روایت:الکافی جلد ۱ ش ۹۱۶

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن محمد عن ابي علي محمد بن اسماعيل بن موسي بن جعفر عن احمد بن القاسم العجلي عن احمد بن يحيي المعروف بكرد عن محمد بن خداهي عن عبد الله بن ايوب عن عبد الله بن هاشم عن عبد الكريم بن عمرو الخثعمي عن حبابه الوالبيه قالت :

رَأَيْتُ‏ أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ فِي‏ شُرْطَةِ اَلْخَمِيسِ‏ وَ مَعَهُ دِرَّةٌ لَهَا سَبَابَتَانِ‏ يَضْرِبُ بِهَا بَيَّاعِي اَلْجِرِّيِّ وَ اَلْمَارْمَاهِي‏ وَ اَلزِّمَّارِ وَ يَقُولُ لَهُمْ يَا بَيَّاعِي مُسُوخِ‏ بَنِي إِسْرَائِيلَ‏ وَ جُنْدِ بَنِي مَرْوَانَ‏ فَقَامَ إِلَيْهِ‏ فُرَاتُ بْنُ أَحْنَفَ‏ فَقَالَ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ وَ مَا جُنْدُ بَنِي مَرْوَانَ‏ قَالَ فَقَالَ لَهُ أَقْوَامٌ حَلَقُوا اَللِّحَى وَ فَتَلُوا اَلشَّوَارِبَ فَمُسِخُوا فَلَمْ أَرَ نَاطِقاً أَحْسَنَ نُطْقاً مِنْهُ ثُمَّ اِتَّبَعْتُهُ فَلَمْ أَزَلْ أَقْفُو أَثَرَهُ حَتَّى قَعَدَ فِي رَحَبَةِ اَلْمَسْجِدِ فَقُلْتُ لَهُ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ مَا دَلاَلَةُ اَلْإِمَامَةِ يَرْحَمُكَ اَللَّهُ قَالَتْ فَقَالَ اِئْتِينِي بِتِلْكِ اَلْحَصَاةِ وَ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى حَصَاةٍ فَأَتَيْتُهُ بِهَا فَطَبَعَ لِي فِيهَا بِخَاتَمِهِ ثُمَّ قَالَ لِي يَا حَبَابَةُ إِذَا اِدَّعَى مُدَّعٍ اَلْإِمَامَةَ فَقَدَرَ أَنْ يَطْبَعَ كَمَا رَأَيْتِ فَاعْلَمِي أَنَّهُ إِمَامٌ مُفْتَرَضُ اَلطَّاعَةِ وَ اَلْإِمَامُ لاَ يَعْزُبُ عَنْهُ شَيْ‏ءٌ يُرِيدُهُ‏ قَالَتْ ثُمَّ اِنْصَرَفْتُ حَتَّى قُبِضَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ فَجِئْتُ إِلَى‏ اَلْحَسَنِ ع‏ وَ هُوَ فِي مَجْلِسِ‏ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ وَ اَلنَّاسُ يَسْأَلُونَهُ فَقَالَ يَا حَبَابَةُ اَلْوَالِبِيَّةُ فَقُلْتُ نَعَمْ يَا مَوْلاَيَ‏ فَقَالَ هَاتِي مَا مَعَكِ قَالَ فَأَعْطَيْتُهُ فَطَبَعَ فِيهَا كَمَا طَبَعَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ قَالَتْ ثُمَّ أَتَيْتُ‏ اَلْحُسَيْنَ ع‏ وَ هُوَ فِي‏ مَسْجِدِ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ فَقَرَّبَ وَ رَحَّبَ ثُمَّ قَالَ لِي إِنَ‏ فِي اَلدَّلاَلَةِ دَلِيلاً عَلَى مَا تُرِيدِينَ أَ فَتُرِيدِينَ دَلاَلَةَ اَلْإِمَامَةِ فَقُلْتُ نَعَمْ يَا سَيِّدِي فَقَالَ هَاتِي مَا مَعَكِ فَنَاوَلْتُهُ اَلْحَصَاةَ فَطَبَعَ لِي فِيهَا قَالَتْ ثُمَّ أَتَيْتُ‏ عَلِيَّ بْنَ اَلْحُسَيْنِ ع‏ وَ قَدْ بَلَغَ بِيَ اَلْكِبَرُ إِلَى أَنْ أُرْعِشْتُ‏ وَ أَنَا أَعُدُّ يَوْمَئِذٍ مِائَةً وَ ثَلاَثَ عَشْرَةَ سَنَةً فَرَأَيْتُهُ رَاكِعاً وَ سَاجِداً وَ مَشْغُولاً بِالْعِبَادَةِ فَيَئِسْتُ مِنَ اَلدَّلاَلَةِ فَأَوْمَأَ إِلَيَّ بِالسَّبَّابَةِ فَعَادَ إِلَيَّ شَبَابِي قَالَتْ فَقُلْتُ يَا سَيِّدِي كَمْ مَضَى مِنَ اَلدُّنْيَا وَ كَمْ بَقِيَ فَقَالَ أَمَّا مَا مَضَى فَنَعَمْ‏ وَ أَمَّا مَا بَقِيَ فَلاَ قَالَتْ ثُمَّ قَالَ لِي هَاتِي مَا مَعَكِ فَأَعْطَيْتُهُ اَلْحَصَاةَ فَطَبَعَ لِي فِيهَا ثُمَّ أَتَيْتُ‏ أَبَا جَعْفَرٍ ع‏ فَطَبَعَ لِي فِيهَا ثُمَّ أَتَيْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ فَطَبَعَ لِي فِيهَا ثُمَّ أَتَيْتُ‏ أَبَا اَلْحَسَنِ مُوسَى ع‏ فَطَبَعَ لِي فِيهَا ثُمَّ أَتَيْتُ‏ اَلرِّضَا ع‏ فَطَبَعَ لِي فِيهَا وَ عَاشَتْ‏ حَبَابَةُ بَعْدَ ذَلِكَ تِسْعَةَ أَشْهُرٍ عَلَى مَا ذَكَرَ مُحَمَّدُ بْنُ هِشَامٍ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۵۹۷

حبابه والبيه (زنى بوده از والبه كه نام موضعى است در يمن) گويد: امير المؤمنين (ع) را در شرطة الخميس (پيش قراولان لشكر، و لشكر را خميس نامند، يعنى پنج قسمتى، چون تقسيم مى شده به: ۱- مقدّمه ۲- ساقه ۳- ميمنه ۴- ميسره ۵- قلب، يا براى آنكه از غنيمت خُمس مى‏داده است، از مجلسى (ره): و ممكن است مقصود از شرطة الخميس (دژبانى) باشد چنانچه امروزه مى‏گويند) ديدار كردم يك شلاق دو شاخه در دست داشت و با آن فروشندگان جرّى (ماهى بى‏فلس) و ماهى و زمار را (نوعى از همان مار ماهى) مى‏زد و به آنها مى‏فرمود: اى فروشندگان يهودى‏هاى مسخ شده و جُندِ بنى مروان. فرات بن احنف خدمت آن حضرت ايستاد و عرض كرد: يا امير المؤمنين جُندِ بنى مروان چيست؟ گويد: در جواب او فرمود: مردمى بودند كه ريش‏ها را مى‏تراشيدند و سبيلها را تاب مى‏دادند و مسخ شدند. حبابه گويد: من خوش سخن ترى از آن حضرت نديدم و به دنبال او رفتم و رفتم تا در پيشخان مسجد نشست، من به آن حضرت گفتم: يا امير المؤمنين دليل امامت چيست؟ يرحمك الله، گويد: به من فرمود: آن سنگريزه را بياور براى من (و با دست خود به يك سنگريزه اشاره كرد) من آن را براى او آوردم و با خاتم خود مهر بر آن نهاد كه نقش بست و به من فرمود: اى حبابه، هر كه مُدّعى امامت شد و توانست مثل من اين سنگ را مهر كند، بدان كه او امام مفترض الطاعه است، امام هر چيز را بخواهد مى‏داند، گويد: من پى كار خود رفتم تا امير المؤمنين (ع) فوت كرد، آمدم خدمت امام حسن (ع) كه به جاى امير المؤمنين (ع) نشسته بود و مردم از او سؤال مى‏كردند، چون مرا ديد، فرمود: اى حبابه والبيه، عرض كردم: نعم يا مولاى، فرمود: آنچه همراه دارى بياور، من آن سنگ را به آن حضرت دادم و مانند امير المؤمنين با خاتم خود نقش بر آن نهاد. گويد: سپس نزد حسين (ع) آمدم و او در مسجد رسول خدا (ص) بود، مرا نزد خود خواند و خوش آمد گفت و سپس به من فرمود: دليل آنچه تو مى‏خواهى موجود است، نشانه امامت را مى خواهى؟ گفتم: آرى اى آقاى من، فرمود: آنچه با خود دارى بياور، من آن سنگ را به او دادم و برايم مهرى بر آن نهاد، گويد: پس از آن خدمت على بن الحسين (ع) آمدم و تا آن جا پير شده بودم كه رعشه گرفته بودم و ۱۱۳ سال براى خود مى‏شمردم، ديدم آن حضرت در ركوع و سجود است و مشغول عباد است و به من توجهى ندارد و من از دريافت نشانه امامت نااميد شدم و آن حضرت با انگشت سَبّابَه خود به من اشارتى كرد و جوانيم برگشت. گويد: گفتم اى آقاى من از دنيا چه اندازه گذشته و چه مانده‏ است؟ فرمود: نسبت به آنچه گذشته، آرى و آنچه مانده است، نه. گويد: سپس به من فرمود: آنچه با خود دارى بياور، من آن سنگ را به آن حضرت دادم و برايم بر آن مهرى نهاد و سپس نزد امام باقر (ع) آمدم و برايم مهرى بر آن نهاد و سپس نزد امام صادق (ع) آمدم و بر آن برايم مهرى نهاد و پس از آن نزد امام كاظم (ع) آمدم و آن را برايم مهر كرد و سپس نزد امام رضا (ع) آمدم و آن را برايم مهر كرد و حبابه والبيه پس از آن نه ماه زنده بود- چنان چه محمد بن هشام (هشام خ ل) گفته است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۱۵۲

حبابه والبيه (نام زنى است از والبه يمن) گويد: امير المؤمنين عليه السلام را در محل پيش قراولان لشكر ديدم كه با تازيانه دوسرى كه همراه داشت فروشندگان ماهى جرى (بى‏فلس) و مار ماهى و ماهى زمار را (كه فروش آنها حرامست) ميزد و ميفرمود: اى فروشندگان مسخ‏شده‏هاى بنى اسرائيل و لشكر بنى مروان! فرات بن احنف نزد حضرت ايستاد و گفت: يا امير المؤمنين لشكر بنى مروان كيانند فرمود: مردمى كه ريشها را ميتراشيدند و سبيلها را تاب ميدادند سپس مسخ شدند.

(فرات گويد) من گوينده‏اى را خوش بيان‏تر از او نديده بودم. از دنبالش ميرفتم تا در جلو خان مسجد نشست، باو عرضكردم: دليل بر امامت چيست خدايت رحمت كند؟ فرمود: آن سنگريزه را بياور- و با دست اشاره بسنگريزه‏ئى كرد- آن را نزدش آوردم، پس با خاتمش آن را مهر كرد و سپس بمن فرمود: اى حبابه: هر گاه كسى ادعاى امامت كرد و توانست چنان كه ديدى مهر كند، بدان كه او اماميست كه اطاعتش واجب است و نيز امام هر چه را بخواهد، از او پنهان نگردد.

حبابه گويد: من رفتم تا زمانى كه امير المؤمنين عليه السلام وفات كرد، نزد امام حسن عليه السلام آمدم، زمانى كه آن حضرت در مسند امير المؤمنين عليه السلام نشسته و مردم از او سؤال ميكردند. فرمود: اى حبابه والبيه عرضكردم: آرى، مولاى من؛ فرمود: آنچه همراه دارى بياور، من آن سنگريزه را باو دادم، حضرت براى من بر آن مهر نهاد چنان كه امير المؤمنين عليه السلام مهر نهاد. سپس نزد حسين عليه السلام آمدم، زمانى كه در مسجد پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله بود، مرا پيش خواند و خوش آمد گفت، سپس فرمود: در ميان نشانه امامت آنچه را هم تو ميخواهى هست، دليل امامت را ميخواهى؟ گفتم: آرى، آقاى من! فرمود: آنچه همراه دارى بياور، سنگريزه را بآن حضرت دادم، او هم براى من بر آن مهر نهاد. سپس نزد على بن الحسين عليه السلام آمدم و از پيرى بآنجا رسيده بودم كه مرا رعشه گرفته بود و من آن زمان ۱۱۳ سال براى خود ميشمردم. آن حضرت را ديدم ركوع و سجود ميكند و مشغول عبادتست. من از دريافت نشانه امامت مأيوس شدم حضرت با انگشت سبابه بمن اشاره كرد، جوانى من برگشت، گفتم: آقاى من از دنيا چقدر گذشته و چقدر باقى مانده؟ فرمود: اما نسبت بگذشته آرى و اما نسبت بباقيمانده، نه (گذشته را ميتوان معلوم كرد ولى باقيمانده را كسى را نميداند) سپس فرمود: آنچه همراه دارى بياور. من سنگريزه را باو دادم، حضرت بر آن مهر نهاد. سپس آن را بامام باقر عليه السلام دادم او هم برايم مهر كرد سپس نزد امام صادق عليه السلام آمدم او هم برايم مهر كرد: سپس خدمت ابو الحسن موسى بن جعفر عليه السلام آمدم، او هم برايم مهر كرد، سپس خدمت حضرت رضا عليه السلام آمدم، او هم برايم مهر كرد و چنانچه محمد بن هشام نقل كرده، لبابه بعد از آن ۹ ماه ديگر هم زنده بود.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۲۰۱

على بن محمد، از ابو على- كه محمد بن اسماعيل بن موسى بن جعفر است- از احمد بن قاسم عِجلى، از احمد بن يحيى- كه معروف است به كُرد-» از محمد بن خُداهى، از عبداللَّه بن ايّوب، از عبداللَّه بن هاشم، از عبدالكريم بن عمرو خَثعمى، از حَبابه والِبيّه روايت كرده است كه گفت: امير المؤمنين عليه السلام را ديدم در شرطة الخميس (كه نام موضعى است در كوفه) «۱» و با آن، حضرت دِرّه بود كه آن را دو سر بود، مانند دو انگشت شهادت و جرّى فروشان و مار ماهى و زمار فروشان را با آن درّه مى‏زد، «۲» و به ايشان مى‏فرمود كه: «اى فروشندگان آنها كه مسخ شده‏اند از يهود و لشكر پسر مروان». و حبابه مى‏گويد كه: فرات بن احنف برخاست و به خدمت آن حضرت آمد و عرض كرد كه: يا امير المؤمنين، لشكر پسران مروان كيست و كردار ايشان چيست؟ حضرت فرمود كه: «گروهى‏اند كه ريش‏ها را تراشيدند و سبيل‏ها را تابيدند، و به اين سبب مسخ شدند، و از صورت خود گشتند». حبابه مى‏گويد كه: هيچ سخن‏گويى را نديدم كه سخنش از آن حضرت خوش‏تر باشد. بعد از آن، در پى او رفتم و متصل در قفاى آن حضرت مى‏رفتم، تا آن‏كه در ميدانى كه بر در مسجد بود نشست (و ممكن است كه مراد از رحبه كه در اين حديث است، تخت‏گاه مسجد باشد و دور نيست كه اين ظاهرتر باشد). پس به خدمت آن حضرت عرض كردم كه: يا امير المؤمنين، دليل بر امامت چيست- خدا تو را رحمت كند-. حبابه مى‏گويد كه: حضرت فرمود كه: «آن سنگ‏ريزه را به نزد من آور» و به دست خود به سنگ‏ريزه اشاره فرمود. من آن سنگ‏ريزه را به خدمتش آوردم، مهر خود را بر آن سنگ‏ريزه زد كه نقش گرفت و فرمود كه: «اى حبابه، هرگاه كسى ادعاى امامت كند، و __________________________________________________

(۱). شرطة الخميس، نيروى يگان ويژه و انتظامات امير المؤمنين بود. بنا بر اين، تعريف مترجم- رحمه اللَّه- از آن، به‏جايگاهى در كوفه، خطا است.
(۲). و جِرّى به كسر جيم و راى مشدد، نوعى است از ماهى كه فلس ندارد. و همچنين مارماهى و زمّار. (مترجم)
             

قدرت داشته باشد كه مهر بر سنگ زند كه نقش بندد-/ چنانچه ديدى-/ بدان كه او امامى است كه اطاعتش واجب است، و از امام دور نمى‏باشد چيزى كه آن را اراده مى‏كند». حبابه مى‏گويد كه: برگشتم و بودم تا امير المؤمنين عليه السلام شهيد شد، پس به خدمت امام حسن عليه السلام آمدم و آن حضرت در مجلس امير المؤمنين عليه السلام بود، و مردم از آن حضرت سؤال مى‏كردند، فرمود كه: «اى حبابه والبيه»، عرض كردم: بلى اى آقاى من. فرمود: «بياور آنچه را كه با تو است». حبابه مى‏گويد كه: آن سنگ‏ريزه را به آن حضرت دادم، مهر خود را به آن زد كه نقش گرفت؛ چنانچه امير المؤمنين عليه السلام مهر كرده بود. حبابه مى‏گويد كه: بعد از آن، به خدمت امام حسين عليه السلام آمدم و آن حضرت در مسجد رسول خدا صلى الله عليه و آله بود و مرا نزديك خود طلبيد، و فرمود: «مرحبا خوش آمدى» و به من فرمود: «به درستى كه در دلالت كردن من تو را دليلى است، بر آنچه اراده دارى. آيا دلالت امامت را مى‏خواهى؟» عرض كردم: بلى اى آقاى من، فرمود كه: «بياور آنچه را كه با توست». من آن سنگ‏ريزه را به حضرت دادم و آن حضرت مهر خود را بر آن زد؛ چنانچه در آن تأثير نمود و نقش بست. بعد از آن به خدمت على بن الحسين آمدم عليه السلام و بزرگ‏سالى و پيرى به من رسيده بود، تا آن‏كه به جهت پيرى، رعشه به هم رسانيده بودم (و اعضايم مى‏لرزيد) و من در آن روز، صد و سيزده سال داشتم. پس آن حضرت را ديدم كه ركوع مى‏كند و سجده به جا مى‏آورد، و به عبادت خدا مشغول است. چون چنين ديدم، از دلالت امامت نوميد شدم. آن حضرت به انگشت شهادت به جانب من اشاره فرمود، جوانى من برگشت و بُرنا شدم، و عرض كردم كه: اى آقاى من، چه قدر از دنيا گذشته و چه قدر باقى مانده؟ حضرت فرمود كه: «اما آنچه گذشته، معلوم است و اما آنچه مانده، معلوم نيست» (و احتمال دارد كه معنى اين باشد كه سؤال از گذشته صورتى دارد، و اما از باقى مانده، صورت ندارد؛ زيرا كه علم آن مختص جناب اقدس الهى است). حبابه مى‏گويد كه: بعد از آن، به من فرمود كه: «بياور آنچه را كه با تو است». من آن سنگ‏ريزه را به او دادم در آن مهر زد. بعد از آن، به خدمت امام محمد باقر عليه السلام آمدم و براى من در آن مهر زد. پس به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام آمدم و براى من در آن مهر زد، بعد از آن به خدمت حضرت ابوالحسن امام موسى كاظم عليه السلام آمدم و براى من در آن مهر زد، پس به خدمت امام رضا عليه السلام آمدم و براى من در آن مهر زد. و حبابه بعد از آن، نه ماه ديگر زنده بود، بنا بر آنچه محمد بن هشام ذكر كرده است.