِنُون‌َ (96)
محققا كساني که ثابت شد و محقق شد بر آنها كلمه پروردگار تو ايمان نخواهند آورد.
مراد از كلمه رب يا خبر دادن خداوند است يا قساوت قلب و سياهي دل و عناد و عصبيت که در آنها هست يا ختم قلوب آنها و آذان و اعين آنها که بكلي از قابليت افتاده‌اند و اينکه معني نيست که قدرت بر ايمان ندارند تا سلب تكليف از آنها بشود بلكه ايمان نميآورند، ممكن است كسي عملي را انجام ندهد بلكه عادة محال باشد و لكن سلب اختيار از او نشود و قدرت بر فعل داشته باشد مثل معصومين که محال است از آنها معصيت صادر شود ولي قدرت بر آن دارند، و خداوند محال است از او فعل قبيح و لغو صادر شود لكن قدرتش كوتاه نيست لذا ميفرمايد إِنَّ الَّذِينَ حَقَّت عَلَيهِم كَلِمَتُ رَبِّكَ مراد كفار مشركين و يهود عنود و ساير طبقات كفار که از روي عناد و عصبيت و قساوت قلوب و سياهي دلها و كبر و نخوت و امثال اينها خود را از قابليت هدايت انداخته و منغمر در تقليد آباء خود شده‌اند که ديگر موعظه بآنها اثر نميكند، معجزه را سحر، انبياء را ساحر و كذّاب مي‌پندارند و در اينکه صورت مورد غضب الهي شدند سلب توفيق از آنها شده، ختم قلوب آنها را فرموده البته در اينکه صورت لا يُؤمِنُون‌َ مكرر گفته شده که افعال الهي و افاضات ربّاني يكي از شرائط مهمه آن قابليت محل است و نيز آنچه خير بانسان ميرسد از جانب پروردگار است که بزرگترين خيرات
جلد 10 - صفحه 458
ايمان است خداوند هر که را قابل بداند افاضه ميفرمايد يَمُنُّون‌َ عَلَيك‌َ أَن أَسلَمُوا قُل لا تَمُنُّوا عَلَي‌َّ إِسلامَكُم بَل‌ِ اللّه‌ُ يَمُن‌ُّ عَلَيكُم أَن هَداكُم لِلإِيمان‌ِ إِن كُنتُم صادِقِين‌َ حجرات آيه 17 إِنَّك‌َ لا تَهدِي مَن أَحبَبت‌َ وَ لكِن‌َّ اللّه‌َ يَهدِي مَن يَشاءُ وَ هُوَ أَعلَم‌ُ بِالمُهتَدِين‌َ قصص آيه 56 ما أَصابَك‌َ مِن حَسَنَةٍ فَمِن‌َ اللّه‌ِ نساء آيه 81 و غير اينها از آيات که هر عمل خيري از بنده صادر شود از جانب خدا افاضه شده و مسلّما در غير محل افاضه نميشود چنانچه ذكر شد، و اينگونه افراد چون بسوء اختيار خود خود را از قابليت انداختند ايمان بآنها افاضه نخواهد شد.
برگزیده تفسیر نمونه
]
(آیه 96)- سپس به پیامبر صلّی اللّه علیه و آله اعلام می‌کند که در میان مخالفان تو گروهی متعصب و لجوج هستند که انتظار ایمان آنها بیهوده است، آنها از نظر فکری چنان مسخ شده‌اند، و آنقدر در راه باطل گام برداشته‌اند که وجدان بیدار انسانی را بکلی از دست داده و به موجودی نفوذناپذیر تبدیل شده‌اند، منتها قرآن این موضوع را با این تعبیر بیان می‌کند: «کسانی که فرمان پروردگارت بر آنها ثابت و مسجل شده، ایمان نخواهند آورد» (إِنَّ الَّذِینَ حَقَّتْ عَلَیْهِمْ کَلِمَتُ رَبِّکَ لا یُؤْمِنُونَ).
نکات آیه
۱ - تکذیب آیات و نشانه هاى الهى، زمینه ساز گرفتارى مکذبان به عذاب استیصال است. (و لاتکونن من الذین کذبوا بأیت اللّه ... إن الذین حقت علیهم کلمت ربک)
از ارتباط این آیه با آیه قبل استفاده مى شود که: مراد از «الذین حقت علیهم» تکذیب کنندگان آیات الهى اند و از ذیل آیه بعد، جمله «حتى یروا العذاب الإلیم» و ذیل آیه بعد از این; یعنى، جمله «لما آمنوا کشفنا عنهم عذاب الخزى فى الحیاة الدنیا» استفاده مى شود که مراد از «کلمت ربک» عذاب دنیوى استیصال است.
۲ - تکذیب کنندگانى که از سوى خداوند محکوم به عذاب استیصال شوند، زمینه پذیرش دعوت پیامبران را از دست داده و هرگز به آیات و نشانه هاى الهى ایمان نخواهند آورد. (إن الذین حقت علیهم کلمت ربک لایؤمنون)
۳ - محکوم شدن مکذبان آیات الهى به عذاب استیصال، از شؤون ربوبیت الهى و مقتضاى آن است. (إن الذین حقت علیهم کلمت ربک)
۴ - زیانکاران، محرومان از ایمان به آیات الهى (الخسرین. إن الذین حقت علیهم کلمت ربک لایؤمنون)
۵ - محروم ساختن تکذیب کنندگان آیات الهى از ایمان، سنّت خدا و مقتضاى ربوبیت اوست. (إن الذین حقت علیهم کلمت ربک لایؤمنون)
۶ - دچار شدن به سنّت محرومیت از ایمان، برخاسته از اراده و اختیار خود انسان است. (و لاتکونن من الذین کذبوا بأیت اللّه ... الذین حقت علیهم کلمت ربک لایؤمنون)
موضوعات مرتبط
- آیات خدا: آثار تکذیب آیات خدا ۱; عذاب مکذبان آیات خدا ۱، ۳; محرومیت مکذبان آیات خدا ۲، ۵
- انسان: اختیار انسان ۶
- ایمان: محرومان از ایمان ۲، ۴، ۵; منشأ محرومیت از ایمان ۶
- خدا: آثار ربوبیت خدا ۳، ۵; سنّتهاى خدا ۵، ۶; شؤون ربوبیت خدا ۳
- زیانکاران: محرومیت زیانکاران ۴
- عذاب: اهل عذاب ۱; زمینه عذاب استیصال ۱; محرومیت اهل عذاب ۲
منابع
