روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۳۳۴

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

اسحاق قال حدثني الحسن بن ظريف قال :

اِخْتَلَجَ‏ فِي صَدْرِي مَسْأَلَتَانِ أَرَدْتُ اَلْكِتَابَ فِيهِمَا إِلَى‏ أَبِي مُحَمَّدٍ ع‏ فَكَتَبْتُ أَسْأَلُهُ عَنِ‏ اَلْقَائِمِ ع‏ إِذَا قَامَ بِمَا يَقْضِي وَ أَيْنَ مَجْلِسُهُ‏ اَلَّذِي يَقْضِي فِيهِ بَيْنَ اَلنَّاسِ وَ أَرَدْتُ أَنْ أَسْأَلَهُ عَنْ شَيْ‏ءٍ لِحُمَّى اَلرِّبْعِ فَأَغْفَلْتُ خَبَرَ اَلْحُمَّى فَجَاءَ اَلْجَوَابُ سَأَلْتَ عَنِ‏ اَلْقَائِمِ‏ فَإِذَا قَامَ قَضَى بَيْنَ اَلنَّاسِ بِعِلْمِهِ كَقَضَاءِ دَاوُدَ ع‏ لاَ يَسْأَلُ اَلْبَيِّنَةَ وَ كُنْتَ أَرَدْتَ أَنْ تَسْأَلَ لِحُمَّى اَلرِّبْعِ‏ فَأُنْسِيتَ فَاكْتُبْ فِي وَرَقَةٍ وَ عَلِّقْهُ عَلَى اَلْمَحْمُومِ فَإِنَّهُ يَبْرَأُ بِإِذْنِ اَللَّهِ إِنْ شَاءَ اَللَّهُ يََا نََارُ كُونِي بَرْداً وَ سَلاََماً عَلى‏ََ إِبْرََاهِيمَ‏ فَعَلَّقْنَا عَلَيْهِ مَا ذَكَرَ أَبُو مُحَمَّدٍ ع‏ فَأَفَاقَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۵۰۱

حسن بن ظريف گويد: در سينه من خطور كرد كه دو مسأله را بنويسم به امام ابى محمد (ع) و از او بپرسم، و نوشتم و از آن حضرت پرسيدم كه: چون امام قائم ظهور كند به چه حكم مى‏كند و مجلس قضاوتش در ميان مردم كجا است، و مى‏خواستم از آن حضرت بپرسم در باره داروئى براى تب نوبه ۲ روز نه يك روز، و از پرسش راجع به تب غفلت كردم. در پاسخ نامه رسيد كه چون امام قائم قيام كند ميان مردم به علم خود قضاوت كند مانند قضاوت داود (ع) و گواه نطلبد و تو مى خواستى از علاج تب ربع بپرسى و فراموش كردى، در يك ورقه‏اى بنويس و به تبدار بياويز كه به اذن خدا بهبودى يابد ان شاء الله «يا نارُ كُونِي بَرْداً وَ سَلاماً عَلى‏ إِبْراهِيمَ»، پس آنچه را ابو محمد گفته بود به تبدار آويختم و خوب شد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۴۱

حسن بن ظريف گويد: دو مسأله در خاطرم بود كه ميخواستم بحضرت ابى محمد عليه السلام نامه بنويسم و بپرسم، سپس نامه نوشتم و راجع بحضرت قائم عليه السلام پرسيدم كه چون قيام كند، چگونه داورى كند و دادگسترى او در ميان مردم در كجاست؟ و ميخواستم راجع بمعالجه تب ربع (كه يك روز ميگيرد و دو روز نميگيرد) سؤال كنم، ولى فراموش كردم. جواب آمد كه در باره حضرت قائم پرسيدى، چون او قيام كند بعلم و يقين خود داورى كند، چنان كه داود عليه السلام داورى ميكرد، و گواه نخواهد، و ميخواستى راجع به تب ربع هم بپرسى ولى فراموش كردى. اين آيه را بر كاغذى بنويس و بر تب دار بياويز، باجازه خدا بهبودى يابد، ان شاء اللَّه: «يا نارُ كُونِي بَرْداً وَ سَلاماً عَلى‏ إِبْراهِيمَ» آنچه ابو محمد فرمود نوشتم و باو آويختم، بهبودى يافت.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۷۳۹

اسحاق روايت كرده و گفته است كه: حديث كرد مرا حسن بن ظريف و گفت كه: دو مسأله در سينه‏ام خليد و خواستم كه در باب آنها نامه‏اى به امام حسن عسكرى عليه السلام بنويسم، پس نامه‏اى نوشتم و او را سؤال كردم از قائم عليه السلام كه چون قيام كند به چه وضع حكم خواهد كرد؟ و مجلس آن حضرت كه در آن در ميان مردمان حكم مى‏كند، كجا خواهد بود؟ و خواستم كه او را سؤال كنم از چيزى كه از براى تب رِبع نافع باشد. «۱» راوى مى‏گويد كه: پس مرا غفلتى روى داد و حديث تب را ننوشتم. بعد از آن جواب آمد كه: «سؤال كردى از قائم و چون آن حضرت قيام كند در ميان مردمان، به علم خود حكم خواهد كرد، و از كسى شاهد نمى‏طلبد. و مى‏خواستى كه از دوا و افسون تب رِبع سؤال كنى و فراموش كردى، در پاره‏اى كاغذ يا برگ درختى اين را بنويس كه: «يا نارُ كُونِي بَرْداً وَ سَلاماً عَلى‏ إِبْراهِيمَ» «۲»، يعنى: «اى آتش، سرد و سلامت باش بر ابراهيم» (يعنى: سردى كه به حدّ اعتدال باشد و به او ضرر نرساند). و اين را بر شخص تب‏دار بياويز كه به اذن خدا چاق مى‏شود و شفا مى‏يابد. ان شاءاللَّه». پس ما آنچه را كه حضرت امام حسن عسكرى عليه السلام ذكر فرموده بود، بر شخص تب‏دار آويختيم، به هوش آمد و چاق شد. __________________________________________________

(۱). و رِبع به كسر را و سكون با، تبى است كه يك روز مى‏گيرد و سر مى‏دهد، و روز چهار بر مى‏گردد؛ كه از اوّل تب اوّل تا آخر تب دويم چهار روز است، و هر چهار روز دو تب مى‏كند و دو روز در ميان تب ندارد. (مترجم)
(۲). انبيا، ۶۹.