روایت:الکافی جلد ۸ ش ۱۷

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن محمد بن اسماعيل بن بزيع عن عمه حمزه بن بزيع قال كتب ابو جعفر ع الي سعد الخير :

بِسْمِ اَللََّهِ اَلرَّحْمََنِ اَلرَّحِيمِ‏ أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ جَاءَنِي كِتَابُكَ تَذْكُرُ فِيهِ مَعْرِفَةَ مَا لاَ يَنْبَغِي تَرْكُهُ وَ طَاعَةَ مَنْ رِضَا اَللَّهِ رِضَاهُ فَقُلْتَ مِنْ ذَلِكَ لِنَفْسِكَ مَا كَانَتْ نَفْسُكَ مُرْتَهَنَةً لَوْ تَرَكْتَهُ تَعْجَبُ أَنَّ رِضَا اَللَّهِ وَ طَاعَتَهُ‏ وَ نَصِيحَتَهُ‏ لاَ تُقْبَلُ وَ لاَ تُوجَدُ وَ لاَ تُعْرَفُ إِلاَّ فِي عِبَادٍ غُرَبَاءَ أَخْلاَءً مِنَ اَلنَّاسِ قَدِ اِتَّخَذَهُمُ اَلنَّاسُ سِخْرِيّاً لِمَا يَرْمُونَهُمْ بِهِ مِنَ اَلْمُنْكَرَاتِ وَ كَانَ يُقَالُ‏ لاَ يَكُونُ اَلْمُؤْمِنُ مُؤْمِناً حَتَّى يَكُونَ أَبْغَضَ إِلَى اَلنَّاسِ مِنْ جِيفَةِ اَلْحِمَارِ وَ لَوْ لاَ أَنْ يُصِيبَكَ مِنَ اَلْبَلاَءِ مِثْلُ اَلَّذِي أَصَابَنَا فَتَجْعَلَ‏ فِتْنَةَ اَلنََّاسِ كَعَذََابِ اَللََّهِ‏ وَ أُعِيذُكَ بِاللَّهِ وَ إِيَّانَا مِنْ ذَلِكَ‏ لَقَرُبْتَ عَلَى بُعْدِ مَنْزِلَتِكَ وَ اِعْلَمْ رَحِمَكَ اَللَّهُ أَنَّهُ لاَ تُنَالُ مَحَبَّةُ اَللَّهِ‏ إِلاَّ بِبُغْضِ كَثِيرٍ مِنَ اَلنَّاسِ وَ لاَ وَلاَيَتُهُ إِلاَّ بِمُعَادَاتِهِمْ وَ فَوْتُ ذَلِكَ قَلِيلٌ يَسِيرٌ لِدَرْكِ ذَلِكَ مِنَ اَللَّهِ‏ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ يَا أَخِي إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ فِي كُلٍّ مِنَ اَلرُّسُلِ بَقَايَا مِنْ أَهْلِ اَلْعِلْمِ يَدْعُونَ‏ مَنْ ضَلَ‏ إِلَى اَلْهُدَى‏ وَ يَصْبِرُونَ مَعَهُمْ‏ عَلَى اَلْأَذَى يُجِيبُونَ‏ دَاعِيَ اَللَّهِ وَ يَدْعُونَ‏ إِلَى اَللَّهِ فَأَبْصِرْهُمْ‏ رَحِمَكَ اَللَّهُ فَإِنَّهُمْ فِي مَنْزِلَةٍ رَفِيعَةٍ وَ إِنْ أَصَابَتْهُمْ فِي اَلدُّنْيَا وَضِيعَةٌ إِنَّهُمْ يُحْيُونَ‏ بِكِتَابِ اَللَّهِ‏ اَلْمَوْتَى وَ يُبَصِّرُنَّ بِنُورِ اَللَّهِ مِنَ اَلْعَمَى كَمْ مِنْ قَتِيلٍ‏ لِإِبْلِيسَ‏ قَدْ أَحْيَوْهُ‏ وَ كَمْ مِنْ تَائِهٍ ضَالٍ‏ قَدْ هَدَوْهُ يَبْذُلُونَ دِمَاءَهُمْ دُونَ هَلَكَةِ اَلْعِبَادِ وَ مَا أَحْسَنَ أَثَرَهُمْ‏ عَلَى اَلْعِبَادِ وَ أَقْبَحَ آثَارَ اَلْعِبَادِ عَلَيْهِمْ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۸۰

حمزة بن بزيع گويد: امام باقر عليه السّلام نامه زير را بسعد الخير نوشت: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏ اما بعد نامه تو رسيد، در آن يادآورى كرده بودى شناختن چيزى را كه تركش سزاوار نيست و فرمانبرى از كسى كه خوشنودى خدا در خوشنودى او است، و از اين مطلب اين مقدار را بر خود پذيرفتى و قبول كردى كه خود در گرو آن هستى اگر آن را واگذارى، و تعجب ميكنى از اينكه رضايت خدا و فرمانبرداريش و خيرخواهيش پذيرفته نشود و يافت نشود و شناخته نشود جز در ميان بندگانى آواره (و بى‏ياور) و دور از اجتماعى كه مردم آنها را بريشخند گيرند از اين جهت كه آنها كارهاى مردم را منكر دانند و آنها را از كارهاى زشت جلوگيرى كنند، و گويا گفته ميشد: كه مؤمن بحقيقت ايمان نرسد تا نزد مردم مبغوض‏تر باشد از لاشه گنديده الاغ … (فيض (ره) گويد: از رويهمرفته اين كلام استفاده مى‏شود كه تا باينجا سخنانى بوده كه سعد الخير در نامه خود نوشته است، و از اينجا به بعد امام عليه السّلام در صدد پاسخ آن برآمده، و محتمل است از جمله: «و تعجب ميكنى …» به بعد كلام امام عليه السّلام باشد). و اگر چنان نبود كه تو هم مانند ما دچار بلا ميشدى و آن وقت بلا و آزار مردم را مانند عذاب خدا ميگرفتى (و براى رفع آزار آنها عذاب خدا را انتخاب ميكردى)- و من، تو و خودمان را در پناه خدا قرار دهم از چنين كارى- تو را با دورى مقامى كه دارى بحق نزديك ميكردم (و مطالبى را برايت بيان ميداشتم). و بدان- خدايت رحمت كند- كه بدوستى و محبت خدا نرسى جز بمبغوض شدن در پيش بيشتر مردم، و بولايت و پيروى خدا نرسى جز خدا نرسى جز بدشمنى آنان و از دست دادن دوستى مردم براى درك دوستى و ولايت خدا بسيار ناچيز و آسان است براى مردمى كه بدانند. اى برادر! همانا خداى عز و جل در ميان است هر پيامبرى باقيماندگانى از اهل علم قرار داده كه هر كه گمراه شود براهنمائى دعوتش كنند و بر آزار مردمان شكيبا باشند، خواننده بسوى حق را اجابت كنند و خود مردم را بسوى خدا بخوانند، تو آنها را بشناس- خدايت رحمت كند- زيرا كه آنان داراى مقامى بلند هستند اگر چه در دنيا زبون و پست شمرده شوند، آنهايند كه مردگان را بكتاب خدا زنده كنند، و بوسيله نور خدا از كورى برهانند و بينا كنند، چه بسا كشته‏هاى ابليس را كه زنده كرده‏اند و چه بسا سرگردان گمگشته‏اى را كه راهنمائى كردند، و خون خود را براى رهائى بندگان خدا (از هلاكت) نثار كردند، و چه اثر خوبى كه آنها روى بندگان بجاى گذاردند و چه آثار بدى كه از بندگان بر آنها مانده است.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۸۸

حمزة بن بزيع: امام باقر عليه السّلام به سعد الخير نوشت: به نام خداوند بخشنده مهربان، امّا بعد، نامه‏ات به من رسيد و در آن از دانستن امورى ياد كرده بودى كه تركش شايسته نيست، و نيز فرمانبرى از كسى كه خداوند از خشنودى‏او خشنود است، و بر خود پذيرفتى آنچه را در گرو آنى، كه اگر آن را ترك كنى از اين به شگفت آيى كه خشنودى و خيرخواهى خدا پذيرفته نباشد و موجود نگردد و دانسته نيايد، جز در بنده‏هايى بر كنار از جامعه كه دوست مردمند، ولى مردم آنها را به سبب اينكه ايشان را به ارتكاب كارهاى زشت متّهم مى‏سازند به مسخره مى‏گيرند، و چنين گفته مى‏شود كه مؤمن مؤمن نباشد تا در ميان مردم منفورتر از لاشه گنديده الاغ باشد. و اگر نمى‏بود كه به تو نيز همچون ما بلا و گرفتاريهاى سخت مى‏رسيد و چه بسا تو فتنه و سخت‏گيرى مردم را، چونان عذاب خدا تصوّر مى‏كردى، و از عقيده خود بازمى‏گشتى، من تو و خودمان را از برگشت از عقيده حق، به دليل فتنه مردم در پناه خداى گذاردم، هر آينه با دورى مقامت به ما نزديك مى‏شدى. بدان- خدايت رحم كند- كه به دوستى خدا نتوان رسيد مگر با كينه‏توزى زيادى از مردم، و به ولايت و پيروى خداوند نتوان دست يافت، مگر با تحمّل خصومت و عداوت بيشتر مردم، كه همانا از دست دادن مهر و محبّت مردم دنيادار، در برابر دريافت محبّت و مهر الهى، براى مردمى كه مى‏فهمند بسيار ناچيز است. برادرم! همانا خداوند عزّ و جلّ در دوران هر يك از پيامبران باقيمانده‏هايى از اهل علم را مقرر فرموده است، تا گمراهان را به هدايت فرا خوانند، و با آنها در تحمّل سختى شكيبايى ورزند. آنها دعوت دعوتگر خدا را مى‏پذيرند و بسوى خدا فرا مى‏خوانند. آنان را بشناس، زيرا آنان را جايگاهى بلند است، اگر چه در اين دنيا خوار شمرده مى‏شوند. همانا ايشان در پرتو كتاب خدا مرده را زنده مى‏گردانند و با نور الهى كوران را بينايى مى‏بخشند. چه بسيار كشتگان ابليس را كه زنده كردند، و چه بسيار گمراهان سرگشته را كه ره نمودند، براى نجات بنده‏ها از هلاكت خون خويش را نثار كردند، و چه نيكو نشانى از جانبازى خود در ميان مردم به يادگار نهادند، و چه نشانه‏هاى بدى از بنده‏هاى گمراه بر آنها بجا ماند.