فصلت ٣٠
| کپی متن آیه |
|---|
| إِنَ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلاَئِکَةُ أَلاَّ تَخَافُوا وَ لاَ تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي کُنْتُمْ تُوعَدُونَ |
ترجمه
| فصلت ٢٩ | آیه ٣٠ | فصلت ٣١ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ المَلآئِکَةُ»: مراد نزول فرشتگان به هنگام مرگ انسانها است (نگا: نساء / ، انفال / ، انعام / ، نحل / و ، محمّد / ). برخی این بشارتها را دائمی و مستمرّ دانسته و آنها را الهامهای معنوی فرشتگان در گوش جان مؤمنان در همه مراحل زندگی می‌دانند.
آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)
إِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ... (۳) لَهُمُ الْبُشْرَى فِي الْحَيَاةِ... (۱) الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ... (۴) يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلاَئِکَةَ لاَ... (۳)
تفسیر
- آيات ۲۶ - ۳۹ سوره فصّلت
- عذاب شدید كافرانى، كه مردم را از شنيدن قرآن باز مى داشتند
- جایگاه نیکوی مؤمنان استقامت پيشه، در بهشت برین
- دعوت پيامبر اسلام «ص»، أحسَنُ القَول است
- معناى آيه: «وَ إمّا يَنزَغَنّكَ مِنَ الشّيطَانِ نَزغٌ فَاستَعِذ بِالله...»
- احتجاج بر وحدت تدبير سراسر عالَم و پيوستگى آن، بر وحدت پروردگار مدبّر
- بحث روایتی: (رواياتی در ذيل برخى آيات گذشته)
تفسیر نور (محسن قرائتی)
إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ «30»
همانا كسانى كه گفتند: «پروردگار ما خداست، پس (بر اين عقيده) مقاومت نمودند، فرشتگان بر آنان نازل مى‌شوند (و مى‌گويند:) نترسيد و غمگين مباشيد و بشارت باد بر شما به بهشتى كه پى در پى وعده داده مى‌شديد.
نکته ها
نمونه‌ى روشن نزول فرشتگان بر مؤمنان را در سوره‌ى آل عمران آيه‌ى 125 مى‌خوانيم كه مى‌فرمايد: «بَلى إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا وَ يَأْتُوكُمْ مِنْ فَوْرِهِمْ هذا يُمْدِدْكُمْ رَبُّكُمْ بِخَمْسَةِ آلافٍ مِنَ الْمَلائِكَةِ مُسَوِّمِينَ» آرى، اگر شما رزمندگان جنگ بدر استقامت و تقوا پيشه كنيد و دشمن به همين زودى به سراغ شما بيايد، خداوند شما را به پنج هزار نفر از فرشتگان نشاندار يارى مى‌كند.
مشابه اين آيه را نيز در سوره‌ى احقاف، آيه‌ى 13 و 14 مى‌خوانيم: «إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ خالِدِينَ فِيها جَزاءً بِما كانُوا يَعْمَلُونَ» كسانى كه گفتند: «پروردگار ما «اللّه» است» و سپس استقامت كردند پس نه
جلد 8 - صفحه 336
خوفى بر آنهاست و نه اندوهى، آنان اصحاب بهشت هستند كه به پاداش عملكردشان براى هميشه در آن جا هستند. «1»
پیام ها
1- آن چه ايمان را بارور مى‌كند و به نتيجه مى‌رساند، مقاومت است وگرنه چه بسيار مؤمنانى كه بد عاقبت شدند. «قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا»
2- استقامت، در كنار ايمان ارزش است وگرنه كفّار نيز بر باطل خود استقامت دارند. «قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا»
3- خالق بودن خدا را بسيارى قبول دارند ولى در تدبير امور پاى ديگران را به ميان مى‌آورند؛ مهم آن است كه انسان در ربوبيّت خداوند مقاومت كند يعنى هيچ قانون و برنامه‌اى را از غير خدا نپذيرد. «رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا»
4- استقامتى ارزشمند است كه طولانى باشد. «ثُمَّ اسْتَقامُوا» (كلمه «ثُمَّ» براى زمان و فاصله‌هاى دور است)
5- انسان در اثر ايمان و مقاومت، فرشتگان را به خود جلب مى‌كند. «تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ»
6- فرشتگان بر غير پيامبران نيز نازل مى‌شوند. «تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ»
7- بر مؤمنان مقاوم فرشتگان نازل مى‌شوند. «تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ» و بر گناهكاران، شياطين. «هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّياطِينُ تَنَزَّلُ عَلى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ» «2»
8- مقاومتِ در راه حقّ، هم خوف از آينده را برطرف مى‌كند. «أَلَّا تَخافُوا» و هم
«1». اكنون كه تفسير اين آيه را مى‌نويسم، شب هفتم تيرماه سال 1379 و نوزدهمين سالگرد هفتاد و دو تن از شهداى جمهورى اسلامى است كه در حادثه‌ى انفجار منافقين در تهران يكجا شهيد شدند. آنان جمعى از علما و اسلام شناسان و مجتهدان و قضات و نمايندگان مجلس شوراى اسلامى و از بهترين چهره‌هاى انقلابى و مخلص بودند كه در راه خدا پايدارى كردند و جان خود را در اين راه دادند. سلام خدا بر آنان و همه‌ى شهيدان.
«2». شعراء، 221.
جلد 8 - صفحه 337
حزن و اندوه نسبت به گذشته را. «لا تَحْزَنُوا»
9- بالاترين هديه‌ى آسمانى كه فرشتگان براى مؤمنان مقاوم مى‌آورند، آرامش روحى و روانى است. «أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا»
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلاَّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ (30)
بعد از ذكر وعيد كافران وعده مؤمنان را فرمايد:
إِنَّ الَّذِينَ قالُوا: بدرستى كه آنانكه گفتند از روى اعتقاد، رَبُّنَا اللَّهُ:
پروردگار ما خداى به حق است، يعنى به وحدانيت او معترف و به تمام «ما جاء به النبى» تصديق نمودند، ثُمَّ اسْتَقامُوا: پس استقامت نمودند و از آن منحرف نشدند تا وقت مرگ «1».
تبصره:
در آيه وجوهى است:
1- استقامت آنست كه بر اوامر و نواهى خداى تعالى عمل كند و در آن خللى راه ندهد.
2- آنكه گفتار مطابق كردار باشد.
3- ابن عباس از حضرت امير المؤمنين عليه السّلام روايت نموده كه مراد آنكه بر اداى فرايض استقامت ورزيدند و بر آن مستمر شدند «2».
4- محمد بن فضيل روايت نموده كه از حضرت رضا عليه السّلام پرسيدم استقامت به چه معنى است؟ فرمود: «هى و اللّه ما انتم عليه» به خدا سوگند استقامت آن چيزى است كه شما بر آنيد، يعنى مستقيم شدن بر متابعت اهل بيت
«1» تفسير مختصرى از اين آيه در حياة القلوب علامه مجلسى ج 3 ص 129 تا 131.
«2» مجمع البيان، ج 5 ص 12.
جلد 11 - صفحه 368
تا وقت انقضاى اجل «1».
قمى (رحمه اللّه) روايت نموده كه: مستقيم شدند بر ولايت امير المؤمنين عليه السّلام «2».
چنانچه حضرت صادق عليه السّلام به روايت كافى فرمود: يعنى مستقيم شدند بر ولايت ائمه يكى بعد از ديگرى «3».
سفيان بن عبد اللّه ثقفى گويد: از حضرت رسالت صلّى اللّه عليه و آله پرسيدم مرا به خصلتى فرما كه به آن متمسك شوم؟ فرمود: «قل ربى اللّه فاستقم» گفتم: مخوفترين چيزها چيست؟ حضرت زبان مبارك خود را بگرفت و فرمود: زبان خود را نگهدار «4».
در خبر است روزى حضرت رسالت صلّى اللّه عليه و آله قرآن تلاوت مى‌نمود و مى‌گريست، گفتند يا رسول اللّه از ترس خدا گريه كنى؟ فرمود: مرا به طريقى فرستاده‌اند كه مانند تيزى شمشير است اگر بر آن راست روم نجات يابم و اگر اندكى منحرف شوم هلاك گردم، بسا مردمان كه قايل به كلمه «اللّه ربنا» باشند و اكثر ايشان برگردند، پس هر كه اقرار به اين كلمه داشته باشد تا وقت مرگ، بر طريقه استقامت باشد «5».
تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ: نازل شوند بر مؤمنان مستقيم ملائكه نزد موت يا وقت خروج از قبر يا در قيامت، و گويند: أَلَّا تَخافُوا: آنكه 1- نترسيد از وقوع مكروه كه عقاب و عذاب است، وَ لا تَحْزَنُوا: و اندوهگين نباشيد از فوت ثواب. 2- مترسيد از هولهاى آخرت و غمگين مباشيد از آنچه بعد خود گذاشتيد از اهل و ولد كه خدا كار ايشان را مى‌سازد. 3- مترسيد و غم مخوريد بر گناهان خود كه خداى تعالى عفو فرمايد. وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ: و بشارت و شاد شويد به بهشت، الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ: آن بهشتى كه بوديد وعده داده مى‌شديد بر السنه پيغمبران.
«1» مدرك پيشين برهان، ج 4، ص 111 حديث 13.
«2» تفسير قمى، ج 2 ص 265.
«3» اصول كافى (مترجم) ج 2 ص 288 روايت 40 (از باب فيه نكت و نتف من التنزيل فى الولاية)
«4» تفسير ابو الفتوح (چ اسلاميه) ج 10 ص 22.
«5» تفسير ابو الفتوح (چ اسلاميه) ج 10 ص 22.
جلد 11 - صفحه 369
حضرت امير المؤمنين عليه السّلام در نهج البلاغه فرمايد: بدرستى كه من در ادعاى امامت خود تكلم مى‌كنم به وعده‌اى كه خدا داده و به حجت خدا، بعد اين آيه تلاوت فرمود كه: مراد از وعده بشارت، بهشت، و مراد از حجت، استقامت باشد. اى مردمان، مستقيم باشيد به كتاب خدا و بر منهاج امر خدا و بر طريقى كه صلاحيت دارد براى عبادت خدا، و بدعت نگذاريد در اين طريق و مخالفت نكنيد از آن. «1»
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لا تَسْمَعُوا لِهذَا الْقُرْآنِ وَ الْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ «26» فَلَنُذِيقَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا عَذاباً شَدِيداً وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي كانُوا يَعْمَلُونَ «27» ذلِكَ جَزاءُ أَعْداءِ اللَّهِ النَّارُ لَهُمْ فِيها دارُ الْخُلْدِ جَزاءً بِما كانُوا بِآياتِنا يَجْحَدُونَ «28» وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا رَبَّنا أَرِنَا الَّذَيْنِ أَضَلاَّنا مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ نَجْعَلْهُما تَحْتَ أَقْدامِنا لِيَكُونا مِنَ الْأَسْفَلِينَ «29» إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلاَّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ (30)
ترجمه
و گفتند آنها كه كافر شدند گوش ندهيد به اين قرآن و بيهوده گوئى كنيد در ميان آن شايد شما غالب شويد
پس هر آينه ميچشانيم البته بآنان كه كافر شدند عذاب سختى را و هر آينه جزا دهيمشان بدترين جزاى آنچه بودند كه بجا مى‌آوردند
اين جزاى دشمنان خدا است كه آتش است براى آنها در آن جاى اقامت هميشگى است بپاداش آنچه بودند كه آيت‌هاى ما را انكار ميكردند
و گفتند آنها كه كافر شدند پروردگارا بنما بما آن دو كس را كه گمراه كردند ما را از جن و انس تا قرار دهيم آن دو را زير قدمهامان تا باشند از پست‌ترين كسان
همانا آنانكه گفتند پروردگار ما خدا است پس ايستادگى كردند نازل ميشوند برايشان ملائكه كه مترسيد و اندوهگين مشويد و مژده باد شما را به بهشتى كه وعده داده ميشديد.
تفسير
كفار قريش وقتى مى‌ديدند پيغمبر صلى اللّه عليه و اله با آن لحن دلربا و صوت جانفزا تلاوت قرآن ميفرمايد بطوريكه قلوب صافيه مجذوب و مرعوب و طالب حق و معرض از باطل مى‌گردند برفقا و اتباع خودشان ميگفتند گوش ندهيد بآن و سخنان بيهوده و لغوى از نظم و نثر و غيرها بر سبيل استهزاء و سخريه داخل كنيد در قرآن تا رونق تلاوت آن كاسته شود و از تأثير بيفتد شايد شما غالب شويد بر او و نگذاريد رسوم شما را از بين ببرد و ظاهرا اين وقتى بوده كه از معارضه با قرآن عاجز شده بودند و از راه هو و جنجال ميخواستند مبارزه نمايند ولى
جلد 4 صفحه 556
بعضى و الغوافيه را بمعارضه با قرآن بخرافات از قصص و حكايات تفسير نموده‌اند و قمى ره فرموده يعنى بگردانيد آنرا سخريه و لغو در هر حال خداوند ميفرمايد پس ميچشانيم بطور حتم بآنان كه كافر شدند عذاب شديدى را در دنيا بكشتن و اسير و ذليل نمودن يا در آخرت بدخول در جهنم و البته مجازات مينمائيم آنها را ببدترين جزا بر بدترين اعمال آنها كه كفر و شرك و استهزاء بخدا و پيغمبر است اين بدترين جزا جزاى دشمنان خدا است كه آتش جهنم است و براى آنها در آن آتش خانه و مقرّ هميشگى است بپاداش انكارشان آيات الهيه را با عجز از معارضه و علم به بودن آن از جانب خداوند و در آن مقرّ دائمى كه در آتش براى آنها است از خداوند مى‌خواهند كه بآنان بنماياند ابليس ابليسها و قابيل پسر آدم عليه السّلام را كه آن دو نفر از جن و انس معصيت خدا را در زمين بدعت‌گذارى نمودند چنانچه از امير المؤمنين در مجمع نقل نموده و فرموده بعضى گفته‌اند مراد كسانى هستند كه موجب گمراهى شدند از جنس جن و انس نه دو شخص معيّن و از بعضى روايات استفاده ميشود كه آيه شامل است كسانى را كه موجب گمراهى خلق شدند در غصب مقام خلافت از جن و انس و در هر حال مقصود آنها از شناختن آن دو نفر معيّن يا دو جنس مضلّ از جن و انس آنستكه آن دو را در زير پاى خودشان لگدمال نمايند و بقعر جهنم برسانند تا انتقام خودشان را از آن دو كشيده باشند و بعذاب سخت‌ترى از عذاب خودشان گرفتار كرده باشند و باسفل السافلين رسانده باشند در جاى و مكان و ذلّت و هوان اين حال كفار و فجار و مخالفان انبياء و اولياء است ولى اهل توحيد و استقامت در دين و ولايت امير المؤمنين و ائمه معصومين بمقتضاى روايات عديده در وقت جان دادن نازل ميشوند بر ايشان ملائكه رحمت و ميگويند نترسيد از آتيه خودتان و محزون نباشيد بر گذشته و آنچه از شما فوت شده از ثواب و باقى مانده از اعقاب و بدانيد كه ثبات قدم شما در دين و ولايت ائمه طاهرين تمام امور سابقه و لاحقه شما را كفايت و اصلاح نموده و خواهد نمود و بشارت باد بر شما بدخول در بهشت و نعيم جاودانى آن كه در دنيا بتوسط انبياء و اولياء بشما وعده داده مى‌شد و شمه‌اى از اين مقال در آيات آتيه بيايد انشاء اللّه تعالى.
جلد 4 صفحه 557
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللّه‌ُ ثُمَّ استَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيهِم‌ُ المَلائِكَةُ أَلاّ تَخافُوا وَ لا تَحزَنُوا وَ أَبشِرُوا بِالجَنَّةِ الَّتِي كُنتُم تُوعَدُونَ (30)
بدرستي که كساني که گفتند پروردگار ما خداوند متعال اللّه است پس از آن استقامت داشتند بر دين خود تا حال احتضار نازل ميشوند بر آنها ملائكه رحمت به اينكه نترسيد و محزون نباشيد و بشارت باد شما را به بهشت آن بهشتي که بوديد بشما وعده داده شده بود.
إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللّه‌ُ که معني توحيد است و نفي شرك يعني الهي غير از اللّه نداريم نفرمود اللّه ربنا که فقط اثبات الوهيت خدا را ميكند تقديم ربنا اثبات انحصار ميكند و نفي غير.
ثُمَّ استَقامُوا استقامت در الوهيت و ربوبيت حق تصديق به جميع افعال و فرمايشات او است از ارسال رسل و انزال كتب و نصب اوصياء و جعل احكام که راه مستقيم است آنهم تا آخرين نفس که بقاء ايمان باشد تا حين الموت و از جاده مستقيمه بيرون نرود.
تَتَنَزَّلُ عَلَيهِم‌ُ المَلائِكَةُ نزول ملائكه همان حين نزع است که حال احتضار ميگويند چون پرده برداشته ميشود ملائكه را مشاهده ميكند جاي خود را در بهشت و جهنم ميبيند قبل الموت حتي پيغمبر و ائمه اطهار را بالاي سر خود
جلد 15 - صفحه 432
مشاهده ميكند ملك الموت را ميبيند.
أَلّا تَخافُوا وَ لا تَحزَنُوا خوف از عذاب مطلقا چه سختي جان دادن و چه عذاب قبر و برزخ و محشر و جهنّم، كوچكترين ناراحتي نداريد، که در دعا مي‌خواني
(اللهم اجعل الموت اوّل راحتنا)
و حزن محروميّت از فيوضات و تفضلات و نعم الهيه است که هيچ فيضي و نعمتي از شما دريغ نميدارند.
وَ أَبشِرُوا بِالجَنَّةِ الَّتِي كُنتُم تُوعَدُونَ وعده الهي خلف ندارد وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحات‌ِ سَنُدخِلُهُم جَنّات‌ٍ تَجرِي مِن تَحتِهَا الأَنهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً وَعدَ اللّه‌ِ حَقًّا وَ مَن أَصدَق‌ُ مِنَ اللّه‌ِ قِيلًا نساء آيه 121.
برگزیده تفسیر نمونه
]
(آیه 30)- نزول فرشتگان بر مؤمنان با استقامت: می‌دانیم روش قرآن برای تبیین مطالب این است که امور متضاد را در برابر هم قرار می‌دهد تا با مقایسه با یکدیگر وضع آنها به خوبی روشن گردد، و از آنجا که در آیات گذشته سخن از منکران لجوجی در میان بود که بر کفر پافشاری داشتند، در اینجا سخن از مؤمنانی است که در ایمانشان راسخ و پا برجا هستند، و خداوند به هفت پاداش و موهبت که برای آنها قرار داده اشاره می‌کند.
نخست می‌گوید: «به یقین کسانی که گفتند: پروردگار ما خداوند یگانه است، سپس استقامت کردند فرشتگان الهی بر آنها نازل می‌شوند که نترسید و غمگین مباشید» (إِنَّ الَّذِینَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا). نه از حوادث بیمناک آینده نگران باشید و نه از گناهان گذشته خود غمی به دل راه دهید.
بسیارند کسانی که دم از عشق «اللّه» می‌زنند، ولی در عمل استقامت ندارند، افرادی سست و ناتوانند که وقتی در برابر طوفان شهوات قرار می‌گیرند با ایمان وداع کرده، و در عمل مشرک می‌شوند، و هنگامی که منافعشان به خطر می‌افتد همان ایمان ضعیف و مختصر را نیز از دست می‌دهند.
البته نباید فراموش کرد که «استقامت» همچون «عمل صالح» میوه درخت «ایمان» است زیرا ایمان هنگامی که عمق و نفوذ کافی پیدا کند انسان را دعوت به استقامت خواهد کرد، همان گونه که استقامت در مسیر حق نیز بر عمق ایمان می‌افزاید، و این دو تأثیر متقابل دارند.
در حدیثی از پیغمبر گرامی اسلام صلّی اللّه علیه و اله آمده که شخصی خدمتش عرض کرد:
«دستوری به من ده که به آن چنگ زنم و در دنیا و آخرت اهل نجات شوم».
پیغمبر صلّی اللّه علیه و اله فرمود: «قل ربّی اللّه ثمّ استقم بگو: پروردگار من اللّه است و بر این گفته خود بایست.»
پس از نخستین و دومین بشارت در مورد عدم «خوف» و «حزن» که به آن اشاره شد. در سومین مرحله می‌گویند: «و بشارت باد بر شما به آن بهشتی که به شما
ج4، ص310
وعده داده شده است» (وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ).
نکات آیه
۱ - نزول فرشتگان الهى، بر یکتاپرستان پایدار بر توحید (إنّ الذین قالوا ربّنا اللّه ثمّ استقموا تتنزّل علیهم الملئکة)
۲ - تنها خداوند، پروردگار و مدبر امور انسان ها است. (إنّ الذین قالوا ربّنا اللّه) با توجه به حصر مستفاد از «ربّنا اللّه»، مطلب بالا قابل برداشت است.
۳ - توحید در ربوبیت، از محورهاى عمده اختلاف یکتاپرستان و مشرکان (إنّ الذین قالوا ربّنا اللّه) خداوند پس از بیان حال کافران، به بیان ویژگى ها و سرنوشت مؤمنان پرداخته و در این راستا شعار «توحید ربوبى» را به عنوان اولین ویژگى آنان مطرح مى کند. از این مطلب برداشت بالا به دست مى آید.
۴ - اعلان موضع حق و ترویج توحید در مجامع شرک، داراى ارزشى والا (إنّ الذین قالوا ربّنا اللّه) واژه «قالوا» مى تواند اشاره به این داشته باشد که موحدان، به صرف اعتقاد به توحید بسنده نمى کنند; بلکه آن را در مجامع شرک و کفر اعلان مى دارند.
۵ - ایمان و توحید همراه با استقامت و پایدارى، داراى ارزش والا (إنّ الذین قالوا ربّنا اللّه ثمّ استقموا تتنزّل علیهم الملئکة)
۶ - یکتاپرستان استوار بر طریق ایمان، برخوردار از جایگاهى ویژه در پیشگاه خداوند (إنّ الذین قالوا ربّنا اللّه ثمّ استقموا تتنزّل علیهم الملئکة) نزول پیاپى فرشتگان - که از فعل مضارع «تتنزّل» فهمیده مى شود - نشانگر عنایت ویژه خداوند به موحدان پایدار بر توحید است.
۷ - نزول فرشتگان الهى، بر غیر پیامبران (اهل ایمان و پایدارى) (إنّ الذین قالوا ربّنا اللّه ... تتنزّل علیهم الملئکة)
۸ - فرشتگان الهى، پیامدار امن و سرور براى یکتاپرستان پایدار بر حق (تتنزّل علیهم الملئکة ألاّتخافوا و لاتحزنوا)
۹ - موحدان راستین، در خوف و هراس نسبت به سرنوشت اخروى خویش و اندوهناک از خطاها و لغزش هاى خود (إنّ الذین قالوا ربّنا اللّه ثمّ استقموا... ألاّتخافوا و لاتحزنوا) بنابراین نکته که نزول ملائکه در دنیا و یا به هنگام مرگ باشد، مطلب بالا استفاده مى شود.
۱۰ - نگرانى و هراس انسان ها حتى یکتاپرستان در قیامت (تتنزّل علیهم الملئکة ألاّتخافوا و لاتحزنوا) برداشت یاد شده بر این اساس است که آیه شریفه مربوط به قیامت بوده و نگرانى موحدان از ناحیه سرنوشت و دشوارى هاى مراحل بعد پدید آمده باشد.
۱۱ - فرشتگان، بشارت دهنده موحدان پایدار بر حق، به بهشت موعود (و أبشروا بالجنّة الّتى کنتم توعدون) «الإبشار» (مصدر «أبشروا») به معناى مسرور بودن است. بنابراین «أبشروا بالجنّة»; یعنى، به بهشت مسرور و خوشنود باشید.
۱۲ - بهشت، وعده مکرر خداوند به یکتاپرستان پایدار بر توحید (و أبشروا بالجنّة الّتى کنتم توعدون)
۱۳ - ثبات و پایدارى در راه توحید، شرط ایمنى از هر حزن و هراس و برخوردارى از بهشت (إنّ الذین قالوا ... کنتم توعدون)
روایات و احادیث
۱۴ - «فى المجمع فى قوله تعالى «تتنزّل علیهم الملائکة» یعنى عند الموت... و روى ذالک عن أبى عبداللّه(ع);[۱] در مجمع البیان درباره قول خداى تعالى «تتنزّل علیهم الملائکة» آمده است: مقصود نزول ملائکة هنگام مرگ است ... و این مطلب از امام صادق(ع) روایت شده است».
موضوعات مرتبط
- ارزشها: ۴، ۵
- استقامت: آثار استقامت ۱
- امنیت: شرایط امنیت ۱۳
- انسان: مدبر انسان ها ۲
- ایمان: ارزش استقامت در ایمان ۵; استقامت در ایمان ۶
- بشارت: بشارت بهشت ۱۱
- بهشت: موجبات بهشت ۱۳; وعده بهشت ۱۲
- ترس: ترس از فرجام اخروى ۹
- توحید: آثار استقامت در توحید ۱۳; ارزش استقامت در توحید ۵; ارزش تبلیغ توحید ۴; توحید ربوبى ۲، ۳
- جهان بینى: جهان بینى توحیدى ۲
- حق: ارزش تبلیغ حق ۴
- خدا: وعده هاى خدا ۱۲
- خطا: اندوه از خطا ۹
- صابران: احتضار صابران ۱۴; امنیت صابران ۸; بشارت به صابران ۱۱; سرور صابران ۸; فضایل صابران ۶; نزول ملائکه بر صابران ۷، ۱۴; وعده به صابران ۱۲
- قیامت: عمومیت اندوه در قیامت ۱۰; عمومیت ترس در قیامت ۱۰
- مؤمنان: نزول ملائکه بر مؤمنان ۷
- ملائکه: بشارتهاى ملائکه ۱۱; نقش ملائکه ۸
- موحدان: احتضار موحدان ۱۴; اختلاف موحدان با مشرکان ۳; امنیت موحدان ۸; اندوه اخروى موحدان ۱۰; بشارت به موحدان ۱۱; ترس اخروى موحدان ۱۰; سرور موحدان ۸; عوامل اندوه موحدان ۹; عوامل ترس موحدان ۹; فضایل موحدان ۶; نزول ملائکه بر موحدان ۱، ۱۴; وعده به موحدان ۱۲
منابع
- ↑ مجمع البیان، ج ۹، ص ۱۷; نورالثقلین، ج ۴- ، ص ۵۴۷، ح ۴۲.
