۱۵٬۰۸۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۳۲: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←عدم دلالت جمله: «تَتَّخِذُونَ مِنهُ سَكَراً وَ رِزقاً حَسَناً»، بر مباح بودن مسكرات
| خط ۲۱۸: | خط ۲۱۸: | ||
و اما نسبتى كه به حنفى ها داد كه گفته اند مراد از «سَكَر»، مويز است، و آيه دلالت دارد بر جواز شرب كمى از آن، به حدّى كه مستى نياورد، چون آيه در مقام منت نهادن است، اشكالش اين است كه آيه بيش از اين دلالت ندارد كه مردم از خرما و انگور «سَكَر» مى گرفتند. | و اما نسبتى كه به حنفى ها داد كه گفته اند مراد از «سَكَر»، مويز است، و آيه دلالت دارد بر جواز شرب كمى از آن، به حدّى كه مستى نياورد، چون آيه در مقام منت نهادن است، اشكالش اين است كه آيه بيش از اين دلالت ندارد كه مردم از خرما و انگور «سَكَر» مى گرفتند. | ||
و اما منت نهادن بر مردم، به هيچ وجه از آيه استفاده نمى شود. آيه، تنها در مقام شمردن نعمت هاست كه در ضمن، خرما و انگور را هم اسم مى برد. پس خرما و انگور، نعمت است، نه هر قسم استفاده اى كه مردم از آن مى كنند، چه حلال و چه حرام، و اگر همه استعمالات مردم را نعمت مى دانست، | و اما منت نهادن بر مردم، به هيچ وجه از آيه استفاده نمى شود. آيه، تنها در مقام شمردن نعمت هاست كه در ضمن، خرما و انگور را هم اسم مى برد. پس خرما و انگور، نعمت است، نه هر قسم استفاده اى كه مردم از آن مى كنند، چه حلال و چه حرام، و اگر همه استعمالات مردم را نعمت مى دانست، «اتّخاذ سكر» را در مقابل «رزق حسن» قرار نمى داد. با اين كه اين مقابله، بر نوعى عتاب و سرزنش دلالت دارد و مى خواهد بر مردم تعريض كند كه چرا از آن دو، شراب مسكر مى گيرند، همچنان كه بيضاوى و غير او نيز، بر آن اعتراف نموده است. | ||
به علاوه، در خود آيه لفظ سكرى كه مقيد به مويز يا شراب باشد، وجود ندارد و نه مقيد به كمى كه به حدّ مستى برسد و نه به چيزى ديگرى. پس اگر اتخاذ سَكَر از منت هاى خدا بوده و آيه بر جواز آن دلالت مى كند، بايد ملتزم شويد كه آيه صريح در حليت همه شراب هاست، چرا نمى گوييد؟ | به علاوه، در خود آيه لفظ سكرى كه مقيد به مويز يا شراب باشد، وجود ندارد و نه مقيد به كمى كه به حدّ مستى برسد و نه به چيزى ديگرى. پس اگر اتخاذ سَكَر از منت هاى خدا بوده و آيه بر جواز آن دلالت مى كند، بايد ملتزم شويد كه آيه صريح در حليت همه شراب هاست، چرا نمى گوييد؟ | ||
