روایت:الکافی جلد ۸ ش ۵۴۶
آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة
سهل عن عبيد الله عن احمد بن عمر قال :
| الکافی جلد ۸ ش ۵۴۵ | حدیث | الکافی جلد ۸ ش ۵۴۷ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۸۸
احمد بن عمر گويد: من و حسين بن ثوير بن ابى فاخته نزد حضرت رضا عليه السّلام شرفياب شديم من بدان حضرت عرضكردم: ما در (وضع خوب و) فراخى روزى و خرمى زندگى بوديم و اكنون قدرى وضع ما بهم خورده بدرگاه خداى عز و جل دعا كن كه وضع ما را بهمان منوال باز گرداند! فرمود: چه ميخواهيد؟ ميخواهيد سلطان باشيد؟ آيا خوشت مىآيد كه مانند طاهر و هرثمه باشى ولى مذهب و عقيدهات بر خلاف آنچه اكنون دارى باشد؟ عرضكردم: بخدا نه، من خوش ندارم كه همه دنيا را پر از طلا و نقره داشته باشم ولى مذهبم بر خلاف آنچه اكنون دارم باشد. فرمود: پس هر كه از شما توانگر است بايد شكر خدا كند، كه خداى عز و جل فرمايد: «اگر سپاسگزارى كنيد بر شما (نعمت را) بيفزايم» (سوره ابراهيم آيه ۷) و نيز خداى سبحانه و تعالى فرمايد: «اى خاندان داود شكرگزارى (نعمت) كنيد كه اندكى از بندگان من شكرگزارند» (سوره سباء آيه ۱۳) و گمانتان را بخدا نيك كنيد كه امام صادق عليه السّلام ميفرمود: هر كه گمانش بخدا نيك باشد خداى بهمان گمان او رفتار كند. و هر كه بروزى اندك خدا قانع و راضى باشد خداوند عمل اندك او را بپذيرد، و هر كس بروزى اندك (خدا) قانع باشد سبكبار است و خاندانش در نعمت باشند، و خداوند او را بدرد دنيا و داروى آن بينا گرداند، و او را از اين جهان سالم بسوى آن جهان بيرون برد. سپس آن حضرت فرمود: ابن قياما چه كرد؟ (ابن قياما از واقفه است كه در امامت حضرت رضا عليه السّلام توقّف كرد و مردى خبيث بوده) گويد: عرضكردم: بخدا او با ما برخورد ميكند و برخوردش خوب است، فرمود: چرا چنين نكند (يعنى او براى جلب نفع خود اين كار را ميكند) سپس اين آيه را خواند: «پيوسته بنيانى را كه ساختهاند مايه اضطراب دلهاى ايشان است تا وقتى كه دلهاشان پاره پاره شود» (سوره توبه آيه ۱۱۰) سپس فرمود: ميدانى براى چه ابن قياما سرگردان شد؟ عرضكردم: نه، فرمود: او بدنبال حضرت كاظم عليه السّلام رفت و از سمت راست و چپش آمد و آن حضرت قصد رفتن بمسجد پيغمبر (ص) را داشت پس حضرت كاظم باو رو كرد فرمود: چه ميخواهى خدايت حيران كناد. سپس فرمود: بنظر تو حضرت موسى (بن عمران) هنگامى كه بنزد آنها (يعنى گوساله پرستان) برگشت باو گفته بودند: خوب بود او را (يعنى هارون برادرت را) براى ما منصوب ميكردى تا ما از او پيروى كرده و دنبالش ميرفتيم، اين سخن آنها بهتر بود يا آن كس كه گفت: «ما همچنان اين گوساله را پرستش كنيم تا موسى بنزد ما باز گردد»؟ گويد: من عرضكردم: نه آن كس كه گفت: خوب بود او را براى ما منصوب ميكردى. فرمود: ابن قياما و هر كه با او هم عقيده بود از همين جا هلاك شد. گويد: سپس آن حضرت نام ابن سراج را (كه او هم از واقفه بود) ذكر كرده فرمود: او بمردن حضرت كاظم عليه السّلام اقرار كرد، زيرا هنگام مرگش وصيت كرد كه هر چه من بجاى گذاردم حتى اين پيراهنى را كه پوشيدهام همه از ورثه حضرت كاظم عليه السّلام است، و نگفت: از خود حضرت كاظم است، و اين اقرارى بود از او، ولى چه سودى از اين حرف برد يا از آنچه پيش از آن گفته بود، سپس آن حضرت از سخن دهان بست.
حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى, ۳۹۷
احمد بن عمر مىگويد: من و حسين بن ثوير بن ابى فاخته خدمت امام رضا عليه السّلام شرفياب شديم. من به آن حضرت عليه السّلام عرض كردم: ما در وسعت رزق و خوشى و خرّمى بوديم و اينك وضع دگرگون شده است، تو از خداوند عزّ و جلّ بخواه كه آن وضع را به ما بازگرداند. امام عليه السّلام فرمود: چه مىخواهيد؟ مىخواهيد سلطان باشيد؟ آيا خوش دارى كه همچون طاهر و هرثمه باشى و در برابر، دين و اعتقادات بر خلاف آنچه اكنون دارى باشد؟ عرض كردم: بخدا نه، من خوش ندارم دنيا را آكنده از سيم و زر داشته باشم امّا اعتقادم بر خلاف آنچه اكنون دارم باشد. فرمود: پس هر كس از شما توانگر است بايد سپاس بگزارد كه خداى عزّ و جلّ مىفرمايد: ... لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ... «۱»، و نيز مىفرمايد: اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُكْراً وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ «۲»، پس نسبت بخداوند خوش بين و خوش گمان باشيد، زيرا امام صادق عليه السّلام مىفرمود: هر كه بخدا گمان نيك __________________________________________________
(۱) «اگر سپاسگزارى كنيد بر شما [نعمت را] بيفزايم» (سوره ابراهيم/ آيه ۷). (۲) «اى خاندان داود! شكرگزارى [نعمت] كنيد كه اندكى از بندگان من شكرگزارند» (سوره سبأ/ آيه ۱۳).
برد، خداوند نيز با همان گمان با او رفتار كند، و هر كه به روزى اندك خدا خشنود باشد خدا نيز عمل اندك او را بپذيرد، و هر كس به روزى حلال اندك قانع باشد، هزينه او سبك است و خانوادهاش در نعمت باشند، و خدا او را به درد دنيا و درمان آن بينا سازد و او را سالم از آن برون برد و به دار السّلام رساند. سپس آن حضرت فرمود: اين قياما چه كرد؟ [او از واقفه است كه در امامت حضرت رضا عليه السّلام توقف كرد و مردى خبيث بود]. او مىگويد: عرض كردم: بخدا او با ما برخورد مىكند و بر خوردش با ما خوب است. فرمود: چرا چنين نكند [يعنى براى منافع خود چنين مىكند]، سپس اين آيه را تلاوت فرمود: لا يَزالُ بُنْيانُهُمُ الَّذِي بَنَوْا رِيبَةً فِي قُلُوبِهِمْ إِلَّا أَنْ تَقَطَّعَ قُلُوبُهُمْ ... «۱»، آن گاه فرمود: مىدانى چرا اين قياما سرگردان شد؟ عرض كردم: نه، فرمود: سببش اين بود كه دنبال امام كاظم عليه السّلام بود و از سمت راست و چپ او آمد و آن حضرت قصد رفتن به مسجد پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را داشت. پس امام كاظم عليه السّلام به او رو كرد و فرمود: خدا تو را حيران كند چه مىخواهى؟ سپس فرمود: به من بگو اگر حضرت موسى نزد گوساله پرستان برمىگشت و به او مىگفتند: اگر او را براى ما منصوب مىكردى از او پيروى مىكرديم و دنبالش مىرفتيم، آنان درستتر گفته بودند يا آنان كه گفتند پيوسته اين گوساله را بپرستيم تا موسى نزد ما بازگردد؟ او مىگويد: من گفتم: نه، آن كس كه گفت: خوب بود او را براى ما منصوب مىكردى. فرمود: ابن قياما و هر كه با او هم عقيده بود از همين جا هلاك شدند. او مىگويد: سپس آن حضرت نام ابن سراج را [كه او هم از واقفه بود] به ميان آورد و فرمود: او به مرگ حضرت كاظم عليه السّلام اعتراف كرد، زيرا هنگام مرگش وصيت كرد كه هر چه من بر جاى نهادم حتّى همين پيراهنى را كه پوشيدهام همه از ورثه حضرت كاظم عليه السّلام است، و نگفت از خود حضرت كاظم عليه السّلام است، و اين اعترافى بود از جانب او، ولى چه سود از اين سخن و آنچه پيشتر گفته بود، و سپس آن حضرت عليه السّلام از سخن گفتن خوددارى كرد. __________________________________________________
(۱) «پيوسته بنيانى را كه ساختهاند مايه اضطراب دلهاى ايشان است تا وقتى كه دلهاشان پاره پاره شود» (سوره توبه/ آيه ۱۱۰).
