روایت:الکافی جلد ۱ ش ۸۵۳

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن محمد عن اسحاق بن محمد عن شاهويه بن عبد الله الجلاب قال :

كَتَبَ إِلَيَ‏ أَبُو اَلْحَسَنِ‏ فِي كِتَابٍ أَرَدْتَ أَنْ تَسْأَلَ عَنِ اَلْخَلَفِ بَعْدَ أَبِي جَعْفَرٍ وَ قَلِقْتَ لِذَلِكَ فَلاَ تَغْتَمَّ فَإِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لاَ يُضِلُ‏ قَوْماً بَعْدَ إِذْ هَدََاهُمْ حَتََّى يُبَيِّنَ لَهُمْ مََا يَتَّقُونَ‏ وَ صَاحِبُكَ بَعْدِي‏ أَبُو مُحَمَّدٍ اِبْنِي وَ عِنْدَهُ مَا تَحْتَاجُونَ إِلَيْهِ يُقَدِّمُ مَا يَشَاءُ اَللَّهُ‏ وَ يُؤَخِّرُ مَا يَشَاءُ اَللَّهُ مََا نَنْسَخْ مِنْ آيَةٍ أَوْ نُنْسِهََا نَأْتِ‏ بِخَيْرٍ مِنْهََا أَوْ مِثْلِهََا قَدْ كَتَبْتُ بِمَا فِيهِ بَيَانٌ وَ قِنَاعٌ لِذِي عَقْلٍ يَقْظَانَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۵۳۳

شاهويه بن عبد الله الجلاب گويد: امام هادى در نامه‏اى به من نگارش فرمود كه: تو مى‏خواستى بپرسى، پس از ابو جعفر (پسر بزرگ من كه مرد) جانشين كيست؟ و به خاطر آن پريشان بودى، غم خور، زيرا خدا عز و جل (۱۴۵ سوره توبه): «هيچ مردمى را گمراه نكند، پس از آن كه آنها را هدايت كرده تا بيان كند برايشان آنچه را بايد بپرهيزند» سرور و امام تو بعد از من پسرم ابو محمد است، هر چه نياز داريد نزد او است، خدا است كه هر چه را خواهد پيش دارد و هر چه را خواهد پس اندازد (۱۰۶ سوره بقره): «هر آيه را كه ملغى كنيم و يا پس اندازيم بهتر از آن را يا مانند آن را بياوريم» من نوشتم آنچه شرح و اطمينان است براى دل بيدار.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۱۱۷

شاهويه بن عبد اللَّه گويد: امام هادى عليه السلام بمن نوشت: تو ميخواستى بعد از وفات ابى جعفر راجع بجانشين امام بپرسى، و از آن جهت در اضطراب بودى. غم مخور، زيرا خداى عز و جل «هيچ مردمى را پس از آنكه هدايتشان كرده گمراه نكند تا چيزهائى را كه بايد از آن بپرهيزند، برايشان بيان كند- ۱۱۴ سوره ۹-» صاحب تو بعد از من پسرم ابو محمد است، هر چه احتياج داريد نزد اوست (هر چه ميخواهيد از او بپرسيد) خدا آنچه را خواهد مقدم دارد و آنچه را خواهد مؤخر گذارد (و خودش فرمايد) «هر آيه‏اى را كه نسخ كنيم يا بتأخير اندازيم، بهتر از آن يا مانند آن را بياوريم- ۱۰۶ سوره ۲-» آنچه براى صاحب خرد بيدار مطلب را روشن كند و بس باشد نوشتم.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۱۴۳

على بن محمد، از اسحاق بن محمد، از شاهويه بن عبداللَّه جَلّاب روايت كرده است كه گفت: امام على نقى عليه السلام به من نوشت در نامه كه: «اراده كردى كه سؤال كنى از خَلَف بعد از ابوجعفر، و براى اين مضطرب شدى، پس غمناك مباش؛ زيرا كه خداى عزّوجلّ نام گمراهى را بر گروهى نمى‏گذارد، بعد از آن‏كه ايشان را راه راست نموده باشد، تا روشن سازد از براى ايشان، آنچه را كه واجب است كه از آن پرهيز كنند (و آنچه او را خشنود گرداند، و آنچه او را به خشم آورد) «۱»، و صاحب تو (يا صاحب شما) بعد از من، ابومحمد، پسر من است. و در نزد اوست آنچه مردم به آن محتاج باشند. و خدا پيش مى‏اندازد آنچه را كه خواهد، و به تأخير مى‏افكند آنچه را كه خواهد. «ما نَنْسَخْ مِنْ آيَةٍ أَوْ نُنْسِها نَأْتِ بِخَيْرٍ مِنْها أَوْ مِثْلِها» «۲»، يعنى: «آنچه را كه منسوخ و برطرف مى‏كنيم از آيه‏اى از آيات خود (بر وفق مصلحت مردمان و __________________________________________________

(۱). توبه، ۱۱۵.
(۲). بقره، ۱۰۶.

مقتضاى زمان)، يا فراموش مى‏گردانيم آن را و از دل‏ها مى‏بريم، مى‏آوريم بهتر از آن آيه منسوخه در نفع بندگان، يا مانند آن در منفعت با وجود رعايت مصلحت». و نوشتم در اين نامه و اشاره نمودم به آنچه در آن، بيان و قناعت است براى صاحب عقلى كه بيدار و هوشيار باشد و زياده از اين را نخواهد».