القلم ١٦

از الکتاب
کپی متن آیه
سَنَسِمُهُ‌ عَلَى‌ الْخُرْطُومِ‌

ترجمه

(ولی) ما بزودی بر بینی او علامت و داغ ننگ می‌نهیم!

ترتیل:
ترجمه:
القلم ١٥ آیه ١٦ القلم ١٧
سوره : سوره القلم
نزول : ٣ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٣
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«سَنَسِمُهُ»: علامتگذاریش خواهیم کرد. داغش خواهیم کرد.. «الْخُرْطُومِ»: بینی. در اصل به بینی حیوانات به ویژه فیل گفته می‌شود و کنایه از خوار کردن و رسوا نمودن است.

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

نزول

شأن نزول آیات ۸ تا ۱۶:

«شیخ طوسى» گویند: این آیات درباره ولید بن مغیرة المخزومى نازل شده و نیز گویند: درباره اخنس بن شریق الثقفى نازل گردیده است چنان که از ابن عباس نقل شده است.[۱]

تفسیر


نکات آیه

۱ - کافران تکذیب گر، از سوى خداوند به عذاب خفت بار تهدید شدند. (سنسمه على الخرطوم) «وَسْم» (از ریشه «نسمه») به معناى داغ نهادن است و «خرطوم» در اصل به معناى بینى فیل مى باشد. تعبیر «بر بینى او داغ خواهیم زد»، کنایه از این است که او را به شدت ذلیل خواهیم کرد.

۲ - پیشگویى قرآن و بشارت خداوند به شکست خفّت بار کافران تکذیب گر (سنسمه على الخرطوم) برخى از مفسران، بر این عقیده اند که آیه شریفه درصدد پیشگویى و بشارت به شکست ذلّت بار کافران در جنگ هاى آتى است.

۳ - تکذیب عمدى دین و رذایل اخلاقى (همچون سوگند دروغ، پستى، عیب جویى، سخن چینى، مانع خیر شدن، گناه پیشگى، درشت خویى و بى تبارى)، از زمینه هاى ابتلا به عذاب خفّت بار الهى (فلاتطع المکذّبین ... کلّ حلاّف مهین ... عتلّ بعد ذلک زنیم ... سنسمه على الخرطوم)

موضوعات مرتبط

  • اخلاق: آثار بداخلاقى ۳; آثار رذایل اخلاقى ۳
  • بشارت: بشارت شکست کافران ۲; بشارت شکست مکذبان ۲
  • خدا: بشارتهاى خدا ۲; تهدیدهاى خدا ۱
  • خیر: آثار ممانعت از خیر ۳
  • دین: آثار تکذیب دین ۳
  • رذالت: آثار رذالت ۳
  • زنازادگى: آثار زنازادگى ۳
  • سخن چینى: آثار سخن چینى ۳
  • سوگند: آثار سوگند دروغ ۳
  • عذاب: تهدید به عذاب ذلت بار ۱; عذاب ذلت بار ۳
  • عیب جویى: آثار عیب جویى ۳
  • قرآن: پیشگوییهاى قرآن ۲
  • کافران: پیشگویى شکست کافران ۲; تهدید کافران ۱
  • گناه: آثار گناه ۳
  • مکذبان: پیشگویى شکست مکذبان ۲; تهدید مکذبان ۱

منابع

  1. ابن ابى حاتم در تفسیر خود از سدى نقل نماید که آیه ۱. درباره اخنس بن شریق نازل شده و نیز ابن المنذر در تفسیر خود از کلبى مانند آن را روایت کرده است و نیز ابن ابى حاتم در تفسیر خود از مجاهد نقل کند که این آیه درباره اسود بن عبد یغوث نازل گردیده است.