روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۷۰۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي حماد عن الحلبي عن ابي عبد الله ع :

فِي جَمَّالٍ يَحْمِلُ مَعَهُ اَلزَّيْتَ فَيَقُولُ قَدْ ذَهَبَ أَوْ أُهْرِقَ أَوْ قُطِعَ عَلَيْهِ اَلطَّرِيقُ فَإِنْ جَاءَ عَلَيْهِ بِبَيِّنَةٍ عَادِلَةٍ أَنَّهُ قُطِعَ عَلَيْهِ أَوْ ذَهَبَ فَلَيْسَ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ وَ إِلاَّ ضَمِنَ‏ وَ فِي رَجُلٍ‏ حَمَلَ مَعَهُ رَجُلٌ فِي سَفِينَتِهِ طَعَاماً فَنَقَصَ قَالَ هُوَ ضَامِنٌ قُلْتُ لَهُ إِنَّهُ رُبَّمَا زَادَ قَالَ تَعْلَمُ أَنَّهُ زَادَ فِيهِ شَيْئاً قُلْتُ لاَ قَالَ هُوَ لَكَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۴۵

حلبى گويد: امام صادق عليه السّلام در مورد شتردارى كه مشكهاى روغن را با كاروان خود حمل مى‏كند و بعد به صاحبش مى‏گويد: روغن در بيابان با شتر گم شد (بار افتاد و ما نفهميديم) يا ريخت يا راهزنان ربودند حكم آن چيست؟ فرمود: اگر شاهدانى عادل داشت كه دزدان ربوده‏اند يا بار در راه گم شده است پس بر عهده او چيزى نباشد، و اگر بيّنه و شاهدى نداشت ضامن است. و در مورد كسى كه با كشتى خود گندم ديگرى را حمل كند و نقصان يابد فرمود: ضامن است. گويد: عرض كردم: گاهى افزون مى‏شود؟ فرمود: علم دارى كه صاحب كشتى چيزى به آن افزوده؟ گفتم: نه، فرمود: پس از آن توست.