روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۹۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الْحَوَالَة

روي :

وَ أَنَّهُ اُحْتُضِرَ عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ اَلْحَسَنِ‏ فَاجْتَمَعَ إِلَيْهِ غُرَمَاؤُهُ فَطَالَبُوهُ بِدَيْنٍ لَهُمْ فَقَالَ مَا عِنْدِي مَا أُعْطِيكُمْ وَ لَكِنِ اِرْضَوْا بِمَنْ شِئْتُمْ مِنْ أَخِي وَ بَنِي عَمِّي‏ عَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ‏ أَوْ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ فَقَالَ اَلْغُرَمَاءُ أَمَّا عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ فَمَلِيٌّ مَطُولٌ‏ وَ أَمَّا عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ‏ فَرَجُلٌ لاَ مَالَ لَهُ صَدُوقٌ وَ هُوَ أَحَبُّهُمَا إِلَيْنَا فَأَرْسَلَ إِلَيْهِ فَأَخْبَرَهُ اَلْخَبَرَ فَقَالَ ع أَضْمَنُ لَكُمُ اَلْمَالَ‏ إِلَى غَلَّةٍ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ غَلَّةٌ فَقَالَ اَلْقَوْمُ قَدْ رَضِينَا فَضَمِنَهُ فَلَمَّا أَتَتِ اَلْغَلَّةُ أَتَاحَ اَللَّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ اَلْمَالَ فَأَدَّاهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۲۳

روايت است كه چون عبد اللَّه بن الحسن (عبد اللَّه محض) عمرش به سرآمد در حال احتضار و جان دادن، طلبكارانش گرد او را گرفته مطالبه طلب خود را مى‏كردند، عبد اللَّه گفت چيزى ندارم كه به شما بدهم و لكن يكى از اين دو را به عنوان‏ ضامن بپذيريد، برادرم يا پسران عمويم على بن الحسين يا عبد اللَّه بن جعفر، طلبكاران گفتند: عبد اللَّه بن جعفر مردى است ثروتمند امّا سهل انگار و بى‏توجّه و امروز را به فردا مى‏افكند، ولى علىّ بن الحسين مرديست تهيدست لكن صحيح القول و او براى ما بهتر است، پس فرستاد و آن حضرت عليه السّلام را خبر دادند، و امام فرمود: تا برداشت غلّه مهلت دهيد مى‏پردازم، در حالى كه غلّه‏اى نداشت، طلبكاران گفتند: راضى هستيم، پس زمانى كه غلّه رسيد خداوند مالى براى آن حضرت رسانيد و آن حضرت ديون عبد اللَّه را پرداخت. (اين نوعى ضمانت است).