روایت:الکافی جلد ۱ ش ۹۳۲

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

و بهذا الاسناد عن عبد الله بن ابراهيم الجعفري قال :

كَتَبَ‏ يَحْيَى بْنُ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ اَلْحَسَنِ‏ إِلَى‏ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ ع‏ أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي أُوصِي‏ نَفْسِي بِتَقْوَى اَللَّهِ‏ وَ بِهَا أُوصِيكَ فَإِنَّهَا وَصِيَّةُ اَللَّهِ فِي اَلْأَوَّلِينَ وَ وَصِيَّتُهُ فِي اَلْآخِرِينَ خَبَّرَنِي مَنْ وَرَدَ عَلَيَّ مِنْ أَعْوَانِ اَللَّهِ عَلَى دِينِهِ وَ نَشْرِ طَاعَتِهِ بِمَا كَانَ مِنْ تَحَنُّنِكَ مَعَ خِذْلاَنِكَ‏ وَ قَدْ شَاوَرْتُ‏ فِي اَلدَّعْوَةِ لِلرِّضَا مِنْ‏ آلِ مُحَمَّدٍ ص‏ وَ قَدِ اِحْتَجَبْتَهَا وَ اِحْتَجَبَهَا أَبُوكَ‏ مِنْ قَبْلِكَ‏ وَ قَدِيماً اِدَّعَيْتُمْ مَا لَيْسَ لَكُمْ وَ بَسَطْتُمْ آمَالَكُمْ إِلَى مَا لَمْ يُعْطِكُمُ اَللَّهُ فَاسْتَهْوَيْتُمْ‏ وَ أَضْلَلْتُمْ‏ وَ أَنَا مُحَذِّرُكَ مَا حَذَّرَكَ اَللَّهُ مِنْ نَفْسِهِ فَكَتَبَ إِلَيْهِ‏ أَبُو اَلْحَسَنِ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ ع‏ مِنْ‏ مُوسَى بْنِ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ‏ جَعْفَرٍ وَ عَلِيٍ‏ مُشْتَرِكَيْنِ فِي اَلتَّذَلُّلِ لِلَّهِ وَ طَاعَتِهِ إِلَى‏ يَحْيَى بْنِ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ حَسَنٍ‏ أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي أُحَذِّرُكَ اَللَّهَ وَ نَفْسِي‏ وَ أُعْلِمُكَ أَلِيمَ عَذَابِهِ‏ وَ شَدِيدَ عِقَابِهِ وَ تَكَامُلَ نَقِمَاتِهِ وَ أُوصِيكَ وَ نَفْسِي بِتَقْوَى اَللَّهِ فَإِنَّهَا زَيْنُ اَلْكَلاَمِ وَ تَثْبِيتُ اَلنِّعَمِ أَتَانِي كِتَابُكَ تَذْكُرُ فِيهِ أَنِّي مُدَّعٍ وَ أَبِي مِنْ قَبْلُ وَ مَا سَمِعْتَ ذَلِكَ مِنِّي وَ سَتُكْتَبُ شَهََادَتُهُمْ وَ يُسْئَلُونَ‏ وَ لَمْ يَدَعْ حِرْصُ اَلدُّنْيَا وَ مَطَالِبُهَا لِأَهْلِهَا مَطْلَباً لآِخِرَتِهِمْ حَتَّى يُفْسِدَ عَلَيْهِمْ مَطْلَبَ آخِرَتِهِمْ فِي دُنْيَاهُمْ وَ ذَكَرْتَ أَنِّي ثَبَّطْتُ اَلنَّاسَ عَنْكَ‏ لِرَغْبَتِي فِيمَا فِي يَدَيْكَ وَ مَا مَنَعَنِي مِنْ مَدْخَلِكَ‏ اَلَّذِي أَنْتَ فِيهِ لَوْ كُنْتُ رَاغِباً ضَعْفٌ عَنْ سُنَّةٍ وَ لاَ قِلَّةُ بَصِيرَةٍ بِحُجَّةٍ وَ لَكِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى خَلَقَ اَلنَّاسَ أَمْشَاجاً وَ غَرَائِبَ وَ غَرَائِزَ فَأَخْبِرْنِي عَنْ حَرْفَيْنِ أَسْأَلُكَ عَنْهُمَا مَا اَلْعَتْرَفُ فِي بَدَنِكَ وَ مَا اَلصَّهْلَجُ فِي اَلْإِنْسَانِ‏ ثُمَّ اُكْتُبْ إِلَيَّ بِخَبَرِ ذَلِكَ وَ أَنَا مُتَقَدِّمٌ إِلَيْكَ أُحَذِّرُكَ مَعْصِيَةَ اَلْخَلِيفَةِ وَ أَحُثُّكَ عَلَى بِرِّهِ وَ طَاعَتِهِ وَ أَنْ تَطْلُبَ لِنَفْسِكَ أَمَاناً قَبْلَ أَنْ تَأْخُذَكَ اَلْأَظْفَارُ وَ يَلْزَمَكَ اَلْخِنَاقُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ‏ فَتَرَوَّحَ‏ إِلَى اَلنَّفَسِ‏ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ وَ لاَ تَجِدُهُ حَتَّى يَمُنَّ اَللَّهُ عَلَيْكَ بِمَنِّهِ وَ فَضْلِهِ وَ رِقَّةِ اَلْخَلِيفَةِ أَبْقَاهُ اَللَّهُ‏ فَيُؤْمِنَكَ وَ يَرْحَمَكَ وَ يَحْفَظَ فِيكَ أَرْحَامَ‏ رَسُولِ اَللَّهِ‏ وَ اَلسَّلاََمُ عَلى‏ََ مَنِ اِتَّبَعَ اَلْهُدى‏ََ `إِنََّا قَدْ أُوحِيَ إِلَيْنََا أَنَّ اَلْعَذََابَ عَلى‏ََ مَنْ كَذَّبَ وَ تَوَلََّى‏ قَالَ‏ اَلْجَعْفَرِيُ‏ فَبَلَغَنِي أَنَّ كِتَابَ‏ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ ع‏ وَقَعَ فِي يَدَيْ‏ هَارُونَ‏ فَلَمَّا قَرَأَهُ قَالَ اَلنَّاسُ يَحْمِلُونِّي‏ عَلَى‏ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ هُوَ بَرِي‏ءٌ مِمَّا يُرْمَى بِهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۶۷۳

عبد الله بن ابراهيم جعفرى گويد: يحيى بن عبد الله بن حسن بن موسى بن جعفر (ع) نوشت: من خود را به تقواى از خدا سفارش مى‏كنم و به همان هم شما را سفارش مى‏كنم زيرا آن سفارش خدا است در اولين و هم سفارش او است در آخرين. بعضى از انصار دين خدا كه بر من وارد شدند به من گزارش دادند از غم خوارى و اظهار مِهرت با ترك كمك و خذلانت، من دعوت به عنوان رضاى از آل محمد (ص) را در شور گذاشتم و تو مانع آن شدى و در سابق هم پدرت مانع آن شد و از قديم شما مدّعى مقامى بوديد كه حق شما نبود و آرزومند چيزى بوديد كه خدا به شما عطا نكرده و به اين سبب هوا پرست و گمراه‏كننده شديد، من تو را از آن بر حذر مى‏دارم كه خدا نسبت به خودش تو را از آن بر حذر داشته. امام كاظم (ع) او را بدين مضمون پاسخ داد: از طرف موسى، زاده بنده خدا (زاده ابو عبد الله خ ل) جعفر و على (بن ابى طالب" ع" جدّ اعلى را براى بيان شرافت نام برده است) كه هر دو در بندگى و طاعت خدا شريكند، به سوى يحيى بن عبد الله بن حسن، اما بعد، به راستى من تو را از خدا بر حذر مى‏دارم و هم خودم را، به تو از عذاب دردناك و كيفر بيمناكش اعلام مى‏كنم و از نقمت كامله او، و تو را و خودم را به تقوى از خدا سفارش مى‏دهم زيرا كه آن زيور گفتار است و مايه پايش نعمتها، نامه‏ات به من رسيد، در آن ياد كرده بودى كه من و پيش از من‏ پدرم مدّعى مقامى بوديم، تو كه از من چنين چيزى را نشنيدى «و محققاً گواهى آنان نوشته شود و مسئول آن باشند» (اين قسمت اخير آيه ۱۹ سوره الزخرف است كه مى‏فرمايد): «فرشته‏هائى كه بنده‏هاى خدايند، دختران خدا مى‏نامند و اين گواهى آنها نوشته شود و مسئول آن باشند». حرص بر دنيا و مقاصد آن براى دنيا طلبان جاى جستن آخرت را نگذاشته تا اين كه مقصود آخرتشان را در دنيا تباه كرده است، و ياد كردى كه من مردم را از پيروى تو باز داشتم چون آنچه را تو دارى مى‏خواستم، براى من از ورود در آنچه تو وارد شدى جلوگيرى نبود اگر رغبتى در آن داشتم ناتوانى از نظر احاطه به سنّت و قانون و كم بصيرتى به دليل برهان در ميان نبود، ولى خدا تبارك و تعالى مردم را در هم آفريده و اخلاق غريب و عجيب و غريزه‏هائى در آنها مقرر داشته من دو كلمه از تو مى‏پرسم بگو بدانم: عترف در تن چيست و صهلج در انسان چه معنى دارد؟ جواب همين دو كلمه را براى من بنويس تا من به سوى تو آيم، من تو را از نافرمانى خليفه بر حذر مى‏دارم و تو را به سپاس و اطاعت او تشويق مى‏كنم، و به تو سفارش مى‏كنم كه از او امان بخواهى پيش از آن كه چنگالت بگيرد و از همه جانبه گلو گير شوى و خواهى از هر سو نفس راحتى بر آرى براى تو ميسر نباشد تا خدا به من و فضل خود و مهربانى خليفه ابقاه الله بر تو احسان كند تا به تو امان دهد و مهر ورزد و خويشى با رسول خدا را در باره تو منظور دارد وَ السَّلامُ عَلى‏ مَنِ اتَّبَعَ الْهُدى‏.

«به راستى به ما وحى رسيده عذاب از آن كسى است كه تكذيب كند و پشت به حق دهد».

جعفرى گويد: به من رسيده است كه نامه موسى بن جعفر به‏ دست هارون الرشيد افتاد و چون آن را خواند گفت: مردم مرا به موسى بن جعفر بدبين مى‏كنند و وادار به تعقيب او مى‏نمايند با اين كه او از آنچه به وى نسبت مى‏دهند برى و بر كنار است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۱۸۸

يحيى بن عبد اللَّه بن حسن بموسى بن جعفر عليهما السلام نوشت: اما بعد من خودم را بتقواى خدا سفارش ميكنم، و ترا هم بآن سفارش ميكنم زيرا تقوى سفارش خداست نسبت به پيشينيان و پسينيان، يكى از ياوران دين خدا و ناشرين اطاعتش بر من وارد شد و خبر داد كه بر من ترحم كرده‏ئى (كه كشته ميشوم) و ما را كمك نخواهى كرد؟ من دعوت بسوى آن كس از آل محمد صلّى اللَّه عليه و آله را كه مردم بپسندند (با تو) مشورت كردم و تو حاضر نشدى و پيش از تو هم پدرت حاضر نشد، شما از زمان قديم چيزى را ادعا ميكنيد كه در خورتان نيست و آرزوى خود را بجائى كشانيده‏ايد كه خدا بشما عطا نكرده است، پس هوا پرست شديد و گمراه گرديد، و من ترا بر حذر ميدارم از آنچه خدا ترا نسبت بخود بر حذر داشته است. حضرت ابو الحسن موسى بن جعفر عليه السلام باو نوشت: از جانب موسى پسر [ابى‏] عبد اللَّه جعفر و هم پسر على (بن ابى طالب) كه هر دو در بندگى و اطاعت خدا شريكند بسوى يحيى بن عبد اللَّه بن حسن. اما بعد همانا من ترا و خودم را از خدا بيم ميدهم و ترا از عذاب دردناك و عقاب سخت و كيفر كاملش آگاه ميسازم و تو و خودم را بتقواى خدا سفارش ميكنم، زيرا تقوى موجب زينت سخن و پابرجائى نعمتهاست، نامه‏ات بمن رسيد، در آنجا نوشته بودى كه من و پدرم از زمان پيش مدعى (مقام و منصب) بوده‏ايم، در صورتى كه تو چنين ادعائى از من نشنيده‏ئى و (خداى تعالى در سوره زخرف فرمايد) «گواهى آنها نوشته شود و مورد بازخواست قرار گيرند» حرصى كه اهل دنيا بدنيا و خواستنيهاى آن دارند، تمام خواسته‏هاى آخرت آنها را هم در دنيا تباه كرده است (از اين جهت عبادات و اعمال آخرت خود را هم باغراض دنيوى مشوب ميسازند چنان كه تو امر بمعروف را بافتراء بر من و انكار حق مشوب ساختى) و نوشته بودى كه من بواسطه آرزو داشتن آنچه نزد توست (يعنى ادعاء امامت) مردم را از تو ميرانم. در صورتى كه اگر راهى را كه تو پيش گرفته‏اى مايل باشم، ناتوانى از دانستن روش و كم بصيرتى بدليل جلوگير من نباشد (معرفت و بصيرت من از تو خيلى بيشتر است ولى ميدانم اكنون وقتش نيست) اما خداى تبارك و تعالى مردم را معجونى مركب آفريده و قوائى شگفت‏آور و غرائزى گوناگون باو عطا كرده است، من دو كلمه در باره انسان از تو ميپرسم، (تا بدانى كه تو بناحق ادعا ميكنى، بمن بگو). عترف در بدن تو چيست؟ و صهلج در انسان كدامست؟ جوابش را بمن بنويس، من بتو سفارش ميكنم و از نافرمانى خليفه برحذرت ميدارم، و بفرمانبردارى و اطاعتش تشويقت ميكنم و دستور ميدهم كه براى خود امانى بگيرى پيش از آنكه در چنگال افتى و از هر طرف گلو گير شوى و از هر سو بخواهى نفس كشى، راهى نيابى، تا خدا باحسان و فضل خود و دلسوزى خليفه أبقاه الله بر تو منت نهد و خليفه امانت دهد و بر تو مهربانى كند و خويشان پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله را نسبت بتو [بواسطه تو] حفظ كند، درود بر كسى كه از هدايت پيروى كند «بما وحى رسيده كه عذاب براى كسى است كه تكذيب كند و رو بگرداند- ۴۷ سوره ۲۰-». جعفرى گويد: بمن خبر رسيد كه نامه موسى بن جعفر عليه السلام بدست هارون افتاد، چون آن را قرائت كرد گفت: مردم مرا بر موسى بن جعفر مى‏آغالند، در صورتى كه او از آنچه متهمش ميكنند منزه است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۲۶۹

و به همين اسناد، از عبداللَّه بن جعفر بن ابراهيم جعفرى روايت كرده است كه گفت: حديث كرد ما را عبداللَّه بن مفضّل- مولاى عبداللَّه بن جعفر بن ابى طالب- و گفت: چون حسين بن على كشته شد در فخّ (و آن، رودخانه‏اى است در مكه معظمه) خروج كرد و بر مدينه مستولى شد، و آن را در حيطه تصرف خود در آورد. موسى بن جعفر را به سوى بيعت دعوت نمود. پس آن حضرت به نزد او آمد و فرمود كه: «اى پسر عمو، مرا تكليف مكن آنچه را كه پسر عموى تو- يعنى: محمد بن عبداللَّه بن حسن- عمويت امام جعفر صادق عليه السلام را تكليف كرد، تا باعث اين شود كه از من بروز كند آنچه بروز آن را نمى‏خواهم؛ چنانچه از حضرت صادق عليه السلام آنچه بروز آن را نمى‏خواست، بروز كرد» (يعنى: او را خبر داد به آن‏كه كشته خواهد شد و به چه محو كشته مى‏شود، و كى او را مى‏كشد و اگر مرا تكليف كنى و اصرار نمايى، من نيز آنچه مى‏دانم خواهم گفت). حسين به خدمت آن حضرت عرض كرد كه: جز اين نيست كه من امرى را بر تو عرض كردم، پس اگر آن را خواسته باشى در آن داخل مى‏شوى، و اگرآن را ناخوش داشته باشى، تو را بر آن نمى‏دارم، و خداست كه از او يارى مى‏جويم. بعد از آن، آن حضرت را وداع نمود و در هنگامى كه حضرت ابوالحسن موسى بن جعفر عليهما السلام را وداع نمود، حضرت به او فرمود كه: «اى پسر عمو، به درستى كه تو كشته خواهى شد. پس نيكو جنگ كن كه اين گروه فاسقى چنداند كه اظهار ايمان مى‏كنند و شرك را پنهان مى‏دارند. و انّا للَّه‏و انّا اليه راجعون. من مزد مصيبت شما گروه خويشان را از خدا مى‏طلبم». پس حسين بيرون رفت و از امر او اتفاق افتاد، آنچه اتفاق افتاد كه همه كشته شدند چنانچه آن حضرت فرموده بود.