نتایج جستجو

بود، سوگند یاد کرد که او را تنبیه کند; ولى به خاطر خوبى ها و خدمات همسرش دوست نداشت که او را به نحوى که سوگند یاد کرده تنبیه نماید. از این رو خداوند به

هشدارهاى من پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من‌]؟ پس باز بنگرید که عذاب و تنبیه من چگونه سخت بود! پس عذاب و هشدارهایم چگونه بود؟ عذاب و بيم‌دادنهاى من چگونه

پرداختن به عبادت ویژه در) روز شنبه (جزو شریعت ابراهیم نبوده و تنها جنبه‌ی تنبیه و کیفر یهودیان را داشته است و فقط بر یهودیان یعنی) بر کسانی واجب گشته است

اين رو در نمى‌يابند- سرانجام بد و كيفر نافرمانى خويش را-. تنها راه (رخنه و تنبیه) به روی کسانی باز است که از تو اجازه می‌خواهند (در جهاد شرکت نکنند) در حالی

حضور يابند. باید هر یک از زنان و مردان زنا کار را به صد تازیانه مجازات و تنبیه کنید و هرگز درباره آنان در دین خدا رأفت و ترحم روا مدارید اگر به خدا و روز

کسانی باشید. (أَنتُمْ) مبتدا، و (أوْلآءِ) خبر است و (هَآ) در هر دو، حرف تنبیه است. «جَادَلْتُمْ عَنْهُمْ»: از آنان دفاع کردید. «وَکِیلاً»: حافظ. یاور.

كيف غالبا اسم استفهام است مثل «كَيْفَ زَيْدٌ» و در غالب آيات قرآن توأم با تنبيه و تعجب است نحو [بقره:28]. و در بسيارى از آنها توأم با توبيخ مى‏باشد مانند

فرشتگان شما به این جماعت گفته‌اید که آنان شما را پرستش کنند؟ این سؤال برای تنبیه و شرمندگی هر چه بیشتر کافران و مشرکان است. وَ يَوْمَ‌ يَحْشُرُهُمْ‌ وَ مَا

واژه را نباید همواره به معنی زجر و ردع بدانیم. بلکه می‌تواند حرف تحقیق و تنبیه و جواب باشد و (به راستی) و (حقّا) و (هان) و (آری) معنی شود (نگا: نوین). «الإِنسَانَ»:

کلمه و فراهم آمده است از همزه استفهام و لاء نفی. یا تنها واژه‌ای است و حرف تنبیه بوده و برای ترغیب و تشویق به کار پس از خود است. Tabber requires Javascript

در قرآن مجيد براى تقرير است. خواه براى تنبيه باشد يا نفى يا تكبيت چنانكه راغب گفته است. مثلا در آيات زير تنبيه بر نفى است. [مريم:98]. آيا كسى از آنها را

در قرآن مجيد براى تقرير است. خواه براى تنبيه باشد يا نفى يا تكبيت چنانكه راغب گفته است. مثلا در آيات زير تنبيه بر نفى است. [مريم:98]. آيا كسى از آنها را

ترجمه: «تَثْرِیبَ»: برشمردن گناهان کسی. در اینجا مراد لومه و عتاب، و توبیخ و تنبیه است. فَإِنَ‌ مَعَ‌ الْعُسْرِ يُسْراً (۰) إِنَ‌ مَعَ‌ الْعُسْرِ يُسْراً (۰)

(۲۲۵ بار) اسم اشاره است و با آن بمفرد مذكّر نزديك اشاره مى‏شود و چون هاءِ تنبيه بر آن داخل شود گويند: هذا. مثل [مرسلات:35]، [مرسلات:38] تثنيه آن در حال رفع

بتألیف الحروف الّتى قرأناها لک ... و «هو» اسم مکنّى مشار إلى غائب فالهاء تنبیه على معنى ثابت و الواو اشارة إلى الغائب عن الحواس; از امام باقر(ع) درباره

لام آن بيراى عهد است. * [سجده:21] عذاب ادنى عذاب دنيوى است كه براى انذار و تنبيه است و آن به آدميان نزديك‏تر است و عذاب اكبر ظاهراً عذاب اخروى است. * [مجادله:7]

عذاب ما آنها را ترسانيد. [شعراء:130]، به نظر مى‏آيد كه مراد از بطش انتقام و تنبيه است و آنها انتقام عادلانه نداشتند لذا هود به آنها گفت: چون انتقام گرفتيد

است. (در اينجا بعد از بيان حق بودن دعوت اسلام كه در ما قبل «بل» واقع است) تنبيه كرده و گفتند اين سخنان خوابهاى پريشان است نه بلكه بالاتر از آن گفتند!. گفتند

را كه عالم نبود و مراد علم اسماء باشد كه (و علّم ادم الاسماء كلّها) «5» تنبيه- آيه شريفه را دلالالتى است: 1- افتتاح فرموده كلام مجيد را به ذكر نعمت ايجاد

ديگر به جهت حساب و جزا به تأليف اجزاء متفرقه بر صورت سابقه ورد روح به آن. تنبيه: خداوند سبحان در اين آيه شريفه بندگان را آگاه سازد به حال اول و وسط و آخر: