نتایج جستجو

انعطاف پذیرى اسلام ۱۳; سهولت اسلام ۱۳; شرک ستیزى اسلام ۴; ویژگیهاى اسلام ۱۳ اصل اباحه ۵، ۶: اضطرار: آثار اضطرار ۷، ۱۶، ۱۷; آثار رفع اضطرار ۱۰; احکام اضطرار ۱۱;

آیات شامل این کلمه «إِمّا» در اصل مرکب از «إِنْ» و «مَا» بوده است که «إِنْ» حرف شرط است و «مَا» براى تأکید شرط آمده است. ان‌ (۱۵۶۹ بار) ما (۲۶۲۲ بار) بِكسر

در سوره اسراء، آیه است. «سُلْطَانٍ مُّبِینٍ»: حجّتی که بیانگر حق باشد. در اصل (سُلْطانٍ مُّبینٍ) صفت (آیَات) است. به عبارت دیگر، عطف صفت بر موصوف است. Tabber

۲۸; ویژگى آمرزشهاى خدا ۳۳ زن: اباحه غنیمت زنان کافر ۱۰ غنیمت: احکام غنیمت ۱۰ فىء: احکام فىء ۱۲، ۱۳; تصرف در فىء ۱۳ کنیز: اباحه کنیز ۳۰ مؤمنان: احکام همسران

بيان‌ اصوليّون گفته‌اند امر بعد از تصور منع مفيد اباحه است و بنظر حقير مفيد رفع منع است كه لازمه آن اباحه است چنانچه در اين مقام كه تصور رجحان التزام بترك

امر مى‌فرمايد كه به نام من قربانى كنيد. فَكُلُوا مِنْها: (امر براى ندب و اباحه است) پس بخوريد از گوشت آن، وَ أَطْعِمُوا الْبائِسَ الْفَقِيرَ: و بخورانيد

أَنفُسِکُمْ»: بر خودتان سلام کنید. مراد از «خودتان»، «همدیگر» است (نگا: بقره / ) و در اصل منظور ساکنان منازل است، اعم از بیگانگان یا خویشان و اهل خانواده. از قبیل:

با زهد نابجا ورياضت نامشروع ورهبانيّت، مخالف است. «قُلْ مَنْ حَرَّمَ» 3- اصل در بهره‌گيرى از زينت‌ها و طيّبات، مباح بودن است، مگر دليلى خاص بر حرمت آنها

(خوشرفتارى)، اشاره دارد بر اين كه «اتّخاذ حسن» بهتر است، هر چند كه ترديد خبرى اباحه را مى رساند. پس جمله مزبور انشایى است در صورت اخبار، و معنايش اين است كه:

جايز بوده ، البته جواز به معناى اعم از وجوب و است حباب و اباحه ، جوازى كه با وجوب و است حباب و اباحه مى سازد، و اما اينكه به معناى سومى يعنى الزامى نبودن افطار

كوتاه سخن: در داستان بهشت آدم، اصل ثابتى بود و آن، اين كه باعث خروج آدم و همسرش از بهشت، همانا بروز «سوآت» بود، و از آن اصل ثابت نيز، چنين استفاده شد كه

جلوگيرى از رهبانيّتى باشد كه در مسيحيّت مطرح است) 4- در آنچه مى‌خوريد، دو اصل مهم را فراموش نكنيد: الف: حلال بودن. ب: طيّب و پاكيزه بودن. «كُلُوا مِنَ الطَّيِّباتِ»

تقصير آنها كه نجوى نموده‌اند و قبلا صدقه نداده‌اند گذشته است و اين موجب اباحه آن در آتيه نخواهد بود بلى لفظ توبه كه مناسب با گناه است ممكن است‌ جلد 5 صفحه

ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۵۱۸ و اين جواز، با وجوب جمع مى شود، نه با اباحه. و چنين نيست كه شخص مختار باشد در دشنام دادن و سالم ماندن، و در ندادن و كشته

عادٍ فَلا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (173) چون حق تعالى اباحه فرمود طيّبات را، در عقب آن شمه‌اى از تحريم محرّمات را فرمايد: إِنَّما حَرَّمَ

«كُلُوا وَ اشرَبُوا هَنِيئاً بِمَا كُنتُم تَعمَلُون» - مفاد اين آيه، اذن و اباحه است. تو گويى خوردن و نوشيدن كنايه است از مطلق تنعم به نعمت هاى بهشتى و تصرف

صحبت داشت كه در كتاب شما يعنى قرآن هيچ چيز در علم طب نيست و حال آنكه علم در اصل دو علم است علم اديان و علم ابدان. واقدى در جواب گفت: خداى تعالى جمع فرموده

بگردیده است. «إن تَظَاهَرا»: اگر همدستی و هم‌پشتی کنید. فعل مضارع است و اصل آن (إن تَتَظَاهَرا) است که یکی از دو تاء را حذف کرده‌اند. «صَالِحُ الْمُؤْمِنِینَ»:

بر مراعات خوشنودى زنان و قسم ياد نمودن بر ترك امر راجح يا مباحى كه اقتضاء اباحه در آن موجود است كه نزديكى با مادر ابراهيم يا بدست آوردن دل او احيانا باشد

اين كه كلمۀ «كُلُوا»، امر است و معنايش اين است كه بايد بخوريد، ولى منظور اباحه است. يعنى مى توانيد بخوريد و اضافه كلمۀ «طَيِّبَات» بر جملۀ «مَا رَزَقنَاكُم»