الأعراف ١٨٠: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ دی ۱۳۹۹، ساعت ۰۴:۵۷

وَ لِلَّهِ‌ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى‌ فَادْعُوهُ‌ بِهَا وَ ذَرُوا الَّذِينَ‌ يُلْحِدُونَ‌ فِي‌ أَسْمَائِهِ‌ سَيُجْزَوْنَ‌ مَا کَانُوا يَعْمَلُونَ‌

کپی متن آیه
وَ لِلَّهِ‌ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى‌ فَادْعُوهُ‌ بِهَا وَ ذَرُوا الَّذِينَ‌ يُلْحِدُونَ‌ فِي‌ أَسْمَائِهِ‌ سَيُجْزَوْنَ‌ مَا کَانُوا يَعْمَلُونَ‌

ترجمه

و برای خدا، نامهای نیک است؛ خدا را به آن (نامها) بخوانید! و کسانی را که در اسماء خدا تحریف می‌کنند (و بر غیر او می‌نهند، و شریک برایش قائل می‌شوند)، رها سازید! آنها بزودی جزای اعمالی را که انجام می‌دادند، می‌بینند!

و زيباترين نام‌ها به خداوند تعلق دارد، پس او را بدانها بخوانيد، و كسانى را كه در نام‌هاى او بى‌راهه مى‌روند واگذاريد كه به زودى به سزاى آنچه مى‌كردند خواهند رسيد

و نامهاى نيكو به خدا اختصاص دارد، پس او را با آنها بخوانيد، و كسانى را كه در مورد نامهاى او به كژى مى‌گرايند رها كنيد. زودا كه به [سزاى‌] آنچه انجام مى‌دادند كيفر خواهند يافت.

و خدا را نیکوترین نامهاست، بدانها خدا را بخوانید، و آنان را که در نامهای او به انحراف می‌گرایند به خود واگذارید، که به زودی کردار بدشان را مجازات خواهند دید.

و نیکوترین نام ها [به لحاظ معانی] ویژه خداست، پس او را با آن نام ها بخوانید؛ و آنان که در نام های خدا به انحراف می گرایند [و او را با نام هایی که نشان دهنده کاستی و نقص است، می خوانند] رها کنید؛ آنان به زودی به همان اعمالی که همواره انجام می دادند، جزا داده می شوند.

از آن خداوند است نيكوترين نامها. بدان نامهايش بخوانيد. آنها را كه به نامهاى خدا الحاد مى‌ورزند واگذاريد. اينان به كيفر اعمال خود خواهند رسيد.

و خدای را نامهای نیکوست، پس او را با آنها بخوانید، و کسانی را که در نامهای او کجروی می‌کنند، واگذارید، به زودی به جزای کار و کردار خویش می‌رسند

و نيكوترين نامها خداى راست، پس او را بدانها بخوانيد و كسانى را كه در باره نامهاى او به كژى ميل مى‌كنند- يا به گفتگو و ستيزه مى‌پردازند- واگذاريد. بزودى [به سزاى‌] آنچه مى‌كردند كيفر داده شوند.

خدا دارای زیباترین نامها است (که بر بهترین معانی و کاملترین صفات دلالت می‌نمایند. پس به هنگام ستایش یزدان و درخواست حاجات خویش از خدای سبحان) او را بدان نامها فریاد دارید و بخوانید، و به ترک کسانی بگوئید که در نامهای خدا به تحریف دست می‌یازند (و واژه‌هائی به کار می‌برند که از نظر لفظ یا معنی، منافی ذات یا صفات خدا است)، آنان کیفر کار خود را خواهند دید.

و نیکوترین نام‌ها ویژه‌ی خداست. پس او را با آنها بخوانید و کسانی را که در مورد نام‌های او به ژرفای کژی می‌گرایند رها کنید. زودا (که) به (سزای) آنچه انجام می‌داده‌اند کیفر خواهند یافت.

و خدا را است نامهای نکو پس بخوانیدش بدانها و بگذارید آنان را که کجروی کنند در نامهای او بزودی پاداش داده شوند آنچه را بودند می‌کردند

To Allah belong the Most Beautiful Names, so call Him by them, and disregard those who blaspheme His names. They will be repaid for what they used to do.

ترتیل:

ترجمه:

الأعراف ١٧٩

آیه ١٨٠

الأعراف ١٨١


سوره :	سوره الأعراف
نزول :	١٠ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات :	١٦
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«الْحُسْنَی»: مؤنّث أَحْسَن است، به معنی زیباترین واژه‌ها از لحاظ معانی و صفات است. «فَادْعُوهُ بِهَا»: خدا را با آنها نام ببرید و ذکر کنید و بخوانید. «ذَرُوا»: رها سازید. بی‌مبالات و بی‌توجّه شوید. «یُلْحِدُونَ»: اسامی را تحریف می‌کنند. مراد از الحاد در اسماء خدا این است که الفاظ و مفاهیم آن را تحریف کنند، یا این که خدا را به اوصافی توصیف نمایند که شایسته ذات او نیست، و یا این که صفات خدا را برای مخلوقات خدا به کار برند.

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

بِسْمِ‌ اللَّهِ‌ الرَّحْمٰنِ‌... (۱)

نزول

محل نزول:

این آیه در مکه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است. ^[۱]

شأن نزول:^[۲]

مقاتل گوید: مردى مشغول خواندن نماز بود و در میان نماز اسم خدا را به (اللَّه) و به (الرّحمن) مى آورد. یكى از مشركین مكه كه ناظر خواندن نماز او بود وقتى كه نام خدا را به دو نام اللَّه و رحمن از زبان وى شنید، گفت: مگر نه این است كه محمد مردم را به خداى یگانه دعوت می‌نماید پس چگونه است كه این مرد مسلمان نام دو خدا را در نماز خود مى برد. سپس جبرئیل این آیه را بر پیامبر وحى فرستاد، در خبر است كه پیامبر اسلام فرمود: اسامى خداوند (مأة غیرواحدة) است یعنى براى خداوند نود و نه اسم است و او وتر است و دوست می‌دارد وتر را و هر كس تمامى آن اسامى را بشمرد و ذكر كند داخل بهشت خواهد شد و نیز در حدیث است كه هر كه آن اسماء را حفظ كند، داخل بهشت خواهد گردید.^[۳]

تفسیر

تفسیر نور (محسن قرائتی)

وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ «180»

و نيكوترين نام‌ها براى خداوند است، پس خداوند را با آنها بخوانيد. و كسانى را كه در اسم‌هاى خدا به كژى و مجادله ميل دارند خدا را به چيزى كه لايق او نيست توصيف مى‌كنند (و به جنگ و ستيزه مى‌پردازند و صفات خدا را بر غير او مى‌نهند) رهاكنيد. آنان به زودى به كيفر آنچه مى‌كردند، خواهند رسيد.

نکته ها

گرچه همه‌ى نام‌ها و صفات الهى نيكوست و خداوند همه‌ى كمالات را دارد كه قابل احصا و شماره نيست، امّا در روايات، بر يك‌صد اسم تكيه شده و در كتب اهل‌سنّت مانند صحيح مسلم، بخارى، ترمذى نيز آمده است. و هركس خدا را با آنها بخواند، دعايش مستجاب‌

جلد 3 - صفحه 227

مى‌شود. «1» و هر كس آنها را شماره كند، اهل بهشت است. البتّه منظور تنها شمردن لفظى و با حركات لب نيست، بلكه توجّه و الهام گرفتن از اين صفات و اتّصال به آنهاست. اين يك‌صد اسم، عبارتند از:

«اللّه، اله، الواحد، الاحد، الصّمد، الاوّل، الآخر، السّميع، البصير، القدير، القاهر، العلىّ، الاعلى، الباقى، البديع، البارّ، الاكرم، الظاهر، الباطن، الحىّ، الحكيم، العليم، الحليم، الحفيظ، الحقّ، الحسيب، الحميد، الحفىّ، الربّ، الرّحمن، الرّحيم، الذّارء، الرّازق، الرّقيب، الرؤوف، الرّائى، السّلام، المؤمن، المهيمن، العزيز، الجبّار، المتكبّر، السيّد، السُبّوح، الشهيد، الصادق، الصانع، الطاهر، العدل، العفو، الغفور، الغنىّ، الغياث، الفاطر، الفرد، الفتّاح، الفالق، القديم، الملك، القدّوس، القوىّ، القريب، القيّوم، القابض، الباسط، قاضى‌الحاجات، المجيد، المولى، المنّان، المحيط، المبين، المقيت، المصوّر، الكريم، الكبير، الكافى، كاشف الضرّ، الوتر، النور، الوهّاب، الناصر، الواسع، الودود، الهادى، الوفىّ، الوكيل، الوارث، البرّ، الباعث، التوّاب، الجليل، الجواد، الخبير، الخالق، خير النّاصرين، الديّان، الشكور، العظيم، اللطيف، الشافى». «2»

در قرآن، 145 اسم از اسامى خدا آمده است و عدد نودونه در روايات، يا براى اين است كه برخى نام‌ها قابل ادغام و تطبيق بر بعض ديگر است، يا مراد اين است كه اين نام‌ها در قرآن نيز هست، نه اينكه فقط اين تعداد باشد. در بعضى از آيات، مضمون اين نام‌ها وجود دارد.

مثلًا «صادق»، به عنوان نام خدا در قرآن نيست، ولى آيه‌ى؛ «وَ مَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ قِيلًا» «3» چه‌كسى راستگوتر از خداست؟ آمده است. در برخى روايات و دعاها مانند دعاى جوشن كبير، نام‌هاى ديگرى هم براى خدا بيان شده است، البتّه بعضى از اسماى حسناى الهى، آثار و بركات و امتيازات خاصّى دارد. فخررازى مى‌گويد: همه‌ى صفات خداوند، به دو چيز بر مى‌گردد: بى‌نيازى او و نيازمندى ديگران به او. «4»

امام صادق عليه السلام فرمود: به خدا سوگند، اسماى حسنى ماييم. «5» يعنى صفات الهى در ما

«1». تفاسير الميزان و نمونه.

«2». تفاسير مجمع‌البيان و نورالثقلين؛ توحيد صدوق.

«3». نساء، 122.

«4». تفسير كبيرفخررازى.

«5». تفسير نورالثقلين؛ كافى، ج 1، ص 143.

جلد 3 - صفحه 228

منعكس شده است و ما راه شناخت واقعى خداييم. طبق اين احاديث، جمله‌ى‌ «ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ»، به ما مى‌گويد كه به ملحدان فضائل اهل‌بيت عليهم السلام تكيه و اعتنا نكنيد.

در روايت ديگرى امام رضا عليه السلام فرمودند: ما اهل‌بيت عليهم السلام اسماى حسناى خدا هستيم و عمل هيچ‌كس بدون معرفت ما قبول نمى‌شود. «نحن واللّه الاسماء الحسنى الّذى لايقبل اللّه من احد عملًا الّا بمعرفتنا» «1»

عبارت‌ «الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌»، چهار بار در قرآن آمده است. «2» اسماى حُسنى‌ سه مصداق دارد:

صفات الهى، نام‌هاى الهى و اولياى الهى. «3»

امام رضا عليه السلام فرمود: هرگاه به شما مشكلات و سختى روى آورد، به وسيله‌ى ما از خداوند كمك بخواهيد و سپس فرمود: «وللّه الاسماء الحسنى فادعوه بها» «4»

طبق روايات، هر كه اسم اعظم خداوند را بداند، دعايش مستجاب است و مى‌تواند در طبيعت، تصرّف كند. چنانكه بلعم‌باعورا (كه در آيه‌ى 175 از او ياد شد) اسم اعظم الهى را مى‌دانسته است.

امّا اين‌كه اسم اعظم چيست؟ بعضى گفته‌اند: يكى از نام‌هاى الهى است كه بر ما پوشيده است. بعضى گويند: اسم اعظم، در حقيقت لفظ و نام نيست، بلكه كمال و صفتى از خداوند است كه هركس بتواند پرتوى از آن را در وجود خويش پديد آورد، قدرت روحى او به حدّى مى‌رسد كه مى‌تواند در طبيعت تصرّف كند، وگرنه چنان نيست كه فردى، با فراگرفتن لفظ و گفتن كلمه‌اى بتواند «مستجاب الدّعوه» شود و مثلا در جهان اثر بگذارد. «5»

امام رضا عليه السلام فرمود: «انّ الخالق لا يوصف الّا بما وصف به نفسه» آفريدگار، جز به آنچه خود توصيف كرده، وصف نمى‌شود. يعنى نمى‌توان از پيش خود بر خدا نام نهاد. مثلًا او را عفيف و شجاع و ... ناميد. «6» اسم، نمايانگر مُسمّى است، ذات خداوند مقدّس است، نام او هم بايد مقدّس باشد. بنابراين‌

«1». تفسير اثنى عشرى.

«2». اسراء، 110؛ طه، 8؛ حشر، 24 و اين آيه.

«3». تفسير فرقان.

«4». بحار، ج 91، ص 5.

«5». تفسير نمونه.

«6». تفسير فرقان.

جلد 3 - صفحه 229

هم ذات خدا را بايد منزّه شمرد، «سُبْحانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ» «1» و هم نام او را تنزيه كرد. «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى» «2» لذا قرار دادنِ نام ديگران در رديف نام خدا جايز نيست و نمى‌توان گفت: به نام خدا و خلق.

شهيد مطهرى مى‌گويد: نام‌هاى خداوند جنبه علامت ندارند، بلكه نمايان‌گر صفت و حقيقتى از حقايق ذات مقدّس او مى‌باشند. «3»

پیام ها

1- كلمه‌ى «اللّه»، محور همه‌ى اسماى الهى است. «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌» (كلمه‌ى «اللَّهِ»، دربردارنده‌ى تمام صفات الهى است)

2- تمام خصال نيكو، براى خداست، ديگران براى رسيدن به «حُسنى» بايد سراغ او بروند. «لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌»

3- دعوت و دعا بايد به زيبايى‌ها و خوبى‌ها باشد. «الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها»

4- اسماى الهى نشانه‌هاى اوست، مى‌توان از نشانه به او رسيد. «لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها»

5- ايمان به اين‌كه خداوند تمام كمالات را دارد و از همه‌ى عيب‌ها دور است، انسان را به دعا و ستايش وامى‌دارد. «فَادْعُوهُ بِها»

6- داروى غفلت، ياد خداست. در آيه‌ى قبل خوانديم: «هُمُ الْغافِلُونَ» در اين آيه مى‌خوانيم: «فَادْعُوهُ بِها»

7- در برابر به ملحدان و منحرفان، عكس العمل نشان دهيم. «ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ»

تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)

وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (180)

و چون حق تعالى ذكر عناد كفار و مذمت آنان فرمود بر عدم تدبر بر حجج هاديه، در عقب آن ترغيب مؤمنان فرمايد به توجهات الهيه و دعوات سنيّه:

وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌: و مر خداى راست نامهاى نيكو، فَادْعُوهُ بِها:

جلد 4 صفحه 250

پس بخوانيد ذات احديت را به آن نامها، زيرا دالند بر معانى كه احسن تمام معانى است.

و العيّاشى عنه عليه السّلام: اذا نزلت بكم شدّة فاستعينوا بنا على اللّه و هو قول اللّه: و للّه الاسماء الحسنى فادعوه بها. «1» و عياشى از حضرت رضا عليه السّلام روايت نمايد، فرمود: زمانى كه نازل شد به شما شدتى، پس استعانت جوئيد به ما بر خداى تعالى و اينست قول خداى تعالى: وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها.

در كافى سؤال شد از حضرت رضا عليه السّلام از اسم، پس فرمود: صفت است براى موصوف. «2» قال أبو عبد اللّه: نحن و اللّه الاسماء الحسنى الّذى لا يقبل اللّه من احد عملا الّا بمعرفتنا. «3» شيخ المحدثين صدوق رضوان اللّه عليه در كتاب توحيد به حذف اسانيد روايت نموده از حضرت رضا عليه السّلام: قال رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله: للّه عزّ و جلّ تسعة و تسعون اسما من دعا اللّه بها استجاب له و من احصاها دخل الجنّة: «4» حضرت رضا سلام اللّه عليه از پدر بزرگوار از اباء گرام خود از امير المؤمنين عليه السّلام، فرمود رسول خدا: براى خداوند عز و جل، نود و نه اسم است، هر كه بخواند خدا را به آن اسماء حقيقتا، مستجاب شود براى او و هر كه احصاء كند آن اسماء را داخل بهشت شود.

بيان: صدوق رحمه اللّه فرمايد: مراد احصاء، احاطه به آن اسماء و اطلاع بر معانى آنها است، و نيست معنى احصاء شمردن.

در كتاب توحيد- قال الصّادق: من عبد اللّه بالتّوهّم فقد كفر و من عبد الاسم و لم يعبد المعنى فقد كفر، و من عبد الاسم و المعنى فقد اشرك، و من عبد المعنى بايقاع الاسماء عليه بصفاته الّتى وصف بها نفسه فعقد عليه قلبه و نطق به لسانه فى سرائره و علا نيته فاولئك اصحاب امير المؤمنين‌

«1» تفسير عياشى، جلد 2، صفحه 42، حديث 119.

«2» اصول كافى، كتاب التوحيد، جلد اوّل، صفحه 113، حديث 3.

«3» اصول كافى، كتاب التوحيد، باب النوادر، جلد اوّل، صفحه 143، حديث 4.

«4» كتاب التوحيد، باب 29، صفحه 195، حديث 9.

جلد 4 صفحه 251

عليه السّلام. «1» حضرت صادق عليه السّلام فرمايد: هر كه عبادت الهى كند به توهّم، پس بتحقيق كافر گردد. و هر كه عبادت نمايد اسم را بدون معنى، كافر شود. و هر كه عبادت اسم و معنى با هم كند، پس بتحقيق شرك آورده. و هر كه عبادت معنى نمايد به واقع ساختن اسماء بر او به صفاتى كه توصيف فرموده ذات ذو الجلال خود را به آن صفات، پس عقد قلب بر آن بنمايد و لسانش ناطق شود به آن در نهانى و آشكارا؛ اين جماعت اصحاب امير المؤمنين عليه السّلام مى‌باشند.

وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ‌: و واگذاريد و ترك كنيد متابعت كسانى را كه از روى ضلالت و جهالت ملحد گردند به اسماء مقدس الهى و ميل به كجى نمايند در نام نامى سبحانى، يعنى تسميه كنند حق تعالى را به اسمائى كه اذن شرع در آنها نيست، چنانچه اعراب: يا ابا المكارم يا ابيض الوجه؛ نصارى: به نام يا ابا المسيح؛ حكما: علّة العلل نامند، هيچ كدام جايز نخواهد بود، زيرا اسماء الهى توقيفى است، بايد از جانب شريعت رسيده باشد.

و بعضى از علماء فرموده كه: ورود بعضى الفاظ مستلزم نيست جواز مشتقات آن را، پس جايز نيست اطلاق «يا معلم» اگرچه وارد شده: و علّم ادم الاسماء.

بعد از آن توعيد فرمايد ملحدين را كه: سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌: زود باشد كه جزا داده شوند ملحدان بجزاى آنچه عمل مى‌كنند.

تنبيه: علماء اماميه به اين آيه شريفه استدلال فرموده بر آنكه جايز نيست تسميه حق تعالى مگر به نامى كه ذات مقدس خود را بدان نام توصيف فرموده. و ايضا نهى صريح است بر ترك معاشرت و مصاحبت كسانى كه ملحد، و طريق انحراف را در اسماء الهى طريق و مسلك خود قرار داده، مانند جماعتى از صوفيه: لاف عرفان زنند، نه از راه و رسم خبرى، و نه از خدا و پيغمبر اثرى، شطح و طاماتى بهم ساخته، و ترهاتى بهم بافته، عوام بيچاره را فريب دهند، دعوى كشف و كرامات نمايند، هزله گوئى و نغمات و ترنمات و مطرب و سرود دوست داشته، آن فعل قبيح مذموم را پيشه خود قرار داده، جلقه زنند، و كلمات‌

«1» كتاب التوحيد، باب 29، صفحه 220، حديث 12.

جلد 4 صفحه 252

لا اله الّا اللّه را با تقطيعات موسيقيه خوانند، شعرها و ابياتى در آن ميان با ترجيع و طرب سرودند، به گمان باطل خود به اين ترتيبات، مقام سير و سلوك را دارا شوند، هيهات هيهات! و احاديث بسيار در مذمت آنها وارد شده: از جمله محقق اردبيلى رحمه الله در حديقة الشيعه از ابن حمزه، و سيد مرتضى رضوان الله عليه و شيخ مفيد عليه الرحمه، بواسطه به سند خود نقل از محمد بن الحسين كه از خواص چند امام معصوم است روايت نمايند:

كنت مع الهادى علىّ بن محمّد عليه السّلام فى مسجد النّبىّ صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فاتاه جماعة من اصحابه منهم أبو هاشم الجعفرىّ و كان رجلا بليغا و كانت له منزلة عظيمة عنده عليه السّلام. ثمّ دخل المسجد جماعة من الصّوفيّة و جلسوا فى جانب مستديرا و اخذوا بالتّهليل. فقال لا تلتقتوا الى هؤلاء الخداعين فانّهم خلفاء الشّياطين و مخرّبوا قواعد الدّين، يتزهّدون لراحة الاجسام و يتهجّدون لصيد الانعام، يتجوّعون عمرا حتّى يديّخوا للايكاف حمرا لا يهلّلون الّا لغرور النّاس و لا يقلّلون الغذاء الّا لملأ العساس و اختلاس قلب الدّفناس، يكلّمون النّاس باملائهم فى الحبّ و يطرحونهم بادلائهم فى الجبّ، اورادهم الرّقص و التّصدية، و اذكارهم التّرنّم و التّغنية، فلا يتبعهم الّا السّفهاء و لا يعتقد بهم الّا الحمقاء، فمن ذهب الى زيارة احد منهم حيّا او ميّتا فكانّما ذهب الى زيارة الشّيطان و عبادة الاوثان، و من اعان احدا منهم فكانّما اعان يزيد و معاوية و أبا سفيان. فقال رجل من اصحابه: و ان كان معترفا بحقوقكم؟ قال: فنظر اليه شبه المغضب و قال عليه السّلام: دع ذا عنك، من اعترف بحقوقنا لم يذهب فى عقوقنا. اما تدرى انّهم اخسّ طوايف الصّوفيّة و الصّوفيّة كلّهم من مخالفينا و طريقتهم مغايرة لطريقتنا و ان هم الّا نصارى و مجوس هذه الامّة اولئك الّذين يجهدون فى اطفاء نور اللّه و اللّه يتمّ نوره و لو كره الكافرون. «1»

«1» تصحيح متن روايت از كتاب سفينة البحار، جلد 2، صفحه 58 (به نقل از حديقة الشيعه)

جلد 4 صفحه 253

محمد بن الحسين گويد: با حضرت امام على النقى عليه السّلام بودم، در مسجد پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم. پس آمدند جماعتى از اصحاب از جمله آنها أبو هاشم جعفرى بود، مردى بليغ، و منزلتى خدمت حضرت داشت. بعد داخل شدند جماعتى از صوفيه و در طرفى حلقه زده نشستند، و به لا اله الّا اللّه مشغول شدند. پس امام عليه السّلام رو به اصحاب نموده فرمود:

التفات نكنيد به اين خدعه كنندگان، كه ايشان خليفه‌هاى شياطينند، و خراب كنندگان قواعد دين، اظهار جهد كنند براى آسايش جسم خود، تهجد نمايند براى صيد عوام كالانعام (يا براى ربودن كباب و گوشتها)، گرسنگى عمرى خورند تا رام نمايند براى پالان، خرى چند را. تهليل نگويند مگر براى فريب مردم، كم نخورند مگر براى پر كردن كاسه‌هاى بزرگ و ربودن قلوب احمقان، تكلم نمايند با مردم به اظهار خود در دوستى خدا و مى‌اندازند آنان را نرم نرم و پنهان در چاه گمراه خود، اوراد آنها رقص كردن و دست زدن، و اذكارشان سرائيدن و غنا خواندن است.

متابعت نكند ايشان را مگر سفهاء، و معتقد آنها نشود مگر حمقا.

پس هر كس برود به زيارت ايشان در حال حيات و ممات، گويا رفته است به زيارت شيطان و عبادت بتان.

و هر كس يارى و مدد نمايد يكى از آنها را، مثل آنست كه يزيد و معاويه و أبا سفيان عليهم اللعنة را يارى كرده.

مردى از اصحاب عرض نمود: اگرچه معترف به حقوق شما باشد؟

حضرت نظر غضبانه نموده فرمود: اين گفتار را واگذار، آن كس كه معترف به حقوق و امامت ما باشد، نرود به عقوق و مخالفت ما. آيا نمى‌دانيد اين طايفه پست‌ترين طوايف صوفيه‌اند و تمام صوفيه مخالف ما و طريقه ايشان مغاير طريقه ما مى‌باشد، و اينان همانا نصارى و مجوس اين امّتند كه جهد و كوشش كنند در خاموش كردن نور خداى تعالى، و حال آنكه خدا تمام فرمايد نور خود را اگرچه كاره باشند كافران.

تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)

سوره الأعراف «7»: آيات 180 تا 181

وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (180) وَ مِمَّنْ خَلَقْنا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ (181)

ترجمه‌

و از براى خدا است نامهاى نيكو پس بخوانيد او را بآنها و واگذاريد آنانرا كه منحرف از حق ميشوند در نامهاى او زود است جزا داده ميشوند آنچه را بودند كه بجا مى‌آوردند

و از آنانكه خلق كرديم ما جماعتى هستند كه هدايت ميكنند بحق و بآن عدول مينمايند.

تفسير

نامهاى خداوند بهترين نامها است براى آنكه معانى آنها بهترين معانى است و عياشى ره از حضرت رضا (ع) نقل نموده كه وقتى گرفتار شدائد شديد بما توسّل بجوئيد نزد خدا مراد از اين آيه اين است امام صادق (ع) فرموده مائيم و اللّه اسماء الحسنى كه قبول نمى‌شود از احدى مگر بمعرفت ما پس بخوانيد خدا را بآن اسماء بنظر حقير اسماء الحسنى هر اسمى است كه دلالت بر اثبات كمالى يا نفى نقصى نمايد خواه از صفات ذات باشد خواه از افعال مانند عالم و قادر و رحيم و كريم و خالق و رازق و غنىّ و واحد و سبّوح و قدّوس و امثال اينها كه لايق مقام احديّت است و در مقابل اينها صفاتى است كه يا دلالت بر ثبوت كمال و نفى نقص ندارد يا دارد ولى آنطور كه بايد داشته باشد ندارد به اين معنى كه دلالت بر امكان يا فقر يا حدّ يا ضعف يا نقصى هم دارد مانند حادث و وارث و حازم و لازم و سخىّ و شجاع و متحرّك و ساكن و امثال اينها كه هر يك بنظر حقير از جهتى لايق و مناسب با مقام ربوبى نيست و انصاف آنستكه تميز لايق و مناسب از غير آن بسيار مشكل بلكه از عهده بشر خارج است لذا اطلاق اوصاف جمال و جلال هم بر خداوند بنحو تسميه موقوف باذن شارع است چنانچه در كافى از حضرت رضا (ع) نقل نموده كه خداوند وصف نميشود مگر بچيزيكه وصف كرده است بآن خود را و چگونه وصف شود كسى كه عاجز است حواس از درك او و اوهام از نيل باو و خاطرات از تحديد او و ابصار از احاطه باو و اجلّ است از وصف هر واصف و نعت هر ناعت و در توحيد از حضرت صادق (ع) نقل نموده كه براى خداوند است اسماء- الحسنى كه ناميده نميشود بآنها غير او و آن اسمائى است كه خداوند در كتاب خود توصيف نموده است آنها را و فرموده است بخوانيد خدا را بآنها و واگذاريد كسانيرا كه منحرف ميشوند از حق در اسماء او از روى جهالت و عدم معرفت و چنين كسى ندانسته كافر ميشود

جلد 2 صفحه 497

و گمان ميكند كار خوبى كرده و براى اين فرموده است و ايمان نمى‌آورند بيشتر آنها بخدا مگر آنكه مشركند آنان اينانند كه وضع مينمايند اسماء الهى را در غير مواضع آنها چون نقل شده است كه گاهى بت پرستان اسماء خدا را بر بتها اطلاق مينمودند و گاهى خداوند را باسماء غير مناسب ميخواندند و در كافى از حضرت صادق و عياشى از حضرت باقر و در مجمع از هر دو امام عليهما السلام نقل نموده كه مراد از آيه دوّم ائمه عليهم السلامند و قمى ره فرموده اين آيه در شأن آل محمد و اتباع ايشان است و عياشى ره از امير المؤمنين (ع) نقل نموده كه قسم بخداونديكه جان من در دست او است هر آينه متفرق ميشوند اين امّت بهفتاد و سه فرقه كه تمام آنفرق در آتشند مگر يك فرقه كه اهل اين آيه و نجات ميباشند حقير عرض ميكنم چون مسلّم است كه پيغمبر (ص) فرموده حق با على است و على با حق است و در اين آيه هم فرموده بحق عدول ميكنند معلوم ميشود آنفرقه ناجيه كسانى هستند كه از اعداء على عليه السلام باو عدول نموده‌اند لذا بنظر حقير يعدلون در اين آيه هم بمعنى عدول است و مظهر اتمّ اسماء الحسنى و مصداق اكمل هدايت بحق و ثبات در آن ائمه اطهارند.

اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)

وَ لِلّه‌ِ الأَسماءُ الحُسني‌ فَادعُوه‌ُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِين‌َ يُلحِدُون‌َ فِي‌ أَسمائِه‌ِ سَيُجزَون‌َ ما كانُوا يَعمَلُون‌َ (180)

و مختص‌ بخداوند ‌است‌ اسمهاي‌ بسيار نيك‌ ‌پس‌ بخوانيد ‌خدا‌ ‌را‌ بآن‌ اسماء و واگذاريد كساني‌ ‌را‌ ‌که‌ ملحد و مشرك‌ ميشوند ‌در‌ اسماء الهي‌ ‌يعني‌ ‌اينکه‌ اسماء ‌را‌ ‌بر‌ ‌غير‌ ‌خدا‌ اطلاق‌ ميكنند زود ‌باشد‌ ‌که‌ جزاء داده‌ شوند آنچه‌ ‌را‌ ‌که‌ بودند عمل‌ ميكردند.

وَ لِلّه‌ِ الأَسماءُ الحُسني‌ اسماء الهي‌ توقيفي‌ ‌است‌ ‌يعني‌ احدي‌ نميتواند اسمي‌ ‌بر‌ ‌خدا‌ بگذارد و اطلاق‌ كند مگر آنچه‌ خداوند فرموده‌ ‌در‌ قرآن‌ و ساير كتب‌ آسماني‌ ‌ يا ‌ بلسان‌ انبياء و اوصياء ‌آنها‌ مثل‌ اينكه‌ حكماء اطلاق‌ علة ‌ يا ‌ علة العلل‌ ‌بر‌ ‌خدا‌

جلد 8 - صفحه 37

ميكنند و حال‌ آنكه‌ نه‌ ‌در‌ قرآن‌ و نه‌ ‌در‌ لسان‌ انبياء و ائمه‌ [ع‌] اطلاق‌ نشده‌ بلكه‌ صحيح‌ نيست‌ زيرا مناسبت‌ ‌بين‌ علة و معلول‌ شرط ‌است‌ و انفكاك‌ ‌بين‌ ‌آنها‌ محال‌ ‌است‌ و حال‌ آنكه‌ (‌کان‌ اللّه‌ و ‌لم‌ يكن‌ معه‌ شيئي‌) بعلاوه‌ لازم‌ ميآيد قدم‌ عالم‌ و حال‌ آنكه‌ حادث‌ ‌است‌ بعلاوه‌ لازم‌ ميآيد سلب‌ قدرت‌ و اختيار زيرا علة قدرت‌ ‌بر‌ عدم‌ ايجاد معلول‌ و عدم‌ تأثير ‌در‌ ‌آن‌ ندارد چون‌ لازم‌ و ملزوم‌ ‌است‌ و ‌اينکه‌ اسمايي‌ ‌که‌ ‌در‌ قرآن‌ و لسان‌ ائمه‌ [ع‌] اطلاق‌ ‌شده‌ باين‌ معاني‌ ‌که‌ ‌در‌ نظر ‌ما ‌است‌ نيست‌ و لذا يكي‌ ‌از‌ صفات‌ سلبيه‌ نفي‌ معاني‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌آن‌ شاعر ميگويد:

نه‌ مركب‌ ‌بود‌ و جسم‌ نه‌ مرئي‌ نه‌ محل‌

برگزیده تفسیر نمونه

]

(آیه 180))- در این آیه اشاره به وضع گروه بهشتی کرده، صفات آنان را بیان می‌کند، نخست برای بیرون آمدن از صف دوزخیان مردم را به توجه عمیق به اسماء حسنای خدا دعوت نموده، می‌فرماید: «برای خدا نامهای نیکی است، خدا را به آنها بخوانید» (وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنی فَادْعُوهُ بِها).

ج2، ص115

منظور از «اسماء حسنی»، صفات مختلف پروردگار است که همگی نیک و همگی «حسنی» است.

و منظور از خواندن خدا به اسماء حسنی تنها این نیست که الفاظ را بر زبان جاری کنیم و مثلا بگوییم یا عالم، یا قادر، یا ارحم الرّاحمین، بلکه در واقع این است که این صفات را در وجود خودمان به مقدار امکان پیاده کنیم، و به تعبیر دیگر متصف به اوصاف او و متخلق به اخلاقش گردیم، و نیز اگر در بعضی روایات مانند روایتی که از امام صادق علیه السّلام در تفسیر این آیه نقل شده می‌خوانیم: نحن و اللّه الاسماء الحسنی به خدا سوگند ما اسماء حسنای خدا هستیم، اشاره به آن است که پرتو نیرومندی از آن صفات الهی در وجود ما منعکس شده و شناخت ما به شناخت ذات پاکش کمک می‌کند.

سپس مردم را از این نکته برحذر می‌دارد که اسامی خدا را تحریف نکنند و می‌گوید: «آنها که اسماء خدا را تحریف کرده‌اند رها سازید، آنها به زودی به جزای اعمال خویش گرفتار خواهند شد» (وَ ذَرُوا الَّذِینَ یُلْحِدُونَ فِی أَسْمائِهِ سَیُجْزَوْنَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ).

منظور از الحاد در اسماء خدا این است که الفاظ و مفاهیم آن را تحریف کنیم، یا او را به اوصافی توصیف نماییم که شایسته آن نیست، همانند مسیحیان که قائل به تثلیث و خدایان سه گانه شده‌اند، و یا این که صفات او را بر مخلوقاتش تطبیق نماییم.

تفسیر آیات

نکات آیه

۱- تماى نامهاى بهتر و نیکوتر (أسماء حسنى) از آن خداوند است. (و للّه الأسماء الحسنى) «ال» در «الأسماء» براى استغراق و به معناى کل است. «حسنى» مؤنث احسن و به معناى نیکوترین مى باشد. توصیف «الأسماء» به وصف «الحسنى» مى رساند که مراد از اسم، نامى است که معناى آن لحاظ شده باشد، یعنى اگر خداوند به «الرحمن» نامیده مى شود ; به لحاظ رحمت واسعه اوست.

۲- تنها خداوند داراى همه کمالات و منزه از هر نقص و کاستى است. (و للّه الأسماء الحسنى) تقدیم «للّه» بر «الأسماء الحسنى» مفید حصر است. وصف و اسمى که دلالت بر کمال مطلق نکند و حاکى از نقص و کاستى باشد، بهترین اسم و وصف نخواهد بود و جمله «و للّه الأسماء الحسنى» چنین نامى را از آن خدا نمى داند.

۳- همگان، بجز خداوند، داراى نقص و کاستى و فاقد کمال مطلق هستند. (و للّه الأسماء الحسنى) برداشت فوق با توجه به حصرى که از تقدیم «للّه» به دست آمده، استفاده شده است.

۴- ضرورت نیایش به درگاه خدا با توصیف وى به کمالات مطلق و تنزیه او از هر نقص و عیب (و للّه الأسماء الحسنى فادعوه بها)

۵- لزوم کناره گیرى از توصیف کنندگان خدا به وصفهایى حاکى از نقص و کاستى (و ذروا الذین یلحدون فى أسمئه) «ذروا» فعل امر از «تذرون» است ; یعنى: رها و کناره گیرى کنید.

۶- باور به خداوندِ دارنده تمام کمالات و منزه از هر نقص و عیب، وادارکننده انسان به ستایش و پرستش اوست. (و للّه الأسماء الحسنى فادعوه بها) حرف «فاء» در «فادعوه» سببیه است و دلالت مى کند که لزوم پرستش و خواندن خدا به این سبب است که او همه کمالات را دارد و از هر عیب منزه است.

۷- یاد خدا با نام و وصفى که حکایتگر نقص و کاستى است، انحراف و خارج شدن از حق و اعتدال است. (و ذروا الذین یلحدون فى أسمئه) «إلحاد» مصدر «یلحدون» به معناى انحراف و خروج از حد اعتدال است. انحراف در أسماء الهى به قرینه «للّه الأسماء الحسنى» به این است که خداوند با نامى یاد شود و توصیف گردد که حاکى از نقص و کاستى است.

۸- در نامیدن خدا و توصیف او باید نامها و وصفهایى را عنوان کرد که گویاى کمال مطلق است. (و للّه الأسماء الحسنى فادعوه بها)

۹- توصیف و نامیدن غیر خدا با نامها و وصفهاى الهى، الحاد در اسماء او و انحراف از اعتدال است. (و للّه الأسماء الحسنى ... و ذروا الذین یلحدون فى أسمئه) جمله «و للّه الأسماء الحسنى» دلالت مى کند که هیچکس جز خدا داراى اسماء حسنى نیست. بنابراین نامیدن و توصیف غیر خدا با نیکوترین اسم و وصف که ویژه خداوند است از موارد الحاد در اسماء الهى خواهد بود.

۱۰- نامیدن خداوند به اوصافى که حکایتگر نقص و کاستى است، مستلزم کیفرى از جانب او خواهد شد. (و ذروا الذین یلحدون فى أسمئه سیجزون ما کانوا یعملون)

۱۱- پندار نقص و کاستى در خداوند در پى دارنده اعمال و رفتارى ناشایست* (و ذروا الذین ... سیجزون ما کانوا یعملون) «ما کانوا یعملون» بیانگر این است که الحادکنندگان در اسماء به خاطر اعمالشان کیفر مى بینند، در حالى که الحاد در اسماء الهى یعنى نامیدن و توصیف خدا به اوصافى که دلالت بر کمال مطلق ندارد و یا نامیدن غیر خدا به نامهاى خاص خداوند از مقوله عمل نیست. لذا این احتمال به نظر مى رسد که الحاد در اسماء الهى، مستلزم اعمال نارواست.

۱۲- کیفرهاى الهى بازتاب اعمال نارواى گناهکاران است. (سیجزون ما کانوا یعملون) «ما» در «ما کانوا یعملون» مصدریه است و مفاد آیه این مى شود که «سیجزون عملهم». مطرح شدن عمل به عنوان جزا حاکى از این است که کیفر ملحدان چیزى جز چهره دیگر همان عمل نارواى آنان نیست.

روایات و احادیث

۱۳- عن الرضا(ع) قال: إذا نزلت بکم شدّة فاستعینوا بنا على اللّه، و هو قول اللّه: «و للّه الأسماء الحسنى فادعوه بها».^[۴] از امام رضا(ع) روایت شده است: هر گاه سختى بر شما وارد شد به وسیله ما از خدا کمک بخواهید و این است سخن خداوند که فرمود: «براى خدا نامهاى نیکوست، پس شما خدا را به وسیله آنها بخوانید».

۱۴- عن أبى عبداللّه(ع): ... و له الاسماء الحسنى التى لا یسمّى بها غیره و هى التى وصفها فى الکتاب فقال: «فادعوه بها و ذروا الذین یلحدون فى اسمائه» جهلا بغیر علم فالذى یلحد فى اسمائه بغیر علم یشرک و هو لایعلم ... فلذلک قال: «و ما یؤمن أکثرهم باللّه إلا و هم مشرکون» فهم الذین یلحدون فى اسمائه بغیر علم فیضعونها غیر مواضعها ... .^[۵] از امام صادق(ع) روایت شده است: ... نامهاى نیکو براى خداست که نباید غیر او را با آن نامها توصیف کرد، و آن نامهاى نیکو، همانهاست که خداوند در کتاب خود فرمود: «خدا را به آنها بخوانید و کسانى را که در نامهاى خدا الحاد مىورزند، رها سازید». کسى که جاهلانه در مورد نامهاى خدا دچار انحراف مى شود، ندانسته گرفتار شرک مى گردد ... از این جهت، خداوند فرمود: «و بیشتر آنان به خدا ایمان نمى آورند، مگر در حالى که آلوده به شرک هستند.» آنانند که در نامهاى خدا الحاد مىورزند و آنها را در غیر موردش به کار مى برند ... .

موضوعات مرتبط

انحراف: موارد انحراف ۷، ۹
انگیزش: عوامل انگیزش ۶
ایمان: آثار ایمان ۶
حمد: زمینه حمد ۶
خدا: آثار تنقیص خدا ۱۱ ; اختصاصات خدا ۱، ۲، ۳ ; اسماى حسناى خدا ۱ ; اعراض از تنقیصخگران خدا ۵ ; الحاد در نامهاى خدا ۹ ; تنزیه خدا ۲، ۴، ۵، ۶ ; شرایط توصیف خدا ۷، ۸ ; شرایط نامگذارى خدا ۷، ۸، ۱۰ ; کمال خدا ۲، ۴، ۶، ۸ ; کیفر تنقیص خدا ۱۰ ; کیفرهاى خدا ۱۲ ; نامگذارى نامناسب خدا ۱۰
ذکر: خدا ۷
عبادت: زمینه عبادت ۶
عمل: عوامل عمل ناپسند ۱۱ ; کیفر عمل ناپسند ۱۲
کمال: مطلق ۳
کیفر: موجبات کیفر ۱۰
گناهکاران: کیفر گناهکاران ۱۲
مناجات: آداب مناجات ۴ ; اهمیت مناجات ۴
موجودات: نقص موجودات ۳
نامگذارى: با نام خدا ۹
نامها: بهترین نامها ۱
نظام کیفرى:۱۲

منابع

↑ طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌۴، ص ۶.۸.
↑ محمدباقر محقق،‌ نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص ۳۶..
↑ تفسیر كشف الاسرار.
↑ تفسیر عیاشى، ج ۲، ص ۴۲، ح ۱۱۹ ; بحارالانوار، ج ۹۱، ص ۵، ح ۷.
↑ توحید صدوق، ص ۳۲۴، ح ۱، ب ۵۰ ; نورالثقلین، ج ۲، ص ۱۰۴، ح ۳۷۶.

[1] طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌۴، ص ۶.۸.

[2] محمدباقر محقق،‌ نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص ۳۶..

[3] تفسیر كشف الاسرار.

[4] تفسیر عیاشى، ج ۲، ص ۴۲، ح ۱۱۹ ; بحارالانوار، ج ۹۱، ص ۵، ح ۷.

[5] توحید صدوق، ص ۳۲۴، ح ۱، ب ۵۰ ; نورالثقلین، ج ۲، ص ۱۰۴، ح ۳۷۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

گمنام

جستجو

الأعراف ١٨٠: تفاوت میان نسخه‌ها

فضاهای نام

بیشتر

عملکردهای صفحه

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ دی ۱۳۹۹، ساعت ۰۴:۵۷

معنی کلمات و عبارات

فهرست

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

نزول

تفسیر

تفسیر نور (محسن قرائتی)

نکته ها

پیام ها

تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)

تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)

اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)

برگزیده تفسیر نمونه

نکات آیه

روایات و احادیث

موضوعات مرتبط

منابع

ناوبری

پرش به آیه

ناوبری

دسترسی آسان

اندروید

ابزارهای ویکی

ابزارهای ویکی

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 {{قاب | متن = '''[[شامل این کلمه::وَ|وَ]] [[شامل این ریشه::و| ]][[شامل این کلمه::لِلّه|لِلَّهِ‌]] [[کلمه غیر ربط::لِلّه| ]] [[شامل این ریشه::الله‌| ]][[ریشه غیر ربط::الله‌| ]][[شامل این ریشه::اله‌| ]][[ریشه غیر ربط::اله‌| ]][[شامل این ریشه::ل‌| ]][[ریشه غیر ربط::ل‌| ]][[شامل این ریشه::وله‌| ]][[ریشه غیر ربط::وله‌| ]][[شامل این کلمه::الْأَسْمَاء|الْأَسْمَاءُ]] [[کلمه غیر ربط::الْأَسْمَاء| ]] [[شامل این ریشه::سمو| ]][[ریشه غیر ربط::سمو| ]][[شامل این کلمه::الْحُسْنَى|الْحُسْنَى‌]] [[کلمه غیر ربط::الْحُسْنَى| ]] [[شامل این ریشه::حسن‌| ]][[ریشه غیر ربط::حسن‌| ]][[شامل این کلمه::فَادْعُوه|فَادْعُوهُ‌]] [[کلمه غیر ربط::فَادْعُوه| ]] [[شامل این ریشه::دعو| ]][[ریشه غیر ربط::دعو| ]][[شامل این ریشه::ف‌| ]][[ریشه غیر ربط::ف‌| ]][[شامل این ریشه::ه‌| ]][[ریشه غیر ربط::ه‌| ]][[شامل این کلمه::بِهَا|بِهَا]] [[شامل این ریشه::ب‌| ]][[شامل این ریشه::ها| ]][[شامل این کلمه::وَ|وَ]] [[شامل این ریشه::و| ]][[شامل این کلمه::ذَرُوا|ذَرُوا]] [[کلمه غیر ربط::ذَرُوا| ]] [[شامل این ریشه::وذر| ]][[ریشه غیر ربط::وذر| ]][[شامل این کلمه::الّذِين|الَّذِينَ‌]] [[شامل این ریشه::الذين‌| ]][[شامل این کلمه::يُلْحِدُون|يُلْحِدُونَ‌]] [[کلمه غیر ربط::يُلْحِدُون| ]] [[شامل این ریشه::لحد| ]][[ریشه غیر ربط::لحد| ]][[شامل این کلمه::فِي|فِي‌]] [[شامل این ریشه::فى‌| ]][[شامل این کلمه::أَسْمَائِه|أَسْمَائِهِ‌]] [[کلمه غیر ربط::أَسْمَائِه| ]] [[شامل این ریشه::سمو| ]][[ریشه غیر ربط::سمو| ]][[شامل این ریشه::ه‌| ]][[ریشه غیر ربط::ه‌| ]][[شامل این ریشه::وسم‌| ]][[ریشه غیر ربط::وسم‌| ]][[شامل این کلمه::سَيُجْزَوْن|سَيُجْزَوْنَ‌]] [[کلمه غیر ربط::سَيُجْزَوْن| ]] [[شامل این ریشه::جزى‌| ]][[ریشه غیر ربط::جزى‌| ]][[شامل این ریشه::س‌| ]][[ریشه غیر ربط::س‌| ]][[شامل این کلمه::مَا|مَا]] [[شامل این ریشه::ما| ]][[شامل این کلمه::کَانُوا|کَانُوا]] [[شامل این ریشه::کون‌| ]][[شامل این کلمه::يَعْمَلُون|يَعْمَلُونَ‌]] [[کلمه غیر ربط::يَعْمَلُون| ]] [[شامل این ریشه::عمل‌| ]][[ریشه غیر ربط::عمل‌| ]]'''}}
+{| class="ayeh-table mw-collapsible mw-collapsed"
+	  !کپی متن آیه
+|-
+|وَ لِلَّهِ‌ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى‌ فَادْعُوهُ‌ بِهَا وَ ذَرُوا الَّذِينَ‌ يُلْحِدُونَ‌ فِي‌ أَسْمَائِهِ‌ سَيُجْزَوْنَ‌ مَا کَانُوا يَعْمَلُونَ‌
+|}
 '''ترجمه '''
 <tabber>
@@ خط ۱۵: / خط ۱۸: @@
 |-|صادقی تهرانی=و نیکوترین نام‌ها ویژه‌ی خداست. پس او را با آنها بخوانید و کسانی را که در مورد نام‌های او به ژرفای کژی می‌گرایند رها کنید. زودا (که) به (سزای) آنچه انجام می‌داده‌اند کیفر خواهند یافت.
 |-|معزی=و خدا را است نامهای نکو پس بخوانیدش بدانها و بگذارید آنان را که کجروی کنند در نامهای او بزودی پاداش داده شوند آنچه را بودند می‌کردند
-|-|</tabber><br />
+|-|english=<div id="qenag">To Allah belong the Most Beautiful Names, so call Him by them, and disregard those who blaspheme His names. They will be repaid for what they used to do.</div>
+|-|</tabber>
+<div class="audiotable">
+ <div id="quran_sound">ترتیل: <sound src="http://dl.bitan.ir/quran/parhizgar/007180.mp3"></sound></div>
+ <div id="trans_sound">ترجمه: <sound src="http://dl.bitan.ir/quran/makarem/007180.mp3"></sound></div>
+</div>
 {{آيه | سوره = سوره الأعراف | نزول = [[نازل شده در سال::10|١٠ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::180|١٨٠]] | قبلی = الأعراف ١٧٩ | بعدی = الأعراف ١٨١  | کلمه = [[تعداد کلمات::16|١٦]] | حرف =  }}
 ===معنی کلمات و عبارات===
@@ خط ۲۶: / خط ۳۴: @@
 [[الفاتحة ١ | بِسْمِ‌ اللَّهِ‌ الرَّحْمٰنِ‌...]] (۱)
 </div>
+== نزول ==
+'''محل نزول:'''
+این آیه در مکه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است. <ref> طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌۴، ص ۶.۸.</ref>
+'''شأن نزول:'''<ref> محمدباقر محقق،‌ نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص ۳۶..</ref>
+مقاتل گوید: مردى مشغول خواندن نماز بود و در میان نماز اسم خدا را به (اللَّه) و به (الرّحمن) مى آورد. یكى از مشركین مكه كه ناظر خواندن نماز او بود وقتى كه نام خدا را به دو نام اللَّه و رحمن از زبان وى شنید، گفت: مگر نه این است كه محمد مردم را به خداى یگانه دعوت می‌نماید پس چگونه است كه این مرد مسلمان نام دو خدا را در نماز خود مى برد. سپس جبرئیل این آیه را بر پیامبر وحى فرستاد، در خبر است كه پیامبر اسلام فرمود: اسامى خداوند (مأة غیرواحدة) است یعنى براى خداوند نود و نه اسم است و او وتر است و دوست می‌دارد وتر را و هر كس تمامى آن اسامى را بشمرد و ذكر كند داخل بهشت خواهد شد و نیز در حدیث است كه هر كه آن اسماء را حفظ كند، داخل بهشت خواهد گردید.<ref> تفسیر كشف الاسرار.</ref>
 == تفسیر ==
 <tabber>
 المیزان=
+{{ نمایش فشرده تفسیر|
 *[[تفسیر:المیزان جلد۸_بخش۳۶#link280 | آيات ۱۸۰ - ۱۸۶، سوره اعراف]]
 *[[تفسیر:المیزان جلد۸_بخش۳۶#link281 | اختلاف و انشعاب مردم به دو صنف درباره اسماء و صفات خداى سبحان مراد از (( اسماءحسنى (( ]]
@@ خط ۵۴: / خط ۷۳: @@
 *[[تفسیر:المیزان جلد۸_بخش۳۹#link302 | چند روايت درباره سنت استدراج و املاء]]
+}}
 |-|نمونه=
+{{ نمایش فشرده تفسیر|
 *[[تفسیر:نمونه جلد۷_بخش۴۶#link8 | آيه و ترجمه]]
 *[[تفسیر:نمونه جلد۷_بخش۴۶#link9 |  تفسير :]]
@@ خط ۶۰: / خط ۸۱: @@
 *[[تفسیر:نمونه جلد۷_بخش۴۶#link11 | ۲ - گروه رستگاران]]
 *[[تفسیر:نمونه جلد۷_بخش۴۶#link12 | ۳ - اسم اءعظم خدا]]
+}}
+|-| تفسیر نور=
+===تفسیر نور (محسن قرائتی)===
+{{ نمایش فشرده تفسیر|
+وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ «180»
+و نيكوترين نام‌ها براى خداوند است، پس خداوند را با آنها بخوانيد. و كسانى را كه در اسم‌هاى خدا به كژى و مجادله ميل دارند خدا را به چيزى كه لايق او نيست توصيف مى‌كنند (و به جنگ و ستيزه مى‌پردازند و صفات خدا را بر غير او مى‌نهند) رهاكنيد. آنان به زودى به كيفر آنچه مى‌كردند، خواهند رسيد.
+===نکته ها===
+گرچه همه‌ى نام‌ها و صفات الهى نيكوست و خداوند همه‌ى كمالات را دارد كه قابل احصا و شماره نيست، امّا در روايات، بر يك‌صد اسم تكيه شده و در كتب اهل‌سنّت مانند صحيح مسلم، بخارى، ترمذى نيز آمده است. و هركس خدا را با آنها بخواند، دعايش مستجاب‌
+جلد 3 - صفحه 227
+مى‌شود. «1» و هر كس آنها را شماره كند، اهل بهشت است. البتّه منظور تنها شمردن لفظى و با حركات لب نيست، بلكه توجّه و الهام گرفتن از اين صفات و اتّصال به آنهاست. اين يك‌صد اسم، عبارتند از:
+«اللّه، اله، الواحد، الاحد، الصّمد، الاوّل، الآخر، السّميع، البصير، القدير، القاهر، العلىّ، الاعلى، الباقى، البديع، البارّ، الاكرم، الظاهر، الباطن، الحىّ، الحكيم، العليم، الحليم، الحفيظ، الحقّ، الحسيب، الحميد، الحفىّ، الربّ، الرّحمن، الرّحيم، الذّارء، الرّازق، الرّقيب، الرؤوف، الرّائى، السّلام، المؤمن، المهيمن، العزيز، الجبّار، المتكبّر، السيّد، السُبّوح، الشهيد، الصادق، الصانع، الطاهر، العدل، العفو، الغفور، الغنىّ، الغياث، الفاطر، الفرد، الفتّاح، الفالق، القديم، الملك، القدّوس، القوىّ، القريب، القيّوم، القابض، الباسط، قاضى‌الحاجات، المجيد، المولى، المنّان، المحيط، المبين، المقيت، المصوّر، الكريم، الكبير، الكافى، كاشف الضرّ، الوتر، النور، الوهّاب، الناصر، الواسع، الودود، الهادى، الوفىّ، الوكيل، الوارث، البرّ، الباعث، التوّاب، الجليل، الجواد، الخبير، الخالق، خير النّاصرين، الديّان، الشكور، العظيم، اللطيف، الشافى». «2»
+در قرآن، 145 اسم از اسامى خدا آمده است و عدد نودونه در روايات، يا براى اين است كه برخى نام‌ها قابل ادغام و تطبيق بر بعض ديگر است، يا مراد اين است كه اين نام‌ها در قرآن نيز هست، نه اينكه فقط اين تعداد باشد. در بعضى از آيات، مضمون اين نام‌ها وجود دارد.
+مثلًا «صادق»، به عنوان نام خدا در قرآن نيست، ولى آيه‌ى؛ «وَ مَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ قِيلًا» «3» چه‌كسى راستگوتر از خداست؟ آمده است. در برخى روايات و دعاها مانند دعاى جوشن كبير، نام‌هاى ديگرى هم براى خدا بيان شده است، البتّه بعضى از اسماى حسناى الهى، آثار و بركات و امتيازات خاصّى دارد. فخررازى مى‌گويد: همه‌ى صفات خداوند، به دو چيز بر مى‌گردد: بى‌نيازى او و نيازمندى ديگران به او. «4»
+امام صادق عليه السلام فرمود: به خدا سوگند، اسماى حسنى ماييم. «5» يعنى صفات الهى در ما
+----
+«1». تفاسير الميزان و نمونه.
+«2». تفاسير مجمع‌البيان و نورالثقلين؛ توحيد صدوق.
+«3». نساء، 122.
+«4». تفسير كبيرفخررازى.
+«5». تفسير نورالثقلين؛ كافى، ج 1، ص 143.
+جلد 3 - صفحه 228
+منعكس شده است و ما راه شناخت واقعى خداييم. طبق اين احاديث، جمله‌ى‌ «ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ»، به ما مى‌گويد كه به ملحدان فضائل اهل‌بيت عليهم السلام تكيه و اعتنا نكنيد.
+در روايت ديگرى امام رضا عليه السلام فرمودند: ما اهل‌بيت عليهم السلام اسماى حسناى خدا هستيم و عمل هيچ‌كس بدون معرفت ما قبول نمى‌شود. «نحن واللّه الاسماء الحسنى الّذى لايقبل اللّه من احد عملًا الّا بمعرفتنا» «1»
+عبارت‌ «الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌»، چهار بار در قرآن آمده است. «2» اسماى حُسنى‌ سه مصداق دارد:
+صفات الهى، نام‌هاى الهى و اولياى الهى. «3»
+امام رضا عليه السلام فرمود: هرگاه به شما مشكلات و سختى روى آورد، به وسيله‌ى ما از خداوند كمك بخواهيد و سپس فرمود: «وللّه الاسماء الحسنى فادعوه بها» «4»
+طبق روايات، هر كه اسم اعظم خداوند را بداند، دعايش مستجاب است و مى‌تواند در طبيعت، تصرّف كند. چنانكه بلعم‌باعورا (كه در آيه‌ى 175 از او ياد شد) اسم اعظم الهى را مى‌دانسته است.
+امّا اين‌كه اسم اعظم چيست؟ بعضى گفته‌اند: يكى از نام‌هاى الهى است كه بر ما پوشيده است. بعضى گويند: اسم اعظم، در حقيقت لفظ و نام نيست، بلكه كمال و صفتى از خداوند است كه هركس بتواند پرتوى از آن را در وجود خويش پديد آورد، قدرت روحى او به حدّى مى‌رسد كه مى‌تواند در طبيعت تصرّف كند، وگرنه چنان نيست كه فردى، با فراگرفتن لفظ و گفتن كلمه‌اى بتواند «مستجاب الدّعوه» شود و مثلا در جهان اثر بگذارد. «5»
+امام رضا عليه السلام فرمود: «انّ الخالق لا يوصف الّا بما وصف به نفسه» آفريدگار، جز به آنچه خود توصيف كرده، وصف نمى‌شود. يعنى نمى‌توان از پيش خود بر خدا نام نهاد. مثلًا او را عفيف و شجاع و ... ناميد. «6» اسم، نمايانگر مُسمّى است، ذات خداوند مقدّس است، نام او هم بايد مقدّس باشد. بنابراين‌
+----
+«1». تفسير اثنى عشرى.
+«2». اسراء، 110؛ طه، 8؛ حشر، 24 و اين آيه.
+«3». تفسير فرقان.
+«4». بحار، ج 91، ص 5.
+«5». تفسير نمونه.
+«6». تفسير فرقان.
+جلد 3 - صفحه 229
+هم ذات خدا را بايد منزّه شمرد، «سُبْحانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ» «1» و هم نام او را تنزيه كرد. «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى» «2» لذا قرار دادنِ نام ديگران در رديف نام خدا جايز نيست و نمى‌توان گفت: به نام خدا و خلق.
+شهيد مطهرى مى‌گويد: نام‌هاى خداوند جنبه علامت ندارند، بلكه نمايان‌گر صفت و حقيقتى از حقايق ذات مقدّس او مى‌باشند. «3»
+===پیام ها===
+- كلمه‌ى «اللّه»، محور همه‌ى اسماى الهى است. «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌» (كلمه‌ى «اللَّهِ»، دربردارنده‌ى تمام صفات الهى است)
+- تمام خصال نيكو، براى خداست، ديگران براى رسيدن به «حُسنى» بايد سراغ او بروند. «لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌»
+- دعوت و دعا بايد به زيبايى‌ها و خوبى‌ها باشد. «الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها»
+- اسماى الهى نشانه‌هاى اوست، مى‌توان از نشانه به او رسيد. «لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها»
+- ايمان به اين‌كه خداوند تمام كمالات را دارد و از همه‌ى عيب‌ها دور است، انسان را به دعا و ستايش وامى‌دارد. «فَادْعُوهُ بِها»
+- داروى غفلت، ياد خداست. در آيه‌ى قبل خوانديم: «هُمُ الْغافِلُونَ» در اين آيه مى‌خوانيم: «فَادْعُوهُ بِها»
+- در برابر به ملحدان و منحرفان، عكس العمل نشان دهيم. «ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ»
+}}
+|-|
+اثنی عشری=
+===تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)===
+{{نمایش فشرده تفسیر|
+وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (180)
+و چون حق تعالى ذكر عناد كفار و مذمت آنان فرمود بر عدم تدبر بر حجج هاديه، در عقب آن ترغيب مؤمنان فرمايد به توجهات الهيه و دعوات سنيّه:
+وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌: و مر خداى راست نامهاى نيكو، فَادْعُوهُ بِها:
+----
+جلد 4 صفحه 250
+پس بخوانيد ذات احديت را به آن نامها، زيرا دالند بر معانى كه احسن تمام معانى است.
+و العيّاشى عنه عليه السّلام: اذا نزلت بكم شدّة فاستعينوا بنا على اللّه و هو قول اللّه: و للّه الاسماء الحسنى فادعوه بها. «1» و عياشى از حضرت رضا عليه السّلام روايت نمايد، فرمود: زمانى كه نازل شد به شما شدتى، پس استعانت جوئيد به ما بر خداى تعالى و اينست قول خداى تعالى: وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها.
+در كافى سؤال شد از حضرت رضا عليه السّلام از اسم، پس فرمود: صفت است براى موصوف. «2» قال أبو عبد اللّه: نحن و اللّه الاسماء الحسنى الّذى لا يقبل اللّه من احد عملا الّا بمعرفتنا. «3» شيخ المحدثين صدوق رضوان اللّه عليه در كتاب توحيد به حذف اسانيد روايت نموده از حضرت رضا عليه السّلام: قال رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله: للّه عزّ و جلّ تسعة و تسعون اسما من دعا اللّه بها استجاب له و من احصاها دخل الجنّة: «4» حضرت رضا سلام اللّه عليه از پدر بزرگوار از اباء گرام خود از امير المؤمنين عليه السّلام، فرمود رسول خدا: براى خداوند عز و جل، نود و نه اسم است، هر كه بخواند خدا را به آن اسماء حقيقتا، مستجاب شود براى او و هر كه احصاء كند آن اسماء را داخل بهشت شود.
+بيان: صدوق رحمه اللّه فرمايد: مراد احصاء، احاطه به آن اسماء و اطلاع بر معانى آنها است، و نيست معنى احصاء شمردن.
+در كتاب توحيد- قال الصّادق: من عبد اللّه بالتّوهّم فقد كفر و من عبد الاسم و لم يعبد المعنى فقد كفر، و من عبد الاسم و المعنى فقد اشرك، و من عبد المعنى بايقاع الاسماء عليه بصفاته الّتى وصف بها نفسه فعقد عليه قلبه و نطق به لسانه فى سرائره و علا نيته فاولئك اصحاب امير المؤمنين‌
+----
+«1» تفسير عياشى، جلد 2، صفحه 42، حديث 119.
+«2» اصول كافى، كتاب التوحيد، جلد اوّل، صفحه 113، حديث 3.
+«3» اصول كافى، كتاب التوحيد، باب النوادر، جلد اوّل، صفحه 143، حديث 4.
+«4» كتاب التوحيد، باب 29، صفحه 195، حديث 9.
+----
+جلد 4 صفحه 251
+عليه السّلام. «1» حضرت صادق عليه السّلام فرمايد: هر كه عبادت الهى كند به توهّم، پس بتحقيق كافر گردد. و هر كه عبادت نمايد اسم را بدون معنى، كافر شود. و هر كه عبادت اسم و معنى با هم كند، پس بتحقيق شرك آورده. و هر كه عبادت معنى نمايد به واقع ساختن اسماء بر او به صفاتى كه توصيف فرموده ذات ذو الجلال خود را به آن صفات، پس عقد قلب بر آن بنمايد و لسانش ناطق شود به آن در نهانى و آشكارا؛ اين جماعت اصحاب امير المؤمنين عليه السّلام مى‌باشند.
+وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ‌: و واگذاريد و ترك كنيد متابعت كسانى را كه از روى ضلالت و جهالت ملحد گردند به اسماء مقدس الهى و ميل به كجى نمايند در نام نامى سبحانى، يعنى تسميه كنند حق تعالى را به اسمائى كه اذن شرع در آنها نيست، چنانچه اعراب: يا ابا المكارم يا ابيض الوجه؛ نصارى: به نام يا ابا المسيح؛ حكما: علّة العلل نامند، هيچ كدام جايز نخواهد بود، زيرا اسماء الهى توقيفى است، بايد از جانب شريعت رسيده باشد.
+و بعضى از علماء فرموده كه: ورود بعضى الفاظ مستلزم نيست جواز مشتقات آن را، پس جايز نيست اطلاق «يا معلم» اگرچه وارد شده: و علّم ادم الاسماء.
+بعد از آن توعيد فرمايد ملحدين را كه: سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌: زود باشد كه جزا داده شوند ملحدان بجزاى آنچه عمل مى‌كنند.
+تنبيه: علماء اماميه به اين آيه شريفه استدلال فرموده بر آنكه جايز نيست تسميه حق تعالى مگر به نامى كه ذات مقدس خود را بدان نام توصيف فرموده. و ايضا نهى صريح است بر ترك معاشرت و مصاحبت كسانى كه ملحد، و طريق انحراف را در اسماء الهى طريق و مسلك خود قرار داده، مانند جماعتى از صوفيه: لاف عرفان زنند، نه از راه و رسم خبرى، و نه از خدا و پيغمبر اثرى، شطح و طاماتى بهم ساخته، و ترهاتى بهم بافته، عوام بيچاره را فريب دهند، دعوى كشف و كرامات نمايند، هزله گوئى و نغمات و ترنمات و مطرب و سرود دوست داشته، آن فعل قبيح مذموم را پيشه خود قرار داده، جلقه زنند، و كلمات‌
+----
+«1» كتاب التوحيد، باب 29، صفحه 220، حديث 12.
+----
+جلد 4 صفحه 252
+لا اله الّا اللّه را با تقطيعات موسيقيه خوانند، شعرها و ابياتى در آن ميان با ترجيع و طرب سرودند، به گمان باطل خود به اين ترتيبات، مقام سير و سلوك را دارا شوند، هيهات هيهات! و احاديث بسيار در مذمت آنها وارد شده: از جمله محقق اردبيلى رحمه الله در حديقة الشيعه از ابن حمزه، و سيد مرتضى رضوان الله عليه و شيخ مفيد عليه الرحمه، بواسطه به سند خود نقل از محمد بن الحسين كه از خواص چند امام معصوم است روايت نمايند:
+كنت مع الهادى علىّ بن محمّد عليه السّلام فى مسجد النّبىّ صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فاتاه جماعة من اصحابه منهم أبو هاشم الجعفرىّ و كان رجلا بليغا و كانت له منزلة عظيمة عنده عليه السّلام. ثمّ دخل المسجد جماعة من الصّوفيّة و جلسوا فى جانب مستديرا و اخذوا بالتّهليل. فقال لا تلتقتوا الى هؤلاء الخداعين فانّهم خلفاء الشّياطين و مخرّبوا قواعد الدّين، يتزهّدون لراحة الاجسام و يتهجّدون لصيد الانعام، يتجوّعون عمرا حتّى يديّخوا للايكاف حمرا لا يهلّلون الّا لغرور النّاس و لا يقلّلون الغذاء الّا لملأ العساس و اختلاس قلب الدّفناس، يكلّمون النّاس باملائهم فى الحبّ و يطرحونهم بادلائهم فى الجبّ، اورادهم الرّقص و التّصدية، و اذكارهم التّرنّم و التّغنية، فلا يتبعهم الّا السّفهاء و لا يعتقد بهم الّا الحمقاء، فمن ذهب الى زيارة احد منهم حيّا او ميّتا فكانّما ذهب الى زيارة الشّيطان و عبادة الاوثان، و من اعان احدا منهم فكانّما اعان يزيد و معاوية و أبا سفيان. فقال رجل من اصحابه: و ان كان معترفا بحقوقكم؟ قال: فنظر اليه شبه المغضب و قال عليه السّلام: دع ذا عنك، من اعترف بحقوقنا لم يذهب فى عقوقنا. اما تدرى انّهم اخسّ طوايف الصّوفيّة و الصّوفيّة كلّهم من مخالفينا و طريقتهم مغايرة لطريقتنا و ان هم الّا نصارى و مجوس هذه الامّة اولئك الّذين يجهدون فى اطفاء نور اللّه و اللّه يتمّ نوره و لو كره الكافرون. «1»
+----
+«1» تصحيح متن روايت از كتاب سفينة البحار، جلد 2، صفحه 58 (به نقل از حديقة الشيعه)
+----
+جلد 4 صفحه 253
+محمد بن الحسين گويد: با حضرت امام على النقى عليه السّلام بودم، در مسجد پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم. پس آمدند جماعتى از اصحاب از جمله آنها أبو هاشم جعفرى بود، مردى بليغ، و منزلتى خدمت حضرت داشت. بعد داخل شدند جماعتى از صوفيه و در طرفى حلقه زده نشستند، و به لا اله الّا اللّه مشغول شدند. پس امام عليه السّلام رو به اصحاب نموده فرمود:
+التفات نكنيد به اين خدعه كنندگان، كه ايشان خليفه‌هاى شياطينند، و خراب كنندگان قواعد دين، اظهار جهد كنند براى آسايش جسم خود، تهجد نمايند براى صيد عوام كالانعام (يا براى ربودن كباب و گوشتها)، گرسنگى عمرى خورند تا رام نمايند براى پالان، خرى چند را. تهليل نگويند مگر براى فريب مردم، كم نخورند مگر براى پر كردن كاسه‌هاى بزرگ و ربودن قلوب احمقان، تكلم نمايند با مردم به اظهار خود در دوستى خدا و مى‌اندازند آنان را نرم نرم و پنهان در چاه گمراه خود، اوراد آنها رقص كردن و دست زدن، و اذكارشان سرائيدن و غنا خواندن است.
+متابعت نكند ايشان را مگر سفهاء، و معتقد آنها نشود مگر حمقا.
+پس هر كس برود به زيارت ايشان در حال حيات و ممات، گويا رفته است به زيارت شيطان و عبادت بتان.
+و هر كس يارى و مدد نمايد يكى از آنها را، مثل آنست كه يزيد و معاويه و أبا سفيان عليهم اللعنة را يارى كرده.
+مردى از اصحاب عرض نمود: اگرچه معترف به حقوق شما باشد؟
+حضرت نظر غضبانه نموده فرمود: اين گفتار را واگذار، آن كس كه معترف به حقوق و امامت ما باشد، نرود به عقوق و مخالفت ما. آيا نمى‌دانيد اين طايفه پست‌ترين طوايف صوفيه‌اند و تمام صوفيه مخالف ما و طريقه ايشان مغاير طريقه ما مى‌باشد، و اينان همانا نصارى و مجوس اين امّتند كه جهد و كوشش كنند در خاموش كردن نور خداى تعالى، و حال آنكه خدا تمام فرمايد نور خود را اگرچه كاره باشند كافران.
+}}
+|-|
+روان جاوید=
+===تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)===
+{{نمایش فشرده تفسیر|
+سوره الأعراف «7»: آيات 180 تا 181
+وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (180) وَ مِمَّنْ خَلَقْنا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ (181)
+ترجمه‌
+و از براى خدا است نامهاى نيكو پس بخوانيد او را بآنها و واگذاريد آنانرا كه منحرف از حق ميشوند در نامهاى او زود است جزا داده ميشوند آنچه را بودند كه بجا مى‌آوردند
+و از آنانكه خلق كرديم ما جماعتى هستند كه هدايت ميكنند بحق و بآن عدول مينمايند.
+تفسير
+نامهاى خداوند بهترين نامها است براى آنكه معانى آنها بهترين معانى است و عياشى ره از حضرت رضا (ع) نقل نموده كه وقتى گرفتار شدائد شديد بما توسّل بجوئيد نزد خدا مراد از اين آيه اين است امام صادق (ع) فرموده مائيم و اللّه اسماء الحسنى كه قبول نمى‌شود از احدى مگر بمعرفت ما پس بخوانيد خدا را بآن اسماء بنظر حقير اسماء الحسنى هر اسمى است كه دلالت بر اثبات كمالى يا نفى نقصى نمايد خواه از صفات ذات باشد خواه از افعال مانند عالم و قادر و رحيم و كريم و خالق و رازق و غنىّ و واحد و سبّوح و قدّوس و امثال اينها كه لايق مقام احديّت است و در مقابل اينها صفاتى است كه يا دلالت بر ثبوت كمال و نفى نقص ندارد يا دارد ولى آنطور كه بايد داشته باشد ندارد به اين معنى كه دلالت بر امكان يا فقر يا حدّ يا ضعف يا نقصى هم دارد مانند حادث و وارث و حازم و لازم و سخىّ و شجاع و متحرّك و ساكن و امثال اينها كه هر يك بنظر حقير از جهتى لايق و مناسب با مقام ربوبى نيست و انصاف آنستكه تميز لايق و مناسب از غير آن بسيار مشكل بلكه از عهده بشر خارج است لذا اطلاق اوصاف جمال و جلال هم بر خداوند بنحو تسميه موقوف باذن شارع است چنانچه در كافى از حضرت رضا (ع) نقل نموده كه خداوند وصف نميشود مگر بچيزيكه وصف كرده است بآن خود را و چگونه وصف شود كسى كه عاجز است حواس از درك او و اوهام از نيل باو و خاطرات از تحديد او و ابصار از احاطه باو و اجلّ است از وصف هر واصف و نعت هر ناعت و در توحيد از حضرت صادق (ع) نقل نموده كه براى خداوند است اسماء- الحسنى كه ناميده نميشود بآنها غير او و آن اسمائى است كه خداوند در كتاب خود توصيف نموده است آنها را و فرموده است بخوانيد خدا را بآنها و واگذاريد كسانيرا كه منحرف ميشوند از حق در اسماء او از روى جهالت و عدم معرفت و چنين كسى ندانسته كافر ميشود
+----
+جلد 2 صفحه 497
+و گمان ميكند كار خوبى كرده و براى اين فرموده است و ايمان نمى‌آورند بيشتر آنها بخدا مگر آنكه مشركند آنان اينانند كه وضع مينمايند اسماء الهى را در غير مواضع آنها چون نقل شده است كه گاهى بت پرستان اسماء خدا را بر بتها اطلاق مينمودند و گاهى خداوند را باسماء غير مناسب ميخواندند و در كافى از حضرت صادق و عياشى از حضرت باقر و در مجمع از هر دو امام عليهما السلام نقل نموده كه مراد از آيه دوّم ائمه عليهم السلامند و قمى ره فرموده اين آيه در شأن آل محمد و اتباع ايشان است و عياشى ره از امير المؤمنين (ع) نقل نموده كه قسم بخداونديكه جان من در دست او است هر آينه متفرق ميشوند اين امّت بهفتاد و سه فرقه كه تمام آنفرق در آتشند مگر يك فرقه كه اهل اين آيه و نجات ميباشند حقير عرض ميكنم چون مسلّم است كه پيغمبر (ص) فرموده حق با على است و على با حق است و در اين آيه هم فرموده بحق عدول ميكنند معلوم ميشود آنفرقه ناجيه كسانى هستند كه از اعداء على عليه السلام باو عدول نموده‌اند لذا بنظر حقير يعدلون در اين آيه هم بمعنى عدول است و مظهر اتمّ اسماء الحسنى و مصداق اكمل هدايت بحق و ثبات در آن ائمه اطهارند.
+}}
+|-|
+اطیب البیان=
+===اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)===
+{{نمایش فشرده تفسیر|
+وَ لِلّه‌ِ الأَسماءُ الحُسني‌ فَادعُوه‌ُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِين‌َ يُلحِدُون‌َ فِي‌ أَسمائِه‌ِ سَيُجزَون‌َ ما كانُوا يَعمَلُون‌َ (180)
+و مختص‌ بخداوند ‌است‌ اسمهاي‌ بسيار نيك‌ ‌پس‌ بخوانيد ‌خدا‌ ‌را‌ بآن‌ اسماء و واگذاريد كساني‌ ‌را‌ ‌که‌ ملحد و مشرك‌ ميشوند ‌در‌ اسماء الهي‌ ‌يعني‌ ‌اينکه‌ اسماء ‌را‌ ‌بر‌ ‌غير‌ ‌خدا‌ اطلاق‌ ميكنند زود ‌باشد‌ ‌که‌ جزاء داده‌ شوند آنچه‌ ‌را‌ ‌که‌ بودند عمل‌ ميكردند.
+وَ لِلّه‌ِ الأَسماءُ الحُسني‌ اسماء الهي‌ توقيفي‌ ‌است‌ ‌يعني‌ احدي‌ نميتواند اسمي‌ ‌بر‌ ‌خدا‌ بگذارد و اطلاق‌ كند مگر آنچه‌ خداوند فرموده‌ ‌در‌ قرآن‌ و ساير كتب‌ آسماني‌ ‌ يا ‌ بلسان‌ انبياء و اوصياء ‌آنها‌ مثل‌ اينكه‌ حكماء اطلاق‌ علة ‌ يا ‌ علة العلل‌ ‌بر‌ ‌خدا‌
+جلد 8 - صفحه 37
+ميكنند و حال‌ آنكه‌ نه‌ ‌در‌ قرآن‌ و نه‌ ‌در‌ لسان‌ انبياء و ائمه‌ [ع‌] اطلاق‌ نشده‌ بلكه‌ صحيح‌ نيست‌ زيرا مناسبت‌ ‌بين‌ علة و معلول‌ شرط ‌است‌ و انفكاك‌ ‌بين‌ ‌آنها‌ محال‌ ‌است‌ و حال‌ آنكه‌ (‌کان‌ اللّه‌ و ‌لم‌ يكن‌ معه‌ شيئي‌) بعلاوه‌ لازم‌ ميآيد قدم‌ عالم‌ و حال‌ آنكه‌ حادث‌ ‌است‌ بعلاوه‌ لازم‌ ميآيد سلب‌ قدرت‌ و اختيار زيرا علة قدرت‌ ‌بر‌ عدم‌ ايجاد معلول‌ و عدم‌ تأثير ‌در‌ ‌آن‌ ندارد چون‌ لازم‌ و ملزوم‌ ‌است‌ و ‌اينکه‌ اسمايي‌ ‌که‌ ‌در‌ قرآن‌ و لسان‌ ائمه‌ [ع‌] اطلاق‌ ‌شده‌ باين‌ معاني‌ ‌که‌ ‌در‌ نظر ‌ما ‌است‌ نيست‌ و لذا يكي‌ ‌از‌ صفات‌ سلبيه‌ نفي‌ معاني‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌آن‌ شاعر ميگويد:
+نه‌ مركب‌ ‌بود‌ و جسم‌ نه‌ مرئي‌ نه‌ محل‌ ||  بي‌شريك‌ ‌است‌ و معاني‌ تو غني‌دان‌ خالق‌
+بلكه‌ اينها يك‌ مفاهيمي‌ ‌است‌ ‌که‌ منتزع‌ ‌از‌ ذات‌ اقدس‌ ميشود نه‌ صفت‌ ‌باشد‌ ‌که‌ عارض‌ ‌بر‌ ذات‌ شود چنانچه‌ مكرر توضيح‌ داده‌ايم‌ ‌که‌ ذات‌ اقدس‌ ربوبي‌ صرف‌ الوجود ‌با‌ ‌علي‌ مراتبه‌ ‌غير‌ متناهي‌ و ‌غير‌ محدود ‌است‌ و بساطته‌ و وحدته‌ داراي‌ جميع‌ مراتب‌ وجود ‌است‌ و ‌هر‌ يك‌ ‌از‌ ‌اينکه‌ صفات‌ مرتبه‌اي‌ ‌از‌ مراتب‌ وجود ‌است‌ ‌که‌ مفهوم‌ ‌آن‌ منتزع‌ ‌از‌ نفس‌ وجود ‌است‌ و ‌براي‌ تقريب‌ بذهن‌ مثال‌ ميزنيم‌ بمقوله‌ كم‌ و كيف‌ و نور مثلا نور قوي‌ مثل‌ نور شمس‌ يك‌ نور بسيط بيش‌ نيست‌ لكن‌ جميع‌ مراتب‌ ‌ما دون‌ ‌را‌ دارا ‌است‌ و كيف‌ قوي‌ مثل‌ حلاوت‌ عسل‌ يك‌ حلاوت‌ بيش‌ نيست‌ ولي‌ حاوي‌ جميع‌ مراتب‌ ‌ما دون‌ ‌است‌ و كذلك‌ كم‌ قوي‌، و اسماء الهي‌ ‌کل‌ ‌آنها‌ حسن‌ ‌است‌ ولي‌ كلمه‌ الحسني‌ افعل‌ التفضيل‌ ‌است‌ ‌که‌ احسن‌ ‌است‌ زيرا ‌هر‌ مرتبه‌ ‌از‌ مراتب‌ وجود ‌ يا ‌ مراتب‌ نور ‌ يا ‌ مراتب‌ كيف‌ و كم‌ نسبت‌ بمرتبه‌ دون‌ ‌خود‌ احسن‌ ‌است‌ و مرتبه‌ فوق‌ ‌او‌ احسن‌ ‌از‌ ‌او‌ ‌است‌ و ‌اينکه‌ اسماء الهي‌ منقسم‌ ‌بر‌ اقسامي‌ ‌است‌ قسم‌ اول‌ اسماء ذات‌ ‌است‌ و ‌آن‌ سه‌ اسم‌ ‌است‌: اللّه‌، حق‌، ‌هو‌. اللّه‌ علم‌ و اسم‌ ذاتيست‌ ‌که‌ مستجمع‌ جميع‌ صفات‌ كمال‌ و منزه‌ ‌از‌ جميع‌ عيوب‌ و نواقص‌ امكان‌ ‌است‌، و حق‌ اشاره‌ بمقام‌ واجب‌ الوجوديست‌ ثابت‌ ‌است‌ ازلا و ابدا، و ‌هو‌ اشاره‌
+جلد 8 - صفحه 38
+بمقام‌ غيب‌ الغيوبي‌ ‌است‌ ‌که‌ احدي‌ جز ‌او‌ پي‌ نميبرد.
+قسم‌ دوم‌‌-‌ اسماء صفات‌ ‌است‌ صفات‌ ذاتيه‌ و ‌آن‌ ‌هم‌ دو قسم‌ ‌است‌: صفات‌ محضه‌ مثل‌ حي‌ّ، قديم‌، ازلي‌، ابدي‌، سرمدي‌، كبير، علي‌ّ، عظيم‌ و نحو اينها و صفات‌ ذات‌ اضافه‌ مثل‌ قادر، عليم‌، سميع‌، بصير، مريد، حكيم‌ ‌که‌ تعلق‌ بطرف‌ ميگيرد و اينها ‌را‌ صفات‌ كماليه‌ ميگويند.
+قسم‌ سوم‌‌-‌ صفات‌ فعليه‌ ‌است‌ ‌يعني‌ افعال‌ صادره‌ ‌از‌ ‌او‌ مثل‌ رحيم‌، رحمن‌، غفور، عطوف‌، عفو، خالق‌، رازق‌، مصور، مبدع‌، موجد و امثال‌ اينها ‌که‌ اينها ‌را‌ صفات‌ جماليه‌ مينامند.
+قسم‌ چهارم‌‌-‌ صفات‌ سلبيه‌ ‌است‌ ‌که‌ صفات‌ جلاليه‌ مينامند ‌که‌ سلب‌ احتياج‌ و نقص‌ و عيب‌ ‌است‌ مثل‌ سبّوح‌ و قدوس‌ و نحو اينها.
+و ‌در‌ اخبار دارد اسماء الحسني‌ نود و نه‌ اسم‌ ‌است‌ ‌از‌ ‌إبن‌ بابويه‌ بسند ‌خود‌ ‌از‌ حضرت‌ صادق‌ ‌عليه‌ السّلام‌ ‌از‌ آباء طيّبين‌ ‌خود‌ ‌عليهم‌ ‌السلام‌ ‌از‌ حضرت‌ ‌رسول‌ صلّي‌ اللّه‌ ‌عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ فرمود
+(ان‌ّ للّه‌ تبارك‌ و ‌تعالي‌ تسعة و تسعون‌ اسما مائة الّا واحد ‌من‌ احصاها دخل‌ الجنة) و هي‌: اللّه‌ الواحد الاحد الصمد الاول‌ الاخر السميع‌ البصير القدير القادر القاهر العلي‌ّ الاعلي‌ الباقي‌ البديع‌ البارئ‌ الاكرم‌ الظاهر الباطن‌ الحي‌ الحكيم‌ العليم‌ الحليم‌ الحفيظ الحق‌ الحسيب‌ الحميد الخفي‌ الرب‌ الرحمن‌ الرحيم‌ الذاري‌ الرازق‌ الرقيب‌ الرؤف‌ البارّ ‌السلام‌ المؤمن‌ المهيمن‌ العزيز الجبار المتكبر السيّد السبوح‌ الشهيد الصادق‌ الصانع‌ الطاهر العدل‌ العفو الغني‌ الغياث‌ الفاطر الفرد الفتاح‌ الفالق‌ القديم‌ الملك‌ القدوس‌ القوي‌ القريب‌ القيوم‌ القابض‌ الباسط قاضي‌ الحاجات‌ المجيد المولي‌ المنّان‌ المحيط المبين‌ المقيت‌ المصور الكبير الكافي‌ كاشف‌ الضر الوتر النور الوهّاب‌ الناصر الواسع‌ الودود الهادي‌ الوفي‌ الوكيل‌ الوارث‌ البرّ الباعث‌ التواب‌ الجليل‌ الجواد الخبير الخالق‌ خير الناصرين‌ الديّان‌ الشكور العظيم‌ اللطيف‌ الشافي‌)
+جلد 8 - صفحه 39
+مخفي‌ نباشد ‌که‌ مذكورات‌ ‌در‌ خبر نود و هشت‌ ‌است‌ و يكي‌ ‌از‌ قلم‌ راوي‌ ساقط ‌شده‌ و ممكن‌ ‌است‌ بگوئيم‌ المريد ‌ يا ‌ المدرك‌ بوده‌، و ‌در‌ بعض‌ اخبار ‌است‌ ‌که‌ ‌اينکه‌ نود و نه‌ اسم‌ مذكورات‌ ‌در‌ قرآن‌ ‌است‌ و معين‌ فرموده‌ ‌که‌ ‌در‌ ‌هر‌ سوره‌ چه‌ اندازه‌ ‌از‌ ‌آنها‌ ذكر ‌شده‌.
+فَادعُوه‌ُ بِها مراد ‌اينکه‌ نيست‌ ‌که‌ ‌خدا‌ ‌را‌ بخوانيد بجميع‌ ‌اينکه‌ أسماء الحسني‌ بلكه‌ بهر يك‌ ‌از‌ ‌آنها‌ ‌خدا‌ ‌را‌ بخوانيد خداوند اجابت‌ ميفرمايد زيرا ‌از‌ كرم‌ ‌او‌ دور ‌است‌ ‌که‌ ‌خدا‌ امر بفرمايد مرا باين‌ اسماء بخوانيد و بنده‌ بخواند و ‌او‌ اجابت‌ نفرمايد وَ ذَرُوا الَّذِين‌َ يُلحِدُون‌َ فِي‌ أَسمائِه‌ِ نظر ‌به‌ اينكه‌ لام‌ للّه‌ لام‌ اختصاص‌ ‌است‌ دلالت‌ دارد ‌بر‌ اينكه‌ ‌اينکه‌ اسماء مختص‌ بذات‌ مقدس‌ ‌او‌ ‌است‌ و الحاد ‌در‌ ‌اينکه‌ اسماء ‌اينکه‌ ‌است‌ ‌که‌ بغير ‌خدا‌ اطلاق‌ كنند بلي‌ ‌اينکه‌ اسماء دو قسم‌ ‌است‌ اسماء مختصه‌ بخدا ‌که‌ اطلاق‌ ‌بر‌ ‌غير‌ ‌او‌ الحاد و شرك‌ ‌است‌ مثل‌ خالقيت‌ و رازقيت‌ و امثال‌ ‌آنها‌ و اسماء مشتركه‌ مثل‌ عالميت‌ و قادريت‌ و اشباه‌ ‌آنها‌ ‌که‌ مرتبه‌ اعلاء ‌آنها‌ مختص‌ باو ‌است‌ و نسبت‌ بغير دادن‌ الحاد ‌است‌ اما مرتبه‌ دون‌ مانعي‌ ندارد آنهم‌ بافاضه‌ ‌او‌ ‌است‌.
+سَيُجزَون‌َ ما كانُوا يَعمَلُون‌َ البته‌ ‌هر‌ كس‌ عملي‌ بجا آورد جزاي‌ ‌او‌ بنحو اتم‌ داده‌ ميشود بخصوص‌ شرك‌ بخدا ‌که‌ الحادش‌ ميگويند چه‌ شرك‌ ‌در‌ ذات‌ ‌ يا ‌ صفات‌ ‌ يا ‌ افعال‌ ‌ يا ‌ عبادت‌ ‌ يا ‌ نظر پنج‌ قسم‌ اقسام‌ شرك‌ ‌است‌.
+}}
+|-|
+برگزیده تفسیر نمونه=
+===برگزیده تفسیر نمونه===
+{{نمایش فشرده تفسیر|
+]
+(آیه 180))- در این آیه اشاره به وضع گروه بهشتی کرده، صفات آنان را بیان می‌کند، نخست برای بیرون آمدن از صف دوزخیان مردم را به توجه عمیق به اسماء حسنای خدا دعوت نموده، می‌فرماید: «برای خدا نامهای نیکی است، خدا را به آنها بخوانید» (وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنی فَادْعُوهُ بِها).
+ج2، ص115
+منظور از «اسماء حسنی»، صفات مختلف پروردگار است که همگی نیک و همگی «حسنی» است.
+و منظور از خواندن خدا به اسماء حسنی تنها این نیست که الفاظ را بر زبان جاری کنیم و مثلا بگوییم یا عالم، یا قادر، یا ارحم الرّاحمین، بلکه در واقع این است که این صفات را در وجود خودمان به مقدار امکان پیاده کنیم، و به تعبیر دیگر متصف به اوصاف او و متخلق به اخلاقش گردیم، و نیز اگر در بعضی روایات مانند روایتی که از امام صادق علیه السّلام در تفسیر این آیه نقل شده می‌خوانیم: نحن و اللّه الاسماء الحسنی به خدا سوگند ما اسماء حسنای خدا هستیم، اشاره به آن است که پرتو نیرومندی از آن صفات الهی در وجود ما منعکس شده و شناخت ما به شناخت ذات پاکش کمک می‌کند.
+سپس مردم را از این نکته برحذر می‌دارد که اسامی خدا را تحریف نکنند و می‌گوید: «آنها که اسماء خدا را تحریف کرده‌اند رها سازید، آنها به زودی به جزای اعمال خویش گرفتار خواهند شد» (وَ ذَرُوا الَّذِینَ یُلْحِدُونَ فِی أَسْمائِهِ سَیُجْزَوْنَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ).
+منظور از الحاد در اسماء خدا این است که الفاظ و مفاهیم آن را تحریف کنیم، یا او را به اوصافی توصیف نماییم که شایسته آن نیست، همانند مسیحیان که قائل به تثلیث و خدایان سه گانه شده‌اند، و یا این که صفات او را بر مخلوقاتش تطبیق نماییم.
+}}
 |-|تسنیم=
+{{ نمایش فشرده تفسیر|
 *[[تفسیر:تسنیم | تفسیر آیات]]
-|-|نور=
+}}
-*[[تفسیر:نور  | تفسیر آیات]]
 |-|</tabber>
@@ خط ۱۳۲: / خط ۴۱۹: @@
 [[رده:موارد انحراف]][[رده:عوامل انگیزش]][[رده:آثار ایمان]][[رده:زمینه حمد]][[رده:آثار تنقیص خدا]][[رده:اختصاصات خدا]][[رده:اسماى حسناى خدا]][[رده:اعراض از تنقیصخگران خدا]][[رده:الحاد در نامهاى خدا]][[رده:تنزیه خدا]][[رده:شرایط توصیف خدا]][[رده:شرایط نامگذارى خدا]][[رده:کمال خدا]][[رده:کیفر تنقیص خدا]][[رده:کیفرهاى خدا]][[رده:نامگذارى نامناسب خدا]][[رده:خدا]][[رده:زمینه عبادت]][[رده:عوامل عمل ناپسند]][[رده:کیفر عمل ناپسند]][[رده:مطلق]][[رده:موجبات کیفر]][[رده:کیفر گناهکاران]][[رده:آداب مناجات]][[رده:اهمیت مناجات]][[رده:نقص موجودات]][[رده:با نام خدا]][[رده:بهترین نامها]][[رده:نظام کیفرى]]
 [[رده:آیات قرآن]] [[رده:سوره الأعراف ]]
+{{#seo:
+|title=آیه 180 سوره أعراف
+|title_mode=replace
+|keywords=آیه 180 سوره أعراف,أعراف 180,وَ لِلَّهِ‌ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى‌ فَادْعُوهُ‌ بِهَا وَ ذَرُوا الَّذِينَ‌ يُلْحِدُونَ‌ فِي‌ أَسْمَائِهِ‌ سَيُجْزَوْنَ‌ مَا کَانُوا يَعْمَلُونَ‌,موارد انحراف,عوامل انگیزش,آثار ایمان,زمینه حمد,آثار تنقیص خدا,اختصاصات خدا,اسماى حسناى خدا,اعراض از تنقیصخگران خدا,الحاد در نامهاى خدا,تنزیه خدا,شرایط توصیف خدا,شرایط نامگذارى خدا,کمال خدا,کیفر تنقیص خدا,کیفرهاى خدا,نامگذارى نامناسب خدا,خدا,زمینه عبادت,عوامل عمل ناپسند,کیفر عمل ناپسند,مطلق,موجبات کیفر,کیفر گناهکاران,آداب مناجات,اهمیت مناجات,نقص موجودات,با نام خدا,بهترین نامها,نظام کیفرى,آیات قرآن سوره الأعراف
+|description=وَ لِلَّهِ‌ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى‌ فَادْعُوهُ‌ بِهَا وَ ذَرُوا الَّذِينَ‌ يُلْحِدُونَ‌ فِي‌ أَسْمَائِهِ‌ سَيُجْزَوْنَ‌ مَا کَانُوا يَعْمَلُونَ‌
+|image=Wiki_Logo.png
+|image_alt=الکتاب
+|site_name=الکتاب
+}}

گمنام

جستجو

الأعراف ١٨٠: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ دی ۱۳۹۹، ساعت ۰۴:۵۷

معنی کلمات و عبارات

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

نزول

تفسیر

تفسیر نور (محسن قرائتی)

نکته ها

پیام ها

تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)

تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)

اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)

برگزیده تفسیر نمونه

نکات آیه

روایات و احادیث

موضوعات مرتبط

منابع

ناوبری

ابزارهای ویکی

ابزارهای صفحه

رده‌ها