روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۶۵۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي عن محمد بن علي بن محبوب قال :

وَ كَتَبَ رَجُلٌ إِلَى‏ اَلْفَقِيهِ ع‏ فِي رَجُلٍ كَانَتْ لَهُ رَحًى عَلَى نَهَرِ قَرْيَةٍ وَ اَلْقَرْيَةُ لِرَجُلٍ أَوْ لِرَجُلَيْنِ فَأَرَادَ صَاحِبُ اَلْقَرْيَةِ أَنْ يَسُوقَ اَلْمَاءَ إِلَى قَرْيَتِهِ فِي غَيْرِ هَذَا اَلنَّهَرِ اَلَّذِي عَلَيْهِ هَذِهِ اَلرَّحَى وَ يُعَطِّلَ هَذِهِ اَلرَّحَى أَ لَهُ ذَلِكَ أَمْ لاَ فَوَقَّعَ ع يَتَّقِي اَللَّهَ وَ يَعْمَلُ فِي ذَلِكَ بِالْمَعْرُوفِ وَ لاَ يُضَارُّ أَخَاهُ اَلْمُؤْمِنَ وَ فِي رَجُلٍ كَانَتْ لَهُ قَنَاةٌ فِي قَرْيَةٍ فَأَرَادَ رَجُلٌ آخَرُ أَنْ يَحْفِرَ قَنَاةً أُخْرَى فَوْقَهَا فَمَا يَكُونُ بَيْنَهُمَا فِي اَلْبُعْدِ حَتَّى لاَ يُضِرَّ بِالْأُخْرَى فِي أَرْضٍ إِذَا كَانَتْ صَعْبَةً أَوْ رِخْوَةً فَوَقَّعَ ع عَلَى حَسَبِ أَنْ لاَ يُضِرَّ أَحَدُهُمَا بِالْآخَرِ إِنْ شَاءَ اَللَّهُ تَعَالَى‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۲۲

محمّد بن على بن محبوب روايت كرده كه مردى خدمت امام (حضرت عسكرى) عليه السّلام نامه نوشت و سؤال كرد مردى در قريه‏اى آسيايى دارد كه از نهر آن ده مى‏چرخد، و آن قريه يك يا دو صاحب دارد كه مى‏خواهد مسير نهر را تغيير دهد و آن را از غير راهى كه از آسيا مى‏گذرد جريان دهد و اين كار موجب آنست كه آسيا از كار بيفتد آيا حقّ دارد چنين كارى را انجام دهد؟ امام عليه السّلام در پاسخ نوشت: از خدا بترسيد و در اين تصميم به آنچه رضاى خدا و خلق است عمل نمايد و به برادر مؤمن خويش زيان نرساند. و نيز در مورد ديگرى نوشت و سؤال كرد كه شخصى قناتى در دهى دارد و ديگرى مى‏خواهد در قسمت بالاى آن قنات، قنات ديگرى حفر كند، چه مقدار بايد ميان آن دو فاصله باشد، تا به ديگرى ضرر نرسد در صورتى كه زمين سخت يا سست باشد؟ امام عليه السّلام در پاسخ مرقوم فرمود: اندازه معيّنى ندارد بايد آنقدر فاصله باشد كه به يك ديگر زيان نرسانند (يعنى آب قنات اوّل كم نشود).