الفرقان ٧٢
ترجمه
| الفرقان ٧١ | آیه ٧٢ | الفرقان ٧٣ | ||||||||||||||
| ||||||||||||||||
معنی کلمات و عبارات
«الزُّور»: باطل. «لا یَشْهَدُونَ الزُّورَ»: در مجالس دروغگوئی و معاصی شرکت نمی‌کنند. شهادت باطل و گواهی دروغ نمی‌دهند. «إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ»: هر گاه سخنان یاوه را بشنوند. هر گاه لغزشی و گناهی از کسی مشاهده کنند (نگا: مؤمنون / . «مَرُّوا کِرَاماً»: بزرگوارانه می‌گذرند و همچون بزرگان خویشتن را از شرکت در بدگوئیها و بدکرداریها کنار می‌کشند و بزرگوارانه می‌گذرند و همچون بزرگان لغزش و گناه دیگران را نادیده می‌گیرند و به پخش آن نمی‌پردازند. یا این که اگر دشنام و حرفهای زشتی از کسی شنیدند، به بزرگی خود می‌بخشند.
آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)
تفسیر
- آيات ۶۳ - ۷۷، سوره فرقان
- صفات مؤ منين : تواضع و فروتنى ، و برخورد سالم درمقابل برخورد زشت و لغو جاهلان با ايشان
- رعايت اعتدال در انفاق : يكى از صفات مؤ منين
- معناى اينكه در وصف مؤ منان فرمود: ((لا يدعون مع الله الها آخر)) با توجه به عقيدهمشركان درباره عبادت خدا
- توجيه مخلد مرتكبين قتل ، زنا و ربا در عذاب
- وجوهى كه در معناى تبديل سيئات به حسنات (فاولئكيبدل الله سيئاتهم حسنات ) گفته شد.
- حسنه يا سيئه بودن عمل منوط به آثار عمل است وتبديل سيئات به حسنات نيز به معناى تبديل آثار است
- مراد از اينكه درباره مؤ منين فرمود: ((لا يشهدون الزورو اذا مروا باللغو مروا كراما))
- وصف ديگر عباد الرحمن : آيات خدا را كوركورانه و بدون معرفت و بصيرت نمى پذيرند
- معناى اينكه ايشان از خداوند مى خواهند: ((ما را براى متقين امام قرار بده ))
- معناى آيه شريفه : ((قل ما يعبوا بكم ربى لولا دعاوكم ...))
- بحث روايتى (رواياتى در ذيل آيات گذشته مربوط به اوصاف مؤ منين ، اسراف و اقتار،تبديل سيئات به حسنات و...)
نکات آیه
۱ - بندگان خالص خدا، در مجالسى که به باطل و دروغ پرداز مى گذرد، هرگز حضور نمى یابند. (و عباد الرحمن ... و الذین لایشهدون الزور) فعل «شهد» گاهى در معناى «حضر» (حضور یافت) استعمال مى شود و گاهى در معناى «أخبر عن الشىء و شهده» (خبر داد از چیزى و گواهى به آن داد) به کار مى رود. برداشت یاد شده مبتنى بر معناى نخست است. «زور» نیز به معناى دروغ و باطل است.
۲ - حضور در مجالسى که به باطل و دروغ پردازى مى گذرد، ناپسند و ممنوع است. (و الذین لایشهدون الزور)
۳ - بندگان خالص خدا، هرگز به باطل و دروغ، شهادت و گواهى نمى دهند. (و الذین لایشهدون الزور)
۴ - شهادت و گواهى باطل و دروغ، ممنوع است. (و الذین لایشهدون الزور)
۵ - بندگان خالص خدا، به وقت روبه رو شدن با رفتار و گفتار لغو و بیهوده، با بزرگوارى و متانت از آن مى گذرند. (و إذا مرّوا باللغو مرّوا کرامًا)
۶ - گذر از رفتار لغو و بیهوده با بزرگوارى و متانت، امرى شایسته و مورد تشویق خداوند (و إذا مرّوا باللغو مرّوا کرامًا)
۷ - بندگان خالص خدا، مردمى بزرگوار و متین (و إذا مرّوا باللغو مرّوا کرامًا)
۸ - گذر از گفتار و کردار لغو و بیهوده و پرهیز از حضور در این گونه مجالس، نشان کرامت و بزرگوارى انسان است. (و إذا مرّوا باللغو مرّوا کرامًا)
۹ - زندگى بر مبناى هدفى معقول و مفید، از اوصاف بندگان خالص خدا (و الذین لایشهدون الزور و إذا مرّوا باللغو مرّوا کرامًا) اجتناب کردن بندگان خالص خدا از مجالس باطل (لایشهدون الزور) و نیز پرهیز از لغو و بیهودگى، حاکى است که از آن است که آنان در زندگى، داراى هدفى معقول و مفیداند.
۱۰ - «عن أبى عبداللّه(ع): ... و فرض على السمع أن یتنزه عن الإستماع إلى ما حرّم اللّه ... فقال فى ذلک: ... و إذا مرّوا باللغو مرّوا کراماً...; از امام صادق(ع) روایت شده که فرمود: ...[خداوند] بر گوش فرض نموده که از شنیدن آنچه حرام گردیده، پرهیز کند... پس در این باره فرموده است:... «و إذا مرّوا باللغو مرّوا کراماً...». ۱- کافى، ج ۲، ص ۳۳ و ۳۵، ح ۱- ; نورالثقلین، ح ۴، ص ۴۲، ح ۱۳۶.
۱۱ - «فى مجمع البیان فى قوله تعالى: «و إذا مرّوا باللغو مرّوا کراماً» ... و قیل هم الذین إذا أرادوا ذکر الفرج کنوا عنه عن أبى جعفر(ع); امام باقر(ع) در باره سخن خداوند «و إذا مرّوا باللغو مرّوا کراماً» فرمود: آنان کسانى اند که به هنگام نام بردن از عورت، با کنایه از آن نام مى برند». ۱- مجمع البیان، ج ۷، ص ۲۸۳; نورالثقلین، ج ۴، ص ۴۲، ح ۱۳۳.
۱۲ - «عن أبى عبداللّه(ع) فى قول اللّه عزّوجلّ «و الذین لایشهدون الزور» قال: هو الغناء; امام صادق(ع) در باره قول خداى - تعالى - «...لایشهدون الزور» فرمود: «زور» در این آیه غنا است.» ۱- کافى، ج ۶، ص ۴۳۳، ح ۱۳; نورالثقلین، ج ۴، ص ۴۱، ح ۱۲۹.
موضوعات مرتبط
- احکام ۴:
- بندگان خدا : روش زندگى بندگان خدا ۹; صفات بندگان خدا ۱، ۳، ۵، ۷، ۹; کرامت بندگان خدا ۵، ۷; گواهى بندگان خدا ۳; هدفدارى بندگان خدا ۹
- دروغ: اعراض از دروغ ۱
- زور : مراد از زور ۱۲
- سخن: آداب سخن ۱۱; اعراض از سخن لغو ۵، ۶، ۱۰; روش برخورد با سخن لغو ۵، ۶; عفت در سخن ۱۱
- صفات: صفات پسندیده ۶
- عمل: اعراض از عمل لغو ۸; عمل ناپسند ۲
- کرامت: نشانه هاى کرامت ۸
- گناه: اجتناب از مجلس گناه ۱، ۸; حضور در مجلس گناه ۲
- گواهى: اجتناب از گواهى دروغ ۳; احکام گواهى ۴; ممنوعیت گواهى دروغ ۴
- محرمات: اجتناب از استماع محرمات ۱۰
