روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۳۳۰

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن محمد و محمد بن ابي عبد الله عن اسحاق بن محمد النخعي قال حدثني سفيان بن محمد الضبعي قال :

كَتَبْتُ إِلَى‏ أَبِي مُحَمَّدٍ أَسْأَلُهُ عَنِ اَلْوَلِيجَةِ وَ هُوَ قَوْلُ اَللَّهِ تَعَالَى وَ لَمْ يَتَّخِذُوا مِنْ دُونِ اَللََّهِ وَ لاََ رَسُولِهِ‏ وَ لاَ اَلْمُؤْمِنِينَ وَلِيجَةً قُلْتُ فِي نَفْسِي لاَ فِي اَلْكِتَابِ مَنْ تَرَى اَلْمُؤْمِنِينَ هَاهُنَا فَرَجَعَ اَلْجَوَابُ اَلْوَلِيجَةُ اَلَّذِي يُقَامُ دُونَ وَلِيِّ اَلْأَمْرِ وَ حَدَّثَتْكَ نَفْسُكَ عَنِ اَلْمُؤْمِنِينَ مَنْ هُمْ فِي هَذَا اَلْمَوْضِعِ فَهُمُ‏ اَلْأَئِمَّةُ اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ‏ عَلَى اَللَّهِ فَيُجِيزُ أَمَانَهُمْ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۴۹۷

سفيان بن محمد ضبعى گويد: نامه به ابى محمد امام عسكرى (ع) نوشتم و از آن حضرت از تفسير وليجه پرسيدم كه‏ خدا مى‏فرمايد (۱۵ سوره توبه): «و نگرفتند در برابر خدا و نه رسولش و نه مؤمنان پشتيبانى» و در دل خود گفتم: ولى در نامه نوشته بودم كه مقصود از مؤمنين در اينجا كيانند؟ جواب برگشت كه: مقصود از وليجه: كسى است كه او را در برابر امام بر حق علم مى‏كنند و پيشوا مى‏سازند و با خود گفتى كه مؤمنين كدامند در اينجا؟ مؤمنين همان امامان بر حق هستند كه از طرف خدا به مردم سند امان مى‏دهند و خدا امان آنها را امضاء مى‏كند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۳۰

سفيان بن محمد ضبعى گويد: بامام حسن عسكرى عليه السلام نامه نوشتم و از آن حضرت راجع به وليجه پرسيدم، كه در قول خداى تعالى است: «جز خدا و پيغمبر و مؤمنين وليجه‏ئى نگرفتند- ۱۵ سوره ۹-» و بدون آنكه در نامه بنويسم، پيش خود فكر ميكردم كه آيا مقصود از مؤمنين در اين آيه كيانند؟ جواب آمد كه: وليجه كسى است غير از امام بحق كه بجاى او منصوب مى‏شود و در خاطرت گذشت كه آيا مؤمنين در اين آيه كيانند؟ ايشان ائمه بر حق هستند كه از خدا براى مردم امان ميگيرند و خدا هم امان آنها را اجازه ميكند (چنانچه ايشان بهشت را با شرايطى براى مردمى ضمانت كرده‏اند، خداى تعالى هم ضمانت ايشان را امضا ميفرمايد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۷۳۵

على بن محمد و محمد بن ابى عبداللَّه روايت كرده‏اند، از اسحاق بن محمد نخعى كه گفت: حديث كرد مرا سفيان بن محمد ضُبَعى و گفت: به امام حسن عسكرى عليه السلام نوشتم و او را سؤال كردم از وليجه، و آن قول خداى تعالى است كه فرموده: «وَ لَمْ يَتَّخِذُوا مِنْ‏ دُونِ اللَّهِ وَ لا رَسُولِهِ وَ لَا الْمُؤْمِنِينَ وَلِيجَةً» «۱»، و در دل خود گفتم نه آن‏كه در نامه نوشتم كه: مؤمنان را در اينجا كه مى‏بينى؟ و مراد از آن، كيانند؟ پس جواب برگشت كه: «وليجه، آن كسى است كه مردم او را بر پا مى‏كنند از براى امر امامت، غير از ولىّ امر، و آن‏كه در حقيقت و نفس الأمر، اين منصب را داشته باشد. و نفس تو در باب مؤمنان با تو سخن گفت كه: ايشان در اين موضع كيانند؟ ايشان امامانى هستند كه پناه و زنهار مى‏دهند بر خدا و خدا زنهار و امان ايشان را اجازه مى‏كند و قبول مى‏فرمايد». __________________________________________________

(۱). توبه، ۱۶.