الأنبياء ٦٠

قَالُوا سَمِعْنَا فَتًى‌ يَذْکُرُهُمْ‌ يُقَالُ‌ لَهُ‌ إِبْرَاهِيمُ‌

ترجمه

(گروهی) گفتند: «شنیدیم نوجوانی از (مخالفت با) بتها سخن می‌گفت که او را ابراهیم می‌گویند.»

|گفتند: شنيده‌ايم جوانى كه به او ابراهيم گفته مى‌شود از آنها به بدى ياد مى‌كند

گفتند: «شنيديم جوانى، از آنها [به بدى‌] ياد مى‌كرد كه به او ابراهيم گفته مى‌شود.»

(آنان که لعن بتان را از ابراهیم شنیده بودند) گفتند که ما جوانی ابراهیم نام را شنیده‌ایم که بتان را (به بدی و زشتی) یاد می‌کرد.

گفتند: از جوانی شنیدیم که از بتان ما [به عنوان عناصری بی اثر و بی اختیار] یاد می کرد که به او ابراهیم می گویند.

گفتند: شنيده‌ايم كه جوانى به نام ابراهيم، از آنها سخن مى‌گفته است.

گفتند، شنیدیم جوانی که به او ابراهیم گفته می‌شد، از آنان سخن می‌گفت‌

گفتند: شنيده‌ايم جوانى كه او را ابراهيم گويند از آنها [به بدى‌] ياد مى‌كند.

(برخی) گفتند: جوانی از (مخالفت با) بتها سخن می‌گفت که بدو ابراهیم می‌گویند.

گفتند: « جوانی را شنیدیم (که) آنها را (به بدی) یاد می‌کرد (و) به او ابراهیم گفته می‌شود.»

گفتند شنیدیم جوانی یادشان می‌کرد که گفته می‌شد بدو ابراهیم‌

الأنبياء ٥٩	آیه ٦٠	الأنبياء ٦١
سوره : سوره الأنبياء نزول : اطلاعات آماری تعداد کلمات : ٧ تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«فَتیً»: جوان. مرد کامل (نگا: یوسف / و و ، کهف / و و ). «یَذْکُرُهُمْ»: به زشتی از آنها یاد می‌کرد. می‌گفت که بلائی بر سر آنها خواهد آورد.

تفسیر

• آيات ۴۸ - ۷۷ سوره انبياء
• اشاره به وجه تسميه ((تورات (( به : فرقان ، ضياء و ذكر
• مقصود از اينكه قرآن ((ذكر مبارك (( است
• مقصود از اينكه فرمود: ما به ابراهيم رشد او را داديم
• گفتگوى ابراهيم (عليه السلام ) با قوم بت پرست خود
• ابراهيم (ع ) بتها را قطعه قطعه كرد مگر بزرگترين آنها را
• محاجه آن جناب (عليه السلام ) با قوم خود بعد از شكستن بتها:((قال بل فعله كبيرهم ...((
• تنبه مردم بعد از شنيدن كلام ابراهيم (ع )
• اشاره به اينكه ((برد(( و ((سلام (( شدن آتش براى ابراهيم (عليه السلام ) به امرتكوينى خداى تعالى خارج از محدوده اطلاعات ما از سلسله علل و اسباب است
• بيان اينكه در جمله :((و جعلنا هم ائمة يهدون بامرنا(( مراد از هدايت رساندن به مقصد ومراد از ((امر(( امر تكوينى است
• توضيح اينكه مراد از وحى در آيه : ((واوحينا اليهمفعل الخيرات ...(( وحى تسديد است نه وحى تشريع و مؤ يد بودن ائمه به تسديد وتاءييد الهى را افاده مى كند
• بحث روايتى
• چند روايت راجع به اينكه خداوند امامت را در ابراهيم (عليه السلام ) و ذريه او قرار داد

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

• تفسیر آیات

نکات آیه

۱- ابراهیم(ع) در نظر قوم خود، مظنون به شکستن بت ها بود. (قالوا سمعنا فتًى یذکرهم یقال له إبرهیم )

۲- ابراهیم(ع) در دوران جوانى، بت ها را در هم شکست و مبارزه با بت پرستى را آغاز کرد. (قالوا سمعنا فتًى یذکرهم )

۳- ابراهیم(ع) تصمیم خود بر حیله و چاره اندیشى علیه بت ها را با برخى از بت پرستان در میان گذاشته بود. (ما هذه التماثیل ... قالوا سمعنا فتًى یذکرهم ) از این که بت پرستان گفتند: «شنیده ایم که ابراهیم از بت ها بدگویى مى کند»، استفاده مى شود که آنان این سخنان را مستقیماً از وى نشنیده اند و از سویى دیگر گروهى بودند که مستقیماً سخنان تهدیدآمیز ابراهیم(ع) را شنیده و براى گروه دیگر نقل کرده بودند. دو آیه پیش (تاللّه لأکیدنّ أصنامکم بعد أن تولّوا...) - که خطاب «أصنامکم» براى مخاطب حاضر است - مؤید همین برداشت است.

۴- ابراهیم(ع) در دیدگاه قوم خود، موقعیت اجتماعى ممتازى نداشت و مورد تحقیر آنان قرار مى گرفت. (سمعنا فتًى یذکرهم یقال له إبرهیم ) توصیف ابراهیم(ع) به جوان بودن از سوى بت پرستان، ممکن است تعریضى به ناپختگى و کم تجربگى حضرت ابراهیم(ع) باشد; نه این که او واقعاً از نظر سنى جوان باشد. این توصف و تعبیر «یقال له إبراهیم» را م توان نوعى تحقیر آن حضرت و ناشناخته بودن او به حساب آورد.

موضوعات مرتبط

• ابراهیم(ع): بت شکنى ابراهیم(ع) ۱، ۲; تحقیر ابراهیم(ع) ۴; تدبیر ابراهیم(ع) ۳; جوانى ابراهیم(ع) ۲; قصه ابراهیم(ع) ۱، ۲، ۳; موقعیت اجتماعى ابراهیم(ع) ۴
• اقوام پیشین: تاریخ اقوام پیشین ۴
• بت پرستان: بت پرستان و بت شکنى ابراهیم(ع) ۳
• قوم ابراهیم: بینش قوم ابراهیم ۴; ظن قوم ابراهیم ۱