ریشه الف: تفاوت میان نسخهها
از الکتاب
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
__TOC__ | __TOC__ | ||
{{#ask:[[رده:آیات قرآن]] [[نازل شده در سال::+]] [[ریشه غیر ربط::الف]] | |||
|?نازل شده در سال | |||
|mainlabel=- | |||
|headers=show | |||
|limit=2000 | |||
|format=jqplotchart | |||
|charttype=line | |||
|charttitle=نمودار تکرار در هر سال نزول | |||
|labelaxislabel=سال نزول | |||
|smoothlines=yes | |||
|numbersaxislabel=دفعات تکرار | |||
|distribution=yes | |||
|min=0 | |||
|datalabels=value | |||
|distributionsort=none | |||
|ticklabels=yes | |||
|colorscheme=rdbu | |||
|chartlegend=none | |||
}} | |||
اَلِف، يا ساكن است كه به آن لَيِّنه گويند و يا متحرّك است كه به آن همزه گويند. راغب در مفردات گويد: بطور كلّى الفهائى كه (اعّم از الف و همزه) براى اثبات معنائى مىنمايند سه نوعند. نوعى به اول كلام داخل مىشوند و بوسط و نوعى به آخر آن. نوع اول براى استخبار است نظير «اَتَجْعَلُ فيها مَن يُفسِدُ فيها» و براى مغلوب كردن مخاطب و غير آن، مثل «اَهُمْ خَيْرٌ اَمْ قَوْمُ تُبَّع» و «اَفَاِنْ مِتَّ فَهُمُ الخالِدونَ» و براى تسويه نحو «سَواءٌ عَلَينا اَجَزِ عَنا اَمْ صَبَرنا» و براى نفى و اين همزه چون بر نفى داخل شود افاده اثبات مىكند و بالعكس نحو «اَلَستْ بِرَبِّكُمْ اَلَيسَ اللّهُ بِاَحَمِ الحاكِمين». نوعى كه در وسط مىآيند عبارتند از الف تثنيه و الف بعضى از جمعها مثل مُسلِمان، مسلمات و مساكين نوعى كه در آخر واقع مىشوند عبارتند از الف تأنيت مثل حُبلى و بيضاء و الف ضمير در تثنيه مثل «اِذْهَبا اِلى فِرعَونَ» و اَلفَهائى كه به آخر آيات داخل مىشوند همچنان كه در آخر ابيات مىآيند مثل «وَ تَظْنُّونَ بِاللّهِ الظُّنونا - فَاَضَلوُنا السبيلا» ليكن اين الفها معنائى ندارد و فقط براى اصلاح لفظ وارد مىشوند (مفردات باختصار). | اَلِف، يا ساكن است كه به آن لَيِّنه گويند و يا متحرّك است كه به آن همزه گويند. راغب در مفردات گويد: بطور كلّى الفهائى كه (اعّم از الف و همزه) براى اثبات معنائى مىنمايند سه نوعند. نوعى به اول كلام داخل مىشوند و بوسط و نوعى به آخر آن. نوع اول براى استخبار است نظير «اَتَجْعَلُ فيها مَن يُفسِدُ فيها» و براى مغلوب كردن مخاطب و غير آن، مثل «اَهُمْ خَيْرٌ اَمْ قَوْمُ تُبَّع» و «اَفَاِنْ مِتَّ فَهُمُ الخالِدونَ» و براى تسويه نحو «سَواءٌ عَلَينا اَجَزِ عَنا اَمْ صَبَرنا» و براى نفى و اين همزه چون بر نفى داخل شود افاده اثبات مىكند و بالعكس نحو «اَلَستْ بِرَبِّكُمْ اَلَيسَ اللّهُ بِاَحَمِ الحاكِمين». نوعى كه در وسط مىآيند عبارتند از الف تثنيه و الف بعضى از جمعها مثل مُسلِمان، مسلمات و مساكين نوعى كه در آخر واقع مىشوند عبارتند از الف تأنيت مثل حُبلى و بيضاء و الف ضمير در تثنيه مثل «اِذْهَبا اِلى فِرعَونَ» و اَلفَهائى كه به آخر آيات داخل مىشوند همچنان كه در آخر ابيات مىآيند مثل «وَ تَظْنُّونَ بِاللّهِ الظُّنونا - فَاَضَلوُنا السبيلا» ليكن اين الفها معنائى ندارد و فقط براى اصلاح لفظ وارد مىشوند (مفردات باختصار). | ||
===ریشههای [[راهنما:نزدیک مکانی|نزدیک مکانی]]=== | |||
<qcloud htmlpre='ریشه_'> | |||
هم:100, من:91, ه:75, ب:69, کم:69, ف:62, ما:58, بين:51, سنو:47, الله:45, فى:45, اله:42, کون:42, قلب:41, ل:41, الف:40, وله:39, غلب:39, انن:39, الک:36, ک:35, مئى:35, قدر:33, لئک:33, خمس:31, صبر:30, ربب:29, ملک:29, الى:28, ان:28, مدد:26, قريش:25, ثم:24, لو:24, امن:24, يوم:24, اذن:23, نزل:21, الذين:21, رحل:21, جعل:20, على:20, ها:20, شتو:20, لکن:20, عدد:19, ليل:19, صيف:18, ارض:17, عمر:17, حذر:17, شهر:17, او:17, نفق:17, عدو:17, ثلث:17, جمع:17, ايى:16, سحب:16, الا:16, زيد:16, خير:16, موت:16, رسل:15, اذ:15, وحد:15, قوم:15, لبث:15, عمل:15, عند:15, دور:15, رئى:15, زجو:15, کفر:15, ى:15, هو:15, نصر:15, سکن:14, رقب:14, يقطين:14, عبد:14, روح:14, ذلک:14, عوم:14, قول:14, جمل:14, علم:13, متع:13, اخذ:13, يقطن:13, عزز:13, بلى:13, سوم:13, صبح:13, احد:13, زحزح:13, غرم:13, خرج:13, وعد:13, ردف:13, غيب:13, حکم:13, ودد:13, ايد:13, يا:13, فقر:13, رکم:13, صدق:12, شجر:12, شهد:12, کاين:12, شرک:12, سبل:12, الذى:12, نعم:12, هذا:12, لم:11, جوب:11, طوف:11, عرج:11, لا:11, نوح:11, عذب:11, ذا:10, طوفان:10, فقه:10, مع:10, ودق:10, کفى:10 | |||
</qcloud> | |||
== کلمات مشتق شده در قرآن == | == کلمات مشتق شده در قرآن == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ دی ۱۳۹۵، ساعت ۰۳:۳۴
تکرار در قرآن: ۲۲(بار)
در حال بارگیری...
اَلِف، يا ساكن است كه به آن لَيِّنه گويند و يا متحرّك است كه به آن همزه گويند. راغب در مفردات گويد: بطور كلّى الفهائى كه (اعّم از الف و همزه) براى اثبات معنائى مىنمايند سه نوعند. نوعى به اول كلام داخل مىشوند و بوسط و نوعى به آخر آن. نوع اول براى استخبار است نظير «اَتَجْعَلُ فيها مَن يُفسِدُ فيها» و براى مغلوب كردن مخاطب و غير آن، مثل «اَهُمْ خَيْرٌ اَمْ قَوْمُ تُبَّع» و «اَفَاِنْ مِتَّ فَهُمُ الخالِدونَ» و براى تسويه نحو «سَواءٌ عَلَينا اَجَزِ عَنا اَمْ صَبَرنا» و براى نفى و اين همزه چون بر نفى داخل شود افاده اثبات مىكند و بالعكس نحو «اَلَستْ بِرَبِّكُمْ اَلَيسَ اللّهُ بِاَحَمِ الحاكِمين». نوعى كه در وسط مىآيند عبارتند از الف تثنيه و الف بعضى از جمعها مثل مُسلِمان، مسلمات و مساكين نوعى كه در آخر واقع مىشوند عبارتند از الف تأنيت مثل حُبلى و بيضاء و الف ضمير در تثنيه مثل «اِذْهَبا اِلى فِرعَونَ» و اَلفَهائى كه به آخر آيات داخل مىشوند همچنان كه در آخر ابيات مىآيند مثل «وَ تَظْنُّونَ بِاللّهِ الظُّنونا - فَاَضَلوُنا السبيلا» ليكن اين الفها معنائى ندارد و فقط براى اصلاح لفظ وارد مىشوند (مفردات باختصار).
ریشههای نزدیک مکانی
هم من ه ب کم ف ما بين سنو الله فى اله کون قلب ل الف وله غلب انن الک ک مئى قدر لئک خمس صبر ربب ملک الى ان مدد قريش ثم لو امن يوم اذن نزل الذين رحل جعل على ها شتو لکن عدد ليل صيف ارض عمر حذر شهر او نفق عدو ثلث جمع ايى سحب الا زيد خير موت رسل اذ وحد قوم لبث عمل عند دور رئى زجو کفر ى هو نصر سکن رقب يقطين عبد روح ذلک عوم قول جمل صبح احد زحزح غرم خرج وعد ردف غيب حکم ودد ايد يا فقر رکم
کلمات مشتق شده در قرآن
| کلمه | تعداد تکرار در قرآن |
|---|---|
| أَلْفَ | ۴ |
| أُلُوفٌ | ۱ |
| فَأَلَّفَ | ۱ |
| آلاَفٍ | ۲ |
| بِأَلْفٍ | ۱ |
| أَلَّفَ | ۲ |
| أَلَّفْتَ | ۱ |
| أَلْفاً | ۱ |
| أَلْفٌ | ۱ |
| أَلْفَيْنِ | ۱ |
| الْمُؤَلَّفَةِ | ۱ |
| کَأَلْفِ | ۱ |
| يُؤَلِّفُ | ۱ |
| أَلْفٍ | ۱ |
| أَلْفِ | ۱ |
| لِإِيلاَفِ | ۱ |
| إِيلاَفِهِمْ | ۱ |
