روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۲۱۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الْعِشْرَة

علي بن محمد عن صالح بن ابي حماد قال :

سَأَلْتُ‏ اَلْعَالِمَ ع‏ عَنِ اَلْعَطْسَةِ وَ مَا اَلْعِلَّةُ فِي اَلْحَمْدِ لِلَّهِ عَلَيْهَا فَقَالَ إِنَّ لِلَّهِ نِعَماً عَلَى عَبْدِهِ فِي صِحَّةِ بَدَنِهِ وَ سَلاَمَةِ جَوَارِحِهِ وَ إِنَّ اَلْعَبْدَ يَنْسَى ذِكْرَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى ذَلِكَ وَ إِذَا نَسِيَ أَمَرَ اَللَّهُ اَلرِّيحَ فَتَجَاوَزَ فِي بَدَنِهِ ثُمَّ يُخْرِجُهَا مِنْ أَنْفِهِ فَيَحْمَدُ اَللَّهَ عَلَى ذَلِكَ فَيَكُونُ حَمْدُهُ عِنْدَ ذَلِكَ شُكْراً لِمَا نَسِيَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۵۳۷

از صالح بن ابى حماد، گويد: از عالم (امام كاظم ع) در باره عطسه پرسش كردم و از سبب ذكر حمد براى آن در پاسخ فرمود: راستى خدا را بر بنده‏ها نعمتها است در تندرستى و سلامت‏ اندام او، و راستى بنده، خدا عز و جل را به حساب بخشنده اين نعمتها فراموش مى‏كند و چون فراموش كرد، خدا به باد دستور مى‏دهد كه در تنش گذرد و از بينيش برآيد، پس بر اين خدا را حمد كند و حمدش در اين گاه شكر و جبران فراموشى است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۷۲

صالح بن ابى حماد گويد: از حضرت موسى بن جعفر عليه السلام از عطسه و سر اينكه دنبالش حمد خدا را بايد كرد پرسيدم؟ فرمود: همانا براى خدا بر بنده‏اش نعمتهائى است از سلامتى بدن و اعضاى‏ او و تندرستيش، و بدرستى كه بنده خداى عز و جل را از ياد ببرد و در باره اين نعمتها فراموشش كند، و چون خدا را فراموش كند خداوند بباد دستور دهد كه در تنش بگذرد و از بينى او بيرون آيد تا خدا را بر آن حمد كند، پس حمد او در آن هنگام شكرى است براى آنچه فراموش كرده است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۷۳۷

على بن محمد، از صالح بن ابى حمّاد روايت كرده است كه گفت: امام موسى كاظم عليه السلام را سؤال كردم از عطسه، و از آنكه علّت در حمد خدا بر آن چيست؟ فرمود: «به درستى كه خدا را بر بنده‏اش نعمت‏ها است در باب صحّت بدن و سلامت جوارح و اعضايش، و به درستى كه بنده ذكر خداى عز و جل را بر آن فراموش مى‏كند، و چون فراموش كند، خدا باد را امر فرمايد كه در بدنش جولان زند و بگردد. بعد از آن، آن باد را از بينيش بيرون آورد؛ پس خدا را بر آن ستايش كند، و ستايشش در نزد آن، شكر و سپاس‏گزارى باشد از براى آنچه فراموش كرده».