روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۳۲۹

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن محمد عن محمد بن اسماعيل العلوي قال :

حُبِسَ‏ أَبُو مُحَمَّدٍ عِنْدَ عَلِيِّ بْنِ نَارْمَشَ‏ وَ هُوَ أَنْصَبُ اَلنَّاسِ وَ أَشَدُّهُمْ عَلَى‏ آلِ أَبِي طَالِبٍ‏ وَ قِيلَ لَهُ اِفْعَلْ بِهِ وَ اِفْعَلْ فَمَا أَقَامَ عِنْدَهُ إِلاَّ يَوْماً حَتَّى وَضَعَ خَدَّيْهِ‏ لَهُ‏ وَ كَانَ لاَ يَرْفَعُ بَصَرَهُ إِلَيْهِ إِجْلاَلاً وَ إِعْظَاماً فَخَرَجَ‏ مِنْ عِنْدِهِ وَ هُوَ أَحْسَنُ اَلنَّاسِ بَصِيرَةً وَ أَحْسَنُهُمْ فِيهِ قَوْلاً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۴۹۷

از محمد بن اسماعيل علوى كه گفت: ابو محمد نزد على بن نارمش، زندانى شد كه ناصبى‏ترين مردم بود و سختگيرترين آنان بود نسبت به آل ابى طالب و به او سفارش شد كه با آن حضرت چنين كن و چنين كن (يعنى او را شكنجه بده) يك روز بيشتر امام نزد او نماند كه در برابر او، چهره بر خاك سائيد و از احترام و تعظيم او، به روى آن حضرت ديده نمى‏انداخت و در برابرش سر به زير بود، حضرت از نزد او بيرون شد و او از همه مردم بيناتر به مذهب شيعه شده بود و در باره امام ستايشگرتر شده بود.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۳۹

امام حسن عسكرى عليه السلام را نزد على بن نارمش كه دشمنترين مردم با اولاد ابى طالب بود زندان كردند، و باو گفتند، بر او هر چه خواهى سخت گير و سخت گير. حضرت بيش از يك روز، نزد او نبود كه احترام و بزرگداشت آن حضرت در نظر او بجائى رسيد كه در برابر او چهره بر خاك ميگذاشت و ديده از زمين برنميداشت، حضرت از نزد او خارج شد، در حالى كه بصيرت او بآن حضرت از همه بيشتر و ستايشش او را از همه نيكوتر بود.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۷۳۵

على بن محمد، از محمد بن اسماعيل علوى روايت كرده است كه گفت: امام حسن عسكرى عليه السلام در نزد على بن نارمَش حبس شد-/ و على از همه مردمان عداوتش با اهل بيت زيادتر و شدّتش بر آل ابى‏طالب از ايشان بيشتر بود-/ و به او گفته شد كه: آنچه مى‏خواهى با آن حضرت بكنى، بكن. و حضرت يك روز بيشتر در نزد او نماند كه رخ‏هاى خود را به جهت تعظيم آن حضرت بر زمين گذاشت (و بنابر بعضى از نسخ، تيزى و تندى خود را بر زمين گذاشت)، و ملايم گرديد، و چنان شد كه به جهت اجلال و تعظيم، چشم خود را به سوى آن حضرت بر نمى‏داشت (يعنى: سر به زير مى‏انداخت و به زمين و غير آن نگاه مى‏كرد). پس آن حضرت از نزد او بيرون آمد، در حالى كه بينايى على از همه مردم نيكوتر و گفتارش در شأن آن حضرت از هر كسى بهتر بود.