نتایج جستجو

خواه در فراهم کردن مقدماتش مقصر باشد یا نه، البته در صورت اول معذور نیست، و در صورت دوم معذور است، ولى در اینجا منظور سهو توأم با تقصیر است. غفلت (صحاح) «قُتِلَ

نکن؛ (زیرا) از سوی من معذور خواهی بود!» |موسى گفت: اگر از اين پس چيزى از تو پرسيدم، ديگر با من همراهى نكن و از جانب من البته معذور خواهى بود [موسى‌] گفت:

بحث، منظور از «خَوالِف»، تمام کسانى است که به نحوى از شرکت در میدان جنگ معذور بودند، اعم از زنان، پیران و یا بیماران و کودکان. بعضى از احادیث، که در تفسیر

مستور ساختن و پوشاندن است، یعنى: خداوند به مقتضاى این صفت، پرده بر کار افراد معذور و ناتوان مى اندازد، و عذرشان را مى پذیرد. در این که میان «عفوّ» و «غفور»

محتمل است واقعا هم معذور باشند و بنابر احتمال اول واقعا معذور نبودند چون مقصّر بودن آنها بملاحظه عذر آوردن آنها است با آنكه واقعا معذور نبودند و اعراب ظاهرا

معنایى است که از «قلوبنا غلف» استفاده مى شود و آن معذور بودن یهود به خاطر نفهمیدن است. کلمه «بل» معذور بودن یهود را نفى مى کند و جمله «لعنهم اللّه ...»

اشعار فرموده است بمصلحتى كه در ترك و تأخير اذن است و آن امتياز معذور واقعى از غير معذور است چنانچه قمّى ره از امام باقر (ع) نقل نموده و البتّه در اذن مصالح

تو اجازه می‌خواهند (که به جهاد نروند و) می‌گویند: بگذار با خانه‌نشینان (معذور، در مدینه) بمانیم. و هنگامی که سوره‌ای نازل شود که: «به خدا ایمان آورید و

خیرخواهی کنند [و از این طریق به حمایت رزمندگان برخیزند]؛ آری، بر نیکوکاران [معذور] هیچ مؤاخذه و سرزنشی نیست، و خدا بسیار آمرزنده و مهربان است. بر ناتوانان

كسى است كه عذر دارد (مجمع البيان) در مفردات گفته: معذّر آن است كه خود را معذور مى‏داند ولى عذر ندارد. اين فرق از اقرب الموارد نيز بدست مى‏آيد [توبه:90]

اشعار فرموده است بمصلحتى كه در ترك و تأخير اذن است و آن امتياز معذور واقعى از غير معذور است چنانچه قمّى ره از امام باقر (ع) نقل نموده و البتّه در اذن مصالح

که امر به معروف و نهی از منکر است عمل می‌کنیم) تا در پیشگاه پروردگارتان معذور بوده (و رفع مسؤولیّت از خویشتن کرده باشیم) و شاید هم (این بیچارگان از گناه

اسلافشان و روى گمان به اينكه بتان شفيع‏اند آنها را عبادت مى‏كنند پيش خدا معذور نيستند و بايد به عمل خود تحصيل علم كنند و آنگاه خواهند دانست كه بت پرستيدن

كوچيده در محل ديگرى كه از جهت مراسم دينى مناسب است اقامت گزيند و گرنه پيش خدا معذور نخواهد بود، در صدر اسلام وظيفه مسلمين آن بود ازمكه معظمه كه در تصرف مشركان

كنندگان حق از باطلند جدا كردنى‌ پس القاء كنندگانند موجبات تذكّر مردم را براى معذور داشتن آنان و ترساندنشان‌ همانا آنچه وعده داده ميشويد البته واقع شونده است‌

كنندگان حق از باطلند جدا كردنى‌ پس القاء كنندگانند موجبات تذكّر مردم را براى معذور داشتن آنان و ترساندنشان‌ همانا آنچه وعده داده ميشويد البته واقع شونده است‌

كنندگان حق از باطلند جدا كردنى‌ پس القاء كنندگانند موجبات تذكّر مردم را براى معذور داشتن آنان و ترساندنشان‌ همانا آنچه وعده داده ميشويد البته واقع شونده است‌

اشعار فرموده است بمصلحتى كه در ترك و تأخير اذن است و آن امتياز معذور واقعى از غير معذور است چنانچه قمّى ره از امام باقر (ع) نقل نموده و البتّه در اذن مصالح

كنندگان حق از باطلند جدا كردنى‌ پس القاء كنندگانند موجبات تذكّر مردم را براى معذور داشتن آنان و ترساندنشان‌ همانا آنچه وعده داده ميشويد البته واقع شونده است‌

كنندگان حق از باطلند جدا كردنى‌ پس القاء كنندگانند موجبات تذكّر مردم را براى معذور داشتن آنان و ترساندنشان‌ همانا آنچه وعده داده ميشويد البته واقع شونده است‌