فاطر ٢٣
| کپی متن آیه |
|---|
| إِنْ أَنْتَ إِلاَّ نَذِيرٌ |
ترجمه
| فاطر ٢٢ | آیه ٢٣ | فاطر ٢٤ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«إِنْ»: حرف نفی است. «نَذِیرٌ»: ترساننده دیگران از نافرمانی خدا. برحذر دارنده دیگران از خشم و عذاب الله.
آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)
تفسیر
تفسیر نور (محسن قرائتی)
وَ ما يَسْتَوِي الْأَحْياءُ وَ لَا الْأَمْواتُ إِنَّ اللَّهَ يُسْمِعُ مَنْ يَشاءُ وَ ما أَنْتَ بِمُسْمِعٍ مَنْ فِي الْقُبُورِ «22» إِنْ أَنْتَ إِلَّا نَذِيرٌ «23»
و زندگان و مردگان يكسان نيستند. همانا خداوند (حقّ را) به هر كس كه بخواهد مى‌شنواند و تو هرگز نمى‌توانى به كسانى كه در گورها هستند (حقّ را) بشنوانى. تو جز بيم دهنده‌اى (بيش) نيستى.
نکته ها
كلمه «ظل» به معناى سايه و كلمه «حرور» به معناى باد داغ و سوزان است.
در اين آيات، مؤمن و كافر به چهار چيز تشبيه شده‌اند كه نتيجه اين چهار مقايسه و تشبيه آن است كه مؤمن از نظر شخصيّت و سرنوشت با كافر يكسان نيست.
مؤمن به بينا و كافر به نابينا.
مؤمن به نور و كافر به تاريكى.
مؤمن به سايه آرام بخش و كافر به باد سوزان و داغ.
مؤمن به زنده و كافر به مرده.
مؤمن، رو به رشد و حركت است، زيرا هم چشم حقيقت‌بين، هم نور دارد، هم نفس پاك و هم دل زنده. امّا كافر حاضر نيست حقيقت را ببيند و به خاطر سنگدلى، آن را نمى‌پذيرد و به دليل ظلمات جهل و تعصّب و تحجّر در راه حقّ حركت نمى‌كند.
جلد 7 - صفحه 491
پیام ها
1- مؤمنان، مردمى زنده دل و برخوردار از حيات حقيقى هستند. ايمان به فرد و جامعه حيات مى‌بخشد و كفر عامل مرگ فرد و جامعه است. «ما يَسْتَوِي الْأَحْياءُ وَ لَا الْأَمْواتُ»
2- رسالت پيامبر هشدار است نه اجبار «ما أَنْتَ بِمُسْمِعٍ مَنْ فِي الْقُبُورِ»
3- شرط أثرگذارى تبليغ آمادگى مردم است وگرنه تبليغ پيامبر نيز بى اثر خواهد بود. «ما أَنْتَ بِمُسْمِعٍ مَنْ فِي الْقُبُورِ»
تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)
إِنْ أَنْتَ إِلاَّ نَذِيرٌ «23»
آنگاه به جهت تأكيد اين معنى فرمايد:
إِنْ أَنْتَ إِلَّا نَذِيرٌ: نيستى تو اى پيغمبر مگر ترساننده، يعنى بر تو همين ابلاغ و انذار است و بس، نه الجا و اجبار اهل كفر بر انتفاع به سخن حق و ايمان.
تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)
يا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ «15» إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَ يَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِيدٍ «16» وَ ما ذلِكَ عَلَى اللَّهِ بِعَزِيزٍ «17» وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى وَ إِنْ تَدْعُ مُثْقَلَةٌ إِلى حِمْلِها لا يُحْمَلْ مِنْهُ شَيْ‌ءٌ وَ لَوْ كانَ ذا قُرْبى إِنَّما تُنْذِرُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ مَنْ تَزَكَّى فَإِنَّما يَتَزَكَّى لِنَفْسِهِ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ «18» وَ ما يَسْتَوِي الْأَعْمى وَ الْبَصِيرُ «19»
وَ لا الظُّلُماتُ وَ لا النُّورُ «20» وَ لا الظِّلُّ وَ لا الْحَرُورُ «21» وَ ما يَسْتَوِي الْأَحْياءُ وَ لا الْأَمْواتُ إِنَّ اللَّهَ يُسْمِعُ مَنْ يَشاءُ وَ ما أَنْتَ بِمُسْمِعٍ مَنْ فِي الْقُبُورِ «22» إِنْ أَنْتَ إِلاَّ نَذِيرٌ «23» إِنَّا أَرْسَلْناكَ بِالْحَقِّ بَشِيراً وَ نَذِيراً وَ إِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلاَّ خَلا فِيها نَذِيرٌ «24»
وَ إِنْ يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ وَ بِالزُّبُرِ وَ بِالْكِتابِ الْمُنِيرِ «25» ثُمَّ أَخَذْتُ الَّذِينَ كَفَرُوا فَكَيْفَ كانَ نَكِيرِ «26»
ترجمه
اى مردمان شما محتاجان بسوى خدائيد و خداوند او بى‌نياز ستوده است
اگر بخواهد ميبرد شما را و ميآورد خلقى نو پديد
و نيست اين بر خدا دشوار
و برنميدارد شخص گناهكارى گناه ديگرى را و اگر بخواند شخص گرانبار براى برداشتن بارش برداشته نشود از آن چيزى اگر چه باشد صاحب قرابت جز اين نيست كه بيم ميدهى آنانرا كه ميترسند از پروردگارشان با پنهان بودن و برپا دارند نماز را و هر كه پاكيزه شد پس جز اين نيست كه پاكيزه ميشود براى خودش و بسوى خدا است بازگشت
و يكسان نيستند نابينا و بينا
و نه تاريكيها و نه روشنائى
و نه سايه خنك و نه باد بسيار گرم
و يكسان نيستند زندگان و نه مردگان همانا خدا مى‌شنواند آنانرا كه ميخواهد و نيستى تو شنواننده آنها را كه در قبرهايند
نيستى تو مگر بيم‌دهنده
همانا ما فرستاديم تو را بدين حقّ با آنكه مژده دهنده و بيم دهنده‌اى و نيست هيچ جماعتى مگر آنكه گذشت در ميان آنها بيم‌دهنده‌ئى
اگر تكذيب ميكنند تو را پس بتحقيق تكذيب كردند آنانكه بودند پيش از آنها آمد آنها را پيغمبرانشان با دليلهاى روشن و با صحف آسمانى و با كتاب روشن‌كننده
پس گرفتم آنانرا كه كافر شدند پس چگونه بود ناپسند داشتن من.
تفسير
خداوند متعال بعد از بيان بى‌فائده بودن عبادت بتها بيان فرموده احتياج مردم را در وجود و بقاء و خوراك و پوشاك و سعادت در دنيا و آخرت و همه
جلد 4 صفحه 383
چيز بخدا و بى‌نياز بودن خود را از هر جهت از آنها و استحقاق او براى ستايش و پرستش تا كسى تصوّر نكند كه منع او از عبادت بتها و بعث آنها بر عبادت و اطاعت خود براى نفعى است كه از اعمال آنها باو ميرسد و بدانند براى مصلحت خودشان است و اگر خدا بخواهد ميتواند همه مردم را در يك آن نيست و نابود كند و مردم ديگرى را بوجود آورد كه فقط عبادت و اطاعت او را نمايند و اين براى خدا مشكل نيست بلكه خيلى آسان است و پس از آن بيان فرموده است عدالت خود را باين تقريب كه برنميدارد هيچ نفس گناهكارى گناه ديگرى را اگرچه موجب گمراهى او شده باشد چون در اينصورت خودش گناه كرده كه موجب گمراهى غير شده مربوط بگناه غير نيست آن بجاى خود محفوظ است و اگر بخواند نفسيكه سنگين شده از بار گناه كسيرا براى برداشتن قدرى از بار گناه خود بعنوان كمك نمودن برداشته نشود بوسيله آنكس از أنبار چيزى اگرچه آنكس از اقارب و ارحام خواننده باشد و خطاب فرموده به پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم كه از ايمان نياوردن اينقوم عنود ملول مباش چون انذار و تخويف تو از معاصى فقط در كسانى مؤثّر است كه از خداى پنهان از انظار ميترسند و نمازى كه اهمّ عبادات است بجا ميآورند نه كسانيكه اصلا اعتقاد بمبدء و معاد ندارند و كسيكه عبادت و اطاعت خدا را كه موجب تزكيه و تطهير نفس از پليديهاى معاصى است بنمايد بر نفع خود كار كرده و بازگشت همه بمحضر عدل الهى است و جزاى اعمال بد و خوب را كاملا بصاحبانش ميرساند و مساوى نيست كافر كه كور است با مؤمن كه بينا است و باطل كه ظلمات عقائد فاسده و آراء گوناگون كاسده است با حق كه يكى است و نور و روشنائى است و بهشت كه مانند سايه معتدل است با جهنّم كه مانند باد گرم سوزان است و كلمه لا فيضى ره فرموده براى تأكيد نفى استواء است و تكرار آن در دو طرف براى زيادتى تأكيد است و بنظر حقير كلمه لا در صدر دو جمله اخيره براى نفى استواء است كه معمولا در كلام عرب بعد از حرف عطف آورده ميشود و ميگويند براى تأكيد معناى نفى است و تكرار آن در وسط براى اشاره ببودن حق و بهشت از لوازم و توابع ايمان و بودن باطل و جهنم از لوازم و توابع كفر است چون گوينده چنانچه دو جمله اخيره را بر اولى عطف نموده مفردات آندو را هم عطف بما سبق
جلد 4 صفحه 384
كرده است و اين نكته دقيقى است كه بايد بذوق ادراك شود و براى اين است كه لا در وسط جمله اولى آورده نشده اگر چه محتمل است براى قرب بنفى محتاج بتأكيد نشده باشد و بعدا فعل را مكرّر فرموده براى عدول بمثال ديگرى براى مؤمن و كافر و فرموده و مساوى نيستند اهل ايمان كه زنده دلانند بعلم و معرفت با كفاريكه مانند مردگانند در بى‌ادراكى و بى‌حسّى و براى تأكيد اينمعنى فرموده كه تو نميتوانى بحول و قوّه خودت مطلب حقّى را بمردگانى كه در قبرستان جاى دارند بفهمانى مگر آنكه خدا بخواهد و خدا نخواسته جز آنكه ابلاغ نمائى تو بآنها وعده عذاب الهى را براى اتمام حجّت چون اگر خدا خواسته بود زنگ غفلت را از دل آنها ميزدود و توفيق تحصيل علم و معرفت بآنها عطا ميفرمود كه اصرار بر كفر نداشته باشند و براى دفع توهّم اختصاص منصب نبوّت بانذار و تصريح بآنكه حصر اضافى بوده در مقابل اسماع كه بمعناى افهام ميباشد فرموده است ما تو را فرستاديم براى نشر دين حقّ اسلام كه بشارت دهى مردم را ببهشت در صورت ايمان و بترسانى از جهنّم در صورت كفر و هيچ يك از امم سابقه و اهل اعصار گذشته نبودند مگر آنكه آمد و گذشت در ميان آنها پيغمبرى يا امامى كه بيم ميداد آنها را از خدا و اين دليل است بر آنكه در هيچ عصر و زمان زمين خالى از حجّت نبوده و نخواهد بود چنانچه اماميّه قائلند و قمّى ره نقل فرموده و در كافى از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه پيغمبر صلى اللّه عليه و اله از دنيا نرفت مگر آنكه مبعوث فرمود براى مردم نذيرى و كسيكه منكر اين معنى شود لازمه‌اش آنستكه پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم تضييع نموده باشد امّت خود را كه در اصلاب مردانند گفته شد قرآن كفايت آنها را نميكند فرمود چرا اگر يافت شود براى آن مفسّرى گفته شد پيغمبر صلى اللّه عليه و اله تفسير نفرموده است آنرا فرمود چرا تفسير فرمود آنرا براى يكمرد و تفسير فرمود شأن او را براى امّت و او على ابن ابى طالب عليه السّلام بود و از اينجا معلوم ميشود كه تفسير قرآن مخصوص بخاندان عصمت و طهارت است و هر چه از غير ايشان صادر شود خالى از اعتبار بلكه باطل است چنانچه در روايات معتبره تصريح بآن شده و در خاتمه براى تسليت خاطر پيغمبر صلى اللّه عليه و اله فرموده كه تكذيب كفّار اختصاص بتو ندارد اگر اينها تو را تكذيب ميكنند ملول مباش پيشينيان اينها هم پيغمبران خودشان را كه با معجزات
جلد 4 صفحه 385
و نوشته‌هاى آسمانى در الواح و كتاب مبيّن حلال و حرام آمدند نزد آنها تكذيب نمودند و من آنها را بجرمشان گرفتم و بعذابهاى گوناگون نابود نمودم و براى تو نقل كردم شرح حالشانرا پس آيا چگونه بود نمايش خشم و انكار من گفتار و كردار آنها را و در مجمع فرموده زبور ثابت‌تر است در كتابت از كتاب چون آن كنده شده است مانند كندن سنگ و محتمل است زبر بر دفاتر كوچكتر از كتاب اطلاق شود لذا بعد از آن كتاب منير كه بمعناى مبيّن و مفصّل حقايق است ذكر شده و ممكن است زبر اشاره بصحف ابراهيم و زبور داود عليهما السلام باشد و كتاب منير اشاره بتورية و انجيل و اللّه اعلم
اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)
وَ ما يَستَوِي الأَعمي وَ البَصِيرُ «19» وَ لا الظُّلُماتُ وَ لا النُّورُ «20» وَ لا الظِّلُّ وَ لا الحَرُورُ «21» وَ ما يَستَوِي الأَحياءُ وَ لا الأَموات‌ُ إِنَّ اللّه‌َ يُسمِع‌ُ مَن يَشاءُ وَ ما أَنت‌َ بِمُسمِع‌ٍ مَن فِي القُبُورِ «22» إِن أَنت‌َ إِلاّ نَذِيرٌ «23»
و مساوي نيستند كور و بينا و تاريكي و نور و سايه و حرارت و مساوي نيست زنده‌ها و مرده‌ها محققا خداوند ميشنواند هر که را بخواهد و نيستي تو که بتواني شنوا كني كساني را که در قبرها هستند نيستي تو مگر انذار كننده.
اينکه آيه شريفه در مقام تشبيه و تمثيل است که همين نحوي که كور و بينا و تاريكي و روشنايي و سايه و تابش و زنده و مرده مساوي نيستند بالحس و الوجدان همين نحو دو نقطه مقابل يكديگر که كمال مضاده با هم دارند تساوي ندارند مثل خير و شر حسن و قبح نفع و ضرر سعادت و شقاوت موحد و مشرك مؤمن و كافر عادل و فاسق مطيع و عاصي بهشت و جهنم نعمت و بلاهدايت و ضلالت ثواب و عقاب عالم و جاهل خوب و بد.
وَ ما يَستَوِي الأَعمي وَ البَصِيرُ دو قسم كوري داريم كوري چشم سر و كوري چشم قلب چنانچه ميفرمايد صُم‌ٌّ بُكم‌ٌ عُمي‌ٌ فَهُم لا يَرجِعُون‌َ (بقره آيه 17) چنان چه بصير هم دو قسم است چشم سر و چشم قلب و يكي از اسامي الهيه است بصير عالم بجميع مبصرات و بسا عالم ببعض امور را بصير ميگويند بصير به امور تجارتي امور مملكتي امور زراعتي امور صنعتي و نحوها.
وَ لَا الظُّلُماتُ وَ لَا النُّورُ اينهم دو قسم است بلكه اقسامي دارد ظلمت خارجي ظلمت قلب ظلمت قبر ظلمات يوم القيمة ظلمت جحيم ظلمت جهل و كذلك نور خارجي نورانيت قلب که فرمود
«العلم نور يقذفه اللّه في قلب من يشاء»
نور صورت مؤمن در قيامت انوار مقدسه انبياء و ائمه بلكه يكي از اسماء الهيه است اللّه نور السموات و الارض يا نور يا قدوس.
وَ لَا الظِّلُّ وَ لَا الحَرُورُ سايه عرش الهي بر مؤمنين پاي منبر وسيله زير لواء حمد و در بهشت و حرور حرارت جهنم و حرارت زمين محشر براي كفار
جلد 15 - صفحه 22
که مثل كوره حدادي ميجوشد و خورشيد يك ني بالاي سر آنها است.
وَ ما يَستَوِي الأَحياءُ وَ لَا الأَموات‌ُ زنده دل و دل مرده فَإِنَّك‌َ لا تُسمِع‌ُ- المَوتي وَ لا تُسمِع‌ُ الصُّم‌َّ الدُّعاءَ (روم آيه 51).
إِنَّ اللّه‌َ يُسمِع‌ُ مَن يَشاءُ قدرت دارد هر که را بخواهد ميشنواند مرده زنده كر و شنوا حتي جمادات و نباتات و حيوانات.
وَ ما أَنت‌َ بِمُسمِع‌ٍ مَن فِي القُبُورِ همين نحوي که مرده‌هاي در قبر را نميتواني بشنواني همين نحو مرده‌هاي در لجن زار دنيا را نميتواني شنوا كني.
إِن أَنت‌َ إِلّا نَذِيرٌ فقط وظيفه شما انذار است در بند آن نباش که نشنيد يا شنيد.
برگزیده تفسیر نمونه
(آیه 23)- بنابر این از عدم ایمان آنها نگران مباش، و بیتابی مکن، وظیفه تو ابلاغ و انذار است «تو تنها بیم دهنده‌ای» (إِنْ أَنْتَ إِلَّا نَذِیرٌ).
نکات آیه
۱ - مسؤولیت پیامبر(ص) در برابر مشرکان و کافران لجوج و حق ناپذیر در صدراسلام، تنها انذار و هشدار بود. (و ما أنت بمسمع من فى القبور . إن أنت إلاّ نذیر) حصر در این آیه - با توجه به آیات پیشین - از نوع حصر اضافى و در ارتباط با کافران و مشرکان لجوج است.
۲ - پیامبر(ص)، تنها عهده دار انجام وظیفه بود; نه مأمور به نتیجه. (إن أنت إلاّ نذیر) از این که پیامبر(ص) در برابر کافران لجوج و حق ناپذیر، تنها عهده دار انذار و هشدار بود، مى توان استفاده کرد که آن حضرت مى خواست تنها به تکلیف خود عمل کند; نه آن که بخواهد به نتیجه مطلوب خود (هدایت شدن کافران) نائل شود.
۳ - تکلیف مؤمنان و مبلغان دینى، در برابر انسان هاى لجوج و حق ناپذیر، تنها انذار و هشدار است. (إن أنت إلاّ نذیر)
۴ - دلدارى خداوند به پیامبر(ص)، در برابر مخالفت هاى کافرانِ حق ناپذیر (إن أنت إلاّ نذیر) این آیه و آیه قبل در مقام دلدارى به پیامبر(ص) است.
۵ - انسان منهاى ایمان، با خطرها، آسیب ها و دشوارى هاى علاج ناپذیر روبه رو است. (إن أنت إلاّ نذیر) از این که پیامبر(ص) به عنوان منذر و اخطارگر معرفى شده است، به دست مى آید که بر سر راه انسان ها، خطرها و آسیب هاى بسیارى وجود دارد که پیامبر(ص) درباره آنها اخطار و هشدار مى دهد و اگر انسان از رهنمودهاى آن حضرت بهره نگیرد و به ایشان ایمان نیاورد، گرفتار آنها خواهد شد.
موضوعات مرتبط
- ایمان: آثار ایمان ۵
- حق: انذار حق ناپذیران ۳
- خطر: زمینه خطر ۵
- سختى: زمینه سختى ۵
- کافران: انذار کافران ۱
- مؤمنان: انذارهاى مؤمنان ۳; محدوده مسؤولیت مؤمنان ۳
- مبلغان: انذارهاى مبلغان ۳; محدوده مسؤولیت مبلغان ۳
- محمد(ص): انذارهاى محمد(ص) ۱; دلدارى به محمد(ص) ۴; محدوده مسؤولیت محمد(ص) ۱، ۲
- مشرکان: انذار مشرکان ۱
منابع
