روایت:الکافی جلد ۲ ش ۴۳۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن ابيه عن النضر بن سويد عن هشام بن سالم عن ابي حمزه الثمالي عن علي بن الحسين ع قال :

إِذَا جَمَعَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَلْأَوَّلِينَ وَ اَلْآخِرِينَ قَامَ مُنَادٍ فَنَادَى يُسْمِعُ اَلنَّاسَ فَيَقُولُ أَيْنَ اَلْمُتَحَابُّونَ فِي اَللَّهِ قَالَ فَيَقُومُ عُنُقٌ مِنَ اَلنَّاسِ‏ فَيُقَالُ لَهُمُ اِذْهَبُوا إِلَى‏ اَلْجَنَّةِ بِغَيْرِ حِسَابٍ قَالَ فَتَلَقَّاهُمُ‏ اَلْمَلاَئِكَةُ فَيَقُولُونَ إِلَى أَيْنَ فَيَقُولُونَ إِلَى‏ اَلْجَنَّةِ بِغَيْرِ حِسَابٍ قَالَ فَيَقُولُونَ فَأَيُّ ضَرْبٍ أَنْتُمْ مِنَ اَلنَّاسِ فَيَقُولُونَ نَحْنُ اَلْمُتَحَابُّونَ فِي اَللَّهِ قَالَ فَيَقُولُونَ وَ أَيَّ شَيْ‏ءٍ كَانَتْ أَعْمَالُكُمْ قَالُوا كُنَّا نُحِبُّ فِي اَللَّهِ وَ نُبْغِضُ فِي اَللَّهِ قَالَ فَيَقُولُونَ‏ نِعْمَ أَجْرُ اَلْعََامِلِينَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۳۷۹

از ابى حمزه ثمالى از على بن الحسين (ع) فرمود: چون خدا عز و جل اولين و آخرين را گرد آورد يك جارچى به پا شود و جار كشد كه همه مردم بشنود مى‏گويد: كجايند آنان كه با يك ديگر براى خدا دوست بودند؟ جلو صفهاى مردم برخيزند و به آنها گفته شود: بى‏حساب به بهشت رويد، فرمود: فرشته‏ها بدان‏ها برخورند و به آنها بگويند: به كجا مى‏رويد؟ پاسخ گويند: بى‏حساب به بهشت، مى‏گويند: شما چه قسمتى از مردميد؟ در پاسخ مى‏گويند: ما آنهائيم كه با همديگر در راه خدا دوستى كرديم، فرمود: مى‏گويند: كردار شماها چه بوده؟ جواب گويند: ما در راه خدا دوستى مى‏كرديم و در راه خدا دشمنى مى‏كرديم، فرمود: مى‏گويند: چه خوب است مزد كارگران.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۹۱

على بن الحسين عليهما السلام فرمود: چون خداى عز و جل همه مردم را گرد آورد (در روز قيامت) يك جارچى برخيزد و بآوازى كه مردم بشنوند گويد: دوستى كنان براى خدا كجايند؟ جماعتى از مردم برخيزند، بآنها گفته شود بدون حساب بسوى بهشت رويد. فرشتگان بآنها برخورند و گويند: كجا؟ گويند: بسوى بهشت بدون حساب، گويند شما چه صنفى از مردميد؟ گويند: ما دوستى كنان براى خدائيم، گويند: اعمال شما چه بوده؟ گويند: براى خدا دوستى ميكرديم و براى خدا دشمنى ميورزيديم گويند: چه خوبست پاداش اهل عمل!

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۲۹

از او، از پدرش، از نضر بن سويد، از هشام بن سالم، از ابوحمزه ثمالى، از حضرت على بن الحسين عليهما السلام روايت است كه فرمود: «چون خداى- تعالى- خلقِ اوّلين و آخرين را جمع كند، منادى برخيزد و ندا كند كه همه مردمان بشنوند، و بگويد كه: كجايند آنان كه در راه خدا با يكديگر دوستى كرده‏اند؟» حضرت فرمود: «پس طائفه‏اى از مردمان برخيزند. و به ايشان گفته شود كه برويد به جانب بهشت، بى‏حساب». فرمود كه: «پس فرشتگان ايشان را پيش‏باز كنند و بگويند: به كجا مى‏رويد؟ مى‏گويند: به سوى بهشت مى‏رويم، بى‏حساب». فرمود كه: «فرشتگان مى‏گويند كه: شما كدام قسم و چه گروه از مردمانيد؟ مى‏گويند: ماييم آنان كه در راه خدا با يكديگر دوستى كرده‏ايم». فرمود كه:

«فرشتگان مى‏گويند كه: اعمال شما چه بود؟ مى‏گويند كه: عادت ما اين بود كه در راه خدا دوستى مى‏كرديم و در راه خدا دشمنى مى‏نموديم». فرمود كه: «فرشتگان مى‏گويند كه: نيكو است مزد كاركنان خدا».