روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۰۳۱
آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة
علي بن محمد عن صالح بن ابي حماد عن محمد بن اورمه عن احمد بن النضر عن النعمان بن بشير قال :
| الکافی جلد ۱ ش ۱۰۳۰ | حدیث | الکافی جلد ۱ ش ۱۰۳۲ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۱۱۱
نعمان بن بشير گويد: من با جابر بن يزيد جعفى هم كجاوه بودم و چون به مدينه رسيديم، خدمت امام باقر (ع) رسيد و با آن حضرت وداع كرد و از نزد او شاد بيرون شد تا رسيديم به اخيرجه (به وزن مصغر) و آن اول منزلى است كه از آن به سوى مدينه عدول مىكنيم، روز جمعه بود و چون نماز ظهر را خوانديم و شترهاى ما از جا برخاستند به ناگاه من مرد دراز قد و گندم گونى را ديدم كه با او نامهاى بود و آن را به جابر داد، آن را گرفت و بوسيد و به ديدههاى خود كشيد و به ناگاه بر آن نوشته بود: از طرف محمد بن على به جابر بن يزيد، مداد سياهى داشت كه هنوز تر بود، جابر به او گفت: از چه وقت آقاى مرا ديدى؟ جواب داد: هم اكنون، گفت: پيش از نماز يا بعد از نماز؟ گفت: بعد از نماز، مهر نامه را برداشت و شروع به خواندن آن كرد تا آن را به پايان رسانيد و سپس نامه را بست و من ديگر او را شاد و خندان نديدم تا به كوفه رسيد و چون وارد كوفه شديم و من شب را گذراندم و با مداد براى احترام وى به ديدار او شتافتم، ديدم از در خانه بر من بيرون شد و گلوبندى از قاب استخوان به گردن دارد و بر يك نى سوار شده و مىگويد: أجد منصور بن جمهور أميراً غير مأمور، و شعرهائى از اين قبيل مىخواند، او به روى من نگاه كرد و من به روى او نگاه كردم چيزى به من نگفت و چيزى هم به او نگفتم و چون حال او را ديدم گريستم و كودكان و مردم به گرد من و او فراهم شدند و او هم آمد تا وارد رحبه شد (ميدان پهناورى بوده در كوفه) و با كودكان مىچرخيد و مردم هم مىگفتند: جابر بن يزيد ديوانه شده، به خدا روزى نگذشت كه نامه هشام بن عبد الملك به والى كوفه رسيد و در آن نوشته بود: بررسى كن مردى را كه جابر بن يزيد جعفى گويند، گردن بزن و سرش را براى من بفرست، او به همنشينان خود رو كرد و گفت: جابر بن يزيد جعفى كيست؟ گفتند: أصلحك اللَّه، مردِ دانشمند و فاضل و حديث دانى بود و به حج رفت و ديوانه شد و او اكنون در ميدان بزرگ سوار نى است و با كودكان بازى مىكند. گويد: والى، خود به ديدار او رفت و ديد با كودكان بر نى سوار است و بازى مىكند، گفت: حمد خدا را كه مرا از كشتن او معاف داشت، گويد: چندى نگذشت كه منصور بن جمهور به كوفه آمد و آنچه جابر مىگفت به جا آورد.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۶۳
على بن محمد، از صالح بن ابى حمّاد، از محمد بن اورَمه، از احمد بن نضر، از نعمان بن بشير روايت كرده است كه گفت: من با جابر بن يزيد جُعفى هم كجاوه بوديم (و بعضى گفتهاند كه رديف بوديم). و چون به مدينه وارد شد، بر امام محمد باقر عليه السلام داخل شد، پس آن حضرت را وداع كرد و از نزد آن حضرت شاد و خوشحال بيرون آمد، و از مدينه كه بيرون آمديم، آمديم تا وارد اخيرِجه شديم، و آن، منزل اول است كه برابرى مىكند از فيد تا به مدينه «۱» و روز جمعه بود كه وارد آن منزل شديم، پس نماز ظهر را به جا آورديم، و چون بر شتر سوار شديم و شتر برخاست، ناگاه ديدم كه مردِ بلندِ گندمگونى پيدا شد و با او نامه بود، پس آن را به جابر داد و جابر آن را گرفت و بوسيد و بر چشمهاى خويش گذاشت. و ديدم كه آن نامه بود او حضرت محمد بن على عليهما السلام كه به جابر بن يزيد نوشته بود (يا ديدم كه در آن نوشته بود كه: اين نامهاى است از محمد بن على به سوى جابر بن يزيد) و بر آن نامه، گِل سياهِ ترى بود كه سرش را به آن مُهر كرده بود. جابر به آن شخص گفت كه: در چه وقت از خدمت سيد و آقاى من مرخّص شدى (يا در خدمت او بودى كه الحال در اين جايى)؟ گفت: در همين ساعت. گفت: پيش از نماز يا بعد از نماز؟ گفت: بعد از نماز. راوى مىگويد كه: پس، جابر مُهر نامه را برداشت و شروع كرد كه آن را مىخواند و رويش گرفته مىشد و عبوس مىكرد تا آنكه همه آن را خواند، و آن نامه را نگاه داشت و بعد از آن، او را خندان و شاد و خوشحال نديدم تا به كوفه رسيد و چون در شب به كوفه رسيديم، شب را به روز آوردم و چون صبح كردم آمدم بر درِ خانه جابر، به جهت تعظيم و توقير او (كه او را ديدن كنم)، يافتم او را كه از خانه بيرون آمده رو به من مىآيد و بُجُولى «۲» چند در گردن اوست كه آنها را سوراخ كرده به ريسمانى كشيده، در گردن آويخته و بر نى سوار شده و __________________________________________________
(۱). يعنى: مسافت ميان مدينه و اخيرِجه به قدر مسافت ميانه فيد و مدينه است. و فيد به فتح فا، قلعهاى است در راهمكه. (مترجم) (۲). استخوان شتالنگ و قاب كه كودكان با آن بازى كنند.
مىگويد: أجِد منصور بن جمهور أمير غير مأمورٍ، يعنى: مىيابم منصور پسر جمهور را كه بر سر خود امير و حاكم خواهد شد، بى آنكه كسى او را امير كرده باشد. و بيتى چند از اين قبيل مىخواند. پس در روى من نظر كرد و من در روى او نظر كردم، و او هيچ به من نگفت و من هيچ به او نگفتم، و شروع كردم به گريستن براى حالى كه در او ديدم و كودكان و مردمان بر سر من و او جمع شدند و آمد تا داخل شد در رَحْبه «۱» شروع كرد كه با كودكان مىگرديد، و مردم مىگفتند كه: جابر بن يزيد ديوانه شده است. پس به خدا سوگند، كه چند روزى بيش نگذشت كه نامه هشام بن عبدالملك رسيد به والى او (كه در كوفه بود). مضمون نامه، آن كه: نظر كن به مردى كه او را جابر بن يزيد جعفى مىگويند، و گردن او را بزن و سرش را به سوى من فرست. والى به جانب همنشينان خود التفات نمود، و گفت: جابر بن يزيد جعفى كيست؟ گفتند كه: خدا تو را به اصلاح آورد، جابر، مردى بود كه او را فضل و علم بود، و راوى حديث بود و حجّ بسيار كرده بود، و او در اين اوقات، ديوانه شده و همين است كه در رحبه با كودكان بر نى سوار است و با ايشان بازى مىكند. راوى مىگويد كه: والى بر بلندى بر آمد و بر جابر مشرف شد، ديد كه با كودكان بازى مىكند و بر نى سوار است. گفت: حمد از براى خدايى كه مرا از كشتن او عافيت و نجات بخشيد. راوى مىگويد كه: زمانى نگذشت تا آنكه منصور پسر جمهور داخل كوفه شد و آنچه جابر مىگفت به عمل آورد. __________________________________________________
(۱). محلهاى بود از كوفه. (مترجم)
