نتایج جستجو

خدا۳; کیفر دشمنى با خدا ۹; کیفرهاى خدا ۱۰; مخالفت با خدا ۴; مقدرات خدا ۶ ذمه: شرایط ذمه ۸ سرنوشت: عوامل مؤثر در سرنوشت ۵ عمل: آثار عمل ۵ کیفر: مراتب کیفر ۹

فِي إِلاّ يُضَاهِئُون آمَنّا يُرْضُونَکُم قَوْلُهُم يَقُولُون مَا ذٰلِک ذِمّة قَوْل تَأْبَى لَيْس لَم لِلْإِيمَان قَالُوا يَأْبَى يُطْفِئُوا لِيُطْفِئُوا

لَهَا يَکْتُم يُرْزَقُون کُلاّ عَدُوّ فَمِنْکُم حَتّى تَعْمَلُون بِيَوْم ذِمّة مَشْکُورا صَالِحا إِيمَانَه خَلَقَکُم خَلَق فِيهَا بَصِير يُؤْمِن إِنّا لَنَجْزِيَنّهُم

درباره مصالحه با اهل نجران نقل كرده كه لفظ آن چنين است: «لَهُمْ ذِمَّةُ اللّهِ وَ ذِمَّةُ رَسُولِهِ عَلى دِيارِهِمْ وَ اَمْوالِهِمْ وَ ثُلَّتِهِمْ» در اين

وديعه و عاريه. 3- حقوق واجبه مانند زكات و خمس و غيره. 4- ديون مردم كه بر ذمه او باشد. 5- حج هم چنانچه بر او واجب شده و تكاهل در اداى آن نموده بايد وصيت

فقهاء در بحث جزيه فرموده‏اند. به نظر مى‏آيد كه مراد از صاغرون ساير شرايط ذمّه است . در جريان حضرت سليمان آمده [نمل:37]. ذليل بودن به واسطه رفتن عزّت و

[توبه:5]. از اينان جز قتل يا دخول به اسلام پذيرفته نيست... شمشير ديگر بر اهل ذمه است... [توبه:29]. شمشير سوم بر مشركين عجم است يعنى ترك، ديلم، خزر( كه آن وقت

نفساً متعمداً; نورالثقلین، ج ۱، ص ۶۱۳، ح ۱۳۳. ۹- گناهان آدمى، قابل انتقال به ذمه فردى دیگر (انى ارید ان تبوا باثمى و اثمک) «تبوأ» به معناى «ترجع» است. یعنى

هيچيك شبيه بديگرى نبود امير المؤمنين عليه السّلام فرمود اولى ذمّى بود كه از ذمه خارج شده بود و بايد كشته شود دومى مردى محصن بود كه بايد سنگسار گردد سومى غير

وصيتى كه زوجات شما وصيت كنند به آن، أَوْ دَيْنٍ‌: يا پس از قضاى دينى كه در ذمه آنها بوده باشد. وَ لَهُنَ‌ تفسير اثنا عشرى، ج‌2، ص: 369 الرُّبُعُ مِمَّا تَرَكْتُمْ‌:

بسا بعضي‌ اداء ديون‌ ‌او‌ ‌را‌ ميكنند و بسا بعض‌ طلب‌كارها گذشت‌ ميكنند و ذمه ‌او‌ ‌را‌ بري‌ ميكنند ‌اينکه‌ خسران‌ قابل‌ تدارك‌ ‌است‌ مثل‌ معاصي‌ اهل‌ ايمان‌

جزاى كسى كه قصد نمايد به اهل تو بدى را. غرض زليخا از اين سخن آن بود كه برائت ذمه خود كند از گناه و چنان نمايد كه گناه از يوسف عليه السّلام است يا ماء نافيه

صورتى كه دو طرف محاكمه از اهل يك ملت باشند و حرمت ردّ را جلد 2 صفحه 214 باهل ذمه در صورتى كه يكى از دو طرف مسلمان باشند و منحصر فرموده است اختلاف را بجائيكه

ميان نهاد، امام گفت گوسپندى بر ذمه دارد. پس چون آن دو بپا خاستند گفتم- اصلحك اللَّه- چگونه در جواب من گفتى شترى فربه بر ذمّه او است. امام گفت: تو مردى توانگرى

حد اقامه نمودى كه شباهت نداشت به يكديگر. فرمود: اولى ذمى بود، خارج شد از ذمه حدى نداشت مگر شمشير؛ دومى مرد محصن بود، حد او رجم؛ سومى غير محصن بود، حد او

بعثت، خداوند به مسلمانان مكنت و توانايى داد و به چنان قدرتى رسيدند كه اهل ذمّه به آنان جزيه مى‌دادند و يا مشركان همواره در ترس و اضطراب از كشته و اسيرشدن

اكثر است‌ أَوْ آخَرانِ مِنْ غَيْرِكُمْ‌: يا دو نفر ديگر از غير شما، يعنى اهل ذمه. چنانچه مروى از حضرت باقر و صادق عليهما السّلام و منقول از ابن عباس است. « «2»»

دارد ‌بر‌ اينكه‌ قتل‌ كفار ‌در‌ صورتي‌ ‌که‌ معاهده‌ نباشند ‌ يا ‌ اهل‌ ذمه‌ بشرائط ذمه‌ عمل‌ نكند و موجب‌ مفسده‌ ديگري‌ نباشد مانعي‌ ندارد بلكه‌ بسا واجب‌

پس چون عصمت بحكم عقل ثابت شد، لازم آمد تأويل آيه شريفه به وجوهى: 1- تبرى ذمه حضرت رسالت صلّى اللّه عليه و آله است از تعلق به ذنوب. 2- آيه شريفه براى برانگيختن

‌ما زاد ‌از‌ مئونه‌ ‌در‌ اكتساب‌ وارث‌ ‌من‌ ‌لا‌ يحتسب‌ و ارض‌ مشتراي‌ اهل‌ ذمه‌ ‌خدا‌ ميفرمايد: ‌هم‌ چنان‌ ‌که‌ ‌در‌ گرفتن‌ مستوفي‌ ميگيريد ‌در‌ دادن‌ ‌هم‌