۱۶٬۸۷۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۰ بخش۸: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←تحدّى قرآن كريم، به اين كه: سوره اى مانند قرآن بياوريد
| خط ۹۵: | خط ۹۵: | ||
و نيز قرآن، مشتمل است بر قوّت حجت و عظمت بيان و نور و هدايت، آن هم بدون اين كه در تمامى اين باب هاى مختلف، يك سخنش، مخالف با سخن ديگرش باشد. و اضافه كن بر همه اين امتيازات و خصائص، اين خصوصيت را كه سخن قرآن در بلاغت و فصاحت در افقى قرار دارد كه دست بشر از رسيدن به آن كوتاه است. | و نيز قرآن، مشتمل است بر قوّت حجت و عظمت بيان و نور و هدايت، آن هم بدون اين كه در تمامى اين باب هاى مختلف، يك سخنش، مخالف با سخن ديگرش باشد. و اضافه كن بر همه اين امتيازات و خصائص، اين خصوصيت را كه سخن قرآن در بلاغت و فصاحت در افقى قرار دارد كه دست بشر از رسيدن به آن كوتاه است. | ||
آرى، دانش پژوهان از صدر اول تا به امروز، در مسأله اعجاز قرآن اكتفا كرده اند به بلاغت و فصاحت آن، و در اين باره كتاب ها نوشته و رساله ها تأليف كرده اند، و همين باعث شده كه از تدبّر در حقايق قرآن و تعمق در معارف آن باز مانده، چنين بپندارند كه معانى قرآن، مانند ساير | آرى، دانش پژوهان از صدر اول تا به امروز، در مسأله اعجاز قرآن اكتفا كرده اند به بلاغت و فصاحت آن، و در اين باره كتاب ها نوشته و رساله ها تأليف كرده اند، و همين باعث شده كه از تدبّر در حقايق قرآن و تعمق در معارف آن باز مانده، چنين بپندارند كه معانى قرآن، مانند ساير معانی اموری است | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۹۴ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۰ صفحه ۹۴ </center> | ||
پيش پاافتاده، كه در آن يك صحرانشين و يك شهرنشين، يك عامى و يك خاصى، يك جاهل و يك عالم با هم برابرند، و فضيلت و برترى قرآن از ساير كتاب ها، هرچه هست، در نظم الفاظ آن است، و ماوراى آن هيچ ارزشى ندارد. | |||
و غفلت كرده اند از اين كه خود خداى تعالى، وقتى قرآن را توصيف مى كند، از فصاحت و بلاغت آن نمی گويد، بلكه آن چيزى كه دخيل در تحدّی اش می داند، اين است كه: «قرآن»، نور است، رحمت است، هدايت است، حكمت است، موعظت است، و برهان و تبيان هر چيز است، و تفصيل الكتاب است، و شفاء مؤمنان و قول فصل است، و هزل نيست، و اين كه قرآن مواقع نجوم است، و هيچ اختلافى در آن نيست. و مسأله بلاغت را به طور صريح و به عينه ذكر نفرموده. | و غفلت كرده اند از اين كه خود خداى تعالى، وقتى قرآن را توصيف مى كند، از فصاحت و بلاغت آن نمی گويد، بلكه آن چيزى كه دخيل در تحدّی اش می داند، اين است كه: «قرآن»، نور است، رحمت است، هدايت است، حكمت است، موعظت است، و برهان و تبيان هر چيز است، و تفصيل الكتاب است، و شفاء مؤمنان و قول فصل است، و هزل نيست، و اين كه قرآن مواقع نجوم است، و هيچ اختلافى در آن نيست. و مسأله بلاغت را به طور صريح و به عينه ذكر نفرموده. | ||
