تفسیر:المیزان جلد۱۰ بخش۴۱: تفاوت میان نسخه‌ها

==خصوصيات روحى نيز همچون خصوصيات جسمى، قابل توارث است ==

مؤلف : وجود رابطه بين احوال انسان و ملكات درونيش و بين خصوصيات تركيب بدنش چيزى است كه هيچ شكى در آن نيست ، پس ‍ براى هر يك از دو طرف رابطه ، اقتضاء و تاءثير خاصى در طرف ديگر هست ، از سوى ديگر نطفه كه از ماده بدن گرفته مى شود طبعا حامل همه خصوصياتى است كه در بدن مادى و در روح او هست و بنابراين چه مانعى دارد كه نسلهاى آينده پاره اى از خصوصيات اخلاقى نسل گذشته را به ارث ببرند، چه خصوصيات مادى و بدنى آنان را و چه خصوصيات روحيشان را.

در مباحث سابق نيز مكرر گذشت كه بين صفات روحى انسان و اعمالش و بين حوادث خير و شر خارجى و جهانى رابطه اى تام و كامل وجود دارد، همچنانكه آيات زير نيز به آن اشاره نموده ، مى فرمايد: «و لو ان اهل القرى آمنوا و اتقوا لفتحنا عليهم بركات من السماء و الارض». و نيز مى فرمايد: «و ما اصابكم من مصيبة فبما كسبت ايديكم».

بنابراين چه مانعى دارد كه از فردى از افراد انسان و يا از مجتمعى از مجتمعات بشرى عملى از اعمال سر بزند يا صالح و يا طالح (غير صالح )، و يا صفتى از صفات فضيلت و يا رذيلت در آنها پيدا شود و به دنبالش اثر خوب و يا بد آن در اعقاب و نسل آينده او ظاهر گردد كه در حقيقت ملاك در اين تاءثير نوعى وراثت است كه بيانش گذشت ، در جلد چهارم اين كتاب نيز در ذيل آيه شريفه «و ليخش الذين لو تركوا من خلفهم ذرية ضعافا خافوا عليهم» بحثى در پيرامون اين وراثت گذشت.

و در همان كتاب از زراره و حمران و محمد بن مسلم از امام ابى جعفر (عليه السلام ) و از عبد الرحمان از امام صادق (عليه السلام ) روايت آورده در ذيل جمله «'''ان ابراهيم لحليم اواه منيب '''» فرمود: ابراهيم (عليه السلام ) بسيار دعا مى كرد.

مؤلف : نظير اين روايت را كلينى نيز از زراره از امام باقر (عليه السلام ) نقل كرده است.

و در همان كتاب از ابى بصير از يكى از دو امام باقر و صادق (عليه السلام ) روايت آورده كه فرمود: ابراهيم درباره قوم لوط با فرشتگان جدال كرد و جدالش اين بود كه گفت : آخر در آن قوم جناب لوط هست، گفتند: «نحن اعلم بمن فيها - ما بهتر مى دانيم چه كسى در آن قريه هست»، ابراهيم جدال را بيشتر كرد و جبرئيل در پاسخش گفت: «يا ابراهيم اعرض عن هذا - ابراهيم از اين وساطت صرفنظر كن» كه كار از كار گذشت و امر پروردگارت صادر شده و بدون شك عذابى بر آنان خواهد آمد كه ديگر برگشتن ندارد.

و در الدر المنثور است كه ابن الانبارى در كتاب «'''الوقف و الابتدا'''» از حسان بن ابجر روايت كرده كه گفت : من نزد ابن عباس بودم كه مردى از قبيله هذيل وارد شد ابن عباس از او پرسيد: فلانى چه كرد؟ گفت : او مرد و چهار پسر و سه وراء از خود بجاى گذاشت ، ابن عباس از شنيدن كلمه «'''وراء'''» كه به معناى نوه است به ياد آيه زير افتاد: «فبشرناها باسحاق و من وراء اسحاق يعقوب» آنگاه گفت «'''وراء'''» يعنى پسرزاده .