روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۰۴۹
آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة
احمد بن محمد عن محمد بن الحسين عن منصور بن العباس عن صفوان بن يحيي عن عبد الله بن مسكان عن محمد بن عبد الخالق و ابي بصير قال قال ابو عبد الله ع :
| الکافی جلد ۱ ش ۱۰۴۸ | حدیث | الکافی جلد ۱ ش ۱۰۵۰ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۱۳۱
ابى بصير گويد: امام صادق (ع) فرمود: اى ابا محمد به راستى نزد ما به خدا سرّى است از خدا و علمى است از علم خدا كه به خدا سوگند هيچ فرشته مقرب و پيغمبر مرسل و مؤمنى كه خدا دلش را به ايمان آزموده متحمل آن نتواند شد، به خدا موظف نكرده است بدان خداوند احدى را جز ما و به بندگى خود نگرفته است بدان احدى را جز ما و نزد ما بعضى اسرار و بعضى از علم خدا است كه به ما دستور داده آن را به ديگران تبليغ كنيم از طرف خدا و ما آن را از طرف خدا عز و جل تبليغ مىكنيم و براى آن محلى و اهلى و حاملى دريافت نمىكنيم كه آن را تحمل كنند و بفهمند تا خدا براى آن مردمانى را بيافريند از همان گلى كه محمد و خاندان و ذريّه او را آفريده و آنها را از فضل و رحمت خود چنان بسازد كه محمد و ذريّه او را ساخته و ما به آنها آنچه را دستور داشتيم تبليغ كرديم و آن را پذيرفتند و تحمل كردند و فهميدند و آن اسرار علم الهى از ما بدانها رسيد و پذيرفتند و فهميدند و نام ما را شنيدند و دل به معرفت و حديث ما دادند و گر نه نبود كه از آن آفريده شده بودند مسلماً چنان نبودند، نه به خدا آن را تحمل نمىكردند و نمىفهميدند. سپس فرمود: به راستى خدا مردمانى را براى دوزخ آفريده و براى آتش و ما دستور داشتيم به آنها تبليغ كنيم و تبليغ كرديم به آنها و به دل آنها نچسبيد و دلشان از آن نفرت كرد و آن را به ما برگردانيدند و متحمل آن نشدند و آن را دروغ شمردند و گفتند جادوگر و دروغگو، و خدا مهر بر دل آنها نهاد و آن را از يادشان برد. و سپس زبانشان را به بعضى از بيان حق باز كرد و آن را به زبان مىگويند ولى از دل باور ندارند تا بدين وسيله از اولياى خدا و أهل طاعتش دفاع شود و اگر چنين نبود خدا در زمين خود پرستش نمىشد و ما دستور يافتيم كه از آنها نهان داريم و كتمان كنيم، شما هم نهان كنيد از آنها كه خدا دستور داده به صرف نظر از آن و پنهان كنيد از آنها كه خدا دستور داده به ستر و كتمان از او. گويد: سپس دست برداشت و گريست و فرمود: بار خدايا اينان جمعى اندكند آنها را در زندگى و مرگ ما شريك گردان و دشمن خود را بر آنها مسلط مكن تا ما را به مرگ آنان داغدار كنى زيرا اگر داغ آنها را به دل ما گذارى تو هرگز در زمين خود پرستيده نشوى و رحمت و درود فراوان بر محمد و آلش.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۵۵
ابو بصير گويد: امام صادق عليه السلام فرمود: اى ابا محمد! همانا بخدا كه سرى از سر خدا و علمى از علم خدا نزد ماست كه بخدا هيچ فرشته مقرب و پيغمبر مرسل و مؤمنى كه دلش را بايمان آزموده آن را تحمل نكند، بخدا سوگند كه خدا آن را باحدى جز ما تكليف نفرموده و عبادت با آن را از هيچ كس جز ما نخواسته (مانند وظايف خاصى كه پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله براى امير المؤمنين و حسنين عليهم السلام با وصيت تعيين كرد). و نيز نزد ما سريست از سر خدا و علمى است از علم خدا كه ما را بتبليغش مأمور فرموده و ما آن را از جانب خداى عز و جل تبليغ كرديم و برايش محلى و اهلى و پذيرندهئى نيافتيم تا آنكه خدا براى پذيرش آن مرد؟؟ را از همان طينت و نورى كه محمد و آل و ذريه او را آفريد، خلق كرد و آنها را از فضل و رحمت خود ساخت چنان كه محمد و ذريه او را ساخت، پس چون ما آنچه را از جانب خدا بتبليغش مأمور بوديم، تبليغ كرديم آنها پذيرفتند و تحمل كردند [تبليغ ما بآنها رسيد، ايشان هم پذيرفتند و تحمل كردند] و ياد ما بآنها رسيد پس دلهاى ايشان بشناسائى و بحديث ما متوجه گشت، اگر آنها از آن طينت و نور خلق نمىشدند، اين چنين نبودند، نه بخدا آن را تحمل نمىكردند. سپس فرمود: همانا خدا مردمى را براى دوزخ و آتش آفريد (يعنى دانست كه سركشى و نافرمانى كنند و بدوزخ و آتش گرايند) و بما دستور داد كه بآنها تبليغ كنيم و ما هم تبليغ كرديم ولى آنها چهره درهم كشيدند و دلشان نفرت پيدا كرد و آن را بما برگردانيدند و تحمل نكردند و تكذيب نمودند و گفتند: جادوگر است، دروغگوست، خدا هم بر دلشان مهر نهاد و آن را از يادشان برد، سپس خدا زبانشان را بقسمتى از بيان حق گويا ساخت كه بزبان ميگويند و بدل باور ندارند (مانند سخنانى كه گاهى بعضى از كفار و فساق بنفع خدا پرستان و عليه خود گويند) تا همان سخن از دوستان و فرمانبران خدا دفاعى باشد و اگر چنين نبود، كسى در روى زمين خدا را عبادت نمىكرد، و ما مأمور شديم كه از آنها دست برداريم و حقايقرا پوشيده و پنهان داريم، شما هم (اى گروه شيعه) از آنكه خدا بدست برداشتن از او امر فرموده، پنهان داريد و از آنكه بكتمان و پوشيدگى از او دستور داده پوشيده داريد. راوى گويد: سپس امام دست بدعا برداشت و گريه كرد و فرمود: بار خدايا ايشان (شيعيان) مردمى اندك و ناچيزند، پس زندگى ما را زندگى آنها و مرگ ما را مرگ آنها قرار ده (آنها را با ما در ايمان و عمل صالح و پاداش اخروى شريك گردان) و دشمن خود را برايشان مسلط مكن كه ما را بآنها مصيبت زده كنى، زيرا اگر ما را بآنها مصيبت زده كنى، هرگز در روى زمين پرستش نشوى و صلّى اللَّه على محمد و آله و سلم تسليما.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۳۷۷
احمد بن محمد، از محمد بن حسين، از منصور بن عباس، از صفوان بن يحيى، از عبداللَّه بن مُسكان، از محمد بن عبد الخالق و ابو بصير روايت كرده است كه ابو بصير گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «اى ابا محمد، به خدا سوگند، كه در نزد ما است سِرّى از اسرار خدا و علمى از علوم خدا، كه هيچ فرشته مقرّب و پيغمبر مرسل، و مؤمنى كه خدا دل او را از براى ايمان آزموده، نمىتواند كه آن را بردارد. و به خدا سوگند، كه خدا غير از ما كسى را به آن تكليف ننموده، و غير از ما كسى را به آن طلب بندگى نفرموده، و به درستىكه __________________________________________________
(۱). اعراف، ۱۷۲. يعنى: آيا من پروردگار شما نيستم (مترجم)
در نزد ما است سرّى از اسرار خدا و علمى از علوم خدا كه خدا ما را برسانيدن آن، امر فرموده. پس خواستيم كه از جانب خداى عزّوجلّ برسانيم آنچه را كه به رسانيدن آن مأمور بوديم و براى آن، موضع و اهلى را نيافتيم، و نيافتيم بردارندگانى كه آن را بردارند تا آنكه خدا از براى اين امر، گروهى چند را آفريد كه آفريده شدند از سرشتى كه محمد و آل و ذرّيّه او عليهم السلام از آن آفريده شدند، و از نورى كه خدا محمد و ذرّيّه او را از آن آفريد، و ايشان را ساخت به زيادتى صنعت رحمت خويش، كه محمد و ذرّيّه او عليهم السلام را از آن ساخت. پس ما از جانب خدا رسانيديم آنچه را كه مأمور به رسانيدن آن بوديم، و ايشان آن را قبول كردند، و اين بار گران را برداشتند. بعد از آن، همين امر از جانب ما به ايشان رسيد و آن را قبول كردند و برداشتند و آوازه ما به ايشان رسيد و دلهاى ايشان به سوى معرفت ما و حديث ما مائل شد. پس، اگر نه آن بود كه ايشان از آن آفريده شدهاند، همچنين نمىبودند. نه، به خدا سوگند كه آن را بر نمىداشتند». بعد از آن، فرمود كه: «خدا گروهى چند را از براى جهنم و آتش آفريد كه عاقبت بايد به جهنّم روند و به آتش آن بسوزند، و ما را امر فرمود كه به ايشان برسانيم، چنانچه به ايشان رسانيديم. و از آن، گرفتگى به هم رسانيدند و دلهاى ايشان رميد و آن را بر ما رد كردند و بر نداشتند و به آن تكذيب نمودند، و گفتند كه: گوينده آن ساحرى است به غايت دروغگو، پس خدا بر دلهاى ايشان مهر گذاشت، و آن را از ياد ايشان برد. بعد از آن، خدا زبان ايشان را به بعضى از سخنان حق جارى و گويا گردانيد، پس ايشان به آن نطق مىكنند، و دلهاى ايشان آن را نمىشناسد و انكار دارد، تا آنكه همين باعث دفع ضرر از دوستان خدا و اهل طاعت او باشد. و اگر اين تدبير نبود، خدا در زمين خود معبود نمىشد (و كسى او را نمىپرستيد). پس ما را امر فرمود كه دست از ايشان برداريم و بپوشيم و كتمان كنيم. پس كتمان كنيد از آنكه خدا امر فرموده به دست برداشتن از او، و بپوشيد از آنكه خدا به پوشيدن و كتمان از او امر فرموده». راوى مىگويد كه: پس حضرت دست به دعا برداشت و گريست و عرض كرد كه: «بار خدايا، به درستى كه اين گروه شيعيان، گروهىاند به غايت اندك؛ پس زندگانى ايشان را چون زندگانى ما و مردن ايشان را چون مردن ما گردان. و يكى از دشمنان خود را بر ايشان مسلط مگردان كه به سبب ايشان، ما را اندوهناك گردانى، و در مصيبت ايشان ما را به درد آورى؛ زيرا كه تو اگر به سبب ايشان ما را به درد آورى، هرگز در زمين خود پرستيده نخواهى شد. و خدا رحمت فرستد بر آقاى ما محمد و آل او، و درود فرستد، درود فرستادنى به غايت».
